این خود تئاتر است. کم ایراد نیست: بیش‌از اندازه شلوغ است، ـ هر چقدر هم هنرمندانه ـ یک بیانیه سیاسی است و ایده روی زمین نشستن به هر شکل حواس پرت کننده است.
اما جدا از بازی های بسیار خوب ـ بالاخص وهاب ناصری منش که درخشان بود ـ ، خلاقیت های فرمی و شخصیت پردازی قابل قبول؛ چیزی که برج عیوض را در صحنه تئاتر امروز متمایز و چه بسا کم‌نظیر می‌کند؛ درک فوق العاده ای است که از خالقان اثر از مفهوم تئاتر داشته اند. تئاتر صرفا یک ابزار نمایشی و روایی نیست که گاهی با الترناتیوی برای سینما اشتباه گرفته شود. تئاتر موجودی زنده است و پر از استعداد برای اینکه روایت های ویژه خودش را داشته باشد. یک مثال؛اینکه عطری که در سالن پخش شده هم با فضای سنتی اثر کاملا هماهنگ باشد، یک المان قدرتمند و ویژه تئاتر است که هیچ جای دیگری، در هیچ هنر دیگری یافت نخواهد شد، و قوای عیوض این را به بهترین شکل ارائه می دهد.