همینجاس که باید بگی: تأتر به تو باااال میده.
تمام.

موجودی دوجنسی...دگردیسی ناقص تاتر به فیلم.... پوسته ای جذاب که هنوز هویتی مشخص برای خود نیافته.
و واجد تمام ویژگی های آثار غنی زاده.
در نهایت یکساعت تشوویق ایستاده برای «علی نصیریان».

داوود نژاد هرروز بهتر از دیروز.
در حالی که کارگردان های نامدار نسل گذشته هربار علاقمندان خود را از زنده شدن خاطره خوب فیلم های گذشته نا امیدتر میکنند،داوودنژاد بی هیچ سر و صدایی سیر صعودی را آرام طی میکند. بعد از فیلم به یاد ماندنی«مرهم» اینبار در «فراری» نشان میدهد که یک فیلمساز فارغ از سن خود تا چه اندازه میتواند در عمق جامعه خویش کند و کاو کند و صحنه هایی آشنا اما دیده نشده را از آن را به تصویر بکشد. پردازش نقش «گلنار» (ترلان پروانه)،مهم ترین گواه این ادعاست. نوجوانی از دهه 80 با تمام ویژگی های این دوره و تفاوت هایش با نوجوانان متولد دهه 60. کاری که کارگردانان جوان با وجو نزدیکی نسلی موفق به انجام آن نشدند.
فراری تلخ است، اما نه تلخ تر از واقعیت.
پ ن 1: ترلان پروانه نوید یک بازیگر زن زیبا،اما توانمند و باهوش را برای سینمای ایران می دهد.
پ ن 2: پردیس سینمایی باغ کتاب تهران یک دروغ بزرگ است. یک سالن 30نفره با صفحه تصویری کمی بزرگتر از تلویزیون خانه قطعا سینما نیست. آنهم پردیس سینمایی با بهای 15000!!!