برای دیدن این نمایش سه دلیل عمده داشتم. یکی نام مسعود دلخواه، دیگری بازخورد نسبتا مثبتی که در پای برگه نمایش مشاهده کردم و در نهایت تجدید خاطره و دیدار تازه با تالار مولوی.
از طرف دیگه دو مساله هم کمی نگرانم می کرد. یکی نام نمایشنامه که به شدت احتمال کلیشه ای بودن محتوا رو از قبل هشدار میداد و دیگری تاکید چند باره تعدادی از نظرات زیر پای برگه نمایش مبنی بر اکسپرسیونیستی بودن کار. (که مسلما اکسپرسیونیستی بودن به خودی خود نه عیب نیست و نه مزیت). .... و البته این نگرانی بی مورد هم نبود.
در گذشته کاری در مقام کارگردان از آقای دلخواه مشاهد کردم (دریاچه پنهان) که از لحاظ بصری چه در بخش طراحی صحنه و چه زیست و حرکت بازیگران بر روی صحنه ایده های فوق العاده ای داشت. در زندگی انسان نیز هستند اندک ایده های چشم نواز و جذاب که تلنگری می زنند بر هوش و حواس ولی حیف که این ایده ها منسجم نیستند و ضعف های کار کمرنگ کننده تاثیر خوش این ایده هاست.
با احترام برای گروه جوان و پرشور دست اندرکار این نمایش، من زندگی انسان رو نپسندیدم.