سفر به آینده با کنسرت - نمایش «ژن زامبی»

تهران - ایرنا- تخیل عنصری کلیدی در یک نمایشنامه به حساب می‌آید که در هر سبکی از کار به قوام و کیفیت آن اضافه می‌کند. کنسرت - نمایش «ژن زامبی» به کارگردانی حامد رحیمی نصر که این روزها در تماشاخانه هما روی صحنه رفته یکی از آثاری است که تخیل نقشی کلیدی در شکل گیری اسکلت آن داشته و تماشاگر را به نقب زدن به لایه‌های زیرین خود تشویق می کند.
«ژن زامبی» در سرزمین فورچونای اینوری و در زمان آینده پس از جنگ جهانی چهارم می گذرد که در آن مرگ هیچ مفهومی نداشته و اعضای قطع شده بدن همچون گیاه رشد کرده و ترمیم می شود!
نمایش با ریتمی سریع آغاز شده و شخصیت های مختلف حاضر در دربار پادشاه معرفی می شوند. نقطه عطف پرده اول هم به خوبی قصه را وارد فاز تازه ای می کند. جایی که فرستاده های پادشاه به دنبال دو نفر برای روبراه کردن داماد شاه (مساله) می روند.
با بازگشت آنها، سرانجام از مساله رونمایی شده و روی موضوع نامیرایی آدم های فورچونای اینوری مانور داده می شود. مساله دانشمندی است متعلق به یکصد سال پیش که گذرش به این سرزمین افتاده، عاشق و ماندگار شده است. اسامی شخصیت هایی که رحیمی نصر برای شخصیت های نمایش انتخاب کرده، خاص و جذاب است که برای مثال می توان به پارادوکس، آکلاد، انتگرال، تانژانت و ... اشاره کرد.
نمایشنامه «ژن زامبی» پر از استعاره و نشانه و زیرمتن است که تماشاگر با کشف آنها لذت بیشتری از تماشای آن می‌برد. این لایه لایه بودن متن را می توان یکی از مهمترین نقاط قوت کار قلمداد کرد که برای هر مدل تماشاگری، چیزی برای عرضه دارد. در عین حال، دیالوگ نقشی کلیدی در پیشبرد داستان دارد که عموما هم شکل و شمایل پینگ پنگی دارد.
حفظ ریتم در بیان دیالوگ ها آن هم با تعداد زیاد شخصیت ها روی صحنه، کار سختی بوده که بازیگران به خوبی از عهده انجام آن برآمده اند. موضوعی که تنها با تمرین زیاد و راهنمایی درست کارگردان و نیز توانایی بازیگران کار رخ داده است. تعدد بازیگر آن هم در صحنه ای که عمق خیلی زیادی هم نداشته و گوشه ای از آن هم اختصاص به گروه موسیقی کار دارد، می توانست به پاشنه آشیل «ژن زامبی» تبدیل شود؛ اما این اتفاق با بهره گیری از یک میزانسن هوشمندانه رخ نداده است.
بازی بازیگران پرتعداد نمایش که تقریبا همگی هم همیشه روی صحنه حضور دارند، خوب و یکدست از کار درآمده و کاملا در خدمت متن قرار دارند. به گونه ای که نمی توان یکی را برتر از بقیه به حساب آورد. چهره پردازی «ژن زامبی» هم به گونه ای است که در عین غلوآمیز بودن که در قواعد نمایشی کاملا پذیرفته شده، به باور تماشاگر نشسته و به جان بخشیدن قصه کمک شایانی کرده است.
حامد رحیمی نصر در مقام سازنده اثر از موسیقی به شکل درستی بهره گرفته و آن را با کلیت نمایش جفت و جور کرده است. اجرای خوب گروه خورشید سیاه نیز دیگر نقطه قوت «ژن زامبی» است که عنوان کنسرت - نمایش را یدک می‌کشد. «ژن زامبی» از آن دسته نمایش هایی است که می توان برای بار دوم به تماشای آن نشسته و از تماشای جزئیات و ریزه کاری های موجود در آن و زیرمتن هوشمندانه اش لذت برد.