تا حالا مهرگان رو با ۵ عکاس حتی تصور هم نکرده بودم که به لطف این نمایش به واقعیت پیوست!
صادقانه بگم اصلا کار رو دوست نداشتم و هی منتظر بودم یه اتفاق غیرمنتظره تو کار بیفته تا به خودم بگم آهاان!پس اینهمه شوخی های لوس تهش به جای خوبی رسیده!ولی متاسفانه نشد!

البته شاید حضور ۵ عکاس در سالن و صداهای وحشتاک اعصاب خورد کن شاترهاشون در گوشم هم بی تاثیر نبوده باشه!

پ.ن: از آقای طاها محمدی عزیز(یکی از کارگردانان اثر) تشکر میکنم که بعد از کار به اعتراضمون گوش دادن و سعی بر دلجویی داشتن..ولی واقعا انقد عصبانی بودم که قابل جبران نبود..

چقدر این نمایش رو دوست داشتم!
چند جا در نمایش حس کردم یه چیزی به اعماق قلبم نفوذ کرده!
لازم به ذکره این کار منو به شدت یاد نمایش "پروانه الجزایری" انداخت (از لحاظ موضوع که عبارت است از "ناتوانی در تشخیص واقعیت و قصه" ،تلاقی زمانها و مکانها، صحبتهای راوی از بلندگو در ابتدای نمایش.. سردرگمی تماشاگر در بین سناریونویسی یک نویسنده.. پایان باز و در نهایت هم تشابه در محل اجرای هردو که هامون بود!)
از قضا اون کار هم خیلی دوست داشتم..
به همگی عوامل خسته نباشید میگم و براشون موفقیت های بیشتر آرزومندم.

پ.ن: خوشحالم که فاطیما بهارمستِ بازیگرِ تیاتر، کاملا متفاوت با کاراکتر بچگیش ظاهر شد و دیگه نه تنها از اون لوس بودن و نچسبی گذشته خبری نیست بلکه توانمندی و جذابیت قابل قبولی از خودش ارائه داد. به نظرم با همین فرمون جلو بره در آینده کارهای خوبی به نمایش خواهد گذاشت.

سلام و درود
من این کار رو زمانی دیدم که پای خانم صمدی شکسته بود و آقایان کی منش و ژوله بازیگر کار بودن.
تقریبا سه سال پیش! ولی دوست داشتم بازی خانم صمدی رو هم ببینم بنابراین دوشنبه هفته پیش مجددا به دیدن کار رفتم.
متاسفانه اجرای قبلی خیلی به نظرم جذاب تر اومد. هیپولیتای کار قبلی (فکر کنم خانم نظری) خیلی بیشتر با نقش مچ بودند. نبودِ آقای کی منش هم به شدت محسوس بود..
هفته پیش یه آقای عکاس نامحترم اومد روی پله ردیف سه و کنار صندلی جلویی من نشست و از ابتدای نمایش تا آخر نمایش صدای شاتر دوربینش یه طرف و خنده های منزجر کنندش از طرف دیگه باعث شد به شدت بهم سخت بگذره.
سه سال پیش اولین بار با این کار با سالن مستقل آشنا شدم و خیلی این سالن رو دوست داشتم تا اینکه خارج از ظرفیت فروشیش شروع شد!
کاش برای دیدن دوباره کاری که دوستش داشتم و باهاش خاطره داشتم به مستقل نمی رفتم!
الان دومین باره اجرایی رو که قبلا دیده بودم، تو مستقلِ ... دیدن ادامه ›› این روزا دیدم و به قدری شرایط سالن بد بوده که باعث شد نه تنها هیچ لذتی از اون نمایش ها نبردم، بلکه خاطره های قبلیشون هم حسابی خراب شد!
دفعه اول سیزیف بود که تو ایرانشهر عاشقش شده بودم و تو مستقل به لطف خارج از ظرفیت ها تمام لذت قبلی شسته شد رفت!!اون شب خارج از ظرفیتی که روی پله و کنار صندلیم نشسته بود رسماً دیوانم کرد! خانمی پله کنار صندلیم نشست ولی طوری که حس می کردم تو دهن من نشسته!! یک ثانیه یک بار جابجا می شد و توی کیفش دنبال چیزی می گشت..یه لحظه هم که آروم می گرفت موهاشو که بلند بود با فاصله زیاااد از سرش (تا هرجا می رسید) می کشید و دور انگشت سبابش انقد میپیچوند تا برسه به کف سرش!! بازش می کرد و دوباره از اول!!!و از قضا تمام این کاراش تو دید من بود که کنارش نشسته بودم!!بقیه خارج از ظرفیت ها هم که سه ردیف جلوی سن بودن و تو دهن اسماعیل گرجی بودند!!
من معمولا صندلیم رو دو سرِ ردیف می گیرم که یک طرفم خالی باشه تا احتمال اینکه گیر یه تماشاگرنما بیفتم کمتر بشه ولی تو سالن مستقل که رو پله ها هم به زور آدم میچپونن نمیشه این تدابیر رو اندیشید!!

آقای کوشکی عزیز خارج از ظرفیت های مستقل بدجور داره توی ذوق می زنه..لطفا فکری براش بکنید.