فراخوان هفتمین دوره نمایشنامه‌خوانی مولوی (یادمان استاد پری صابری) که اردیبهشت ۱۴۰۴ در مرکز تئاتر مولوی معاونت فرهنگی و اجتماعی دانشگاه تهران برگزار می‌شود، منتشر شد.

به گزارش روابط عمومی مرکز تئاتر مولوی،  فراخوان این دوره از نمایشنامه خوانی مرکز تئاتر مولوی که با یادبود استاد پری صابری هنرمند فقید تئاتر همراه است، مشتمل بر دو بخش مسابقه آثار تالیفی دانشجویی، مسابقه آثار اقتباسی و ترجمه دانشجویی بوده که متقاضیان بر اساس شرایط عمومی مندرج در فراخوان می‌توانند نسبت به ثبت نام و ارسال متون پیشنهادی خود تا ۱۰ اسفند ماه اقدام کنند.

مهرداد کورش‌نیا، نویسنده و کارگردان تئاتر، پس از حضور در جشنواره تئاتر فجر با نمایش «زیگموند»، از چهارشنبه ۱۷ بهمن نمایش جدید خود «تارتف» را در تئاتر هامون روی صحنه می‌برد.

این نمایش که به نویسندگی کورش‌نیا است، داستان مردی را روایت می‌کند که تصمیم می‌گیرد زنی را به جای همسرش به یک مهمانی مهم ببرد. سحر آقاسی و منصور صوفی در این اثر به ایفای نقش می‌پردازند.

عوامل اجرایی نمایش عبارتند از: محمدرضا باقری‌نژاد (مجری طرح و مدیر تولید)، مهرداد کورش‌نیا (طراح صحنه و نور)، الهام شعبانی (طراح لباس)، جاوید علیپور (طراح گرافیک)، هستی مقدم (دستیار کارگردان و برنامه‌ریز) و فرشید بختیاری، مونا موسوی، پارمیدا کورش‌نیا، ترانه دمساز، نیلوفر امامیان، فرزاد هدایت، ابوالفضل کردی، عرشیا چاکرالحسینی (گروه کارگردانی)، آیدا سرمست (مدیر تبلیغات)، جاوید علیپور و فرزین شکاری (پن استودیو) تولید محتوای تبلیغاتی و تیزر، همایون تمدن (عکاسی) و ترانه دمساز (روابط بین‌الملل) این نمایش را بر عهده دارند.

«تارتف» در ماه‌های بهمن و اسفند، هر شب راس ساعت ۲۰:۳۰ و به مدت ۶۰ دقیقه در تئاتر هامون اجرا می‌شود.

نمایش «اختراع سینما» نوشته مجید میرجمالی و به کارگردانی کسری محمدی، بهمن و اسفند ماه سال جاری در عمارت نوفل لوشاتو اجرا خواهد شد.

به گزارش مشاور رسانه اثر، نمایش «اختراع سینما» به کارگردانی کسری محمدی و تهیه‌کنندگی روح اله نوری، از ۲۸ بهمن ماه در عمارت نوفل لوشاتو به روی صحنه می‌رود.

این اثر بر اساس نمایشنامه‌ی مجید میرجمالی کارگردانی شده است و به چگونگی اختراع سینما می‌پردازد.

در خلاصه داستان اثر چنین آمده است: بالاخره سینما چطور به وجود آمد؟ لویی لو پرنس، اولین فردی که تصویر متحرک سینمایی را ضبط کرد، با نقشه‌ای، گروهی از اهالی تاریخ سینما را دور هم جمع می‌کند، تا به طور قاطع و شخصا، جواب این سوال را بدهد.

نمایش «اختراع سینما»، بهمن و اسفند ماه ۱۴۰۳، ساعت ۱۸ در عمارت نوفل‌لوشاتو پذیرای تئاتردوستان خواهد بود.

اسامی بازیگران و عوامل اثر در اخبار بعدی به اطلاع مخاطبان خواهد رسید.

بازیگران نمایش «کِرِشِن‌دو» به کارگردانی فرشید ‌روشنی برای اجرا در عمارت هما معرفی شدند.

به گزارش مشاور رسانه‌ای پروژه، نمایش «کِرِشِن‌دو» به نویسندگی پویا ‌سعیدی و کارگردانی فرشید ‌روشنی از ۲۴ بهمن‌ماه ۱۴۰۳، ساعت ۱۸:۳۰ در سالن شماره ۲ عمارت هما روی صحنه خواهد رفت.

تهیه‌کنندگی این نمایش به عهده رضا سرپرست است.
(به ترتیب ورود) حامد ‌محمودی، ماهان عبدی، محمد ‌اسلامی، محمد ‌حیدری، علی ‌آشمند، آبتین ‌ضیأ، پریماه ‌شمشیری و رضا سرپرست بازیگران این اثر نمایشی هستند.

در خلاصه داستان این اثر نمایشی آمده است: «در حمامِ یک خوابگاهِ دانشجویی، غریبه‌ای وارد می‌شود، پلیس می‌آید، هلیکوپتری از راه می‌رسد و سگی زوزه می‌کشد.»

دیگر عوامل این اثر نمایشی به‌زودی معرفی خواهند شد.

علاقه‌مندان برای تهیه بلیت این اثر نمایشی می‌توانند هم‌اکنون به سایت تیوال مراجعه کنند.

عکس: راوی مدیا

شماره جدید ماهنامه هنری «صحنه» ویژه دی و بهمن ۱۴۰۳ منتشر شد.

به گزارش روابط عمومی، ماهنامه هنری «صحنه» ویژه دی و بهمن ۱۴۰۳ و در شماره ۵ و ۶ به سردبیری نصرالله قادری منتشر شد.
ماهنامه هنری «صحنه» در این شماره به موضوعات متنوعی در بخش‌های مختلف پرداخته است.

به طور خلاصه؛ در بخش تئاتر ایران به طلیعه‌ی نمایشنامه‌نویسی مدرن ایران در دوران مشروطه و شرح و بررسی تاریخی درام مذهبی در ایران پرداخته، همچنین در این بخش یادی از روانشاد جمشید لایق بازیگر توانمند سینما و تئاتر، و نگاهی به سینمای فریدون رهنما شده است.

در بخش تئاتر جهان می‌توانید تاریخ تبهکاری مدرن، مروری کوتاه بر اجرای نمایشنامه اسلو و نگاهی به ادبیات مقاومت در فلسطین اشغال شده و … را بخوانید.

در بخش نقد و تحلیل تئاتر این شماره، نقد حضوری کتاب «تئاتر و اسلام» نوشته‌ ماروین کارلسن، نقد نمایشنامه «پسر ناخلف» جان پاتریک شنلی و نقد اجراهای «اکتینگ»، «هیوشیما» و «دیگری شبیه خودش» به چاپ رسیده است.

این شماره با آثار و گفتاری از نویسندگان و صاحب‌نظرانی چون فرامرز طالبی، صادق رشیدی، هوشنگ جاوید، زهرا کزازی، فائزه میررضایی، آیدا موذنی، سعید ملکیان، مرضیه غلامی، سارا کرولویچ، کاریل چرچیل، دونا سوتو موره تینی و جان پاتریک شنلی همراه است.

ماهنامه هنری «صحنه» از انتشارات‌های ققنوس، بیدگل، پارت و... قابل دریافت است.

به گزارش مشاور رسانه‌ای اثر، نمایش «رمولوس کبیر» به نویسندگی فردریش دورنمات، ترجمه حمید سمندریان و به کارگردانی مجتبی طباطبایی از ۱۵ بهمن لغایت ۳ اسفند ۱۴۰۳ در تالار محراب - سالن استاد جعفر والی به روی صحنه می‌رود.
در این نمایش هنرمندانی همچون مجتبی طباطبایی، فاطیما جودکی، امید مجتهدی، عرفان موسوی، آرمان ناصحی فر، علی رجب سعیدی، مسعود تاج کریمی، محمد مصطفی نژاد، احمدرضا نورالهی، زهرا لبافیان، لاله ذوالفقاری، اسماعیل صالحی، مهسا اسماعیلی، مهدی وزیرمقدم، فربد آرواند، علی پناهی و آرسین طباطبایی به ایفای نقش می‌پردازند.
عوامل دیگر نمایش عبارتند از: سرپرست گروه کارگردانی و برنامه‌ریز: زهرا لبافیان، دستیاران کارگردان: پوریا عبدی و مژده مهاجری، منشی صحنه: نیره غفاری، اتاق فرمان: زهرا زمانیان، طراح گریم: ساغر کوچک‌زاده، مجریان گریم: آرزو اُروجی، رضا علیپور، هستی حیدری و سیده نساء کاظمی، مدیر روابط عمومی: مریم تاج کریمی و پروانه عابدین پور، مدیر تولید: حسین یعقوبی، مدیر رسانه: پیام احمدی کاشانی و طیبه محرمی، عکاسان: پیام احمدی کاشانی و وحید دهرویه، طراح صحنه و طراح لباس: مجتبی طباطبایی، مدیر صحنه: محمد گمار، طراح پوستر: مجتبی طباطبایی، ساخت تیزر: مجتبی طباطبایی و متین طباطبایی.
در خلاصه این نمایش آمده است: علیرغم تلاش‌های درباریان برای وادار کردن امپراطور روم به برداشتن گام‌های قاطع در برابر خطر تهاجم ژرمن‌ها، رومولوس ترجیح می‌دهد به پرورش مرغ بپردازد.
علاقمندان می‌توانند جهت تهیه بلیط به سایت تیوال و یا به نشانی تهران، خیابان ولیعصر، چهارراه امام خمینی، تالار محراب مراجعه فرمایند.
همچنین، سه روز اول این نمایش با ۵۰ درصد تخفیف به فروش خواهد رسید.

به گزارش اعتماد؛ نمایش «بند ناف» اثر مصطفی پوریوسف، نویسنده، بازیگر و کارگردان ایرانی، اجرای خود را در شهر استانبول آغاز کرده است. این نمایش داستان خانواده‌ای در یک منطقه نامشخص است که برای فرار از شرایط اطراف، خودشان را در خانه حبس کرده‌اند. افسر ارتشی در این شرایط به خانه آن‌ها وارد شده و با آنها زندگی می‌کند؛ حالا پس از سال‌ها آذوقه این خانواده رو به اتمام است و در دوراهی ماندن در خانه یا بیرون رفتن مانده‌اند. قصه‌ای‌ پرتنش، عشق و جدال‌ها‌ی درونی که به دغدغه‌های اجتماعی و شخصی در زندگی مدرن می‌پردازد، این نمایش با بهره‌گیری از روایت‌های عمیق انسانی، شخصیت‌پردازی به جای کاراکتر‌ها و طراحی صحنه مینیمال، داستانی تاثیرگذار از تقابل هویت، روابط انسانی و گره‌های عاطفی را روایت می‌کند.
از تقابل بین اعضای این خانواده، اما اتفاقی بزرگ شبیه یک انقلاب به دست خواهد آمد، یک فرهنگ یکپارچه‌ مدرن که از اسطوره‌های پروست ریشه گرفته است و تمدنی که این انقلاب را نپذیرد رو به ویرانی است. نمایش «بند ناف» در میان سایه و نور و کاراکترهایش یک بیانیه‌ مهم اجتماعی را در قالب هنر ارایه می‌دهد: «مانند کشته‌هایی که در قبر خوابیده‌اند، فراموش می‌شوید، اگر توان ایستادن ندارید و زانو بزنید، اگر توان تغییر دادن ندارید و بپذیرید. راه درست مبارزه بی‌شک سکوت نیست، چراکه به غرور شما یورش خواهند برد و شما بی‌غرور انگار جسمی بی‌جان و بی‌هویت خواهید شد.» «بند ناف» در تلاش است تا یادآوری کند که جهان پهناور به اندازه‌ یک خانه می‌تواند کوچک شود و فساد قدرتمندان چگونه گریبان طبقه متوسط را خواهد گرفت و اگر سکوت کنیم بیش از همیشه در منجلاب بدبختی فرو خواهیم رفت. جهان آبستن همین «بند ناف» است،‌ بندی که حیات‌تان به آن وابسته است، اما اتصالش به شریان‌های قدرت و تنیده شدن با سیاست بی‌شک منجر به گره خوردن و خفگی می‌شود.
«بند ناف» والس تماشاگر با آینه خودش است، به دور از شعارزدگی به ناواقعیتی پناه می‌برد که تصویری از واقعیت محض جامعه بشری است. کنشگری در این اثر از رابطه اعضای یک خانواده فراتر نمی‌رود، اما قدرت تخیل مخاطب را با کارگردانی، طراحی نور و صحنه، گریم‌ و موسیقی برای فرای آنچه روی صحنه به تصویر می‌کشد، آماده می‌کند. این اثر پس از دو ساعت نفسگیر تمام نمی‌شود، ذهن مخاطب قرار نیست آرام بماند، زایش در این اثر مقدس است و به تماشاگر نهیب می‌زند که با تولد نسلی تازه بازتعریفی از معنی مقاومت و جنگیدن شکل خواهد گرفت.  شخصیت‌های این اثر نه تنها یک خانواده را نمایندگی می‌کنند که بازتابی از جامعه‌ای پرالتهاب و آشفته‌اند. دیالوگ‌ها و تعاملات آنها بیننده را با پرسش‌هایی درباره معنای آزادی، مقاومت و پایداری مواجه کرده و نویسنده استادانه شرایط بحرانی را به ابزاری برای مکاشفه در لایه‌های روانشناختی انسان تبدیل می‌کند، جایی که ترس، امید و سرکشی توأمان در برابر چشمان تماشاگر آشکار می‌شود.
«بند ناف» بی‌شک یک اثر اجتماعی است که روایتگری و تصویر‌سازی به واسطه کنش و واکنش‌های عملکردی کاراکترهای دنیای نمایش آن را دراماتیک‌ می‌کند، نویسنده قصد دارد با فروپاشی خانواده و اضمحلال شخصیتی مخاطب را درگیر کند. باورپذیری کشمکش‌های درونی و بیرونی کاراکتر‌ها در مینیمال‌ترین حالت ممکن به نمایش کشیده می‌شود و نقصانی در دراماتیزه شدن متن نمی‌بینیم. پرش‌های زمانی بازنمود صحیحی از تنش درونی این خانواده است؛ این درام اجتماعی اصالتی تراژدیک به خود می‌گیرد و درگیر رخوت ملودرام نمی‌شود؛ اثری ساختار یافته با میزانسن‌های هندسی در صحنه، رفتار شیداگونه افسر فارغ از هر جغرافیایی، مخاطب را به یاد تمامی قدرتمندان و دیکتاتورهای جهان می‌اندازد.
اینجا خبری از مونولوگ‌های مطول و جملات پرطمطراق نیست، زندگی در خانه این خانواده در جریان است همان‌طور که مخاطب زیست می‌کند، اما تکرار خالی شدن آذوقه، از دست رفتن افسار خانواده و حضور خدمتکاری که خانه را فارغ از مالک بودن آن پیش می‌برد، رنج بشر در جهان امروز را یادآور می‌شود. از سوی دیگر مساله زبان به واسطه همبستگی‌اش با قدرت در این اثر اهمیت ویژه‌ای می‌یابد. خشونت کلامی و فیزیکی در بزنگاه‌هایی به شکل عریان به تصویر کشیده می‌شود بی‌آنکه خونی از دماغ هیچ کدام از کاراکترها بیاید. حضور کمیسر به بهانه‌ای واهی در این خانه، صرفا یک حضور فیزیکی نیست و خانه را به مثابه میدان نبرد می‌کند، خانه‌ای که محمل ایمنی برای خانواده است حالا به عرصه اغتشاش، خیانت و فاجعه بدل می‌شود، «آیا این آشفتگی پایان می‌پذیرد؟» سوالی است که مخاطب با خود به بیرون از سالن نمایش خواهد برد.
از بین بازیگران هیچ کس مسوولیت کشش نمایش را به تنهایی به دوش نمی‌کشد، هماهنگی در حرکت و فرم، یکدستی طراحی میزانس، کارگردانی را بیشتر مشهود می‌کند، ریتم اثر با سادگی در فرم در پس‌زمینه عمیق تراژدیک حفظ می‌شود، طراحی دکور و صحنه ساده اما کاربردی است، اتاق نشیمنی که پیش چشمان تماشاگر به اتاق خواب و حتی مکان محاکمه تبدیل می‌شود، ذات طراحی صحنه نمایشی را حفظ کرده است.
نمایش «بند ناف» با بازی ساغر خمسه، اسما جمشیدی، امیر جنانی، پارلا اردبیلی و مصطفی پوریوسف در شهر استانبول به زبان ترکی به روی صحنه می‌رود و توانسته توجه تماشاگران بین‌المللی را به خود جلب کند و تاکنون میزبان هنرمندان ایرانی و ترک بوده است. نمایش «بندناف» به نویسندگی و کارگردانی مصطفی پوریوسف در استانبول به روی صحنه می‌رود؛ این اثر به زبان ترکی استانبولی اجرا می‌شود و سارا حدادی مجری طرح آن است.

نمایش «کِرِشِن‌دو» به نویسندگی پویا ‌سعیدی و کارگردانی فرشید ‌روشنی در روز‌های پایانی بهمن‌ماه ۱۴۰۳ روی صحنه خواهد رفت.
به گزارش مشاور رسانه‌ای پروژه، نمایش «کِرِشِن‌دو» به نویسندگی پویا ‌سعیدی و کارگردانی فرشید ‌روشنی قرار است در روز‌های پایانی بهمن‌ماه ۱۴۰۳ روی صحنه برود.
نمایش «لانچر۵»، «نکبت»، «افعال بی قاعده»، «تلورانس: یک اپرای صابونی» از جمله آثاری هستند که پویا سعیدی، نویسنده این نمایش به صحنه برده است.
فرشید روشنی نیز، نمایش‌ «اِسفرودِ بی دُم» نوشته پویا سعیدی را سال گذشته به‌عنوان اولین تجربه کارگردانی روی صحنه برد و نمایش «کِرِشِن‌دو» دومین همکاری مشترک پویا سعیدی در قامت نویسنده و فرشید روشنی به‌عنوان کارگردان است.
همچنین تهیه‌کنندگی این نمایش به عهده رضاسرپرست است.
درباره این نمایش آمده است که: «زندگی مثل کله‌پاچه خوردنه، نباید زیاد بِجُوری توش وگرنه حالت از همه‌چی به‌هم می‌خوره. لُقمه کن و بنداز بالا...»
بازیگران، عوامل و زمان‌ پیش‌ فروش بلیت‌های این اثر نمایشی به‌ زودی اعلام خواهد شد.

در استانبول، شهری که فرهنگ‌ها درهم آمیخته‌اند، نمایشی ایرانی به زبان ترکی روی صحنه است که دنیای دیکتاتوری و سرکوب را روایت می‌کند. «بند ناف» به نویسندگی و کارگردانی مصطفی پوریوسف، تلاش انسان برای آزادی را نمایش می‌دهد و در هر دیالوگ آن، امید و خفقان، دست در دست هم پیش می‌روند.
نمایشنامه، جهانی نمادین و زیر سلطه دیکتاتورها را به تصویر می‌کشد و به بررسی پیامدهای ویرانگر قدرت خودکامه می‌پردازد؛ داستان با شخصیت‌هایی که هر یک نماینده بخشی از جامعه انسانی هستند، همچون پازلی پیچیده از درد، انفعال و سرکوب شکل می‌گیرد.
شخصیت «رودریک»، چهره استبداد و تسلط نظامی، نیرویی سرکوبگر است که خانه «والتر» و خانواده‌اش را غصب و آن‌ها را به مهره‌های شطرنج خود تبدیل کرده است. رودریک نه فقط از طریق فرمان‌ها و کنترل فیزیکی، بلکه با آزار و سواستفاده از زنان خانواده نیز دست به ابراز قدرت می‌زند.
والتر، پدر خانواده، هرچند در ظاهر همکار و ابزار قدرت رودریک، اما خود نیز قربانی ساختار دیکتاتوری است. او در این ساختار سلطه و فشار، در دوراهی میان همکاری و مقاومت گرفتار شده است.
طراحی صحنه مینیمال نیز کاملا در خدمت مفهوم نمادین نمایشنامه است. میز ناهارخوری بزرگ و چوبی که بخش عمده صحنه را به خود اختصاص داده است، مرکزیت قدرت و کنترل در خانواده را نشان می‌دهد. در نگاه اول، این میز نقطه محوری تعاملات خانوادگی است، اما به‌واسطه چهارپایه‌هایی که نقشی کلیدی در بازی بازیگران دارند، حس ناپایداری و شکنندگی این روابط نیز به چشم می‌آید.
خطوط سفید روی زمین که محدوده حرکت بازیگران را تعیین می‌کنند، یادآور محدودیت‌ها و قوانین سخت‌گیرانه‌ای هستند که شخصیت‌ها را در چارچوبی از پیش تعیین‌شده گرفتار کرده‌اند. حرکت مکانیکی بازیگران داخل این خطوط، اجبار و انفعال ناشی از سلطه دیکتاتوری را نمایش می‌دهند، در حالی که حرکت آزادانه‌شان با خروج از خط، لحظات کوتاه و شکننده‌ای از رهایی را تداعی می‌کند.
شخصیت «بلانش»، مادر خانواده، مردمی را نمایندگی می‌کند که تحت سلطه قدرت سرکوبگر، به انفعال و سکوت کشیده شده‌اند. تردیدها و درگیری‌های درونی او، جامعه‌ای را به تصویر می‌کشد که از توانایی اعتراض بازمانده است. تولد نوزاد او که در نمایش تنها با حالت دست نشان داده می‌شود و حضور فیزیکی ندارد، نقطه عطف دیگری در نمایش است. نوزادی که به نظر می‌رسد نه فرزند پدر خانواده که حاصل نطفه رودریک باشد.
بحث درباره زنده ماندن یا مرگ این نوزاد، استعاره‌ای قوی از آینده‌ای است که زیر سایه دیکتاتوری تهدید می‌شود. بی‌تفاوتی شخصیت‌ها به زندگی کودک، تضاد میان سرنوشت و اختیار را برجسته می‌کند.
«لیندا» دختر نوجوان خانواده، در مرز میان پذیرش و طغیان ایستاده و در برابر سرکوب، نقش‌هایی پیچیده‌ای ایفا می‌کند؛ گاهی قربانی، گاهی همراه یا حتی به نوعی تسهیل‌گر سیستم. در طول قصه، او مشغول خواندن کتابی است که به سختی از رسیدن به صفحه پایانی آن اجتناب می‌کند. کتابی که به نماد دانایی، گذشته، یا حتی سرنوشت از پیش نوشته‌شده‌ای تبدیل می‌شود که گریزی از آن نیست.
بلانش اصرار دارد لیندا به صفحه پایانی کتاب برسد، پایانی که در آن، لیندا روی چمنزار در حال سوختن است. صحنه‌ای که به نظر می‌رسد بیش از آنکه یک خاطره فردی باشد، شبیه خاطره‌ای جمعی و نمادی از فرایند تسلیم، آگاهی و شاید حتی سرنوشت محتوم انسان در دنیای سرکوب است.
مونولوگ «کلیر»، خدمتکار خانه، ساختار درونی نمایشنامه را تشریح می‌کند. او جهانی از مرگ، تاریکی و بی‌معنایی را ترسیم می‌کند که در آن انسان‌ها برای بقا، حتی از ارزش‌های انسانی نیز دست کشیده‌اند.
در سراسر نمایش اشاره می‌شود که تنها افراد زنده، ساکنان داخل این چهاردیواری هستند و انگار، تمام افراد خارج از این خانه مرده‌اند. خانه‌ای که کلیر در این مونولوگ از آن با استعاره «دیوارهای اریحا» یاد می‌کند.
دیوار اریحا یا جریکو، اشاره به داستانی از کتاب مقدس (عهد عتیق) دارد. اریحا یکی از قدیمی‌ترین شهرهای جهان و نمادی از مقاومت و استحکام در برابر نیروهای خارجی بود. در این داستان، قوم بنی‌اسرائیل تحت فرماندهی یوشع به اریحا حمله می‌کنند و طبق وعده خداوند، پس از هفت روز، دیوارهای قدرتمند شهر با صدای بلند شیپورها و فریادها، که نمادی از اراده جمعی یا ایمان هستند، فرو می‌ریزند.
این مفهوم در ادبیات و هنر، اغلب به‌عنوان استعاره‌ای برای شکست ساختارهای استبدادی و مقاومت‌ناپذیر به کار می‌رود.
بند ناف داستانی را در یک ناکجاآباد آخرالزمانی روایت می‌کند اما فراتر از این خط داستانی، روایتی فلسفی و سیاسی از ماهیت قدرت و نقش جامعه در مقابل آن پیش پای مخاطب می‌گذارد.
نویسنده با خلق دنیایی که در آن انسانیت و اخلاق زیر پا گذاشته می‌شود، مخاطب را به سفری در تاریکی نظام‌های استبدادی می‌برد، زنگ خطر را به صدا در می‌آورد و پرسشی جدی درباره آینده بشریت مطرح می‌کند.

سبا حیدرخانی
خبرنگار و منتقد

بازیگران نمایش «درد» به نویسندگی مرتضی فرهادنیا، کارگردانی سامان خلیلیان و تهیه کنندگی نوید محمدزاده؛ برای اجرا در سالن چهارسو مجموعه تئاتر شهر معرفی شدند.
نمایش «درد» نوشته مرتضی فرهادنیا و کارگردانی سامان خلیلیان از ۱۹ بهمن تا ۲۴ اسفند ۱۴۰۳ ساعت ۲۰:۳۰ در سالن چهارسو مجموعه تئاتر شهر روی صحنه می‌رود.
نوید محمد زاده به عنوان تهیه کننده در کنار سامان خلیلیان حضور دارد؛ پیش از این نیز در سال ۱۳۹۷ این دو هنرمند با نمایش «عند از مطالبه» با یکدیگر همکاری داشتند.
بازیگران نمایش «درد» صحرا اسدالهی، مرتضی فرهادنیا، سامان خلیلیان، مرجان متقی، سارا سیبی، رها اسدی، ثمر طهماسپور، سما سلطانی راد، محسن سبزعلی، علیرضا کشوری هستند.
داستان این نمایش در یک خانه‌ حومه شهر رخ می‌دهد و درباره‌ روابط پیچیده و پنهان انسان‌ها است و به تحلیل روان‌شناسی و فلسفی شخصیت‌ها و کشف دردهای درونی آن‌ها می‌پردازد.
دیگر عواملی که در نمایش «درد» سامان خلیلیان را یاری می‌کنند عبارتند از: گروه کارگردانی: میلاد مولوی، رضا نورانی، محمدامین رشنوادی، منشی صحنه: یاسمن احمد نژاد، طراح لباس: مهرناز عباسی، طراح صدا و موسیقی: مرتضی فرهادنیا، طراح نور: رضا خضرایی، طراحی گریم: تینا بخشی، طراح صحنه: مرتضی فرهادنیا، طراح پوستر: مهدی دوایی، طراحی وساخت تیزر: جاوید علیپور، عکاس: رضا جاویدی، مدیر رسانه: میترا رضایی، مدیر تبلیغات: امیر قالیچی (تئاتر بازها)، خیاط: رکسانا دهری.

پیش فروش بلیت نمایش «درد» به زودی در سایت تیوال آغاز می‌شود.

نمایش تحسین شده «پس از» از ۱۱ بهمن سومین دور اجرای عمومی خود را در تئاتر هامون آغاز می‌کند.
«پس از» نوشته و کارگردانی مرتضی کوهی و تهیه کنندگی امیرموسی کاظمی که با تغییر در گروه بازیگران برای حضور در جشنواره تئاتر فجر آماده شده بود از یازده بهمن ماه جاری برای عموم مخاطبان روی صحنه می‌رود و پیش‌فروش بلیت‌های این اجرا از امروز در سایت تیوال آغاز می‌شود.
در این دور اجرا بازیگرانی همچون مهتاب وجدانی، امین موحدی پور و مرتضی کوهی به ایفای نقش می‌پردازند.
طراح گریم عاطفه جعفری، طراح لباس دینا یوسف‌پور، طراح نور حافظ وقار، طراح صدا و موسیقی  رضا قاسمی، طراح صحنه مرتضی کوهی، دستیار اول کارگردان محدثه عبدالپور و سارا غنی، دستیار دوم کارگردان مقصود عابدی، منشی صحنه معصومه کوهزادی، دستیار لباس و صحنه مونا شاهدی، مشاور رسانه و تبلیغات رضا بهکام، عکاس یاسمین یوسفی راد، مدیر روابط عمومی زهرا شایان‌فر گروه تئاتر «پس از» را در این اجرا همراهی می کنند.
این نمایش ساعت ۲۰:۰۰ در تئاتر هامون روی صحنه می‌رود و علاقه مندان می توانند از طریق سایت تیوال نسبت به خرید بلیت اقدام کنند.