اول تشکر می کنم بابت عمل کردن به قولتون برای اینکه راس ساعت اعلام شده نمایش رو شروع کردین. اما در مورد نمایش، بازی خانم حانیه زمائینی و آقای علیرضا اختری خیلی خوب و هماهنگ بود برعکس خانم ناهید محبی به نظرم انتخاب درستی برای بازی نقش بدل جولیا نبود چون وقتی قراره کسی نقش بدل رو بازی کنه باید علاوه بر چهره، لحن صدای مشابهی هم داشته باشه. طراحی نور بد نبود طراحی صحنه هم همینطور. ای کاش میشد بازیگران در پرده های مختلف لباسشون تغییر می کرد که احتمالا به خاطر نبود امکانات سالن این اتفاق نیافتاد. یه چیزی برام عجیب بود اینکه وسط کار یه گلدون که یه گیاه گوشت خوار توش بود رو آوردن رو صحنه. اصلا چه لزومی داشت؟ یا حداقل از اول می ذاشتین همونجا باشه. موسیقی همون طور که اشاره کرده بودن یهو قطع میشد و تو ذوق میزد. ریتم داستان هم به نظر خیلی پرش داشت که نمی دونم خواست کارگردان فقید اثر بوده یا عوامل خارجی توش دخیل بودن.
در آخر خسته نباشید میگم بهتون. با توجه به تازه کار بودن بازیگران، اجرای قابل قبولی بود.

همون طور که خیلی ها به درستی اشاره کردن نمایش طولانی و خسته کننده بود مخصوصا گروه حرکات موزون (رقص) که با وجود اجرای هماهنگی که داشتن ولی چون خیلی جاها احتیاجی بهشون نبود باعث کسالت می شدن. جدا از این بازی ها در کل خوب و قابل قبول بود. در مورد محتوا هم خب هر وقت نمایشی در مورد شوروی، آلمان نازی، قرون وسطی یا هر حکومت استبدادی ساخته بشه متاسفانه برای ما تداعی کننده خاطرات تلخ و گزنده است. طراحی صحنه و لباس خیلی ابتدایی بود. طراحی نور نیز همینطور. موسیقی واقعا بد بود و اصلا فضای روزگار گالیله رو تداعی نمی کرد. کاری بود که براش زحمت کشیدن و موضوعش چالش برانگیزه بنابراین ارزش یک بار دیدن رو داره.

خوشحالم که نمایش تمدید شد و تونستم ببینمش. با احترام به همه صاحب نظران که نقدهای مثبتی نوشته بودند، من چیز خاصی ندیدم. خیلی معمولی و کشدار و حتی فاقد خلاقیت خاصی بود. شاید تنها جذابیتش شکستن تابوی در آغوش گرفتن زن و مرد روی صحنه به واسطه استفاده از دخترهای آقای فلاح بود که این تکنیک هم قبلا در آثار سینمایی استفاده شده. این همه از نمادپردازی گفته شده بود من واقعا چیز درخشانی که ذهنم رو قلقلک بده ندیدم.
ضمنا این کلاهخود شمر هم ظاهرا داره تبدیل به یکی از المان های ثابت صحنه های تئاتر میشه! یا شاید از قبل بوده من خبر ندارم.

سلام تمدید نمی کنید؟

اعتراف می کنم نزدیک شدن به آثار شکسپیر برای خود من به قدری ترسناک بود که تا قبل از سریال زخم کاری از داستان مکبث بی اطلاع بودم. حال با این مقدمه می خواهم به این موضوع بپردازم که اساسا چطور می توان متون کهن این چنین ارزشمندی را به نسل جوان که خودم هم جزوی از آن هستم و عمدتا اهل مطالعه آثار کلاسیک نیستیم و همه چیز را فشرده و تصویری دوست داریم، انتقال داد؟ کاری که نویسنده و کارگردان این نمایش درخشان کرد دقیقا یک همچین کارکردی دارد، طرفه اینکه خود متولد سال 74 است. من در هنگام دیدن نمایش حس تماشای انیمیشین با دوبله مثلا سورن را داشتم. مثلی هست که می گوید اگر می خواهی بفهمی در مبحثی به درجه استادی رسیده ای آن را برای یک کودک شرح بده. اگر آن کودک متوجه شد، قطعا تو در آن مبحث استاد شده ای.
اما در مورد محتوا من نوشته آقای اشبگ عزیز رو خواندم و بیشتر از ایشان قادر به شکافتن مسائل تکنیکی نیستم ولی مواردی که به ذهنم می رسد را تا حد امکان می نویسم. اولین مورد اسم نمایش است. بازی هوشمندانه با کلمه مثلث. چنانچه مخاطب ترجمه انگلیسی mathless (که در انگلیسی بی معناست) را نخواند قریب به یقین آن را شکل هندسی سه گوش تصور می کند. علاوه بر آن بازی کلامی با کلمه مکبث هم هست. حال جالب تر این که طراح گرافیک شیطنت کرده و اقلام تبلیغاتی و لوگو را نیز به شکل مثلث طراحی کرده. نکته دیگری که توجه من را در بروشور به خود جلب کرد، قرار دادن تاج شاهی (نماد هر نوع قدرت مطلقه) در کنار دستمال توالت بود که گویی داشت کاربرد یکسانی برای هر دو تجسم می کرد! گرچه در نمایش به همچین چیزی اشاره ای نشد.
در مورد اجرا نیز با یک نمایش مینیمال مواجهیم. طراحی صحنه و نور در عین سادگی در خدمت نمایش هستند. اینجاست که باز نبوغ کارگردان و عوامل خود را نمایان می سازد. جا دارد از عروسک‌گردانی و صداپیشگی آقای مهدیان نیز تقدیر کنم که به حق درجه ... دیدن ادامه ›› یک بود.
با همه این تعاریف، چند مشکل به نظرم رسید که می گویم. اول این که مدت نمایش بیش از اندازه کوتاه است. ای کاش داستان در چند پرده دیگر ادامه می یافت. دوم این که بعضی اکت ها اضافی بود. سوم این که این نمایش مخاطب کودک نیز دارد؛ انقدر بیهوده و بدون هیچ کارکردی روی صحنه سیگار نکشید. البته اگر پشت صحنه هم نکشید به سلامتی خود کمک کرده اید.

شروع نمایش خیلی جذاب و خنده دار بود ولی به مرور ریتم کار افت کرد و آخراش دیگه خوابم گرفته بود. بازی آقای آهنین جان رو دوست داشتم. آقای دل افکار زیاد تپق می زد ولی چرخش شخصیتش از اونی که اول بود به اونی که بعدا شد رو قشنگ درآورده بود. تیکه های سیاسیش جالب بود بر عکس شوخی های جنسیش که سطح کار رو تنزل می داد. نمایشی نیست که تو خاطر آدم بمونه ولی ارزش یک بار دیدن رو داره.

سلام. میشه چند تا عکس از نمایش بگذارین؟

برای من که بیشتر علاقمند به سینما هستم، ترکیبی از سه فیلم ابد و یک روز، درباره الی و برادران لیلا بود. با اینکه نمایش در یک پرده و تقریبا در حالت سکون اجرا شد ولی طنز داستان باعث میشد که تماشاگر احساس خستگی نکنه. دکور خیلی ساده بود ولی حس و حال داستان رو خوب منتقل می کرد. بازی ها خوب بود و من شخصا بازی آقای داریوش رشادت در نقش نادر با اون لباس عجیبش! رو پسندیدم. مجید یوسفی از نقش کمدی فاصله گرفته بود و منو یاد نوید محمدزاده می انداخت. همین که نویسنده سعی نکرده بود با شوخی های جنسی از مخاطب خنده بگیره، باعث میشه براش احترام قائل باشم. فقط ای کاش اون قسمت های گیر کردن سوزن بازیگرها روی بعضی دیالوگ ها مثل حمال بودن دیوار رو کمرنگ تر کنه چون بعد از یه جایی دیگه واقعا لوس میشد.
اما در پایان در مورد سالن ملک. به معنای واقعی کلمه افتضاح. در اینجا به همین اکتفا می کنم و در صفحه خودش نظرم رو می نویسم.

نمایشی درخشان در مورد سیر به قهقرا رفتن یک روشنفکر آزاده. این که دیکتاتور چطور تمام وجودت رو ذره ذره می بلعه و تو رو از درون تهی می کنه. همکارها، ... دیدن ادامه ›› چه اسم با مسمایی. همه ماهایی که به نوعی برای منافع شخصیمون با اربابان قدرت همکاری می کنیم. همه چی عالی بود. طراحی صحنه، نورپردازی مخصوصا اون قسمت کم نظیر که سوار قطار بودن و نورها از طرفین حرکت رو تداعی می کرد و میزانسن درجه یک.
بازی ها همه عالی بود ولی می خوام از مصطفی احدی که نقش پسر داخل کمد رو بازی کرد تمجید کنم. تو واقعا عاشقی. با اینکه پریشب سرت خورد تو سطل و آخر اجرا دیدم جاش ورم کرده ولی آخ نگفتی و ادامه دادی. دمت گرم.
در آخر خانم پریسا محمدی ازتون ممنونم تو دورانی که همه بولگاکف هستن شما چراغ تئاتر شرافتمندانه و روشنفکری رو روشن نگه داشتین.