تنها چیزی که باعث شد دوباره پام رو تو سالن غیر استاندارد ملک بگذارم و با تاخیر نیم ساعته نمایش رو ببینم، تجربه نمایش قبلی کارگردان (محیط زیست) بود. اگر بخواهم مقایسه بکنم باید بگم از نظر طراحی صحنه و نور این نمایش یک گام به جلو ولی از نظر داستان دو گام به عقب بود. امضای کار رسول کاهانی در این اثر هم قابل مشاهده بود. همان روند دراماتیک که شبیه کارهای اصغر فرهادی است و نکته جالب پایان باز نمایش است که باز هم شباهت را بیشتر می کند.
بازی ها یکدست نبود. بعضی ها خوب در نقش خود فرو رفته بودند مثل صادق برقعی و مهدی صباغی. متاسفانه گیر کردن سوزن روی بعضی دیالوگ ها و اکت ها اینجا هم تکرار شده بود. خاراندن آزاردهنده بازیگر زن چه کارکردی داشت؟ من که نفهمیدم. یا تکرار چندباره‌ی بعضی جملات.
صحنه قشنگ هم به نظرم این بود: تنها کسی که اینجا سیگاری نیست، هانیه‌اس.