بسپاریم بر سنگ مزارمان تاریخ نزنند
تا آیندگان ندانند بی عرضگان این برهه از تاریخ ما بوده ایم ( خسرو گلسرخی)

نمایش بدون نسخه را در تماشاخانه سپند به تماشا نشستم

نور که می آید دو صندلی و دو بازیگر و دگر هیچ یک تئاتر بی چیز به معنای واقعی

روایت دو انسان که تصمیمشان را گرفتند مثل هزاران جوان دیگر که رمقی برای زیستن در وجودشان نیست



پایانی دهند بر زندگیشان و ما می ... دیدن ادامه ›› خندیم چون میدانیم

در مرگ عظمتی هست که در این سالهای سخت و سیاه وجود ندارد

و آن دو با غصه های همگانی می خواستند آهسته جان دهند و خاموش شوند که صد حیف نشد

ماندند تا در تکرار هر روزه نسل نا امید در منجلاب تباهی بیشتر فرو بروند

امیرحسین کنزق این روزها اولین تجربه اجرایی خود را بروی صحنه برده است و محمد رضا منصور و حمیدرضا کمال پور به شخصیت نمایشنامه اش جان دادند، برای هر سه دوستم آرزوی موفقیت و بهترین ها را دارم

برای بهروز عبادی و بازیگران پر تلاش و خوش صدایش

امروز بعد از مدتها دوباره پا به حوزه هنری گذاشتم جایی که مخاطبین تئاتر دیگر کمتر به آنجا سر می زنند

کوتاه بگویم نگاه ساده و روانت، بازی خوب خود و بازیگرانت مرا در آن سالن کوچک همراه کرد و همه اینها باعث شد من داستان عشق را

نمایشی صمیمی بدانم که باید دوستش داشت و از پنجاه دقیقه اش لذت برد

میدانم که چقدر سخت تلاش میکنی و با چه خون دلها نمایشت را بروی صحنه بردی و خوشحالم که به این نتیجه رسیدی که سالن های

دولتی با تمام ... دیدن ادامه ›› محدودیت هایشان نگاه کاسبکارانه تماشاخانه های خصوصی را ندارند

دوست، رفیق ،همبازی برای تو و این تیم با انرژی و آینده دارت بهترین ها را آرزو میکنم و امیدوارم که همیشه خوش بدرخشید

به صورت کاملا اتفاقی به تماشای این نمایش نشستم اونم خارج از ظرفیت روی پله ها

وقتی به همراه دوستان جلوی تئاتر مستقل بودیم بهشون گفتم یه حسی بهم میگه من این کارو دوست نخواهم داشت

اما باید اعتراف کنم حسم بهم دروغ می گفت من تن شوری رو خیلی دوست داشتم و از نیمه نمایش بدجوری درگیرش شدم و عجب پایان نفس گیری داشت

بازی فوق العاده پانته آه پناهی ها و همچنین نقش آفرینی بینظیر صابر ابر و کارگردانی که از جنس کارهای رضا ثروتی بسیار فاصله داشت

افکت های در خدمت کار،طراحی صحنه مینیمال و نور پردازی استادانه

بسیار لذت بردم و خسته نباشید و خدا قوت عرض میکنم به تمامی اهالی نمایش تن شوری

یک نمایش با یک چیدمان ساده که تو را به یک زمان مشخص می برد

و به خودت که می آیی می بینی قصه به پایان رسیده و تا انتها همراهش شدی بدون اینکه که به ساعتت نگاه کنی

و این یعنی پشت این قصه مخاطب زندگی اش کرده و در تئاتر هیچ چیز مهم تر از این نبوده و نخواهد بود


یک قصه ایرانی با چهار تا صندلی و نور ما را سوار کرد و در خیابان های قبل از انقلاب باهم دنده زدیم. و بازیها چقدر خوب و

دلچسب بود

ما که از تماشای این اثر لذت بردیم


راستی فقط چهار اجرا از نمایش فیلم در تاریکی باقیست . . .