نفرینی ام، در حسرتِ بیداری از این خواب ...

از روز اولی که پوستر کار رو دیدم و اسم "پروانگی"! گفتم که حتما باید ببینمش به خاطر اسمش که منو یاد آهنگِ خوبِ "پروانگی" ئه مسیحا میندازه! شاهکار بابک بیات.
بالاخره دیروز این کارِ خیلی خوب رو تماشا کردم. کنار همه ی زیبایی های بصری ای که داشت و اون پیله و نور پردازی، داستان خیلی منو جذب کرد. اینکه در حین اجرا، کلی ذهنم درگیر بود تا داستان شخصیت ها رو پیدا کنم و به هم ربط بدم اونا رو. باید اعتراف کنم در حد کُد زدن رو مغزم بود این کار و منو عصبانی کرده بود:D عصبی بودنِ جذاب البته! که دوست داری هر چه زودتر آخرشو بفهمی، همه ی رابطه هاشو کشف کنی.
و چقدر دوست داشتم که بعد اجرا خیلی بهش فک کنم و با دوستم حرف بزنم در موردش ولی حیف که درگیری ذهنی اصلی مون - تز جان - نذاشته تا ... دیدن ادامه ›› به اینجا.

آرزوی سلامتی و آرامش دارم برای گروه پروانگی که لحظه های پر تفکر، لذت بخش و چشم نوازی رو به ما هدیه کردند.

پ.ن : در مورد جمله ی اول که از ترانه ی پروانگیه. فکر میکنم که وصف حال جنگ و آدماشه!جنگی که مثل یه کابوس می مونه و طلسم میکنه آدما رو، برای همیشه! چه اونایی که آثار جسمی از جنگ به یادگار دارن و چه اونایی که عزیزشون رو از دست دادن و روحشون زخم خورده، هیچ وقت از این کابوس بیدار نمیشن.