استقبالی که از نمایش های «مثل شلوار جین آبی» و «اینجا یک نفره است» در فضای تیوال شد و گفت و گو با یکی از دوستان نازنین که هر دو کار رو مشاهده کرده بودند من رو به یاد یکی از اولین کارهای تک بازیگره ای انداخت که چند سال پیش در اداره تئاتر مشاهده کردم و الان به شکل باورنکردنی می بینم که این نمایش برای اجرای مجدد در تیوال قرار گرفته!
از شگفتی حاصل از این تقارن غیر منتظره که بگذرم خاطره اون روز رو به یاد می آرم که با همراهی یکی از دوستان و به بهانه نیم بها بودن نمایش برای دانشجویان به خانه نمایش اداره تئاتر در میدان فردوسی مراجعه کردیم. به همراهی جمعیتی اندک -که البته متناسب با گنجایش سالن بود- وارد سالن شدیم در حالی که تصور نمیکردیم ترکیب نقالی و متن شکسپیر چنان دلنشین از کار دربیاد (البته مشابه این تجربه در ترکیب گونه های ناهمگون در تعزیه خوانی هایی چون شازده کوچولو از گروه تئاتر دن کیشوت مسبوق به سابقه است).
تاکید دارم بر کلمه دلنشین چون این اجرا صرفا مبتنی بر ارائه یک فرم خلاقانه با چاشنی طنز و با هدف احیای یک شیوه نمایشی سنتی بود. (یا حداقل بهتره بگم برای آن زمان خلاقانه می نمود) مضمون به طور مشخص بر اساس نمایشنامه ای بود که اکثریت مخاطبان با آن آشنایی داشتند و عملا بخشی از حلاوت اجرا از بازی با کلیشه های ذهن مخاطب درباره این اثر حاصل می شد.
اما مهم ترین رکن این نمایش بازی سازی مجید رحمتی بود که تا مدتها من و همراهم از یادآوری برخی لحطات اجرای او سر شوق می آمدیم. به ویژه که او در مقام نقال با حاضرین خیلی خوب ارتباط برقرار میکرد و در بداهه سازی متبحر بود.
در مورد تمام جزئیات اجرای پیشین حضور ذهن ندارم اما برخی از ایده هایی که ... دیدن ادامه ›› در اون کار برای من تازگی داشت در سالیان اخیر در آثاری دیگر و به شیوه های دیگر مورد استفاده قرار گرفته و از این حیث احتمالا ابداعات کار در زمان حاضر اندکی کهنه جلوه خواهد کرد.
با این حال امیدوارم بازاجرایی این اثر چون مرتبه پیشین خاطره خوشی برای مخاطبانش ایجاد کند.