بیتا نجاتی فعال هنری

"اسمش این نیست" نمایشی از فروپاشی انسان معاصر است ؛زیست رو به زوال خودمان یا آنها که می شناسیم،بدنهای رنجوری که فریاد می کشند ولی دیگران آنها را نمی شنوند،برشی از ظلمهایی که به هم روا می کنیم یا در حقمان روا می کنندو در پایان...مرگ،کلیدواژه رهایی از درد .
ایده مترو را دوست داشتم چون در واقعیت هم پتانسیل بالایی برای شنیدن و دیدن زوال انسانها دارد و شروع جذابی برای این نمایش هم بود.

"بانو آئویی"براساس نمایشنامه ای به همین نام از یوکیو میشیما و به شیوه تئاتر نو (Noh)ژاپن، این روزها در سالن کوچک مولوی روی صحنه است.برخلاف تعدادی از نمایشهای اخیر که در دام فرم فاقد محتوا یا دیالوگ گویی های طولانی می افتند و پیامدی جز کسالت برای مخاطب به همراه ندارند ،"بانو آئویی" با برقراری نسبت مناسبی از فرم و محتوا ،برای تماشاگری که نه متن میشیما را خوانده و نه از تئاتر نو چیزی می داند هم دیدنی و لذت بخش است.پایبندی به ساختار تئاتر نو از جمله اجرا در فضایی کوچک،استفاده از صورتک(ماسک)سنگی(بدون میمیک)و تاکید بر بدن بازیگر ،تخصیص سمت راست صحنه برای اجرای نوازنده،دکور مینیمال و ایجاد امکان تخیل تماشاگر، استفاده از بادبزن و رقص ،در این اثر هویداست."سه آمی" مدون کننده نمایش نو،ساختمان دراماتیک آن را به صورت رابطه ندادهنده و ندا شنونده، درخواست کننده و درخواست شونده ،جن گیر و جن زده تعریف می کند؛چنانکه در متن میشیما هم رابطه هیکارو، روکوجو و آئویی چنین است.آنچه تماشای این اجرا را دلنشین می کند، یکپارچه بودن عناصر اجراست که قطعا حاصل فکر و تمرین زیاد است.برای این گروه جوان آینده درخشانی در عرصه هنرهای نمایشی آرزو می کنم.