هومن بنایی نویسنده، کارگردان، بازیگر، شاعر و منتقد

خداقوت به ارسطو خوش رزم و کهبد تاراج و حمید رضا محمدی. حقیقتا در طول آن پنجاه دقیقه نشد چشم بردارم از تماشای هنرنمای شما عزیزان. و اکنون بعد از گذشت چند روز از تماشای این اثر. به دور از همزادپنداری های عاطفی بهتر میتونم نظرم رو بنویسم. چون از هیجان خالی تر شدم و عقلانی تر می نویسم نه احساسی. باید بگویم که کهبد تاراج با تبیین و تدوین خوب از ایده اجرایی برای نگارش نمایشنامه «مشتبا داداش صیغه‌ای حسین آدیداس» از پس خلق یک اثر مستند و پر هیجان به خوبی برآمده و هم در بازی شخصیت سازی بی نظیری را ارائه داده است و ارسطو خوش رزم با توجه به تمامی عناصر تشکیل دهنده نمایشنامه با شناخت فرمول اجرائی از ترکیب و تنظیم به چیدمانی فرمالیستی رسیده که تا حد زیادی به پویایی نمایش کمک کرده است. قطعا ایجاد ارتباط بین دو شخصیت در دو نقطه از دنیا که رابطه ی خیال آلوده ای دارند بسیار سخت بوده و خوش رزم با تکنیک نشانه شناسی موقعیت کاراکترها به فرآیند شکل گیری، اثری چشم گیر خلق کرده است. او با در اختیار گرفتن بازیگران توانا و طراحی دقیق صحنه و نورپردازی موفق و با تجزیه و تحلیل فرمالیستی و ساختاری با جداکردن اثر از زمینه و زمانه اش و تاکید صرف بر کیفیات فرمال چون حرکت، حجم، طراحی لباس و رنگ در قوانین بصری در شکل گیری و آشکارسازی ارزش های زیباشناختی موثر اثری درخشان خلق کرده است.
و ارزش هنری تنها وابسته به محتوی و فرم یک اثر است.
یعنی چگونگی و ویژگی های دیداری یک نمایش که ارزش یک اثر هنری را درون آن اثر نهفته دارد، با مخاطبان ارتباط برقرار می کند و با تربیت چشم خلاق آنها، مفهوم جدیدی از بیرون و درون به آنها ارائه می کند.
در آخر هم تماشای این اثر را به هنرجویان و هنردوستان پیشنهاد می کنم.

شبنم به آفتاب رسانید خویش را
از همت است هرکه به هرجا رسیده است
.
خداقوت عرض می کنم به کارن کیانی عزیز که در اولین کارگردانی خود چنین شاهکاری را بر صحنه جان بخشیده و صد درود بر استاد حسین کیانی برای چنین قلم ارزشمند و متنی که هنوز بعد از تماشای آن در حیرت هستم.
این نمایش با ادبیات فاخر و نثر شاعرانه بر اساس ساختار شکنی (در مفهوم سنتی ساختار) و فرم گرایی نشان داد هنوز هم سبک اصیل تئاتر ایرانی مخاطب خود را دارد و می تواند شجاعانه با قد بلند بر سکوی بایستد و مفهوم واقعی تئاتر را به رخ بکشد.
بهروز پناهنده در مقام بازیگر با بازی دقیق و زیرکانه مخاطب را میخ کوب می کند که قطعا برای به دست آوردن شخصیت اسماعیل بزاز نمایشنامه حسین کیانی زحمت زیادی کشیده است. بازی چشمگیر بهروز عزیز با به کارگیری سنتهای دیرینه نمایش های ایرانی، منجر به این شوق و نگارش این حجم از سپاس‌گزاری ... دیدن ادامه ›› شد.
من از تماشای این اثر بسیار لذت بردم و به تمام علاقمندان حرفه ای تئاتر، هنرجویان و دانشجویان هنرهای نمایشی پیشنهاد می کنم که تماشای چنین اثر بی نظیری را از دست ندهند.
که هر لحظه اش کلاس درس است.

در روزگاری که نسل جدید هنر تئاتر وارداتی با سر و شکل کاملا بهم ریخته و عجیب و غریب را به نمایش سنتی و به ویژه نمایش سیاه بازی ترجیح می دهند و این هنر زیبای ایرانی به بوته فراموشی سپرده شده! دیشب با تماشای نمایش «ناآرامسایشگاه» لحظات ناب و دوست داشتنی در وجودم زنده شد و از همین جا مراتب تشکر و قدردانی خودم رو اعلام می کنم.
این اجرا با ظرافت و دقت نشان داد که نمایش ایرانی در سن کهولت در بستر از کارافتادگی به سر نمی برد و میتواند مانند گذشته مخاطب خود را داشته باشد و بسیار سرحال و گیرا بدرخشد.
گذشته از ابهامات و تاریکی های تاریخ نمایش سنتی، با توجه به این مهم که هنوز از فنون و شگردهای اجرایی آن، متن مدون و نوشته شده ای نداریم که قابل آموزش و آموختن و در نتیجه حفظ نمایش سنتی باشد. باید عرض کنم آنچه بر صحنه سنگلج تماشا کردم سرشار بود از ارزش های هنر ایرانی که تمام گوشه ها و زوایای پوشیده را به خوبی به نمایش گذاشته بود.
هنرمندی بازیگران در این اثر بسیار چشمگیر بود و طراحی صحنه و نورپردازی به صورت کاربردی جان تازه ای به صحنه ها بخشیده بود. موسیقی زنده و کارگردانی دقیق هم از دیگر نقاط قوت این نمایش مفرح بود.
باید به امیر عدل پرور، مهدی ملکی، رضا نعمتی و تمام عوامل درخشان خسته نباشید و خدا قوت گفت.

همیشه علاقمند به تاریخ سینما و تئاتر ایران بوده‌ام، چرا که معتقد هستم زیست نسل‌های گذشته هنر روند فرهنگ و هنر امروز را شکل داده و این هنر غنی از برکت وجود آنان بوده است. در واقع نقطه عطف فرهنگ مدرنیته امروزی ردپای بزرگان است که هیچ وقت از بین نخواهد رفت و هیچ قدرتی نتوانسته باعث نصیان آن گردد.
با توجه به اینکه هدف اصلی هنر ایجاد ارتباط با مخاطب خود می‌باشد، باید عرض کنم که کمدی گمنام به قلم و کارگردانی دوست خوبم علی اصغری از این قاعده مستثنا نبوده و ضمن اینکه درون مایه اصلی خود را از دل فرهنگ‌ها، سنت‌ها و آئین‌های گذشتگان بیرون کشیده با وفاداری به نمایش ایرانی آن را به درستی و زیبایی به نمایش گذاشته است.

به مصداق:
هرکسی کو دور ماند از اصل خویش / باز جوید روزگار ... دیدن ادامه ›› وصل خویش

علی اصغری با شناخت درست و عمیق از فرهنگ گذشته، پل ارتباطی بین هنر اصیل نمایش ایرانی و جامعه مدرنیته امروز برقرار کرده و این را در شور و ابراز احساسات مخاطبان میتوان به خوبی مشاهده کرد.
یکی از بنیادی‌ترین عوامل موفقیت این اثر شیوه بازی و چگونگی پیش برد نمایش توسط بازیگران است.
قدرت بازی بازیگران و کارگردانی درست در این اثر بسیار چشمگیر است.
من دیدن این نمایش را به تمام عزیزانی که علاقمند به نمایش ایرانی هستند، دانشجویان رشته تئاتر و کارگردانان جوان پیشنهاد می‌کنم.