به خاطر تناقضی که بین موضوع تمدیدهای مکرر و نظرات بسیار قلیل تماشاگران وجود داشت، از سر کنجکاوی تصمیم گرفتم اجرا رو ببینم. بالاخره این هم یک جور حمایت از تئاتر هست.
به خاطر فضای غیر تئاتری اجراهای پردیس شهرزاد و به نمایش گذاشتن اجراهایی که مناسب ذائقه من نیستند، تقریباً دو سال بود که پام رو در پردیس شهرزاد نگذاشته بودم. اجرا با 45 دقیقه تاخیر شروع شد که بنا به پرس و جوهای من مستقیماً به مدیریت سالن بر می گشت و مسئولیتی متوجه گروه اجرایی نبود.
در شروع نمایش با یک گروه شریف و نازنین و جنوبی که در تهران مهمان هستند مواجه شدم، که تمام انرژی و توانشون رو روی صحنه به کار بردند و در اجرا خلوص و عشق زیادی داشتند. واقعاً امیدوارم این همه عشق و انگیزه رو بشه به مسیر بهتری هدایت کرد.
من خودم رو مخاطب این اجرا نیافتم. نمایش یک کار عامه پسند و شاید بیشتر مناسب نوجوانان و جوانان بود و از استقبال و خنده ها پیدا بود که در نوع خودش موفق ظاهر شده. مسئله شوخی های جنسی و سطح پایین کلاً دست از سر تئاتر این مملکت بر نمی داره.
جالبه بگم که نورپردازی و میزانسن ها و دکور و طراحی لباس کاملاً خوب از آب در اومده بود.
یکی از پرده ها با خروج از موضوع جنگ ایران و عراق و تاختن سطح پایین به منافقین و سلطنت طلب ها، بسیار صدا و سیمایی شده بود و دلم رو به هم زد.
عرض دیگری ندارم. گفتم شاید دیدن و نوشتنم بتونه راهگشای بقیه باشه.