حسین موسوی در جست و جوی درام، همین!

درباره اثر: جُنگ و سیاه بازی بود، تئاتر ولی بعید است
اما در مورد سایه سنگین قلم مساوات روی این اثر:من نمی دانم محمد مساوات چقدر با سازندگان اثر در ارتباط بوده و تاثیر گذاشته و جدا از این موضوع، متن های کلاسیک طور مساوات را کمتر دوست دارم ؛ اما به عقیده من قلم مساوات بسیار بسیار شخصی است و کمتر کسی به جز خودش می‌تواند آن چه را که می‌نویسد ، به درستی بسازد. مثال در دسترس اش، «بی پدر است که اگر خود تئاتر را دیده باشید و بعد با متن نمایشنامه چاپ شده مقابله کنید - جدا از تغییرات اجرایی - انگار که دو اثر متفاوت را تجربه می کنید.
حالا اینکه ایراد این اثر از مبدا متن است یا مشکل صرفا در اجرا است را نمی دانم.

تنها و تنها نکته مثبت این نمایش بازی احمد افشاری بود که اون هم از اوجش فاصله داشت.
در ضمن محتوای وهن آمیزی برای جامعه امروز داشت.

کار بد نبود، ولی خب چیز خاصی هم برای ارائه نداشت. یک اجرای مختصر از یک متن قوی از سارتر. انتظار من اینه که شما فضای متن رو به دست بیارید و متناسب با مخاطب امروز بکنید ، نه اینکه بخشی هایی از متن رو انتخاب کنید و با لحن کتابی برای مخاطب اجرا کنید. بماند که همین تلخیص متن باعث پرش روایی شده بود.
بازی ها هم انگار که راست از توی ترجمه درآمده بودند. حس ترس، تردید، عذاب وجدان، عشق همگی انگار توصیف کتابی بودند و بازیگر / بازی‌گردان با اینکه بد عمل نکرده بودند اما تحسین برانگیز هم نبودند.
به خاطر ریتم و متن خوب، ارزش یکبار دیدن رو داره.

گریم خوب بود، بقیه ی کار خوب نبود.

کار خیلی خیلی خوب بود. به نظرم ایراداتی عمدتا در مورد ریتم، روایت و جلوه های تصویرس داشت، اما آنقدر خوش ساخت و دلنشین و پر انرژی بود که به راحتی بشود آن ها را نادیده گرفت. عبدالحمید گودرزی چه قدر عالی، عالی بود.
به نظرم نیم نگاهی هم به فیلمنامه کردم متن داشته باشید آقای معینی، کاملا ظرفیتش را دارد.

اگر کسی از دوستان می‌دونه که این کار از کدوم نمایشنامه ( یا نمایشنامه‌ها ) ی ویسنی یک برداشت شده، ممنون میشم بهم بگه

در مجموع کار قابل قبولی بود و ارزش دیدن دارد. نوسان و پارگی نسبی بین اپیزود ها شاید بزرگترین ضعف کار باشد. به طرز عجیبی دراماتورژی بعضی از اپیزود ها نسبت به بقیه خیلی افت داشت.
بازی ها هم همینطور ، بعضی بازی ها اصلا قابل دفاع نبودند و بقیه واقعا خوب.
راستی چقدر محمد نیازی و علی ایزدی در اپیزود مرد نابینا و سگ فوق العاده بود!

کار بد بود، خیلی بد و این من را ناراحت می کند نه فقط از این جهت که کار بدی دیدم، بلکه از این جهت که امیر علی ابراهیمی تا ترین حرفه ای و حتی قلندرو کارگردان خوبی بود ، و حتی به او امید داشتم که جزو خوب های تئاتر بشود. اما خب نشد.
حوصله ی نقد من کوتاه شده و چیز زیادی هم برای گفتن نیست. تئاتری که بازیگرانش حتی به درستی تمرین بیان نکرده اند، متنی که پیچیدگی بیهوده و شلوغی بی معنی اش را افتخار می پندارد و کرئوگرافی هایی که مطمئنم رقص کودکان دبستانی بهتر از آن هاست؛ و حتی شیوه عجیب و غریب بازاریابی آقای ابراهیمی برای کار.
جای تأسف بسیار است، همین !

به چشم یک پرفورمنس به اثر نگاه کنید و فقط تصاویر بدیعی که در طول اثر ایجاد می شد برای من کافی است که از این کار فوق العاده راضی باشم.
البته که دوست داشتم تعامل با تماشاگران کمی شدید تر باشد.اندکی محافظه کاری در اثر - به نسبت که اینکه خود را هپنینگ آرت می ماند - حس می شد که اگر نبود اثر فوق العاده تر می شد.

به نظرم تجربه ی خیلی خوبی برای یک تئاتر است و با اینکه اثر پایان دوره هنرجویان است، اما تا حد خیلی خوبی حرفه ای به نظر می رسد.بازی ها و المان های اثر خوب هستند، نور بد نیست و موزیک هم گرچه کمی بی نظم است اما هوشمندانه انتخاب شده. پیرنگ مرکزی شاید اگر قوی تر بود و پیوند بین اپیزود ها از جنس داستان بود و نه صرفا المان ها ، به نظرم اثر فوق العاده ای را رو به رو بودیم.
به نظرم بزرگترین مشکل اثر، اتفاقا اصرار آن به آزاد بودن تماشاگران است.در اجرایی که من دیدم تقریبا چیزی به اثر اضافه نکرد و گاهی حتی حرکت های تماشاگران به تجربه اثر ضربه می زد. فکر می کنم برداشت بسیار اشتباهی که در مورد تئاتر به اصطلاح تعاملی در ایران وجود دارد، این است که صرف شکستن دیوار چهارم یا آزاد گذاشتن مخاطب برای دخالت در نمایش، کافی است. مشکلی که در مخاطب جابر رمضانی هم بود. در حالی که یک پرفورمنس یا تئاتر تعاملی، خودش مخاطب را هوشمندانه درگیر می کند، حدود و اختیارش را به او نشان می دهد و حتی جایی او را اجبار به تعامل می کند، یکی از بهترین مثال هایش هم ریتم صفر آبراموویچ است. قرارداد اجتماعی دیوار چهارم در تئاتر با صرف شکسته شدن، نیاز به یک قرارداد اجتماعی جدید دارد هر چند ناملموس. آیا اگر در وسط نمایش من وارد مکعب می شدم و یکی از بازیگران را محکم می زدم ، اثر تاب آوری لازم را داشت؟ احساس من این است که حداقل آن اپیزود از هم می پاشید. صرف ایستاده بودن بعضی از تماشاگران، فرسودگی جسمی می دهد که کم کم میل آن ها به تعامل را می گیرد در حالی که این تعاملی یا به قوای آزاد بودن تماشاگر، یکی از المان های اساسی این اثر به دید من است.
به هر شکل ، به گروه اجرا خسته نباشید می گویم و به نظر اثر بسیار خوبی است. حرف آخرم هم اینکه، ای کاش در تبلیغات و اطلاع رسانی ها، به جز مدرسه این جا و هیلاج، تاکید بیشتری بر روی عوامل اثر می شد.

آقای کارگردان آخر نمایش گفتند که در تیوال نظر بدهیم و ترجیحا نظر های مثبت را بنویسیم. قصدی هم بر نقد نوشتن بر روی این کار نداشتم. اثر خوبی نیست اما آنقدر هم بد نیست که یک زنگ هشدار جدید باشد. اما این که راست راست جلوی مخاطب بایستی و بگویی لطفا نقد منفی ننویس و به خودم انتقال بده، خودش یک زنگ هشدار بزرگ است. یک فرهنگ غلط است که تئاتر را به ذات یک هنر متعالی می بیند و بقیه ماجرا، فقط درآمد زایی از فروش این هنر متعالی و به قول یکی از اعضای تیم اجرا، «این اثر مستقل» است. اشتباه نشود، با درآمد زا شدن و ایجاد توجیه اقتصادی برای تئاتر مخالف نیستم و بر آن پافشاری می کنم؛ اما حتی در ادبیات تجاری مدرن، هدف یک بنگاه صرفا خلق « درآمد و سود » نیست بلکه هدف اصلی خلق ارزش است. و جایگاه نقد در این میان چیست؟ دقیقا مخالف آن چیزی که مدام می شنویم: « نقد سازنده ». کار نقد، تخریب است، به چالش کشیدن است. خیلی از کار هایی که من دوست داشته ام، بسیاری به آن نقد های تندی داشتند. بسیاری از کار هایی که من نقد تند به آن دارم - مثل این کار -، بسیاری جوانب مختلف آن را دوست داشته اند؛ و آن چه که نقد می پالاید، نقاط منفی عمده ی آثار است: یک اثر نقاط منفی بیشتری دارد و یک اثر کمتر، از دیدگاه من مخاطب. هر اثر هنری مانند یک سازه است. من مخاطب یا شاید منتقد، آن جای که فکر می کنم این سازه کج رفته یا سست است را با پتک می کوبم، محکم یا ملایم. اگر واقعا سازنده این سازه - همان سازندگان این اثر - به درستی این بخش را ساخته باشند و من منتقد اشتباه کرده باشم، قواعد زیبایی شناسی جمعی مانع از فروریختن این ساختمان می شود. اما اگر به صرف اینکه ممکن است من مخاطب یا منتقد اشتباه کرده باشم، پتک را به کج روی احتمالی این سازه نکوبم چه؟ « تا ثریا می رود دیوار کج ». مگر نه آنکه سینما کلاسیک میراث ارزشمند هنر دراماتیک است، همانطور که موج نو؟ با این حال موج نو متولد نشد، و سینما را پیش نبرد مگر با نقد های اساسی که در کایه دو سینما علیه سینما کلاسیک نواخته شد و از قضا این نقد ها بسیار رادیکال بود. مدیوم تئاتر ایران امروز، از هزاران عامل درونی و بیرونی رنج می برد و هیچ انتظاری از آن نیست که در درخشان ترین دوران خود باشد؛ اما آنچه که می تواند تا قهقرای اضمحلال آن را پیش ببرد، خود مقدس بینی آن است و نقد، هر چند تند و بیجا که نقد من هم می تواند آن باشد، سیلی محکمی است نه برای آزار، که برای بیدار کردن این بدن رو به موت تئاتر در بوران تاریخی اکنون.
در نهایت، کار آنقدر هم کار بی کیفیتی نبود، برای آن تلاش شده بود؛ بازی هم تا حد قابل قبولی خوب بودند - به جز محمد عمادی ... دیدن ادامه ›› که فقط خوب نبود و فوق العاده خوب بود و متاسفم که کار دیگری از او نیافتم - و اثر هر چند داستان پخش و عقیمی داشت اما همچنان فاجعه یا خیلی بد نبود. اما آن چه که می تواند تا ناخودآگاه کارگردان و نویسنده و بازیگران و سایر عوامل اثر بنشاند و آن ها را به بهبود یک اثر نه چندان خوب به یک اثر خوب یا قابل قبول سوق دهد، نقدی است در عموم - و در امروز سکویی مانند تیوال - فریاد شود و هر چند ممکن است عوامل را ناراحت کند، اما شاید هم شوک ناخودآگاهی باشد برای بهتر شدن.