برخی از جاهای دیدنی بیرون شهر ساری :

گوزن های حیات وحش سمسکنده ساری

چشمه های رنگارنگ باداب سورت

دریاچه چورت

دریاچه الندان

برج رسکت

برج لاجیم

سد سلیمان تنگه و اسکله شیرین رود

تالاب نیلوفر آبی حمید آباد

امامزاده علی جنگل امره

پارک ... دیدن ادامه ›› جنگلی زارع

پارک جنگلی قرمرض و چشمه قرمرض

پارک جنگلی سکو تپه

کاخ های صفویه بهشهر در سی کیلومتری ( کاخ صفی اباد،کاخ جنگل عباس اباد،کاخ پارک ملت و گوزن ها، دره جنگلی سنگ نو و.. )

پلاژهای شنا بابلسر در سی کیلومتری و پارک ساحلی

تماشای بازی های لیگ برتر نساجی در ورزشگاه سی کیلومتری ساری

درون شهر ساری :

سینما هزار نفره سپهر ساری و کنسرت هایش

استخر بزرگ کاسپین ساری دارای استخر همزمان ولی جداگانه زنان و مردان

امامزاده یحیی و بازار نرگسیه جهت خرید و میوه


پیاده روی غروب در خیابان فرهنگ

بوستان لایت ساری (نوباغشاه)

خانه موزه کلبادی ها ساری

پارک ملل رود تجن ساری

*دارم به خانه سالمندان میروم*

💕

این متن توسط
یک خانم نویسنده بازنشسته نوشته شده که احساسش را زمان انتقال به خانه سالمندان به نگارش در آورده است:

*دارم به خانه سالمندان میروم
،مجبورم.*

وقتی زندگی به نقطه ای میرسد که دیگر قادر به حمایت از خودت نیستی، بچه هایت به نگهداری از فرزندان ... دیدن ادامه ›› خودشان مشغول اند و نمی توانند ازتو نگهداری کنند،
این تنها راه باقی‌مانده است.

خانه سالمندان شرایط خوبی دارد: اتاقی ساده، همه نوع وسایل سرگرمی، غذای خوشمزه، خدمات هم خوب است.
فضا هم بسیار زیباست اما قیمتش ارزان نیست.
حقوق بازنشستگی من به سختی می تواند این هزینه را پوشش دهد.

البته اگر خانه ی خودم را بفروشم به راحتی از پس هزینه اش برمی آیم.

می توانم در بازنشستگی خرجش کنم؛ تازه ارث خوبی هم برای پسرم بگذارم.

پسرم میگوید : «پول ها و اموالت باید به خودت لذت بدهد. ناراحتِ ما نباش.»

حالا من باید برای رفتن به خانه سالمندان آماده شوم.
به هم ریختن خانه خیلی چیزها را دربرمی گیرد:

1⃣ جعبه ها، چمدان ها، کابینت و کشوها که پر از لوازم زندگی است، لباس ها و لوازم خواب برای تمام فصول.

2⃣ از جمع کردن خوشم می آمد.
کلکسیون تمبر، ده ها نوع قوری دارم. کلکسیون های کوچک زیاد، مثل گردنبندهایی از سنگ کهربا و چوب گردو و از این قبیل.

3⃣ عاشق کتابم. کتابخانه‌ام پر از کتاب است. انواع شیشه بطری مرغوب خارجی.
از هر نوع وسایل آشپزخونه چند ست دارم.

4⃣ دیگ و قابلمه و بشقاب و هر چه که می شود دریک آشپزخانه پر تصور کرد.
ده ها آلبوم پر از عکس و...

به خانه پر از لوازم نگاه می‌کنم و نگران می شوم.

خانه سالمندان تنها یک اتاق با یک کابینت، یک میز، یک تخت، یک کاناپه، یک یخچال، یک تلویزیون، یک گاز و ماشین لباسشویی دارد.

دیگر جایی برای آن همه وسایلی که یک عمر جمع کرده ام ندارد.

یک لحظه فکر می کنم مالی که جمع کرده ام، دیگر متعلق به من نیست.
در واقع این مال متعلق به دنیاست.

به این ها نگاه می کنم، با آن ها بازی می کنم، از آن ها استفاده می کنم، ولی نمی توانم آن ها را با خودم به خانه سالمندان ببرم.

می خواهم همه اموالم را ببخشم، ولی نمی توانم؛ هضمش برایم  مشکل است.
از طرفی بچه ها و نوه هایم برای کارهایم و این همه چیز جمع آوری شده ارزش آنچنانی قائل نیستند.
به راحتی می توانم تصور کنم که آن ها با این همه چیزی که با سختی جمع کرده ام، چطور برخورد می کنند:

همه لباس ها و پوشاک گران قیمت دور ریخته می شود. عکس های با ارزش نابود می شود، کتاب ها، فله‌ای فروخته می شود.
کلکسیون هایم چه ؟؟!!!!
مبلمان هم با قیمتی بسیار کم فروخته می شود.

از بین کوه لباسی که جمع کرده بودم، چند تکه برداشتم، چند تا وسیله آشپزخانه، چند تا از کتاب های مورد علاقه‌ام و چند تا قوری چای.
کارت شناسایی و شهروندی، بیمه، سند خانه و البته کارت بانکی، تمام.

این همه متعلقات من است. میروم و با همسایه‌ها، خداحافظی می‌کنم....

سه بار سرم را به طرف درب خانه خم می کنم و آن را به دنیا می سپارم.

*بله در زندگی، شما روی یک تخت می خوابید و در یک اتاق زندگی می کنید بقیه اش برای تماشا و بازی است.*

بالاخره مردم بعد از یک عمر زندگی می فهمند:
ما واقعا چیز زیادی نیاز نداریم.

1⃣ دور خودتان را برای خوشحال شدن، خیلی شلوغ نکنید.

2⃣ رقابت برای شهرت و ثروت خنده دار است.

3⃣ زندگی بیشتر از یک تختخواب نیست.

4⃣ افسوس
که هر چه برده ایم، باختنی است.

5⃣ برداشته ها، تمام گذاشتنی است.

پس در لحظه و حال زندگی کنید.

زیاد در گیر تجملات، خانه، ماشین و.... نباشید.

*در یک کلام انبار دار نباشید.*

*سبکبال باشید، از زندگی لذت ببرید، خوب باشید، با خودتان،  با دیگران، با همه.*

« خوب بخورید ، خوب بپوشید ، خوب سفر کنید ، زندگی را زیاد سخت نگیرید

« توصیه میکنم حتما بخونید ، این برای همه ما هست ، امروز پدر و مادران ما ، فردا نوبت خود ماست»

خانه پروین اعتصامی

تنب بزرگ

عملیات آبی و خاکی صبح ساعت ۰۶:۳۰ تنب کوچک این جزیره چون خالی از سکنه بود، عملیات راحت‌تر انجام شد و نیروهای ایرانی تا ساعت ۰۶:۵۰ صبح تمامی نقاط حساس و ارتفاعات را کنترل کردند و پرچم ایران را بر کوه حلوا برافراشتند، اما در آن‌سوتر، تنب بزرگ دارای حدود ۱۰۰ نفر سکنه عرب. هلیکوپترها با پخش تراکت‌ها به مردم اعلام آمادگی عملیات را دادند عملیات به فرماندهی دریادار کمال حبیب‌اللهی آخرین فرمانده نیروی دریایی پهلوی و دریادار رمزی عطایی همراه با پنج فروند هاورکرافت SR.N-۶ نیروهای نظامی ایرانی را در سه کرانه مختلف جزیره پیاده کردند.
این عملیات توسط ناوها و یک فروند هلی‌کوپتر مسلح پشتیبانی شد، نیروهای پیاده شده در چهار گروه به ارتفاعات جزیره پیشروی کردند، یک گروه به فرماندهی سروان پیاده سوزنچی به پایگاه پلیس نزدیک شدند. برای جلوگیری از تنش یکی از افراد غیرمسلح برای مذاکره نزد پلیس‌ عرب بریتانیا فرستاده شد، اما پلیس‌ تسلیم نشدند و با مسلسل مستقر در پاسگاه به سمت گروه اقدام به تیراندازی کردند در نتیجه سروان پیاده سوزنچی مهناوی یکم حبیب‌الله کهریزی و ناوی آیت‌الله خانی شهید شدند، همچنین ناوی وظیفه علی قربان روزبهانی نیز مجروح شد در همین زمان سربازان در پاسخ به تیراندازی پلیس اقدام کردند که منجر به کشته‌شدن چهار نفر شد.
گروه دوم به سمت پاسگاه پلیس پیشروی کرد، برای پشتیبانی از نیروها یک فروند هلیکوپتر آگوستا بل ۲۰۵ مجهز به مسلسل به پرواز درآمد، اما به‌خاطر ... دیدن ادامه ›› نزدیکی موقعیت نفرات دو طرف امکان استفاده از مسلسل محیا نشد در این میان ناو سروان شهریار شفیق و ناخدا سوم خزعل توسط هلی‌کوپتر از جزیره ابوموسی به تنب بزرگ منتقل شدند و با تکیه بر مهارت و شجاعت خود از دیوار ساختمان عبور کرده و به پشت پاسگاه رسیدند.
آن‌ها از درب پشتی وارد شدند و پس از درگیری کوتاه افراد حاضر در پاسگاه که همچنان در حال تیراندازی بودند را تسلیم کردند. با سقوط پاسگاه پرچم ایران با احترام نظامی بر فراز مدرسه برافراشته شد.پیکر شهدا در صبح ۱۱ آذر ۱۳۵۰ تشیع و شهید ناوی آیت‌الله خانی در تخت فولاد اصفهان آرام گرفت.
این جزایر در ابتدا تحت کنترل پرتغالی‌ها بودند و سپس در اواخر قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم، بریتانیا بر آن‌ها تسلط یافت از اشغال پلیس عرب بریتانیا در سال ۱۳۵۰ خارج شد.

اینترنت

تو قسمت دوم ۹ باید انتخاب میشد واقعا طبق گفته خودش مسیرو اون گذاشت همه راه رفتن سناریو تاثیر گذاری بود اون فدایی شد برای سناریوش چون میدونست اثر داره ، خانم قاسمی اصلا فک کنم بازی بلد نیس بجاش سید جواد میومد آبرومندانه تر بود

تیاتر
!!!
لینکلن رییس جمهور امریکا در جمعه ۱۴ آوریل ۱۸۶۵ توسط یک بازیگر تئاتر به نام جان ویلکس بوث در آمفی‌تئاتر فورد مورد اصابت گلوله قرار گرفت و در صبح روز شنبه ۱۵ آوریل ۱۸۶۵ درگذشت. جان ویلکس بوث بازیگر مشهور و جاسوس متفقین از مریلند بود. اگر چه او هرگز به ارتش کنفدراسیون ملحق نشد، اما با سرویس مخفی کنفدراسیون تماس داشت.

خیلی باهال نبود
ولی شماره ۶سه نفر درس گفت