«تیوال» به عنوان شبکه اجتماعی هنر و فرهنگ، همچون دیواریاست برای هنردوستان و هنرمندان برای نوشتن و گفتوگو درباره زمینههای علاقهمندی مشترک، خبررسانی برنامههای جالب به همدیگر و پیشنهادن دیدگاه و آثار خود. برای فعالیت در تیوال
به سیستم وارد شوید
روز سه شنبه، سوم مهرماه نمایش رو دیدیم. مساله نمایش فی نفسه مساله جذابی است که در فلسفه اخلاق به «مساله تراموا» معروف است و کشمکشی طویل المدت و پرسشی گشوده میان وظیفه گرایان و پیامدگرایان است. درستی یا نادرستی امری از ذات آن رفتار متاثر است و آیا پیامدهای مثبت و خوب یک رفتار می تواند ماهیت اخلاقی آن را دیگرگون کند؟
ولی از حیث نمایشی، به هیچ وجه شاهد نمایش قوی و محکمی نیستید. نمایش نامه از صلابت و استحکام برخوردار نیست و به هیچ وجه ذهن مخاطب را درگیر این کشمکشی که در بالا به آن اشاره شد نمی کند. به نظرم طراحی صحنه و لباس بازیگران و حتی انتخاب بازیگران و کارکترها اصلا خوب نبود. بازی ها هم همین طور به نظرم اصلا خوب و در حد انتظار نبودند. در مجموع نمایش متوسطی رو مشاهده کردم؛ به ویژه اگر از قبل با مساله ی این نمایش که همون مساله تراموا است آشنا باشید تقریبا نمایش هیچ کششی برای نگاه داشتن شما در سالن ندارد.
جمعه نمایش رو دیدم. نمایش به دنبال به تصور کشیدن آشفته ذهنی ها و پریشان حالی های یک پارانوئید اسکیزوفرنی است که خودش به شدت از اینکه به او برچسب «دیوونه» بزنند، خشمگین می شود. نمایش سعی می کنه ریشه ها این موضوع رو در بخش های مختلف زندگی این فرد دنبال کنه و البته در نهایت به شفادهندگی عشق و موسیقی ختم میشه. من ذهنیتی از کار، قبل از دیدنش، نداشتم ولی با خوندن کامنت ها، انتظار نمایش خیلی قوی تری و با کیفیت تری رو از از هر لحاظ داشتم -علی رغم تلاش قابل ستایش بازیگران و سایر عوامل اجرایی- که در مجموع انتظار من رو برآورده نکرد.
چهارشنبه نمایش رو دیدم. نمایش از جهات مختلف خوبه. از نظر بازی، دکور، موزیک، نور، طراحی لباس خوب بودند. بین و همراه با اپیزودها گاها حرکات نمایشی هم اجرا میشه که تلفیقی خوبی با کلیت کار دارد. زبان نمایشنامه رو من خیلی دوست نداشتم و خیلی به زبان محاوره و عامیانه نزدیک شده بود. برخی بخش های زندگی نامه گالیله رو شاید می شد برجسته تر کرد برای مثال خود جلسه محاکمه که البته نمایش خیلی سریع ازش عبور کرد. نمایش در زمینه اش طنزی داره که بیشتر در نقش خود گالیله است. زمان کار نسبتا طولانیه ولی ریتم نمایش تقریبا خوبه. در مجموع دیدنش رو حتما حتما حتما پیشنهاد می کنم.
سه شنبه و اجرای اول رو دیدم. در ابتدای کار و پیش از دیدن، ذهنیت گیشه ای بودن کار رو داشتم که البته این گونه نوبد و هرچند که طبیعی است که محبوبیت بازیگر نمایش، پای طیف بیشتری از مخاطبان را به تماشای این نمایش کشانده بود. نمایشنامه رنگ و بوی طنز داره اما تلخ. بازی ها خوب بودند ولی در مجموع به نظرم از سطح متوسط فراتر نمی ره. گویی چیزهایی کم دارد. در نهایت این حس رو به تماشگر منتقل نمی کنه «به... عجب تتاتری بود». با آروزی موفقیت
نمایش در چهار داستان متفاوت روایت میشه؛ از این جهت با داستان های مختلفی روبه رو هستید. در مجموع از جهت داستانی خیلی روایت خاصی نداره و شاید کمی به کلیشه هم نزدیک میشه. بازی های نسبتا خوب هستند. من اجرای سوم رو بیشتر پسندیدم. در مجموع تتاتری نیست که چیزی به شما اضافه کنه.