بگذارید ما هم جای خوب بلیت بخریم دیگه شیطونا! :))

نمایشنامه خیلی باورپذیر و روان بود و توجه کارگردان محترم به جزئیات رو در همه زمینه ها پسندیدم. آدم های این نمایش در خانواده های تک تک ما حضور دارند و نفس می کشند.
من توجه به دردهای مشترک رو دوست دارم و از تماشای این اجرا لذت بردم. با سخاوت و بدون سختگیری تماشای اجرا رو به دوست داران تئاتر توصیه می کنم... این گروه محترم و شریف جای حمایت دارند.

به خاطر تناقضی که بین موضوع تمدیدهای مکرر و نظرات بسیار قلیل تماشاگران وجود داشت، از سر کنجکاوی تصمیم گرفتم اجرا رو ببینم. بالاخره این هم یک جور حمایت از تئاتر هست.
به خاطر فضای غیر تئاتری اجراهای پردیس شهرزاد و به نمایش گذاشتن اجراهایی که مناسب ذائقه من نیستند، تقریباً دو سال بود که پام رو در پردیس شهرزاد نگذاشته بودم. اجرا با 45 دقیقه تاخیر شروع شد که بنا به پرس و جوهای من مستقیماً به مدیریت سالن بر می گشت و مسئولیتی متوجه گروه اجرایی نبود.
در شروع نمایش با یک گروه شریف و نازنین و جنوبی که در تهران مهمان هستند مواجه شدم، که تمام انرژی و توانشون رو روی صحنه به کار بردند و در اجرا خلوص و عشق زیادی داشتند. واقعاً امیدوارم این همه عشق و انگیزه رو بشه به مسیر بهتری هدایت کرد.
من خودم رو مخاطب این اجرا نیافتم. نمایش یک کار عامه پسند و شاید بیشتر مناسب نوجوانان و جوانان بود و از استقبال و خنده ها پیدا بود که در نوع خودش موفق ظاهر شده. مسئله شوخی های جنسی و سطح پایین کلاً دست از سر تئاتر این مملکت بر نمی داره.
جالبه بگم که نورپردازی و میزانسن ها و دکور و طراحی لباس کاملاً خوب از آب در اومده بود.
یکی از پرده ها با خروج از موضوع جنگ ایران و عراق و تاختن سطح پایین به منافقین و سلطنت طلب ها، بسیار صدا و سیمایی شده بود و دلم رو به هم زد.
عرض دیگری ندارم. گفتم شاید دیدن و نوشتنم بتونه راهگشای بقیه باشه.

تیوال عزیز
توروخدا یک سری کلاس برگزار کن و تفاوت گروتسک و کمدی رو به دوستان آموزش بده.
جمعه عصر درحالی که م مونده بود زار بزنیم وسط سالن از تماشای آلنده ی چلاق و کور، یکی از دوستان سالن رو با خنده هایی شبیه صدای اسب آبی منور کرده بود.
واقعاً مغزمون طی اجرا از دست رفت.

نمی دونم چرا معمولاً نظراتمون یا سراسر تعریف و تمجیده، یا نقد محکم و کوبنده. شایدم هم بد نباشه البته، اما من موافق گرفتن راه میانه هستم، به ویژه در مورد کارهای افراد با ارزش و خوش فکری مثل آقای برهمنی...
از نظر من آلنده نازنین تکرار حرف های دو اثر قبلی نبود و فقط شاید بشه این سه اثر رو یک سه گانه یا شاید با در نظر گرفتن آثار آینده یک چندگانه در نظر گرفت. به گمانم پوستر هم داره به تدریج کامل تر می شه و همین پیام رو به ما می ده.
عده ای معتقدند میزانسن ها کلیشه ای بوده، اما به نظر من واقعاً درست و به جا طراحی شده بودند و من کلی لذت بردم.
گمان می کنم بزرگترین ضربه رو، زمان طولانی به اثر زده بود و یک ساعت اول ارتباط من با صحنه گاهی قطع می شد... و البته باید اذعان کنم طی ساعت دوم کاملاً این موضوع از دلم در اومد.
نمایشنامه فوق العاده فکر شده و هوشمندانه بود و تماشاگر دارای مطالعه و پیش زمینه رو فوق العاده مسحور و محظوظ می کرد.
در مورد بقیه المان ها صحبت خاصی ندارم و در مجموع به نظرم همه چیز ... دیدن ادامه ›› سر جاش بود.
و یک بازخورد حسی: من زیاد به تماشای تئاتر می رم ولی تا به حال سکوتی چنین غلیظ رو در زمان خروج تماشاگران از سالن ندیده بودم (حتی در کارهای قبلی آقای برهمنی). مخاطبین مغروق در فکر و کاملاً متحیر از سالن خارج شدند و کسی نتونست بلافاصله دهان باز کنه و به اطرافیانش حرفی بزنه و این بسیار برای من تاثیرگذار بود. از نگاه منِ تماشاگر این یعنی موفقیت.
دیدن اجرا رو اگر زمان مهلت بده، به تمام مخاطبان و دوستداران واقعی تئاتر توصیه می کنم.

نظرم در مورد هر دو جلد رو، زیر جلد دوم نوشته ام.
فقط یک نکته: اگر مثل من نیستید و فرصت کافی دارید، دو اجرا رو در روزهای جداگانه برید چون سالن خیلی گرم و ناراحته و تماشای دو اجرا پشت هم باعث می شه حظ کافی نبرید.

طبق روال همیشه ی کارهای محمد مساوات، قبل از تماشای نمایش کلی نظرات ضد و نقیض خوندم و بعد هم (با توجه به تمایلی که در خودم مبنی بر برقرای ارتباط سادومازوخیستی رومانتیک با نمایش های مساوات کشف کرده ام 🤣) رفتم به تماشای اجرا.
تماشای اجرا برای من با توجه به پس زمینه دانسته هام از عرفان شرقی و علاقه ام به فرهنگ ژاپن، بسیار تجربه ی لذت بخشی بود و از سکوت جاری در طول نمایش و همه حواشیش خیلی لذت بردم و دوست دارم خیلی ساده و بی تکلف و اطناب و بازی با لغات درباره چند مورد از نقدهای کاربران نظر خودم رو بگم:
تعدادی از دوستان گفته اند که "فرم" در انتقال مفاهیم مورد نظر کارگردان هیچ نقشی نداشته و گفته بودند که می تونستن فقط نوشته ها رو بخونن و براشون کافی بود... در حالی که به عقیده من این کم لطفیه. چطور ممکنه به موضوعاتی مثل گذر زمان، مرگ، فلسفه وجودی انسان و اصلاً خود ذن و ذاذِن ، بدون جاری کردنشون در بستر زمان، کمک گرفتن از سکوت و بدون فرصت دادن به مخاطب برای هضم و جذبش حرف زد؟ و چطور ممکنه بگیم خواندن اون روایت تاثیرش روی مخاطب به اندازه جاری کردنش در بستر 100 دقیقه از عمر تماشاگر، اون هم در سکوت هست؟
و نکته دیگر گله برخی دوستان از فونت نوشته ها و آینه ای بودن دیالوگ های سایه بود، که از نظر من با توجه به کوتاه بودن جملات و مدت نسبتاً طولانی ماندگاری نوشته ها روی صفحه ی نمایش، حتی برای تماشاگر دارای سواد متوسط هم فرصت کافی برای خوانش و فهم نوشته ها وجود داشت.
نکته سوم اعتراض تعدادی از دوستان به عدم اطلاع رسانی در مورد وجود نوشته در پس زمینه و وجود سکوت در تمام طول نمایش بود که این یکی هم واقعاً ... دیدن ادامه ›› کم لطفیه، چون مگر ممکنه مخاطب فرهیخته ی تئاتر قبل از انتخاب یک نمایش در موردش هیچ تحقیقی نکنه؟ مگر این که باری به هر جهت کلاهش داخل تئاتر شهر افتاده باشه که در اون صورت هم حرجی بهش نیست و فرد ریسک انتخاب بدون تحقیق رو باید بپذیره.
و نکته ی آخر:
دو ردیف اول و کناره های سالن واقعاً دید خوبی به نوشته ها نمی داد و برای من تعدادی از دیالوگ ها پشت بازیگران ماسکه شد و کلی حرص خوردم حین تماشای اجرا. به کارگردان محترم توصیه می کنم جاهای مختلف سالن رو از منظر تماشاگر تست کنن قبل از اجرا.

خیلی دیر می نویسم، اما در یک کلام: مائوزر رو دوست داشتم. مائوزر یک تئاتر بود.
اجرایی شریف و تاثیرگذار!

بارون بیاد،
تگرگ،
مرگ،
گاوها رو باید دوشید...

اول باید بگم که من آقای هاشمی رو دوست دارم و بعد از این همه دلتنگی با دیدن ایده اجرای مجازی بسیار ذوق زده شدم، اما تنها نکته مثبت این اجرا برای من امکان برقراری ارتباط با بقیه تماشاگران بود.
با احترام باید بگم حتی با در نظر گرفتن این موضوع که کار کمدی بود، متن باز هم خیلی دم دستی و فاقد هرگونه عمق و پیچیدگی بود و واقعاً می تونست بهتر باشه. ایده آقای شادی با توجه به عدم نیاز به اکسسوار خاص و حرکت فیزیکی، ایده بسیار خوبیه برای اجرای مجازی، اما این متن و این سبک اجرا از نگاه من خیلی خام بود و هنوز حسابی جای کار داره...
نمی تونم بگم نا امید شدم، چون شروع هر کاری بسیار شهامت می خواد و خیلی سخته... پس بهتره بگم منتظر کارهای قوی تر و جذاب تر هستم.

خیلی از دیدن همه در اتاق تماشاگران خوشحال شدم و امیدوارم این جریان هیجان انگیز ادامه پیدا کنه و روز به روز عمق و غنای بیشتری پیدا کنه.