نمایش بدی نبود، اما چیزی هم نداشت که آدم رو درگیر خودش کنه. ایدهٔ قشنگی داشت داستان و این انتظاری که برای مخاطب ایجاد میکرد از همون ابتدا که باید دونه دونه روایت کاراکترها رو مشاهده‌ کنه تا به آخر برسه، یکم جالب نبود. نتیجه ای که میخواست بگیره رو با یک کاراکتر یا یک جمله هم میتونست انتقال بده. من دکور و طراحی لباس و زنده بودن نمایش رو که باعث رخوت بصری نمیشد رو دوست داشتم. در کل، توصیه میکنم برای تماشا.

من گذاشتم چند روز از دیدن نمایش بگذره تا بتونم تحلیل درست تری داشته باشم و بعد بنویسیم. فکر میکردم بعد از گذشت چند روز ابهامات در ذهنم واسنجی میشن و پاسخی براشون پیدا میشه اما دیدم ذهنم ترجیح میده متن رو فراموش کنه! این به نظرم ضعف در انتقال مضمون هست. من با یک دید ده از پنج نمایش رو دیدم. چون در بینِ تمام نمایش‌هایی که دیدم، سیزیف برای من در ردهٔ اول هست. ‌پس گاردی به انتقال سخت مضمون نداشتم.
انتخاب فرم نمایش واقعا فکر شده و تمیز بود. دوست داشتم که با تغییر ضلع مثلث، روایت عوض میشد و ورق میخورد. از پردهٔ اول به دوم اون تناقض درونی رو دوست داشتم.
یکجایی دوک پرسید میدونی همه توی جهنم چی میگن؟ میگن چشم.
این خیلی خوب بود. چون وقتی دوناتا در پردهٔ اول چشم میشنید و چه در پردهٔ دوم چشم میگفت انگار در هر دو‌ حالت ته جهنم بود.
اما پردهٔ سوم که باید به یک خط ارتباطی بین سه‌ روایت میرسید لنگش داشت. میدونید میشه هر فرد یک نتیجه ای بگیره و از این بلاتکلیفی در بیاد اما من دلم میخواست بدونم توی سر آقای برهمنی چی میگذشته و نتونستم بهش برسم.
بازی خانم مهدخت مولایی و آقای گرجی در سیزیف طوری بود که نمیتونم هرچقدر هم بازی بازیگران دیگه خوب باشه، توی ذهنم جایگزین برتری براشون پیدا ... دیدن ادامه ›› کنم. منقطع حرف زدن دوناتا با کاراکتر بلانش‌ سیزیف شبیه بود اما فقط شبیه بود. خانم مولایی به نظر من یک پدیده بودن در اون نمایش و دیگه نمیشه تکرارشون کرد.
بازی دوک هم خوب بود اما کاش با گریم دیگه‌ای بود. شاید حتی میتونستن اکت‌های بهتری میداشتن.
در مجموع باز هم پنج میدم. چون امتیاز های نمایش های آقای برهمنی باید از خیلی بیشتر شروع بشه و اگر تناسب میبستم به پنج نزدیک بود.
و اینم خواستم اضافه کنم که امیدوارم آقای برهمنی هیچ وقت در هیچ نمایشی بازی نکنن و همچنان کارگردان بمونن. یک نمایشی که قبلا از ایشون دیده بودم که در‌ اون بازی میکردن اصلا در حد و اندازه ایشون نبود.
اما حضورشون در این نمایش رو دوست داشتم.
کاش بعد از پایان اجراها، خودشون یک تحلیلی برای نمایششون بنویسن و چون خودشون نویسنده نبودن به نظرم غیر متعارف نیست که متن رو تحلیل کنن.
ترکیب موسیقی با صحنه ها هم خوب و متناسب بود.

گاهی ترس همه‌چی رو شیرین میکنه!

میدونم این نمایش تحت عنوان کنسرت نمایش معرفی شده اما بعنوان مخاطب نمایش اصلا از اینقدر آمیختگی‌ با خواندن در نمایش موافق نیستم و برای من به نوعی تجاری سازی تئاتر محسوب میشه و باعث میشه ازش لذت نبرم. تماشای این‌ نمایش خالی از لطف نیست و قطعا برای افراد دارای تجربه‌های سوگواری ایجاد همذات پنداری میکنه. پردهٔ یکی به آخر به لحاظ بازی ها و پردهٔ آخر به لحاظ سوژهٔ متن، برای من جالب توجه‌تر بود. بازی‌ها متوسط بود. اگر برای برخی از بازیگر ها نمیشه گفت عالی بود، بخاطر بازیشون نبود، بخاطر بضاعت متن بود. در کل دیدنش رو توصیه میکنم و برای گروه آرزوی موفقیت دارم.

بدترین کار برای کسی که آرامشش رو از دست داده اینه که برگردید بهش بگید آروم باش

متأسفانه با اینکه از این تیم بازیگران انتظار نمایشی بسیار دلنشین رو داشتم، اما نتونستم از این نمایش لذت ببرم. بازی ها بسیار معمولی بود. نه اینکه ضعفی داشته باشه. اما خب اقتضای داستان همینقدر بود. بازیگر اجازهٔ بروز قابلیت‌هاش رو تا حدی که متن اجازه بده میتونه داشته باشه. بنابراین ایرادی متوجه بازیگرها نبود. ایراد از متن بود. از مضمون، از فرم. واقعا داستان کشش نداشت. خط روایی نداشت. به شدت خسته کننده بود. نمیتونم بگم ریتم میفتاد. چون اصلا ریتمی نداشت که بخواد دچار افت بشه. شخصیت سازی ایراد داشت. چون هیچ توصیفی از کاراکتر ها نبود، برخی اکت ها (مثل‌ اکت مادر وقتی دخترشون گم شده بود در پردهٔ بعدیش) باورپذیر نبود.
بهشون خسته نباشید میگم و امیدوارم در آینده شاهد نمایش‌های خیلی قوی‌تری ازشون باشیم.

متأسفانه من از نمایش لذت نبردم. نمایشنامه رو دوست نداشتم. به قدری طولانی بود که ارتباط دادنِ موضوعی و مکانی و زمانی دچار گمگشتگی میشد. نکتهٔ قابل تأمل و جدیدی نداشت. بعضی از شوخی‌هاش حتی آزاردهنده میشد. تنها نکته ای که قابل بیان بود انرژی و بازیِ خوبِ بازیگرها بود.

گالیله: امروزه قیمت گربه یک سکه‌ست.
اما قیمت گربه‌ای که موش بگیره، دو سکه ست.