نمایش›بیست متری (جوادیه)

اینکه کارگردان تاتر دست به متن ایرانی نویس میبره اتفاقی هست که هم جای تحسین داره هم پشتیبانی نه اینکه ریسک بزرگی کرده برای اینکه به رشد و بالیدن تاتر ایرانی کمک کرده و ما چقدر نیاز داریم به اینکه نمایشنامه های ایرانی با قصه های ایرانی که بوی فرهنگ و اصالت زمان خودشون داشته باشن به صحنه برن زنده بشن و در ذهن تاریخ هنر زمان خودشون پرنگ تر باقی بمونن. مدتی هست که هر چقدر میتونم تاتر هایی که قصه ایرانی و معاصر دارند و میببنم و لذت مضاعفی میبرم. این کار با سبکی که در نمایشنامه مد نظر نویسنده بوده جنسی دارد که برای من مفهوم و مانوس هست. پتانسیل بالای متن خیلی واضح و فهمیدنی ست برای هرچه بیشتر و بیشتر متاثر و غرق کردن من بیننده در تاریکی سالن.
جای تشکر و سپاس و خسته نباشید گفتن فقط میگم پاینده و پایدار و ادامه دار باشد همتتان.
در ۴ اجرا و منولوگی که هر کدام از کاراکتر ها اجرا کردند انتهای مونولوگ ها که با موزیک و ترانه نوستالژیکی ادغام میشد اوج اجرا ی هر کاراکتر اتفاق می افتاد و مثل نور شدیدی مسحورت میکرد و با خروج او همه چیز تاریک میشد . از نظر من در مورد سبک نوشتار یک نویسنده نمیشه بحث کرد و نقد هم کار من نیست و بلد نیستمش صرفا به عنوان بیننده ای که حض خودش و دو چندان متصور میشه و در میان میگذاره میگم که اگر فراموش کنم که زمان بندی و مدت اجرا فقط ۶۰ دقیقه باشد و کمی بیشتر فرض بشه؛ کاراکتر مرجان در فرصت روی صحنه اش محسوس نشد. انگار کم داشت مونولوگ هاش .
من با گمشده هایی روبرو بودم که ناگهان مرده بودند و حتی نمی دونستن که چی شده که مردن! تنها تا لحظه مرگی که از پشت به اونها هجوم آورده و ندیدنش میشد که تعریف کنن و دیگه قصشون همونجا میمونه و ...
زیبایی این کار در روایت واقعی یک برش از زندگی آدم هایی حقیقی و زندگی هایی حقیقی هست عین روایتی ... دیدن ادامه ›› مستند از یک زمان مشخص در یک جغرافیای مشخص با کلام و گویشی از جنس همون مکان و زمان.
دوستان کاش وسط اجرا هر جا که به نظرشون خیلی کیفور میشن کف نزنن ! استندآپ کمدی نبود این کار!