«سال 54-55 دختر جوانی که به دلیلی زندانی شده بود در روز آزادی اش توسط پدر و برادرها و عمو و پسرعموهایش گونی پیچ شده و به رودخانه کارون انداخته می شود. آن هم در جایی از رودخانه که به دلیل خونابه های جاری از کشتارگاه ، محل تجمع کوسه ماهی ها بود. این خبر در مجله اطلاعات جوانان آن سال ها با ذکر جزئیات چاپ شد و مرا به مکان وقوع این حادثه کشاند. مقابل در زندان اهواز، لحظاتی را تجسم می کردم که دختر با گریه از رییس زندان می خواست تا او را آزاد نکند و رییس زندان طبق مقررات نمی توانست آزادی او را بیشتر از چند ساعت به تاخیر بیاندازد. به پشت کشتارگاه اهواز رفتم جایی که دختر گونی پیچ شده را به آب انداخته بودند. حدس میزدم پدر دختر اشکی هم ریخته است. اشکی که از چشم های پدر فیلم «خانه پدری» سرازیر شد. همان سال وقوع جنایت فیلم خودم را در ذهنم ساختم و آن را با خود تا سال 89 که فیلم «خانه پدری» را ساختم یدک کردم ...»
-----------------------
پی نوشت: این جملات بخشی از گفت و گوی کیانوش عیاری با روزنامه ای است که از قضا سرنوشتش چون خانه پدری در محاق توقیف اقتادن بود. یافتن بریده روزنامه «مردم امروز» در میان خرده کاغذهای آرشیوی، انگیزه ای شد برای یادآوری این گفت و گو.

سال 86 روزنامه اعتماد یک نظر سنجی از جمعی از فعالان عرصه تئاتر به عمل آورد در رابطه با برترین نمایشنامه - نمایشنامه نویس های پس از انقلاب که چندی پیش به صورت تصادفی در سایت آقای یعقوبی با آن برخورد کردم. مرور نتایج آن نظرسنجی در این روزها خالی از لطف نیست.
با این توضیح که نظرسنجی در دو بخش برگزار شده است یکی در میان پژوهشگران و منتقدان و دیگری در میان هنرمندان.
----------------------------------------------------------------
انتخاب های منتقدان و پژوهشگران:
- مرگ یزدگرد (بهرام بیضایی)
- یک دقیقه سکوت (محمد یعقوبی)
- منجی در صبح نمناک ... دیدن ادامه ›› (اکبر رادی)
- هی مرد گنده گریه نکن (جلال تهرانی)
- خواب در فنجان خالی (نغمه ثمینی)، فتحنامه کلات (بهرام بیضایی)، نیلوفر آبی (حمید امجد)
- پلکان (اکبر رادی)، شهادت خوانی قدمشاد مطرب در تهران (محمد رحمانیان)، پچپچه های پشت خط نبرد(علیرضا نادری)، زمستان 66 (محمد یعقوبی)، تک سلولی ها (جلال تهرانی)
- رقص روی لیوان ها (امیررضا کوهستانی) - 31/6/77 (علیرضا نادری)
---------------------
برترین نمایشنامه نویسان به انتخاب منتقدان و پژوهشگران:
بهرام بیضایی، محمد یعقوبی، اکبر رادی، علیرضا نادری، نغمه ثمینی و محمد رحمانیان، محمد چرم شیر، جلال تهرانی، حمید امجد، امیررضا کوهستانی، کوروش نریمانی
----------------------------------------------------------------
انتخاب های هنرمندان:
- مرگ یزدگرد (بهرام بیضایی)
- یک دقیقه سکوت (محمد یعقوبی)
- پچپچه های پشت خط نبرد (علیرضا نادری)
- خواب در فنجان خالی (نغمه ثمینی)
- پلکان (اکبر رادی)
- افرا یا روز می گذرد، فتحنامه کلات (بهرام بیضایی)، مصاحبه (محمد رحمانیان)، تیغ کهنه(محمدامیر یاراحمدی)
- شب های آوینیون (کوروش نریمانی)
- گزارش خواب (محمد رضایی راد)، 31/6/77 (علیرضا نادری)، شهادت خوانی قدمشاد مطرب در تهران، پل (محمد رحمانیان)، زمین مقدس (ایوب آقاخانی)، در مصر برف نمی بارد (محمد چرم شیر)
---------------------
برترین نمایشنامه نویسان به انتخاب هنرمندان:
بهرام بیضایی، علیرضا نادری، اکبر رادی، محمد رحمانیان و محمد یعقوبی، محمد چرم شیر، نغمه ثمینی، حمید امجد، کوروش نریمانی و محمدامیر یاراحمدی، جلال تهرانی و حسین کیانی، محمد رضایی راد
----------------------------------------------------------------
http://yaghoubee.com/naghdhaa/n.allworks/7n.etemAd8611.htm

چهارشنبه فرصت مغتنمی دست داد تا نمایش هانتد را تماشا کنم. متن هانتد از آن دست متونی است که نمایشگر وضعیت پسافاجعه هستند. روح کلی حاکم بر اثر برای من یادآور طعم مطبوع آثار محبوبم چون «آمده ...»، «مسخ» و یا فیلم فوق العاده «کله پاک کنی» است. از این رو فضای اثر را بسیار دوست داشتم و بابت آفرینش عریان چنین موقعیت وهم آوری که ممکن است نویسنده در بیان آن حتی دچار تردید و خودسانسوری شود به سیاوش حیدری تبریک می گویم.
کاراکترهای مسخ شده نمایش چون زامبی ها خالی از عواطف و احساسات هستند. منطق آنها بازگرداندن شرایط به وضع ماقبل فاجعه و ایجاد آرامشی هر چند ظاهری است حتی اگر این کار با گره زدن روده ها و پوشاندنشان باشد. اما در باطن اینان گرفتار تکراری هستند عبث آلود که بدان خو گرفته اند. حتی سمپاش نیز که از تکراری بودن این وضعیت معناباخته آگاه است در تداوم آن مشارکت می یابد. دیالوگ ها تکرار می شوند. صحنه ها تکرار می شوند. موسیقی تکرار می شود. در این شرایط کشمکش ها آغاز می شود. کاراکترها درونیات خویش را رو می کنند. اصلا فاجعه‌ی آغازین با یک برون ریزی حاصل شده است (بیرون آمدن سوسک از درون شکم). در چنین موقعیت بغرنجی مفاهیم ذهنی تماشاگر کارکرد اولیه خویش را از دست می دهند و موقعیتی واژگون می یابند. بازیگر خانم نقش پسر خانواده را بازی می کند. پدر در استحاله‌ای از نقش کهن الگویی خویش (حاکم و راهنما بودن) فرزندان ذکورش را سرکوب می کند. اودیپ هم اینجا واژگونه است. پدر خود پسرش را کور می کند. و او را چون جانوری دست آموز راهنمایی می کند. فرزند دیگر خارج شدن سوسک از شکمش را با صدای مته به یاد می آورد در حالی که دریل در دستان پدر است. مادر به جای ابراز محبت مادرانه، نگران خونی شدن خانه است. از عقوبت یک گناه یاد می کند و تسبیح به در می آویزد. سمپاش که کارش کشتن است با اندک احساس خطری از هوش می رود.
ویژگی دیگر متن خودارجاعی نمادین مولف آن است. مانند «ماهی بزرگ» تیم برتون. در ماهی بزرگ، پسر مرد پیر او را به دلیل خیال پردازی و دوری از واقعیت سرزنش می کند. موقعیتی که تیم برتون به عنوان کارگردان با منتقدان آثارش روبروست که او را گمگشته در تخیل و رویا می دانند. در اینجا نیز کاراکتری با نام ... دیدن ادامه ›› سیاوش درونیات خویش را بیرون می ریزد ولی مورد پذیرش محیط قرار نمی گیرد. کنایه‌ به قضاوتی که ممکن است عده‌ای در مواجهه با شیوه بیانی امولف در پیش گیرند.
این نمایش در حوزه اجرا و متن با معدود کاستی هایی نیز همراه است اما لذتی که از تماشای آن برای من حاصل شد کمرنگ کننده تاثیر این کاستی هاست. لذتی که امتداد یافت به آشنایی و گفت و گو با تعدادی از دوستان عزیز تیوالی به ویژه سیاوش حیدری نازنین.
شادباش دوباره برای به صحنه رفتن این اجرا و به امید کامیابی های آینده.

1- اتفاقات جشنواره فجر را هر روز دنبال میکنم. یکی از فیلم های مهم سال که اشتیاق برای تماشایش از پیش از شروع جشنواره در بین علاقه مندان وجود داشته در سینمای منتقدان نمایش داده می شود. (فیلمساز کهنه کار پس از 32 سال فیلم بلند دیگری ساخته است). برخی از منتقدان ناراضی در جلسه پرسش و پاسخ، کارگردان را با ارائه سوالی بی سر و ته ریشخند میزنند و فیلمساز هم بی خبر از این سطح مناسبات متوجه تمسخر نهفته در سوال ایشان نمی شود. سوژه به دست منتقدان افتاده است. انتقادات از فیلم هر روز بیشتر و بیشتر می شود. به فاصله کمی پس از جشنواره فرصتی دست می دهد تا در جلسه کانون فیلم معناگرا «آتش سبز» را با حضور کارگردان اثر «محمد رضا اصلانی» تماشا کنم. تعجب میکنم. نه آتش سبز و نه محمدرضا اصلانی به آن اندازه ناخوب نیستند که چنین مورد تهاجم و تمسخر قرار گیرند. سال بعد مشابه همین اتفاقات برای «وقتی همه خوابیم» و «بهرام بیضایی» می افتد. از قضای روزگار هر دو فیلمساز تاکنون فیلم جدیدی نساخته اند. به این فکر میکنم که بودن بعضی آدمها و حرف زدنشان مهم تر از حرفی است که می زنند.
2- روزنامه را ورق میزنم. چشمم می خورد به مصاحبه ای با کارگردان فیلم «شاخه گلی برای عروس» که متاسفانه تماشایش کرده ام. کارگردان به جد معتقد است منتقدین فیلم را نفهمیده اند و باید یکبار دیگر تماشایش کنند . اعتقاد دارد در این فیلم آگاهانه و به نقش یک مصلح اجتماعی مشکلات جوانان را به تصویر کشیده است و سعی دارد راه حلی برای آن ارائه کند. با خود میگویم هیچ کارگردانی نمی تواند از فیلم خودش دفاع نکند. گویا کارگردانان باید و باید ضد نقد و منتقد باشند.
3- برای اکران فیلم لحظه شماری میکنم. استاد مسلم سینما پس از ده سال دست به کار ساخت یک فیلم شده است. نظر اولیه منتقدان آن سوی آب به شدت ناهمگون است. بعضی مثبت و بعضی به غایت منفی. به خودم دلداری می دهم. حداقل این گونه از دو سه فیلم خنثای قبلی بهتر است. بالاخره لحظه موعود فرا می رسد. فیلم را با ولع تماشا می کنم. تجربه بصری درخشانی است اما .... :( چگونه ممکن است خالق چهار شاهکار مسلم سینما (پدرخوانده 1و2، مکالمه و اینک آخرالزمان) چنین فیلمی ... دیدن ادامه ›› بسازد. عصبانی ام. عصبانی! آرام که می شوم با خود فکر میکنم که کاپولا هم فیلمسازی را می شناسد و هم به اندازه کافی تجربه دارد. چرا از او انتظار دارم مطابق سی سال پیش فیلم بسازد؟ مطمئنا او همان آدم آن سالها نیست. دغدغه های او متناسب با حال و هوای این روزهایش است. از طرف دیگر خلق آن شاهکارها مستلزم صرف وقت و انرژی طاقت فرسایی بوده است که ممکن است این شخص در این سن و سال اصلا نتواند که چنین توانی برای ساخت فیلمش صرف کند. مانوئل دی‌اولیویرا در صد سالگی فیلم می سازد. چه دخلی دارد به این آدم. مگر همه از نظر بنیه جسمی و ذهنی شرایط مشابهی دارند. اصلا شاید او نخواهد که از جان مایه بگذارد. من افسوس بخورم که این فیلمساز توانایی بیش از اینها را دارد. مگر من در زندگی او هستم. شاید دغدغه های دیگری دارد که به همین اندازه برای او انرژی باقی گذاشته است. این که تو نمی توانی شاهکار بسازی پس فیلم نساز. عشق این کارگردان فیلمسازی است. او دوست دارد فیلم بسازد و مگر می توان او را از این کار نهی کرد به این سبب که نمی تواند مثل سابق فیلم بسازد. (فورد کاپولا پس از جوانی بدون جوانی دو فیلم دیگر ساخت. از این که استادی چون او همچنان مشتاق فیلمسازی است خوشحالم ولی فیلم های اخیر او برای من اتفاق ویژه ای محسوب نمی شوند حتی اسمشان را به زحمت به خاطر می آورم. حق انتخاب با من است. اگر دلم برای کاپولا تنگ شد سراغش را از کلنل کورتیز می گیرم نه از پروفسور ماتئی)
4- و اما اشباح ... بگذریم.
--------------------------------
پی نوشت: همان گونه که شرح آن رفت وقتی همه خوابیم بهرام بیضایی نیز با واکنش های تند و تیز و بعضا نامحترمانه ای از سوی برخی منتقدان روبرو شد. یکی از منتقدین یادداشت خود را در رزونامه اعتماد این گونه آغاز نمود:
مردی به دکان طوطی فروشی رفت و دست روی یکی از طوطی ها گذاشت و گفت «این چند؟» فروشنده گفت؛ «10 میلیون» و وقتی قیافه استفهامی خریدار را دید، توضیح داد که «این طوطی غزلیات حافظ را حفظ است و بلد است فال بگیرد و...» خریدار سری به حیرت تکان داد و به قفسی دیگر اشاره کرد. فروشنده گفت «بیست میلیون، برای اینکه علاوه بر حافظ، دیوان شمس را هم بلد است و ضمناً مثل انسرینگ عمل می کند و جواب تلفن می دهد و...» دوباره مرد چشمی گشاد کرد و سری تکان داد و به دنبال طوطی ارزان تر، به پس و پشت مغازه سرک کشید و در آن گوشه و کنار طوطی تور و مو ریخته یی دید که کنج قفس کز کرده بود و با حالت زار و نزار و بی اعتنا به دنیا و مافیها دارد چرت می زند. پرسید «این چند؟» گفت «چهل میلیون.» گفت «لابد علاوه بر حافظ و مولوی و انسرینگ، سعدی و جامی هم بلد است و به رغم این ظاهر غیرجذاب، باطنی حیرت انگیز و مملو از هنر و معرفت دارد؟» فروشنده جواب داد «اتفاقاً هیچ از این هنرها ندارد. حتی جواب سلام هم نمی دهد؛ اما هر چه هست آن دوتای قبلی «استاد» صدایش می زنند و مدام تکریمش می کنند و هفته یی یک بار، بامناسبت و بی مناسبت، برایش بزرگداشت می گیرند و لوح و سکه و یادنامه به نامش می زنند...»

ویدیوی این ترانه جدا تماشایی است
Flogging Molly - Float
-------
http://www.youtube.com/watch?v=JZKjxxciTVk

این روزها زیاد شده اند خبرهایی که ممکن است حالت های کاملا متضادی برای مخاطب به وجود بیاورند. نمونه اش همین خبر. خندیدن، گریستن، نعره سر دادن، سکوت اختیار کردن، کز کردن، پای کوفتن، لنگیدن، خرامیدن، خلوت گزیدن، رهسپار بیابان گشتن و.... هر کدام بر شما دست داد جای هیچ خرده نیست.

" تسنیم نوشت:
جمعی از دختران دانشجو متعلق به تشکلی با عنوان «دانشجویان حزب‌الله» با صدور نامه‌ای به ریاست دادسرای فرهنگ و رسانه از لیلا حاتمی شکایت کردند ..."
لینک خبر
http://khabaronline.ir/detail/356312/culture/cinema

جلسه امروز نمایش فیلم های کوتاه آقای مکری در مرکز گسترش سینمای مستند و تجربی با تمهید قابل تقدیر دست اندرکاران در دو سانس برگزار شد و من هم که با تاخیر به محل رسیده بودم خوشبختانه در سانس دوم امکان تماشا و حضور در جلسه گپ و گفت برام فراهم شد. البته از بخت خوب در مدت انتظار تا شروع سانس دوم فرصت هم کلامی با مصطفی عزیز نیز دست داد.
در مورد فیلم ها من «آندوسی» رو پیش از این دیده بودم ولی با تماشای دو اثر دیگر دید بهتری راجع به پیش زمینه و خواستگاه ایده های آثار متاخر شهرام مکری پیدا کردم.
هر چند من طرفدار آثار آقای مکری نیستم اما نمی تونم از ایده های خلاقانه و بعضا به شدت فکر شده ای که در کارهاشون وجود داره، از منش و نحوه پاسخ گوییشون به انتقادات و اذعانشون به وجود برخی کاستی ها تقدیر نکنم.
هم چنین اشاره ایشان به تاثیر نقاشی های «موریس اشر» بر فرم فیلم ها، من رو به یاد کتاب محاکمه کافکا (با ترجمه علی اصغر حداد از نشر ماهی) انداخت که طرح روی جلدش یکی از آثار مشهور اشر است:
http://www.costadelsoldfas.com/wp-content/uploads/2013/08/Escher-Relativity-Lithograph-1953.jpg
پی ... دیدن ادامه ›› نوشت: مدتی است راجع به لغزش های کلامیم حساس شده ام. ردیابی این لغزش ها و کشف زمینه های ناخودآگاه بروزشون فعالیت هیجان انگیزیه (البته معمولا نتایج دلنشینی به همراه نداره). اما در جلسه امروز یک لغزش کلامی اقای مکری (نوار مورفیوس) و بعدتر نام بردن از فیلم ماتریکس اتفاق جالبی بود.

استقبالی که از نمایش های «مثل شلوار جین آبی» و «اینجا یک نفره است» در فضای تیوال شد و گفت و گو با یکی از دوستان نازنین که هر دو کار رو مشاهده کرده بودند من رو به یاد یکی از اولین کارهای تک بازیگره ای انداخت که چند سال پیش در اداره تئاتر مشاهده کردم و الان به شکل باورنکردنی می بینم که این نمایش برای اجرای مجدد در تیوال قرار گرفته!
از شگفتی حاصل از این تقارن غیر منتظره که بگذرم خاطره اون روز رو به یاد می آرم که با همراهی یکی از دوستان و به بهانه نیم بها بودن نمایش برای دانشجویان به خانه نمایش اداره تئاتر در میدان فردوسی مراجعه کردیم. به همراهی جمعیتی اندک -که البته متناسب با گنجایش سالن بود- وارد سالن شدیم در حالی که تصور نمیکردیم ترکیب نقالی و متن شکسپیر چنان دلنشین از کار دربیاد (البته مشابه این تجربه در ترکیب گونه های ناهمگون در تعزیه خوانی هایی چون شازده کوچولو از گروه تئاتر دن کیشوت مسبوق به سابقه است).
تاکید دارم بر کلمه دلنشین چون این اجرا صرفا مبتنی بر ارائه یک فرم خلاقانه با چاشنی طنز و با هدف احیای یک شیوه نمایشی سنتی بود. (یا حداقل بهتره بگم برای آن زمان خلاقانه می نمود) مضمون به طور مشخص بر اساس نمایشنامه ای بود که اکثریت مخاطبان با آن آشنایی داشتند و عملا بخشی از حلاوت اجرا از بازی با کلیشه های ذهن مخاطب درباره این اثر حاصل می شد.
اما مهم ترین رکن این نمایش بازی سازی مجید رحمتی بود که تا مدتها من و همراهم از یادآوری برخی لحطات اجرای او سر شوق می آمدیم. به ویژه که او در مقام نقال با حاضرین خیلی خوب ارتباط برقرار میکرد و در بداهه سازی متبحر بود.
در مورد تمام جزئیات اجرای پیشین حضور ذهن ندارم اما برخی از ایده هایی که ... دیدن ادامه ›› در اون کار برای من تازگی داشت در سالیان اخیر در آثاری دیگر و به شیوه های دیگر مورد استفاده قرار گرفته و از این حیث احتمالا ابداعات کار در زمان حاضر اندکی کهنه جلوه خواهد کرد.
با این حال امیدوارم بازاجرایی این اثر چون مرتبه پیشین خاطره خوشی برای مخاطبانش ایجاد کند.

نمایش فیلم «اشکان، انگشتر متبرک و چند داستان دیگر»
به کارگردانی شهرام مکری در سینماتک خانه هنرمندان
دوشنبه 29 اردیبهشت ساعت 17
------
یکی از ایراداتی که منتقدان به فیلم های شهرام مکری وارد میدونند پیشی گرفتن فرم و قالب بیان برمضمون و محتوا در آثار اوست. با این حال تماشای فیلم های او حداقل در مرتبه اول که آگاهی از پیچ و خم های شیوه روایی حاصل نشده قطعا لذت بخش خواهد بود. از این رو برای دوستانی که «اشکان ...» رو ندیدند، فرصت مغتنمی است.

این درست که مواجهه با برخی آثار هنری برای مخاطبینی با موقعیت های زمانی و مکانی خاص تاثیرگذاری مضاعفی خواهد داشت و فیلم سینمایی «زد» نیز از جمله همین آثارست (حداقل برای من تماشای این فیلم در دوره زمانی ویژه ای روی داد و به شدت در ذهنم ماندگار شد) با این حال «زد» واجد ویژگی های دیگری نیز هست که تماشای آن را به یک تجربه دلنشین جدا از زمان و مکان تبدیل کرده است. یکی از این ویژگی ها موسیقی متن فوق العاده فیلم است که ساخته «میکیس تئودوراکیس» از آهنگسازان برجسته یونان است که الحق نتیجه کار بسیار شنیدنی ست. این 3 قطعه نمونه ای است از ماحصل کار او:
http://mp3dict.com/download.php?q=dvoEO8sD04O7
------
http://www.mp3-your.net/dl/Mikis_Theodorakis_-_Z_-_Pios_Den_Mila_Yia_Ti_Lambri_uuid-536f4fd6b15ab.mp3/Mikis%20Theodorakis%20Z%20Pios%20Den%20Mila%20Yia%20Ti%20Lambri.mp3
-----
http://mp3dict.com/download.php?q=8am76nhLWbVwA
-----
پی نوشت: انگیزه اصلی از معرفی این قطعات مشاهده این ویدیو بود که قسمتی از اجرای صحنه ای این آهنگ هاست. مشاهده این ویدیو نیز خالی از لطف نیست:
http://www.youtube.com/watch?v=xMb4bI3b7xs

دن کامیلو نمایش قابل احترامی است. نگاه دغدغه مندی در پس نمایشنامه وجود دارد و هر چند بستر فراهم است برای سوق یافتن اجرا به هزلیاتی که نمایش های مشابه برای جلب مخاطب به آن متمسک می شوند اما عامدانه این اتفاق نمی افتد و نتیجه کار از این بابت دلنشین است.
با این وجود و به نظر من این نمایش کامل نیست. در وهله اول نمایشنامه چندان راضی کننده نیست. باید اعتراف کرد که نمایشنامه با دقت نگارش یافته و هر صحنه منتج به گزاره ای در ذهن مخاطب می شود که برای سیر روایی و رسیدن به نتیجه پایانی وجودش الزامی است اما مشکل اینجاست که کارکرد این صحنه ها محدود می شوند به انتقال همان گزاره و چند شوخی (بعضا ساده انگارانه) برای رنگ و لعاب بخشیدن به اجرا و دیگر این که بستر لازم برای روایت در بعضی بخش ها چفت و بست مناسبی ندارد مثل صحنه زایمان. هم چنین نمایش نشانگر خصایل و رفتار هایی است که از فرط تکرار در آثار مشابه گزندگی خود را از دست داده و دیگر چون سال 84 شور و شعفی از این بابت ایجاد نمی کند. (و فکر میکنم برای بازاجرایی «شب های آوینیون» گزینه مناسب تری بود). با پایان یافتن نمایش نیز عمده تماشاگران برداشت یکسان و سهل الهضمی در رابطه با مفهوم نمایش خواهند داشت (با این که آقای نریمانی با زیرکی و در دیالوگ های کودک سعی دارند چالش ذهنی کوچکی برای مخاطبان ایجاد کنند) و جز حس خوشایندی از بازی خاطرنواز بازیگرانی چون سیامک صفری و هوتن شکیبا و تصویری نمادین از مسیح چمدان به دست عازم جلجتا چیز دیگری عاید تماشاگر نمی شود. البته که اینها همه کم نیست ولی از این گروه انتظار بیش از اینهاست.
لطمات دیگر اجرا نیز بابت انتخاب های نامتناسب برای برخی نقش ها و موسیقی نامناسب بین صحنه هاست.

برای دیدن این نمایش سه دلیل عمده داشتم. یکی نام مسعود دلخواه، دیگری بازخورد نسبتا مثبتی که در پای برگه نمایش مشاهده کردم و در نهایت تجدید خاطره و دیدار تازه با تالار مولوی.
از طرف دیگه دو مساله هم کمی نگرانم می کرد. یکی نام نمایشنامه که به شدت احتمال کلیشه ای بودن محتوا رو از قبل هشدار میداد و دیگری تاکید چند باره تعدادی از نظرات زیر پای برگه نمایش مبنی بر اکسپرسیونیستی بودن کار. (که مسلما اکسپرسیونیستی بودن به خودی خود نه عیب نیست و نه مزیت). .... و البته این نگرانی بی مورد هم نبود.
در گذشته کاری در مقام کارگردان از آقای دلخواه مشاهد کردم (دریاچه پنهان) که از لحاظ بصری چه در بخش طراحی صحنه و چه زیست و حرکت بازیگران بر روی صحنه ایده های فوق العاده ای داشت. در زندگی انسان نیز هستند اندک ایده های چشم نواز و جذاب که تلنگری می زنند بر هوش و حواس ولی حیف که این ایده ها منسجم نیستند و ضعف های کار کمرنگ کننده تاثیر خوش این ایده هاست.
با احترام برای گروه جوان و پرشور دست اندرکار این نمایش، من زندگی انسان رو نپسندیدم.

خب دوستان عزیز به نظر میرسه که اعتراضاتی که در این مدت به بهای بلیت نمایش «آرش ساد» صورت گرفته باعث شده دست اندرکاران نظر لطفی به دوستداران هنر تئاتر داشته باشند و نمایش «در روزهای آخر اسفند ...» رو با بهایی بسیار منصفانه پیش فروش کنند. قیمت ردیف های ابتدایی این کار 73 هزار تومان در نظر گرفته شده و واضح است که ترکیب نامانوس 70 و 3 به دلیل تخفیف هایی است که جهت رفاه حال تماشاگران اعمال شده . (احتمالا رقم اصلی 173 هزار تومان بوده !). پیشاپیش به عزیزانی که مشفقانه و مغرضانه اندیشه اعتراض و هیاهو بر این رقم را در سر می پرورانند اعلام می شود که این برنامه با عنوان با مسمای «کنسرت تئاتر» خدمت عزیزان ارائه می گردد. گویا پیش فروش آغاز شده است. بشتابید !!! ;)

این کار بعد از فاوست و درخشش در ساعت مقرر سومین کاری است که در مقام کارگردان از آقای نعیمی عزیز تماشا کرده ام و بی انصافی است که اگر بگویم سقراط ایشان در قیاس با دو اثر دیگر پسرفت محسوب می شود که قطعا چنین نیست و این نمایش اثری باشکوه و دیدنی است. با این حال فکر میکنم که عدم رضایت کامل من از این اجرا بیشتر به سبک کاری آقای نعیمی مربوط است و همان موارد مایوس کننده که در دو اجرای پیشین برای من وجود داشت اینجا نیز هستند.
به خاطر دارم در دوران مدرسه یک مجموعه کتاب هدیه گرفته بودم که تلخیص منثوری و قابل فهمی بود از شاهنامه که توسط یکی از استادان رشته ادبیات نگاشته شده بود. و در عین حال کتاب "داستان های خوب برای بچه های خوب" که برگرفته از متون کهن و نوشته نویسنده خوش قریحه ای بود که به گفته خویش تحصیلات رسمی نداشت. در واقع فکر میکنم رویکرد آقای نعیمی در برخورد با مخاطب نیز نتیجه ای مشابه تلاش نویسندگان آن کتاب ها دارد. سهل الفهم و البته هنرمندانه.
در پایان از حال خوش! هم نباید غافل شد که اخیرا ایشان در حال عمومیت یافتن به عنوان ملاک اصلی برای سنجش کیفیت نمایش ها هستند که خب متاسفانه آن گونه که باید و شاید با تماشای سقراط آن حال خوش مرا دست نداد.

نمایش «سیندرلا» نوشته و کار «جلال تهرانی» پس از کش و قوس‌های فراوان با مسئولان مجموعه تئاترشهر سرانجام شهریور ماه امسال در تالار اصلی مجموعه تئا‌تر شهر به صحنه می‌رود.
تمرین‌ این اثر نمایشی حدود 5ماه است آغاز شده و بعد از پایان اجرای نمایش «پسران آفتاب» روی صحنه خواهد رفت.
(گلاب آدینه، بهنوش طباطبایی و مجید آقاکریمی از بازیگران این نمایش هستند)
منبع: ایلنا

پسران آفتاب برای من یادآور روزهای خوبیه که با شور و اشتیاق تئاتر میدیدم. تالار مولوی برای من حریم امنی بود که حتی نشستن بر سکوهای محوطه اش هم خلسه آور بود. کانون فیلم جهاد دانشگاهی هم در همون نزدیکی دایر بود و ضیافتی برپا بود در خیابان 16 آذر. چه روزهایی!
در همان روزها پسرطلاها (ترجمه شهرام کرمی) در مولوی اجرا شد. نیل سایمون... سیامک صفری... این رو باید دسته جمعی تماشا کرد!
--------------------------
هر چند اجرایی که دیدیم کاستی هایی داشت ازجمله اتکای بیش از حد به توانایی های سیامک صفری و هم چنین دور نگه داشتن مخاطب از تلخی نهفته در متن (بر خلاف اجرای فوق العاده تلویزیونیش که محمد رحمانیان کارگردانی کرده بود و احمد آقالو و مهدی هاشمی نقش های اصلی رو بازی میکردند) ولی بازی طنازانه سیامک صفری و بده بستان های کلامی او و هوشنگ هیهاوند خاطرمون رو خوش و خاطره ای خوب برامون ساخت.
حالا بعد از چند سال سیامک صفری خودش قصد داره این نمایش رو کارگردانی کنه. مطمئنم این بار هم نمایش مخاطبین زیادی خواهد داشت. و البته امیدوارم که کیفیت اجرا اولویت اصلی کارگردانش باشه.
------------------------
پ.ن : «والتر ماتیو» هم (البته بدون جک لمون!) در اقتباسی سینمایی از این نمایشنامه نقش ویلی کلارک رو بازی کرده که معرکه است و به شدت خنده داره.