تالار وحدت
تئاترشهر تهران
تماشاخانه ایرانشهر
پردیس تئاتر شهرزاد
تماشاخانه ملک
عمارت نوفل لوشاتو
تئاتر هامون
خانه نمایش دا
تالار مولوی
تالار حافظ
تماشاخانه سنگلج
تالار هنرSB > com/org | (HTTPS) localhost : 00:38:28
«تیوال» به عنوان شبکه اجتماعی هنر و فرهنگ، همچون دیواری‌است برای هنردوستان و هنرمندان برای نوشتن و گفت‌وگو درباره زمینه‌های علاقه‌مندی مشترک، خبررسانی برنامه‌های جالب به هم‌دیگر و پیش‌نهادن دیدگاه و آثار خود. برای فعالیت در تیوال به سیستم وارد شوید
من از بعد کرونا کد ووچر رو فراموش کردم. امکان بازیابی هست؟
نیلوفر (petty)
تیوال این کاربر
پروفایل
دنبال
از ۱۹ خرداد ۱۳۹۵
سوال من هم هست
۱۹ مرداد ۱۴۰۰
دوست‌دارم
پاسخ
درود بر شما
لطفا درخواست و شماره تلفنی که در زمان ثبت نام در سایت درج کرده‌اید را به نشانی support@tiwall.com ایمیل نمایید تا کد برای شما ایمیل شود.
با سپاس
لطفا درخواست و شماره تلفنی که در زمان ثبت نام در سایت درج کرده‌اید را به نشانی support@tiwall.com ایمیل نمایید تا کد برای شما ایمیل شود.
با سپاس
از دوستان تیوال تقاضا دارم این مشکل زودتر برای دوستان حل بشه اگر که نشد. با افتخار میزبان شما رفقای درجه یک هستیم
برای بهره بهتر از تیوال لطفا عضو یا وارد شوید
انسان همواره در تلاش هست که برای خودش دایره ای رسم کند و سراسر عمر خود رو محدود به همون فضای کوچک کنه.
این فضا، قوانین ، آداب و رسوم هست. برخی قوانین اجتناب پذیر به نظر میرسند. اما برخی دیگر را خودمان با وسواسی فکری اعمال میکنیم.
در بیشتر مواقع حتی علت پیروی از این قوانین رو نمیدونم بلکه فقط به خاطر حجم شرطی سازی شده ذهنمون اونها رو اعمال میکنیم.
رها شدن از بند این محدودیت ها نیازمند چند مورد هست که اولین و مهمترین اونها پذیرش هست.
آزادی زمانی به وجود میاد که قبول کنیم یوغی در کار هست. معمولا این دسته از انسان ها سخت میجنگن تا با همین محدودیت ها زندگی کنند.
شوربختانه خود ما در مثال زدنی ترین جامعه ی ممکن زندگی میکنیم. پس درک این موضوع برامون ساده تر هست.
این فضا، قوانین ، آداب و رسوم هست. برخی قوانین اجتناب پذیر به نظر میرسند. اما برخی دیگر را خودمان با وسواسی فکری اعمال میکنیم.
در بیشتر مواقع حتی علت پیروی از این قوانین رو نمیدونم بلکه فقط به خاطر حجم شرطی سازی شده ذهنمون اونها رو اعمال میکنیم.
رها شدن از بند این محدودیت ها نیازمند چند مورد هست که اولین و مهمترین اونها پذیرش هست.
آزادی زمانی به وجود میاد که قبول کنیم یوغی در کار هست. معمولا این دسته از انسان ها سخت میجنگن تا با همین محدودیت ها زندگی کنند.
شوربختانه خود ما در مثال زدنی ترین جامعه ی ممکن زندگی میکنیم. پس درک این موضوع برامون ساده تر هست.
محمد جواد، حمیدرضا مرادی، امیر مسعود، امیرمسعود فدائی و مینا این را
خواندند
فرزاد جعفریان، محمد کارآمد، نهال سیستانى و بابک بیگوند این را دوست دارند
فرزاد جعفریان، محمد کارآمد، نهال سیستانى و بابک بیگوند این را دوست دارند
برای بهره بهتر از تیوال لطفا عضو یا وارد شوید
مهم نیست کدوم سوی پرده باشیم. طرف حق یا باطل.
مهم نیست که رهبران کدوم طرف حق رو دنبال میکنند و کدوم ظلم را.
مهم اینه که ما به هر حال بازیچه ی این رهبران هستیم. بازیچه ی اعتقاداتی که معمولا خودشونم ارزشی براش قائل نمیشن.
بعضی از ما به زور خدمت میکنیم و بعضیمان کورکورانه و بدون تفکر اونها رو میپرستیم و دنبال میکنیم. در حالی که برای اونها عروسک هایی بیش نیستیم.
در نهایت بازنده ی همه ی این میدان ها ما هستیم. مایی که ادعای ارشد مخلوقات بودن و داریم اما ابتر مخلوقات باقی ماندیم. مایی که قدرت تعقل رو دلیلی بر برتری خودمون میدونیم اما در طول زندگیمان شاید حتی لحظه ای به درستی فکر نکنیم. چون انسان امروز فکر نمیکنه بلکه تکرار میکنه. منتظر میمونه تا موج جدیدی بیاد و اون رو بدون لحظه ای فکر دنبال کنه. لحظه ای دم از آزادی میزنه و لحظه ای بعدتر زنجیر خودش رو میپرسته.
نمایش سمفونی کوچک سکوت رو هم در فرم و هم در محتوا دوست داشتم. نکات خیلی ریزی رو شاهد بودم که در این نمایش رعایت شده بود.
اما مهم ترین و جالب ترین نکته ی نمایش برای من همین بود که پیرو های هر دو طرف پرده نهایتا بازنده ی اعتقادات و افکار رهبرانشون هستن. و این ... دیدن ادامه ›› چیزیه که در تاریخ مدام تکرار شده.
مثلا در مورد جنگ آمریکا و ویتنام هنوز بحث های زیادی هست که کدوم سمت برنده شده. اما در واقع این جنگ هم مثل همه ی جنگ های دیگه برنده ای نداشته. فقط بازنده ای داشته که همه ی جنگ ها از خودشون به جا میزارن.
مهم نیست که رهبران کدوم طرف حق رو دنبال میکنند و کدوم ظلم را.
مهم اینه که ما به هر حال بازیچه ی این رهبران هستیم. بازیچه ی اعتقاداتی که معمولا خودشونم ارزشی براش قائل نمیشن.
بعضی از ما به زور خدمت میکنیم و بعضیمان کورکورانه و بدون تفکر اونها رو میپرستیم و دنبال میکنیم. در حالی که برای اونها عروسک هایی بیش نیستیم.
در نهایت بازنده ی همه ی این میدان ها ما هستیم. مایی که ادعای ارشد مخلوقات بودن و داریم اما ابتر مخلوقات باقی ماندیم. مایی که قدرت تعقل رو دلیلی بر برتری خودمون میدونیم اما در طول زندگیمان شاید حتی لحظه ای به درستی فکر نکنیم. چون انسان امروز فکر نمیکنه بلکه تکرار میکنه. منتظر میمونه تا موج جدیدی بیاد و اون رو بدون لحظه ای فکر دنبال کنه. لحظه ای دم از آزادی میزنه و لحظه ای بعدتر زنجیر خودش رو میپرسته.
نمایش سمفونی کوچک سکوت رو هم در فرم و هم در محتوا دوست داشتم. نکات خیلی ریزی رو شاهد بودم که در این نمایش رعایت شده بود.
اما مهم ترین و جالب ترین نکته ی نمایش برای من همین بود که پیرو های هر دو طرف پرده نهایتا بازنده ی اعتقادات و افکار رهبرانشون هستن. و این ... دیدن ادامه ›› چیزیه که در تاریخ مدام تکرار شده.
مثلا در مورد جنگ آمریکا و ویتنام هنوز بحث های زیادی هست که کدوم سمت برنده شده. اما در واقع این جنگ هم مثل همه ی جنگ های دیگه برنده ای نداشته. فقط بازنده ای داشته که همه ی جنگ ها از خودشون به جا میزارن.
تازه اگر بپذیریم هیچکدام از این پیشوایان طرف حق باشند. و هر دو در باطل های متفاوتی نیستند.
برای بهره بهتر از تیوال لطفا عضو یا وارد شوید
رهایی از شائوین یک ساعت حال خوب به ما هدیه داد. نمایشی که علیرغم تم کمدی خودش، حرف هایی خیلی جدی واسه زدن داشت.
حکایت آشنای اینکه امور را شخصی بی کفایت در دست میگیرد. یک سری قانونی که خودش هم از چرایی اعمال اونها خبر نداره تصویب میکنن. و بدتر از همه عده ای بی چون و چرا از اون شخص امر میبرند و میپرستنش. واسه من که خیلی آشناست.
یا داستان شخصی که با سیاست و خیلی محو منتظر میمونه تا قدرت رو به دست بگیره در حالی که نه تنها شایسته آن نیست بلکه نمیدونه چگونه این قدرت رو به کار بگیره. و خیلی چیزهای دیگه.
ارزشمند ترین بخش رهایی از شائولین واسه من همین بود که نه تنها یک ساعت شما رو بدون حرکتی اضافی و جلف می خنداند بلکه زیر جلد کمدی خودش داستانی تلخ روایت میکنه.
دکور رو دوست داشتم. حس خوبی بهم میداد. نورپردازی رو دوست داشتم. موسیقی همونی بود که باید میبود.
بازی هارو دوست داشتم مخصوصا چند تا بازی که تو سطح ... دیدن ادامه ›› بهتری هم بود.
تنها بخش آزاردهنده، تماشاگران بودند که خیلی راحت تا آخر دست زدند. از چند نفر شروع شد تا اینکه انتهای کار بیشتر سالن دست میزدند. این اتفاق روز به روز داره بیشتر میشه و از این بابت متاسفم. از عکاس هم دیگه اصلا دستم نمیره بگم. همون همیشگی.
در نهایت دیشب تجربه ی خیلی خوبی داشتم. ممنون از تیوال و گروه اجرایی بابت دعوت به این نمایش.
به امید پیشرفت و موفقیت روز افزون.
حکایت آشنای اینکه امور را شخصی بی کفایت در دست میگیرد. یک سری قانونی که خودش هم از چرایی اعمال اونها خبر نداره تصویب میکنن. و بدتر از همه عده ای بی چون و چرا از اون شخص امر میبرند و میپرستنش. واسه من که خیلی آشناست.
یا داستان شخصی که با سیاست و خیلی محو منتظر میمونه تا قدرت رو به دست بگیره در حالی که نه تنها شایسته آن نیست بلکه نمیدونه چگونه این قدرت رو به کار بگیره. و خیلی چیزهای دیگه.
ارزشمند ترین بخش رهایی از شائولین واسه من همین بود که نه تنها یک ساعت شما رو بدون حرکتی اضافی و جلف می خنداند بلکه زیر جلد کمدی خودش داستانی تلخ روایت میکنه.
دکور رو دوست داشتم. حس خوبی بهم میداد. نورپردازی رو دوست داشتم. موسیقی همونی بود که باید میبود.
بازی هارو دوست داشتم مخصوصا چند تا بازی که تو سطح ... دیدن ادامه ›› بهتری هم بود.
تنها بخش آزاردهنده، تماشاگران بودند که خیلی راحت تا آخر دست زدند. از چند نفر شروع شد تا اینکه انتهای کار بیشتر سالن دست میزدند. این اتفاق روز به روز داره بیشتر میشه و از این بابت متاسفم. از عکاس هم دیگه اصلا دستم نمیره بگم. همون همیشگی.
در نهایت دیشب تجربه ی خیلی خوبی داشتم. ممنون از تیوال و گروه اجرایی بابت دعوت به این نمایش.
به امید پیشرفت و موفقیت روز افزون.
امیرمسعود فدائی، محمد کارآمد، محمد جواد، نورا احمدی، دایِه* و مینا این را
خواندند
رویا، لیلا مظاهری، پوریا صادقی، فرزاد جعفریان، مهدی افروغ، فریبا جعفری فشارکی، امیر مرشدزاده، نهال سیستانى و آقامیلاد طیبی این را دوست دارند
رویا، لیلا مظاهری، پوریا صادقی، فرزاد جعفریان، مهدی افروغ، فریبا جعفری فشارکی، امیر مرشدزاده، نهال سیستانى و آقامیلاد طیبی این را دوست دارند
شوخی ها و طنزش خیلی ابتدایی بود فقط خداروشکر جلف و جنسی نبود، با ارفاق میتونم بگم یک تاتر آزاد بود
تشکر و سپاس فراوان از کاربر عزیز اشکان حامدقلام شاهی ممنون که وقت گذاشتی و نظرتو نوشتی.
(متین اوجانی)
(متین اوجانی)
جناب کارآمد نمیدونم واقعا چی شد که این طوری شد :((((
کم شانس و کم سعادت شدم متاسفانه :((((((((
کم شانس و کم سعادت شدم متاسفانه :((((((((
برای بهره بهتر از تیوال لطفا عضو یا وارد شوید
دیشب به تماشای نمایش آقای اشمیت کیه نشستم و لذت بردم.
دیدن خود ایرج راد به اندازه کافی جذاب هست. حالا اگه داستان هم داستان خوبی باشه مثل خامه ی روی کیک میمونه و من دیشب همه ی اینا رو با هم داشتم..
اساسا داستان به شکلی هست که شما رو به فکر کردن وامیدارد. شاید حتی با خودتون بگید که من کیستم؟
بازی ها رو به غیر از یک مورد همه رو دوست داشتم. به خصوص نقش آقای اشمیت رو.
دکور خیلی خیلی برای من جالب بود. دکور مانند لابیرنت مغز آقای اشمیت عمل میکرد که خیلی ایده ی خوبی بود به نظرم.
نورپردازی کار به اندازه بود. چیز خاصی نداشت اما چیزی هم کم نداشت.
طراحی لباس و موسیقی همچنین از سطح متوسط بالا تر نبود.
داستان و بازی ها از نقاط قوت نمایش بود.
البته داستان به نظرم میتونست کمتر کشدار باشه.
در نهایت خود نمایش رو لذتبخش یافتم و از این بابت ... دیدن ادامه ›› از گروه اجرایی ممنونم
اما گلایه دارم بابت عکاس. گلایه تکراری. تیوال و گروه محترم اجرایی لطف کردند و من و دعوت کردند به دیدن نمایش. زمانی که به صفحه ی نمایش اومدم اولین خوشحالیم این بود که عکس های نمایش موجوده. خیالم راحت شد که نمایش بدون عکاس پیش خواهد رفت. اما دیشب عکاسی در سالن بود که همه ی تلاشش رو واسه به هم زدن آرامش دیگران کرد. یک قسمت کار حس کردم از قصد این همه صدا ایجاد میکنن. نه تنهای صدای شاتر به دفعات شنیده میشد بلکه صدای بیپ دوربین هم نبسته بودند. خلاصه فاجعه بود. نمیدونم این همه عکس واسه چیه.
نکته بعد اینکه من ردیف اول نشسته بودم که تعدادی از دوستان خارج ظرفیت جلوی پای ما نشستند. تا آخر نمایش از کم بودن جای پا رنج بردیم. ای کاش خارج ظرفیت ها رو جایی خارج از سکوی اول بزارید. هرچند به نظرم اساس خارج ظرفیت غلط هست.
در نهایت اقای اشمیت کیه تجربه ی خوبی رو برای من به ارمغان آورد. به امید موفقیت روزافزون گروه و حضور بیشتر آقای راد
دیدن خود ایرج راد به اندازه کافی جذاب هست. حالا اگه داستان هم داستان خوبی باشه مثل خامه ی روی کیک میمونه و من دیشب همه ی اینا رو با هم داشتم..
اساسا داستان به شکلی هست که شما رو به فکر کردن وامیدارد. شاید حتی با خودتون بگید که من کیستم؟
بازی ها رو به غیر از یک مورد همه رو دوست داشتم. به خصوص نقش آقای اشمیت رو.
دکور خیلی خیلی برای من جالب بود. دکور مانند لابیرنت مغز آقای اشمیت عمل میکرد که خیلی ایده ی خوبی بود به نظرم.
نورپردازی کار به اندازه بود. چیز خاصی نداشت اما چیزی هم کم نداشت.
طراحی لباس و موسیقی همچنین از سطح متوسط بالا تر نبود.
داستان و بازی ها از نقاط قوت نمایش بود.
البته داستان به نظرم میتونست کمتر کشدار باشه.
در نهایت خود نمایش رو لذتبخش یافتم و از این بابت ... دیدن ادامه ›› از گروه اجرایی ممنونم
اما گلایه دارم بابت عکاس. گلایه تکراری. تیوال و گروه محترم اجرایی لطف کردند و من و دعوت کردند به دیدن نمایش. زمانی که به صفحه ی نمایش اومدم اولین خوشحالیم این بود که عکس های نمایش موجوده. خیالم راحت شد که نمایش بدون عکاس پیش خواهد رفت. اما دیشب عکاسی در سالن بود که همه ی تلاشش رو واسه به هم زدن آرامش دیگران کرد. یک قسمت کار حس کردم از قصد این همه صدا ایجاد میکنن. نه تنهای صدای شاتر به دفعات شنیده میشد بلکه صدای بیپ دوربین هم نبسته بودند. خلاصه فاجعه بود. نمیدونم این همه عکس واسه چیه.
نکته بعد اینکه من ردیف اول نشسته بودم که تعدادی از دوستان خارج ظرفیت جلوی پای ما نشستند. تا آخر نمایش از کم بودن جای پا رنج بردیم. ای کاش خارج ظرفیت ها رو جایی خارج از سکوی اول بزارید. هرچند به نظرم اساس خارج ظرفیت غلط هست.
در نهایت اقای اشمیت کیه تجربه ی خوبی رو برای من به ارمغان آورد. به امید موفقیت روزافزون گروه و حضور بیشتر آقای راد
سپهر، پویا فلاح، امیرمسعود فدائی، محمد جواد، امیر مسعود، فاطمه معصومی و mahdi esmaili این را
خواندند
فرزاد جعفریان، لیلا مظاهری، نهال سیستانى، مهدی افروغ، پریسا و لیلا رازفر این را دوست دارند
فرزاد جعفریان، لیلا مظاهری، نهال سیستانى، مهدی افروغ، پریسا و لیلا رازفر این را دوست دارند
آقای غلامشاهی منم ردیف اول بودم و به فاصله چند سانت جلوی من خارج از ظرفیت نشسته بود. باید پاهام رو هی کج و کوله میکردم که نخوره به عزیز جلویی. سخت بود.
برای بهره بهتر از تیوال لطفا عضو یا وارد شوید
دیشب به تماشای شصت دقیقه منهای صفر نشستم و کاملا راضی سالن رو ترک کردم.
موضوع نمایشنامه و دیالوگ ها مرز باریکی با شعارزدگی داشت. اما خوشبختانه در طول 60 دقیقه هرگز احساس شعارزدگی به نمایش نداشتم.
ریتم نمایش یکی از نکات مثبت بود. نورپردازی رو برخلاف خیلی از دوستان، من دوست داشتم. بازی هارو غیر از یک مورد دوست داشتم.
موضوع نمایشنامه عالی هست و هر کسی رو به فکر میتونه واداره.
کلا تنها نکته ی بد نمایش برای من، تماشاگرانش بود.
ممنون از عوامل نمایش بابت اجرای خوبشون. با امید موفقیت بیشتر.
موضوع نمایشنامه و دیالوگ ها مرز باریکی با شعارزدگی داشت. اما خوشبختانه در طول 60 دقیقه هرگز احساس شعارزدگی به نمایش نداشتم.
ریتم نمایش یکی از نکات مثبت بود. نورپردازی رو برخلاف خیلی از دوستان، من دوست داشتم. بازی هارو غیر از یک مورد دوست داشتم.
موضوع نمایشنامه عالی هست و هر کسی رو به فکر میتونه واداره.
کلا تنها نکته ی بد نمایش برای من، تماشاگرانش بود.
ممنون از عوامل نمایش بابت اجرای خوبشون. با امید موفقیت بیشتر.
۱۱ نفر
این را
خواندند
نهال سیستانى، مهدی اشرافی، پوریا صادقی، سهند برادران، نازنین دلشادیان و مسیح راستی این را دوست دارند
نهال سیستانى، مهدی اشرافی، پوریا صادقی، سهند برادران، نازنین دلشادیان و مسیح راستی این را دوست دارند
برای بهره بهتر از تیوال لطفا عضو یا وارد شوید
متاسفانه دیشب شاهد یکی از ضعیف ترین نمایش ها در همه ی زمینه ها بودم. واقعا نمیدونم از کجا بگم. از نمایش؟ نمایشنامه؟ عکاس(نه یکی بلکه دو تا)؟ تماشاگران؟
داستان بر خلاف چیزی که سعی داشت نشون بده و در اون مدعی بود(یعنی پیچیده بودن) بسیار سطحی بود از نظر من. بیشتر شبیه این بود که نویسنده و کارگردان ایده ای خام دارن و شروع به تمرین اون ایده کردند و اسمش رو گذاشتند نمایش. بازی ها متاسفانه ضعیف بودن. شاهد المان هایی نظیر موسیقی و نورپردازی(جز در یک صحنه) نبودیم. در این بین من بیشترین خرده رو به کارگردان محترم میگیرم. به نظرمن کارگردان وظیفه داره بازیگر خودش رو توجیه کنه که اگر در یک نمایش هفتاد دقیقه ای باید بشینی تا فقط سی ثانیه فلوت بزنی، اون کار رو به نحو احسنت انجام بده. من دیشب شاهد بازیگری بودم که تنها وظیفه اش زدن فلوت برای مدت خیلی کمی بود. اما اون کار رو نه تنها درست انجام نداد بلکه فالش های خیلی آزاردهنده ای داشت. دو بازیگر دیگر در قسمت هایی از نمایش باید هماهنگ با هم بازی میکردند. اما در اوج ناهمهانگی این کار و کردند.
نکته خیلی عجیب واسه من این بود که این نمایش 2 تا عکاس داشت که بی وقفه صدای شاتر رو به صدا در میاوردن. واقعا دو تا عکاس لازم بود؟ و بعد از این همه تذکر تو تیوال نباید بدون مزاحمت عکاسی میکردند؟
و تماشاگرانی که دیشب واقعا تجربه ی دردناکی برای من به ارمغان آوردند. از دست زدن ها بگیر تا صحبت در طول نمایش. نورهای خیلی زیاد تعداد زیادی گوشی. خنده های ناشی از در گوشی صحبت کردن. و بدتر از همه ی اینا 4 تا پیشکسوتی که جلوی من نشسته بودند و در سراسر نمایش من رو متعجب کردند. پیشکسوت هایی ... دیدن ادامه ›› که سراسر نمایش سرشون تو گوشی بود. یکی از این دوستان وقتی با حرکت بازیگر کمی شوکه شد با صدای بلند میگه " هرچی زدیم پرید" و بقیه زیر خنده میزنند و چهار نفری میگن"آره آره پرید".!!!!!!!!!!
در نهایت دیشب تجربه ی بدی از نمایش گرگ ها در آشپزخانه داشتم که تماشاگران و عکاس ها به اون تجربه دامن زدن.
نقد صادقانه وظیفه ی مخاطب تئاتر هست و امیدوارم گروه اجرایی بابت این نقد از من ناراحت نباشند.
داستان بر خلاف چیزی که سعی داشت نشون بده و در اون مدعی بود(یعنی پیچیده بودن) بسیار سطحی بود از نظر من. بیشتر شبیه این بود که نویسنده و کارگردان ایده ای خام دارن و شروع به تمرین اون ایده کردند و اسمش رو گذاشتند نمایش. بازی ها متاسفانه ضعیف بودن. شاهد المان هایی نظیر موسیقی و نورپردازی(جز در یک صحنه) نبودیم. در این بین من بیشترین خرده رو به کارگردان محترم میگیرم. به نظرمن کارگردان وظیفه داره بازیگر خودش رو توجیه کنه که اگر در یک نمایش هفتاد دقیقه ای باید بشینی تا فقط سی ثانیه فلوت بزنی، اون کار رو به نحو احسنت انجام بده. من دیشب شاهد بازیگری بودم که تنها وظیفه اش زدن فلوت برای مدت خیلی کمی بود. اما اون کار رو نه تنها درست انجام نداد بلکه فالش های خیلی آزاردهنده ای داشت. دو بازیگر دیگر در قسمت هایی از نمایش باید هماهنگ با هم بازی میکردند. اما در اوج ناهمهانگی این کار و کردند.
نکته خیلی عجیب واسه من این بود که این نمایش 2 تا عکاس داشت که بی وقفه صدای شاتر رو به صدا در میاوردن. واقعا دو تا عکاس لازم بود؟ و بعد از این همه تذکر تو تیوال نباید بدون مزاحمت عکاسی میکردند؟
و تماشاگرانی که دیشب واقعا تجربه ی دردناکی برای من به ارمغان آوردند. از دست زدن ها بگیر تا صحبت در طول نمایش. نورهای خیلی زیاد تعداد زیادی گوشی. خنده های ناشی از در گوشی صحبت کردن. و بدتر از همه ی اینا 4 تا پیشکسوتی که جلوی من نشسته بودند و در سراسر نمایش من رو متعجب کردند. پیشکسوت هایی ... دیدن ادامه ›› که سراسر نمایش سرشون تو گوشی بود. یکی از این دوستان وقتی با حرکت بازیگر کمی شوکه شد با صدای بلند میگه " هرچی زدیم پرید" و بقیه زیر خنده میزنند و چهار نفری میگن"آره آره پرید".!!!!!!!!!!
در نهایت دیشب تجربه ی بدی از نمایش گرگ ها در آشپزخانه داشتم که تماشاگران و عکاس ها به اون تجربه دامن زدن.
نقد صادقانه وظیفه ی مخاطب تئاتر هست و امیدوارم گروه اجرایی بابت این نقد از من ناراحت نباشند.
فارغ از این نمایش، وضعیت دردناکی که توصیف کردید در سالن های نمایش داره زیاد میشه
اشکان عزیز احتمال زیاد چهار پیشکسوت عزیز، چون شما بلیط 40 هزار تومانی تهیه نکرده بودند و مهمان بودند
اشکان عزیز احتمال زیاد چهار پیشکسوت عزیز، چون شما بلیط 40 هزار تومانی تهیه نکرده بودند و مهمان بودند
به انتظار جواب از یک کامنت اولی نباشید خانم سیستانی عزیز! :)
بله متوجه شدم یکساعت قبل ازینکه کامنت رو بنویسن اکانت رو ساختن :)) حمایت معکوس میکنن از نمایش، انگار ما دشمنی داریم باهاشون
برای بهره بهتر از تیوال لطفا عضو یا وارد شوید
جمعه به تماشای لباس جدید پادشاه نشستم و هنوز گهگاه با خودم فکر میکنم و از بخش هایی از تاریخم تعجب میکنم. بخش هایی که پیشینیان ما باید از اون درس میگرفتن و نگرفتن. انقدر درس گرفته نشد تا اون اتفاقی که نباید میوفتاد افتاد و کار به جایی رسید که دیگه درس گرفتن ها اهمیت و فایده ای نداشت. خیلی افسوس.
فقط میتونم بگم ممنون بابت نمایش و نمایشنامه ی خیلی خوبتون. بغض کردیم و لذت بردیم.
فقط میتونم بگم ممنون بابت نمایش و نمایشنامه ی خیلی خوبتون. بغض کردیم و لذت بردیم.
سپهر، محمد جواد، نورا احمدی، میثم هنزکی، بهرام عباسی فرد، امیرمسعود فدائی و امیر مسعود این را
خواندند
۱۹ نفر این را دوست دارند
۱۹ نفر این را دوست دارند
آقا ممنونم که به تماشای نمایش ما نشستید
سایتون مستدام❤️❤️
سایتون مستدام❤️❤️
برای بهره بهتر از تیوال لطفا عضو یا وارد شوید
هفته گذشته به تماشای غارنشینان نشستم و خوشبختانه راضی سالن رو ترک کردم.
خیلی ناراحتم که شرایط هفته های گذشته روی زحمات و بلیط فروشی این نمایش و خیلی نمایش های دیگه تاثیر گذاشته.
متن نمایش رو دوست داشتم. البته به نظرم جا داشت که خیلی بهتر اجرا شه.
بازی ها به جز دو مورد بقیه همه خوب بودند.
نورپردازی نمایش خوب بود.
در کل نمایش تو اکثر المان ها خودش رو تو سطح خوبی نگه میداره.
بزرگترین مشکل نمایش به نظر من ریتم اجرا بود. ابتدای کار در حالی با ریتم کندی جلو میره که انتهای کار شدیدا ریتم سریع میشه و پایان کار خیلی برق آسا ... دیدن ادامه ›› فرا میرسه.
به نظر من میشد که به ریتم اول کار افزود و از ریتم انتها کاست.
در نهایت این نمایش از من نمره خوبی گرفت و امیدوارم در روزهای باقیمانده بیشتر دیده شه.
خیلی ناراحتم که شرایط هفته های گذشته روی زحمات و بلیط فروشی این نمایش و خیلی نمایش های دیگه تاثیر گذاشته.
متن نمایش رو دوست داشتم. البته به نظرم جا داشت که خیلی بهتر اجرا شه.
بازی ها به جز دو مورد بقیه همه خوب بودند.
نورپردازی نمایش خوب بود.
در کل نمایش تو اکثر المان ها خودش رو تو سطح خوبی نگه میداره.
بزرگترین مشکل نمایش به نظر من ریتم اجرا بود. ابتدای کار در حالی با ریتم کندی جلو میره که انتهای کار شدیدا ریتم سریع میشه و پایان کار خیلی برق آسا ... دیدن ادامه ›› فرا میرسه.
به نظر من میشد که به ریتم اول کار افزود و از ریتم انتها کاست.
در نهایت این نمایش از من نمره خوبی گرفت و امیدوارم در روزهای باقیمانده بیشتر دیده شه.
محمد جواد، نورا احمدی، امیرمسعود فدائی و امیر مسعود این را
خواندند
مریم اسدی، فرزاد جعفریان، مهدی محبعلی، پوریا صادقی، نهال سیستانى، مهدی افروغ و محمد لهاک ⭐ ( آقای سوبژه ) این را دوست دارند
مریم اسدی، فرزاد جعفریان، مهدی محبعلی، پوریا صادقی، نهال سیستانى، مهدی افروغ و محمد لهاک ⭐ ( آقای سوبژه ) این را دوست دارند
جناب غلامشاهی گرانمایه ، قطعا نطرات شما در ادامه اجراها ما رو کمک می کنه اجرای بهتری داشته باشیم. باز هم خوشحالیم که اجرای ما رو دیدید و امید داریم در روزهای پیش رو و هفته پایانی میزبان دوستان بیشتری باشیم.
برای بهره بهتر از تیوال لطفا عضو یا وارد شوید
مدیتیشن به سبک کوروش سلیمانی
کوروش سلیمانی با سکوت سفید چیزی رو به تماشاگر میده که، شخصیت اصلی داستان سخت به دنبال اونه.
اولین کلمه ای که بعد از اتمام نمایش خرده نان به همراهانم گفتم "آرامش" بود. بعد از نمایش سکوت سفید هم دقیقا همین حس رو داشتم و این موضوع جایی برام جالب شد که فهمیدم این آرامش اتفاقی نیست و از رسالت های کوروش سلیمانی هست. در نتیجه کارگردان کاملا به هدف مهم خودش رسیده. هدفی بسیار محترم و نایاب.
بازی سامان دارابی فوق العاده بود. دکور رو من دوست داشتم. گروه اجرایی هم برای این نمایش هم برای خرده نان در جزئیات صحنه دقت به خرج داده بود. یکی دیگه از مواردی که کوروش سلیمانی هنوز به اون پایبند هست بروشور با کیفیت بالا هست. چیزی که متاسفانه این روزها اکثر گروه ها رعایت نمیکنند.
از همه ی اعضای گروه اجرایی به ویژه کارگردان محترم(که نمونه ی آن واقعا کم نظیر هست این روزها) بابت این نمایش ممنونم.
کوروش سلیمانی با سکوت سفید چیزی رو به تماشاگر میده که، شخصیت اصلی داستان سخت به دنبال اونه.
اولین کلمه ای که بعد از اتمام نمایش خرده نان به همراهانم گفتم "آرامش" بود. بعد از نمایش سکوت سفید هم دقیقا همین حس رو داشتم و این موضوع جایی برام جالب شد که فهمیدم این آرامش اتفاقی نیست و از رسالت های کوروش سلیمانی هست. در نتیجه کارگردان کاملا به هدف مهم خودش رسیده. هدفی بسیار محترم و نایاب.
بازی سامان دارابی فوق العاده بود. دکور رو من دوست داشتم. گروه اجرایی هم برای این نمایش هم برای خرده نان در جزئیات صحنه دقت به خرج داده بود. یکی دیگه از مواردی که کوروش سلیمانی هنوز به اون پایبند هست بروشور با کیفیت بالا هست. چیزی که متاسفانه این روزها اکثر گروه ها رعایت نمیکنند.
از همه ی اعضای گروه اجرایی به ویژه کارگردان محترم(که نمونه ی آن واقعا کم نظیر هست این روزها) بابت این نمایش ممنونم.
امیرمسعود فدائی، mahaya، حمیدرضا مرادی، یلدا معصوم، امیر مسعود، آرش رضایی و ماندانا مطاعی این را
خواندند
۱۴ نفر این را دوست دارند
۱۴ نفر این را دوست دارند
ممنونم اشکان حامد غلامشاهی عزیز .... ممنون از دریافت درست و نظر امیدبخش شما ... پاینده باشید ...
در بین اثار در حال اجرای نوفل شاتو اثر دیدنی ارزشمندی.با اجرای خوب چهره های مطرح تاتر ایران و دکور جذاب.برام جالب با وجود فشردگی اجراها در این سالن و کمبود وقت چطور تونستن این همه دکور با دقت نصب کنن!
برای بهره بهتر از تیوال لطفا عضو یا وارد شوید
یکی از مونولوگ های خیلی خوبی بود که دیدم. مونولوگی که بعد از چند روز هنوز تو فکرم هست. نفر دوم بودن واسه من موضوع بکری بود. بازیگر به نظرم وظیفه اش رو به نحو احسنت انجام داد. در همه ی مدت سی دقیقه حس واقعی بودن به اجرای بازیگر داشتم در حالی که خیلی راحت میتونست بازی تصنعی از خودش ارائه بده. به نظرم فیلم هایی که پخش میشد باید طولانی تر میبود. متن صوتی اول نمایش رو خیلی دوست داشتم. تونست من رو بهتر وارد فضای نمایش کنه. خوشحالم که بعد از مدت ها به مجموعه هامون یا باران سابق رفتم و نمایش خوبی دیدم.
امیرمسعود فدائی، یلدا معصوم، شاهین ه، امیر مسعود و محمد جواد این را
خواندند
۱۰ نفر این را دوست دارند
۱۰ نفر این را دوست دارند
محمدجواد جان ساعت های کاری من در تضاد کامل با قرارهای گروهی شده متاسفانه. اکثرا جمعه ها به دیدن نمایش میرم. وسط هفته هم نمایش هایی که تایمشون 9 به بعد باشه میرم. بعضی وقت ها بعضی کارها رو اتفاقی وسط هفته میبینم.
بالاخره یه روزی طلسم و میشکنیم
بالاخره یه روزی طلسم و میشکنیم
جناب غلامشاهی بی صبرانه منتظر رسیدن اون روز هستم :)
برای بهره بهتر از تیوال لطفا عضو یا وارد شوید
یکی از بدترین و مخرب ترین خصلت های اخلاقی انسان ها بلاتکلیفی هست. همیشه ضعیف تریت آدم ها کسانی هستند که تکلیف خودشون رو نمیدونن. شخصیت آرمان ... دیدن ادامه ››
هم از این دست شخصیت ها بود. و اینجور اشخاص همه کس رو مقصر نقصان خود میدانند و از همه انتظارهای نابجا دارند. مثلا از دو دوست خود انتظار داره که برای اینکه خودش تنها نباشه دست از آینده خودشون بکشن و مهاجرت نکنن. این اشخاص ادعای عاشقی میکنن اما وقتی حرف آینده و مسائل جدی وسط میاد پا پس میکشن و به قطع رابطه راضی میشن. نمونه ی شخصیت آرمان رو زیاد میبینیم. توی نمایش این شخصیت به نظرم به خوبی نمایش داده شد. البته بازیگر این نقش خیلی جای کار و تمرین بیشتری داره. و بزرگترین مشکلش بازی بیش از حد غلو شده اش بود.
در مورد بحث فاصله و جدایی های ناشی از دوری به نظرم روابطی که استحکام کافی رو از سمت هر دو طرف دارند، با دوری و فاصله از هم نخواهند پاشید. این مورد رو نیز نمایش به خوبی نشان داد. همونجوری که سارا با هشت ماه دوری همه چیز رابطه رو فراموش کرد. و در طرف مقابل سینا حاضر بود مدت خیلی طولانی تری هم پای رابطه اش بماند.
در این میان اشاره های کوچکی هم به شرایط اقتصادی و سخت شدن زندگی و سخت تر شدن مهاجرت شد که در جاهایی اندازه و مفید بود اما در جاهایی انگار به زور گنجانده شده بود و به دل نمینشست.
در نهایت بازی دخترها بهتر بود. امیدوارم در شب های آینده بازی ها جا افتاده تر بشه. ترجیح میدادم دکور برای نمایش در نظر گرفته شه و همه ی بار رو دوش چند تا صندلی نیوفته.
امشب نورپردازی مشکلات زیاد داشت به نظرم.
اون دوستی که گیتار مینواخت در آهنگ دوم اشتباهات بسیار زیادی داشت و اصلا مسلط نبود. با توجه به اینکه آهنگ ساده ای برای نواختن هست امیدوارم با تمرین بیشتر، مسلط تر ساز بنوازن.
نمایشنامه رو تقریبا پسندیدم. حرف هایی برای زدن داره و میتونه افرادی رو به فکر واداره.
امشب با توجه به سطح انتظارم از گروه اجرایی و مستقل بودن نمایش، ناراضی سالن نمایش رو ترک نکردم. امیدوارم نمایش روز به روز بهتر بشه. ممنون از زحمات همه ی اعضای گروه اجرایی.
در مورد بحث فاصله و جدایی های ناشی از دوری به نظرم روابطی که استحکام کافی رو از سمت هر دو طرف دارند، با دوری و فاصله از هم نخواهند پاشید. این مورد رو نیز نمایش به خوبی نشان داد. همونجوری که سارا با هشت ماه دوری همه چیز رابطه رو فراموش کرد. و در طرف مقابل سینا حاضر بود مدت خیلی طولانی تری هم پای رابطه اش بماند.
در این میان اشاره های کوچکی هم به شرایط اقتصادی و سخت شدن زندگی و سخت تر شدن مهاجرت شد که در جاهایی اندازه و مفید بود اما در جاهایی انگار به زور گنجانده شده بود و به دل نمینشست.
در نهایت بازی دخترها بهتر بود. امیدوارم در شب های آینده بازی ها جا افتاده تر بشه. ترجیح میدادم دکور برای نمایش در نظر گرفته شه و همه ی بار رو دوش چند تا صندلی نیوفته.
امشب نورپردازی مشکلات زیاد داشت به نظرم.
اون دوستی که گیتار مینواخت در آهنگ دوم اشتباهات بسیار زیادی داشت و اصلا مسلط نبود. با توجه به اینکه آهنگ ساده ای برای نواختن هست امیدوارم با تمرین بیشتر، مسلط تر ساز بنوازن.
نمایشنامه رو تقریبا پسندیدم. حرف هایی برای زدن داره و میتونه افرادی رو به فکر واداره.
امشب با توجه به سطح انتظارم از گروه اجرایی و مستقل بودن نمایش، ناراضی سالن نمایش رو ترک نکردم. امیدوارم نمایش روز به روز بهتر بشه. ممنون از زحمات همه ی اعضای گروه اجرایی.
۱۰ نفر
این را
خواندند
نهال سیستانى، علیرضا فتح علیان، حمیدرضا قاسمی، محمد لهاک ( آقای سوبژه ) و مهدی افروغ این را دوست دارند
نهال سیستانى، علیرضا فتح علیان، حمیدرضا قاسمی، محمد لهاک ( آقای سوبژه ) و مهدی افروغ این را دوست دارند
عجب جمعی رو دیروز از دست دادم :((
شما نیستین برای نمایش مستند ؟ فردا ؟
شما نیستین برای نمایش مستند ؟ فردا ؟
ممنون اشکان جان از توصیفا و نظر و نقدت.درمورد اشتباهات من معذرت خواهی میکنم ازت ولی درمورد نور مشکل برق سالن بود که این اتفاقات افتاد. ممنون از اینکه اومدی.
برای بهره بهتر از تیوال لطفا عضو یا وارد شوید
لطفا واژه ی نمایش رو از پشت عنوان این مثلا اجرا بردارید. این حداقل کاری هست که میتونید برامون بکنید.
هیچوقت فکر نمیکردم روزی برسه که توسط چیزی تحت عنوان نمایش تا این حد به شعورم توهین شه.
همیشه با تحقیق زیاد به دیدن نمایش ها میرم اما این نمایش رو به خاطر مستقل بودن و به قول خودشون دیده نشدن، بدون هیچ تحقیقی انتخاب کردم. اما این آخرین باری بود که همچین اشتباهی میکنم.
اما دیشب خیلی چیزها فهمیدم. راجع به مسیری که ممکنه تئاترمون به سمتش بره فهمیدم. راجع به این فهمیدم که نسل خیلی جوان تر جامعه(البته اون دسته ی انتلکت ترشون) به چه چیزی میگن نمایش. فهمیدم که اگه یک ذره اعتماد به نفس داشته باشی به خودت اجازه میدی بیای رو صحنه و به صورت بداهه هر چی از دهنت در اومد بگی و بعد اسمش رو بزاری نمایش. فهمیدم اگه وسط مثلا نمایشت حرفی واسه زدن نداشتی مهم نیست، خیلی راحت گوشیت رو در میاری و میری پست های خبری میخونی.
کم کم دارم از حمایت کردن گروه های مستقل خسته میشم. گروه مستقل به این نمیگن که بیای و خزعبلات ذهنت رو ساعت یازده شب تحویل تماشاگران بدی. من به عوامل نمایش پنجاه پنجاه میگم کروه مستقل لایق حمایت.
ای کاش سالن مستقل هم فیلتری برای حمایت از این گروه های مثلا مستقل می داشت. فقط خدا رو شاکرم که نمایش چهل دقیقه طول نکشید و سر نیم ساعت ذهنشون ... دیدن ادامه ›› ارور داد و تموم کردن.
شاید باورش سخت باشه اما در یک بخش از اجرا وقتی داشتن داستانی رو تعریف میکردن یک بخشی رو فراموش کردن. خیلی راحت گفتن که فردا میگیم. پس اون همه آدمی که تو سالن بودن چی میشه؟
خیلی برام جالبه که دیشب سالن جوری پر شده بود که من مستقل رو فقط زمان اجرای زندگی در تئاتر اینجوری دیده بودم. و بیشتر سالن از این اجرا لذت برد. اونجا بود که فهمیدم سلیقه و تعریف نسل جدیدی از جامعه برای تئاتر اینه.
وقتی برای این اجرا بهای چهل هزار تومن در نظر میگیرن، انتظار دارید بداهه نود تومن نباشه؟
راستی اگه این روزها به مستقل رفتید لطفا نظرتون رو در مورد نقاشی هایی که برای فروش گذاشتند هم با من به اشتراک بگزارید.
هیچوقت فکر نمیکردم روزی برسه که توسط چیزی تحت عنوان نمایش تا این حد به شعورم توهین شه.
همیشه با تحقیق زیاد به دیدن نمایش ها میرم اما این نمایش رو به خاطر مستقل بودن و به قول خودشون دیده نشدن، بدون هیچ تحقیقی انتخاب کردم. اما این آخرین باری بود که همچین اشتباهی میکنم.
اما دیشب خیلی چیزها فهمیدم. راجع به مسیری که ممکنه تئاترمون به سمتش بره فهمیدم. راجع به این فهمیدم که نسل خیلی جوان تر جامعه(البته اون دسته ی انتلکت ترشون) به چه چیزی میگن نمایش. فهمیدم که اگه یک ذره اعتماد به نفس داشته باشی به خودت اجازه میدی بیای رو صحنه و به صورت بداهه هر چی از دهنت در اومد بگی و بعد اسمش رو بزاری نمایش. فهمیدم اگه وسط مثلا نمایشت حرفی واسه زدن نداشتی مهم نیست، خیلی راحت گوشیت رو در میاری و میری پست های خبری میخونی.
کم کم دارم از حمایت کردن گروه های مستقل خسته میشم. گروه مستقل به این نمیگن که بیای و خزعبلات ذهنت رو ساعت یازده شب تحویل تماشاگران بدی. من به عوامل نمایش پنجاه پنجاه میگم کروه مستقل لایق حمایت.
ای کاش سالن مستقل هم فیلتری برای حمایت از این گروه های مثلا مستقل می داشت. فقط خدا رو شاکرم که نمایش چهل دقیقه طول نکشید و سر نیم ساعت ذهنشون ... دیدن ادامه ›› ارور داد و تموم کردن.
شاید باورش سخت باشه اما در یک بخش از اجرا وقتی داشتن داستانی رو تعریف میکردن یک بخشی رو فراموش کردن. خیلی راحت گفتن که فردا میگیم. پس اون همه آدمی که تو سالن بودن چی میشه؟
خیلی برام جالبه که دیشب سالن جوری پر شده بود که من مستقل رو فقط زمان اجرای زندگی در تئاتر اینجوری دیده بودم. و بیشتر سالن از این اجرا لذت برد. اونجا بود که فهمیدم سلیقه و تعریف نسل جدیدی از جامعه برای تئاتر اینه.
وقتی برای این اجرا بهای چهل هزار تومن در نظر میگیرن، انتظار دارید بداهه نود تومن نباشه؟
راستی اگه این روزها به مستقل رفتید لطفا نظرتون رو در مورد نقاشی هایی که برای فروش گذاشتند هم با من به اشتراک بگزارید.
برای بهره بهتر از تیوال لطفا عضو یا وارد شوید
بخند حتی اگه زندگی درد داره
دیشب شاهد یکی از بهترین نمایش هایی بودم که طی یک سال گذشته به تماشا نشستم.
یکی از مهم ترین عواملی که تئاتر رو از دیگر هنرها جدا میکنه، جلوه های بصری هست. یعنی ما به دیدن نمایش ها میریم که نمایشنامه ها را با دید بصری مناسب ببینیم و لذت ببریم. وگرنه کتاب ها و نمایشنامه ها به اندازه ی کافی خوب هستند و توانایی نمایشنامه خوانی رو هر جمعی میتونه داشته باشه.
یکی از بزرگترین مشکلات این روزهای تئاتر ایران همین نمایش هایی هستند که از یک تئاتر فقط اسمش رو یدک میکشند. یعنی ما هزینه ی یک نمایش کامل رو پرداخت میکنیم اما فقط شاهد رد و بدل شدن دیالوگ بین بازیگرها هستیم. بیش از نیمی نمایش های این روزها ، باید نمایشنامه خوانی نامیده شوند و هزینه ی نمایشنامه خوانی رو از مخاطب بگیرند.
تو این وضعیت تئاتر ایران وقتی نمایشی مثل پنجاه چنجاه رو صحنه میاد لایق بیشترین و بزرگترین تشویق ها و قدردانی هاست. نمایشی با تعداد بالای بازیگر، کارگردانی کاربلد، متنی لایق توجه، نورپردازی فوق العاده، گریم هایی در بالاترین سطح ممکن، طراحی لباس عالی، موسیقی خوب و خیلی المان های دیگه فقط ... دیدن ادامه ›› با مبلغ 30 هزار تومان بلیط.
این یعنی عوامل اجرا بیش از دغدغه ی مالی(که حق دارن داشته باشن) دغدغه ی فرهنگ تئاتر رو دارند.
برای اینکه متوجه بشیم که ماه ها زحمت و تمرین پشت این نمایش هست نیاز به دقت زیادی نیست. آمادگی فیزیکی بالای بازیگران، هماهنگی فوق العاده ی بین بازیگران و خیلی موارد دیگه در همان ابتدای نمایش، تلاش فراوان و طولانی مدت گروه رو برای ما روشن میکنه.
پنجاه پنجاه خنده ای هست در میان دردها(نمایشها)ی این روزها.
در مورد داستان خیلی حرف دارم که احتمالا بعدا در مطلبی جداگانه به اون خواهم پرداخت. فعلا میخواستم قدردانی کنم از همه ی عوامل این نمایش مخصوصا جناب اسماعیل کاشی عزیز که همچین لذتی(خنده ای) برای ما به ارمغان آوردند.
خوشحالم که این نمایش رو در شبی دیدم که سالن هیچ حاشیه ای(عکاس مزاحم، چک کردن موبایل، خوردن خوراکی، خنده ، صدای خروپف و ...) نداشت . همچنین تهویه ی سالن خیلی مناسب بود که از این بابت نیز سپاسگزارم.
دیشب شاهد یکی از بهترین نمایش هایی بودم که طی یک سال گذشته به تماشا نشستم.
یکی از مهم ترین عواملی که تئاتر رو از دیگر هنرها جدا میکنه، جلوه های بصری هست. یعنی ما به دیدن نمایش ها میریم که نمایشنامه ها را با دید بصری مناسب ببینیم و لذت ببریم. وگرنه کتاب ها و نمایشنامه ها به اندازه ی کافی خوب هستند و توانایی نمایشنامه خوانی رو هر جمعی میتونه داشته باشه.
یکی از بزرگترین مشکلات این روزهای تئاتر ایران همین نمایش هایی هستند که از یک تئاتر فقط اسمش رو یدک میکشند. یعنی ما هزینه ی یک نمایش کامل رو پرداخت میکنیم اما فقط شاهد رد و بدل شدن دیالوگ بین بازیگرها هستیم. بیش از نیمی نمایش های این روزها ، باید نمایشنامه خوانی نامیده شوند و هزینه ی نمایشنامه خوانی رو از مخاطب بگیرند.
تو این وضعیت تئاتر ایران وقتی نمایشی مثل پنجاه چنجاه رو صحنه میاد لایق بیشترین و بزرگترین تشویق ها و قدردانی هاست. نمایشی با تعداد بالای بازیگر، کارگردانی کاربلد، متنی لایق توجه، نورپردازی فوق العاده، گریم هایی در بالاترین سطح ممکن، طراحی لباس عالی، موسیقی خوب و خیلی المان های دیگه فقط ... دیدن ادامه ›› با مبلغ 30 هزار تومان بلیط.
این یعنی عوامل اجرا بیش از دغدغه ی مالی(که حق دارن داشته باشن) دغدغه ی فرهنگ تئاتر رو دارند.
برای اینکه متوجه بشیم که ماه ها زحمت و تمرین پشت این نمایش هست نیاز به دقت زیادی نیست. آمادگی فیزیکی بالای بازیگران، هماهنگی فوق العاده ی بین بازیگران و خیلی موارد دیگه در همان ابتدای نمایش، تلاش فراوان و طولانی مدت گروه رو برای ما روشن میکنه.
پنجاه پنجاه خنده ای هست در میان دردها(نمایشها)ی این روزها.
در مورد داستان خیلی حرف دارم که احتمالا بعدا در مطلبی جداگانه به اون خواهم پرداخت. فعلا میخواستم قدردانی کنم از همه ی عوامل این نمایش مخصوصا جناب اسماعیل کاشی عزیز که همچین لذتی(خنده ای) برای ما به ارمغان آوردند.
خوشحالم که این نمایش رو در شبی دیدم که سالن هیچ حاشیه ای(عکاس مزاحم، چک کردن موبایل، خوردن خوراکی، خنده ، صدای خروپف و ...) نداشت . همچنین تهویه ی سالن خیلی مناسب بود که از این بابت نیز سپاسگزارم.
من فعلا خواندم رو میزنم تا بعد که در مورد داستان نوشتین ، دوست دارم رو بزنم :))
ممنونیم وقتی مخاطب درگیر کار بشه با اشتیاق کار رو دنبال میکنه این وظیفه ماست که مخاطب رو درگیر کنیم
برای بهره بهتر از تیوال لطفا عضو یا وارد شوید
مشق شب رو از ابعاد مختلفی میشه بررسی کرد. نقش دیکتاتوری پدر در خانواده من رو یاد چیزهای جالبی میندازه. حاکمان پر ادعایی که از اداره مملکت فقط ... دیدن ادامه ››
تنبیه کردن و دستور دادن رو یاد گرفتن و هنگام مواجهه با مشکلات هیچ ایده و راه حلی در سر ندارن. حاکمانی که قربانی کردن بقیه احتمالا اولین راه حلی هست که به ذهنشون میرسه. و فکر کنم این سناریو ها واسه هممون این روزها آشناست. چجوری این حاکمان سرنگون میشوند؟ فقط با اتحاد سایر اعضای اجتماع یا همون خانواده.
نکته جالب اینه که این دست از دیکتاتوران به خود میبالند که همه ی کارها رو درست و به اندازه انجام میدهند و مورد عشق ورزی سایرین قرار میگیرند. در حالی که عشقی در کار نیست و فقط احترام ناشی از ترس است.
ما در نمایش میبینیم که پدر خانواده، تاکید زیادی به دور هم شام خوردن و سفر کردن داره. به این معنی که خانواده رو خانواده ای گرم و صمیمی در ذهن داره. این در حالی است که خود پدر هر لحظه درون خانواده نفرت پراکنی میکنه و جلوی عشق ورزی رو میگیره. از تبعیض بین اعضا گرفته تا توهین به اعضای خاص تر خانواده. این قضیه در جوامع دیکتاتوری هم به همین شکل دیده میشه. بعضی ها از ما بهتران میشوند و احترام و مزایای بیشتری دریافت میکنند.
اما دقیقا زمانی که دیکتاتور در حال سقوط هست و به از ما بهترانش نیاز داره، پشتش خالی میشه و اتفاقا اولین ضربه رو از عزیز ترین عضو خانواده میخوره.
چرا که اینجور اعضا همیشه تا زمانی کنار تو هستند که قدرت داری و تیمارشون میکنی. به محض اینکه قدرتت رو از دست بدی دست به کار میشوند تا قدرت را خود به دست گیرند. که این مورد هم باز برای هممون آشناست.
اما یک سناریوی دیگه هم میشه در نظر گرفت که جای ظالم و مظلوم در اون عوض میشه و پدر(حاکم دیکتاتور) در جایگاه مظلوم قد علم میکنه. پری که خانواده ای تشکیل میده و اون رو سال ها در کنار هم حفظ میکنه. و در مواجهه با اولین مشکلی که حل کردن آن از توانش خارجه قربانی سایراعضای خانواده میشه. و چه غم انگیز که قدرت و محبوبیت آدم ها به همین کوتاهی هست. این شکل از نگاه افراد رو نیز در موقعیت های مختلف دیگری از اعضای برتر جامعه میبینیم. البته در ابن مورد خاص پدر(حاکم دیکتاتور) خیلی طرفدار این سناریو نیستم و ترجیح میدهم که پدر در همون جایگاه ظالم بشینه.
یک نکته جالب دیگه که باید به اون توجه کنیم اینه که شروع انقلاب خانوادگی توسط کوچکترین عضو خانواده(جوان ترین نسل جامعه) کلید میخوره. و اولین کسی که پیشنهاد میکنه پدر جایگاه خودش رو واگزار کنه همین عضو کوچکه. و در نهایت عضو بزرگتر خانواده که نفرت بیشتری در دل خود جای داده ضربه آخر رو میزنه.
قضیه جایی غم انگیز تر میشه که میبینیم کل مفهومی که خانواده از پدر بودن(حاکم بودن) یادگرفته اینه که زنگوله ای در دست بگیره و تنبیه کنه. اینجاست که پدر باید دریابد که به پوچ ترین شکل ممکن خانواده(جامعه) رو اداره کرده. و چیزهایی که در نظرش ارزش بوده اند در مواقع پوچ ترین مسائل هستند.(چه آشنا)
مسئله ی دیگه ای که باید اعضای خانواده نگران اون باشند اینه که سقوط پدر موجب سقوط کل خانواده خواهد شد. همونجور که دیده ایم حاکمانی با سقوط خود، کل جامعه رو با خود به قهقرا کشیدند.
حرف در مورد مشق شب زیاد دارم که خیلی هاش رو نمیتونم اینجا مطرح کنم. دیشب از زمانی که نمایش شروع شد تا همین الان مشق شب با من مانده. هرگز از ذهنم خارج نشده. دائما من رو به فکر واداشته. من به این میگم یک نمایش درجه یک.
نمایشی که وقتی تموم شد من فکر کردم فقط پنج دقیقه گذشته. بازی همه ی اعضای خانواده رو پسندیدم. اما فرزند کوچک برام درخشان تر بود. مخصوصا جایی که زنگوله رو به دست گرفت. نورپردازی عالی بود. نحوه تغییر عوامل کوچک دکور رو دوست داشتم. باعث میشد ارتباط بیشتری برقرار کنم. موسیقی به اندازه و کاملا کاربردی و در خدمت نمایش بود.
پایان بندی نمایش هنوز هم مو به تنم سیخ میکنه. خوشحالم که همچین نویسنده های خوبی تو تئاترمون داریم.
یک نکته جالب صندلی های سالن مولوی بود.انقدری که این صندلی ها صدا میدادند و من حرکت نمیکردم از ترس صدا، خودم رو عضوی از خانواده که چسبیده به صندلی میدیدم.
ممنون از همه ی عوامل مشق شب که همچین تجربه ی نابی رو برامون رقم زدند. در مشق شب همه چیز عالی و به اندازه بود.
نکته جالب اینه که این دست از دیکتاتوران به خود میبالند که همه ی کارها رو درست و به اندازه انجام میدهند و مورد عشق ورزی سایرین قرار میگیرند. در حالی که عشقی در کار نیست و فقط احترام ناشی از ترس است.
ما در نمایش میبینیم که پدر خانواده، تاکید زیادی به دور هم شام خوردن و سفر کردن داره. به این معنی که خانواده رو خانواده ای گرم و صمیمی در ذهن داره. این در حالی است که خود پدر هر لحظه درون خانواده نفرت پراکنی میکنه و جلوی عشق ورزی رو میگیره. از تبعیض بین اعضا گرفته تا توهین به اعضای خاص تر خانواده. این قضیه در جوامع دیکتاتوری هم به همین شکل دیده میشه. بعضی ها از ما بهتران میشوند و احترام و مزایای بیشتری دریافت میکنند.
اما دقیقا زمانی که دیکتاتور در حال سقوط هست و به از ما بهترانش نیاز داره، پشتش خالی میشه و اتفاقا اولین ضربه رو از عزیز ترین عضو خانواده میخوره.
چرا که اینجور اعضا همیشه تا زمانی کنار تو هستند که قدرت داری و تیمارشون میکنی. به محض اینکه قدرتت رو از دست بدی دست به کار میشوند تا قدرت را خود به دست گیرند. که این مورد هم باز برای هممون آشناست.
اما یک سناریوی دیگه هم میشه در نظر گرفت که جای ظالم و مظلوم در اون عوض میشه و پدر(حاکم دیکتاتور) در جایگاه مظلوم قد علم میکنه. پری که خانواده ای تشکیل میده و اون رو سال ها در کنار هم حفظ میکنه. و در مواجهه با اولین مشکلی که حل کردن آن از توانش خارجه قربانی سایراعضای خانواده میشه. و چه غم انگیز که قدرت و محبوبیت آدم ها به همین کوتاهی هست. این شکل از نگاه افراد رو نیز در موقعیت های مختلف دیگری از اعضای برتر جامعه میبینیم. البته در ابن مورد خاص پدر(حاکم دیکتاتور) خیلی طرفدار این سناریو نیستم و ترجیح میدهم که پدر در همون جایگاه ظالم بشینه.
یک نکته جالب دیگه که باید به اون توجه کنیم اینه که شروع انقلاب خانوادگی توسط کوچکترین عضو خانواده(جوان ترین نسل جامعه) کلید میخوره. و اولین کسی که پیشنهاد میکنه پدر جایگاه خودش رو واگزار کنه همین عضو کوچکه. و در نهایت عضو بزرگتر خانواده که نفرت بیشتری در دل خود جای داده ضربه آخر رو میزنه.
قضیه جایی غم انگیز تر میشه که میبینیم کل مفهومی که خانواده از پدر بودن(حاکم بودن) یادگرفته اینه که زنگوله ای در دست بگیره و تنبیه کنه. اینجاست که پدر باید دریابد که به پوچ ترین شکل ممکن خانواده(جامعه) رو اداره کرده. و چیزهایی که در نظرش ارزش بوده اند در مواقع پوچ ترین مسائل هستند.(چه آشنا)
مسئله ی دیگه ای که باید اعضای خانواده نگران اون باشند اینه که سقوط پدر موجب سقوط کل خانواده خواهد شد. همونجور که دیده ایم حاکمانی با سقوط خود، کل جامعه رو با خود به قهقرا کشیدند.
حرف در مورد مشق شب زیاد دارم که خیلی هاش رو نمیتونم اینجا مطرح کنم. دیشب از زمانی که نمایش شروع شد تا همین الان مشق شب با من مانده. هرگز از ذهنم خارج نشده. دائما من رو به فکر واداشته. من به این میگم یک نمایش درجه یک.
نمایشی که وقتی تموم شد من فکر کردم فقط پنج دقیقه گذشته. بازی همه ی اعضای خانواده رو پسندیدم. اما فرزند کوچک برام درخشان تر بود. مخصوصا جایی که زنگوله رو به دست گرفت. نورپردازی عالی بود. نحوه تغییر عوامل کوچک دکور رو دوست داشتم. باعث میشد ارتباط بیشتری برقرار کنم. موسیقی به اندازه و کاملا کاربردی و در خدمت نمایش بود.
پایان بندی نمایش هنوز هم مو به تنم سیخ میکنه. خوشحالم که همچین نویسنده های خوبی تو تئاترمون داریم.
یک نکته جالب صندلی های سالن مولوی بود.انقدری که این صندلی ها صدا میدادند و من حرکت نمیکردم از ترس صدا، خودم رو عضوی از خانواده که چسبیده به صندلی میدیدم.
ممنون از همه ی عوامل مشق شب که همچین تجربه ی نابی رو برامون رقم زدند. در مشق شب همه چیز عالی و به اندازه بود.
ممنون جناب عسگرزاده. لطف دارید. خوشحالم که استفاده کردید
برای بهره بهتر از تیوال لطفا عضو یا وارد شوید
ای کاش هر کسی از خودش شروع میکرد برای تغییر کردن. تا کی باید از ترس بی فرهنگ خطاب شدن، سر رو تو برف کرد و تو سری خورد؟ شخصا همیشه سعی کردم با زورگویی ها برخورد کنم و همیشه از طرف عده ای سرزنش شدم. اگه وضعیت جامعه و تئاتر رو خود ما درست نکنیم کی بکنه؟ این همه سال هممون داد زدیم که آقا از دست عکاس خسته ایم. کی گوش داد؟ وقتشه که هممون از خودمون شروع کنیم و با تغییر رویه در نمایش های پیش رو خیلی محکم با عکاسان و سایر مزاحمان برخورد کنیم.
به نظرم یکی از بدترین جهل های بشر همین ترس از بی فرهنگ خطاب شدنه. اینکه رفتارمان رو بر اساس قضاوت دیگران تعریف کنیم. تا وقتی چنین جاهلیت هایی در مردم ما باشه وضع همین هست و از ماست که بر ماست
به نظرم یکی از بدترین جهل های بشر همین ترس از بی فرهنگ خطاب شدنه. اینکه رفتارمان رو بر اساس قضاوت دیگران تعریف کنیم. تا وقتی چنین جاهلیت هایی در مردم ما باشه وضع همین هست و از ماست که بر ماست
آقا شاهین کم سعادتی من بوده برادر من فرق پروفایلم با الانم ریش آلود شدنمه :))
شما احتمالن سر ردیف نشسته بودی، من صندلی ماقبل گوشه بودم :))
بازم میگم من هنوزم موافق حرکت انجام شده نیستم ولی عرضم اینه حالا که همچین کاری صورت گرفته به سرانجام مفیدی برسه حداقل
شما احتمالن سر ردیف نشسته بودی، من صندلی ماقبل گوشه بودم :))
بازم میگم من هنوزم موافق حرکت انجام شده نیستم ولی عرضم اینه حالا که همچین کاری صورت گرفته به سرانجام مفیدی برسه حداقل
بله، ما صندلی ۵ و ۶ بودیم، آره احتمالا به خاطر ریش بوده :))
ایشالا که این طور بشه
ایشالا که این طور بشه
برای بهره بهتر از تیوال لطفا عضو یا وارد شوید
دیشب به تماشای وقتی کبوترها ناپدید شدند نشستم و با توجه به متن قوی نمایشنامه اصلی انتظارات خیلی بالایی داشتم اما متاسفانه انتظاراتم برآورده نشد.
از ابتدا تا انتهای نمایش یه جور شتابزدگی دیده میشد. شاید اگر گروه بازیگران کاملا مبتدی بودند میشد این شتابزدگی رو نادیده گرفت، اما با توجه به لیست فعلی بازیگران این روند ناامیدکننده بود.
یکی از بزرگترین ضربه ها رو لوکالیزیشن به نمایش وارد کرده بود. وقتی ما داریم روایت سیاهی از استونی و آلمان میبینیم توقع نداریم شاهد تیکه پرانی به وضعیت سیاسی فعلی خودمون باشیم.
از نظر موسیقی هم متاسفانه اجرا اصلا راضی کننده نبود.
شخصا وجود راوی رو در نمایش دوست داشتم. واسه کسانی که نمایشنامه رو نخواندن ذهنیت درستی از مکان و زمان به وجود میاورد.
طراحی صحنه رو دوست داشتم. اون حس سرما و بی روحی ای که حاکم بوده رو بهمون منتقل میکرد.
بازی مهدی کوشکی به بدی که دوستان در اجراهای اول گفته بودند نبود و دیشب به نظرم بی اشتباه بازی کرد.
در کل به نسبت توقعی که از نمایش داشتم، ناامید سالن رو ترک کردم.
در نهایت از همه ی عوامل گروه اجرایی بابت زحماتی که کشیدند ممنونم. موفق باشید.
از ابتدا تا انتهای نمایش یه جور شتابزدگی دیده میشد. شاید اگر گروه بازیگران کاملا مبتدی بودند میشد این شتابزدگی رو نادیده گرفت، اما با توجه به لیست فعلی بازیگران این روند ناامیدکننده بود.
یکی از بزرگترین ضربه ها رو لوکالیزیشن به نمایش وارد کرده بود. وقتی ما داریم روایت سیاهی از استونی و آلمان میبینیم توقع نداریم شاهد تیکه پرانی به وضعیت سیاسی فعلی خودمون باشیم.
از نظر موسیقی هم متاسفانه اجرا اصلا راضی کننده نبود.
شخصا وجود راوی رو در نمایش دوست داشتم. واسه کسانی که نمایشنامه رو نخواندن ذهنیت درستی از مکان و زمان به وجود میاورد.
طراحی صحنه رو دوست داشتم. اون حس سرما و بی روحی ای که حاکم بوده رو بهمون منتقل میکرد.
بازی مهدی کوشکی به بدی که دوستان در اجراهای اول گفته بودند نبود و دیشب به نظرم بی اشتباه بازی کرد.
در کل به نسبت توقعی که از نمایش داشتم، ناامید سالن رو ترک کردم.
در نهایت از همه ی عوامل گروه اجرایی بابت زحماتی که کشیدند ممنونم. موفق باشید.
میترا، محمد کارآمد، امیر مسعود، سپهر، علی جباری، نیلوفر ثانی و آدنا این را
خواندند
۱۰ نفر این را دوست دارند
۱۰ نفر این را دوست دارند
خیلی محبت کردن که ما رو مهمون کردن..تشکر میکنیم..
ولی کاش کمی بیشتر مایه میذاشتن.. دکور واقعاً توو ذوق میزد، یه جورایی به شکل بی سلیقه ای مینیمال بود..
جناب کوشکی هم انگار داشتن توو کلاس درس،واسه استاد، پروژه ارائه میدادن..
بازیگران هم که همه خسته و بی انرژی بودن،انگار تازه داشتن اتود میزدن.. انگار نه انگار یه اجرای حرفه ای قرار بود ببینیم..
ولی کاش کمی بیشتر مایه میذاشتن.. دکور واقعاً توو ذوق میزد، یه جورایی به شکل بی سلیقه ای مینیمال بود..
جناب کوشکی هم انگار داشتن توو کلاس درس،واسه استاد، پروژه ارائه میدادن..
بازیگران هم که همه خسته و بی انرژی بودن،انگار تازه داشتن اتود میزدن.. انگار نه انگار یه اجرای حرفه ای قرار بود ببینیم..
موافقم. انگار همه ی بازیگرها کار داشتند و میخواستن زودتر برن. همون حث شتابزدگی در اجرا.
برای بهره بهتر از تیوال لطفا عضو یا وارد شوید
با مجید رحمتی در نمایش چشم به راه میرغضب آشنا شدم که اونجا هم درخشید. اتفاقا یکی از بهترین مونولوگ های زندگیم رو تو اون نمایش مجید رحمتی به مدت تقریبا ده دقیقه اجرا کرد.
پنجشنبه به تماشای کریملوژی نشستم و چنان لذتی از بازی مجید رحمتی عزیز بردم گه قابل وصف نیست. خیلی از جاهای نمایشنامه هم دوست داشتم. مخصوصا بخش سی و دو حرف الفبا که مجید رحمتی به شکل وحشتناکی در اون درخشید. ایده درخت و تکاملش از ابتدا تا انتها عالی بود به نظرم. کلا ایده های خوب زیادی تو بخش اجرایی دیدم که بعد از مطالعه بروشور متوجه شدم طراح بیشتر اونها خود مجید رحمتی بود.
اما پنجشنبه اتفاقاتی در سالن افتاد که نه تنها در کیفیت تماشای نمایش برای من و سایرین تاثیر منفی داشت بلکه تا حد زیادی تمرکز مجید رحمتی رو از بین بردن(که البته این نکته اصلا در اجرای ایشان تبلور پیدا نکرد)تا جایی که در انتهای نمایش بازیگر با دلی شکسته شروع به گلایه کرد و حرف دل من و زد.
شاید باور نکنید اما مادر و دختری که ردیف اول دقیقا روبروی بازیگر بودن، تو بهترین و تراژدی ترین قسمت نمایش به مدت تقریبا 8 دقیقه مشغول کار مشترک با موبایل و رد و بدل کردن آموزش کاربری موبایل و فیلمبرداری از نمایش با یکدیگر بودند. جالب تر اینکه بعداز صحبت های بازیگر نه تنها این گلایه ها رو اصلا به خودشون نگرفتن بلکه آماده ی گرفتن سلفی با بازیگر میشدن. دوست داشتم واکنش بازیگر و بعد از پیشنهاد سلفی ببینم. اما حیف که انقدر عصبانی بودم سالن ... دیدن ادامه ›› و زودتر ترک کردم.
از اون بدتر دوستی 7 ساله کنار من نشسته بودن. من نمیدونم چرا عوامل سالن باید اجازه بدن بچه ی هفت ساله وارد سالن شه. کل نمایش بچه با صدای بلند حرف زد. با اومدن اسکلت در صحنه داد زد (مامان جن جن جننن جنننن) چند ثانیه ای هم که بچه ساکت بود مادر میگفت تکیه بده. بچه میگفت نمیدم. و بدتر از بچه مادر بچه بود که سراسر نمایش بی وقفه با صدای قهقهه ی وحشتناک به صورت کاملا انفرادی خندید.
بعد از آواز قو و تنها دو شب بعدتر باز هم بدترین تماشاگرهای زندگیم رو تجربه کردم. لذت این دو نمایش رو برای من تا حد قابل توجه ای پایین آوردند.
از دیدن کریملوژی و مجید رحمتی لذت زیادی بردم. امیدوارم در شب های آتی از این اتفاقات نیوفته و مسئولان سالن هم بیشتر رعایت و دقت کنند.
نقل قول از مجید رحمتی: اگر توانایی این رو ندارید که یک ساعت با دنیای بیرون از سالن نمایش قطع ارتباط کنید، به دیدن نمایش نیایید.
پنجشنبه به تماشای کریملوژی نشستم و چنان لذتی از بازی مجید رحمتی عزیز بردم گه قابل وصف نیست. خیلی از جاهای نمایشنامه هم دوست داشتم. مخصوصا بخش سی و دو حرف الفبا که مجید رحمتی به شکل وحشتناکی در اون درخشید. ایده درخت و تکاملش از ابتدا تا انتها عالی بود به نظرم. کلا ایده های خوب زیادی تو بخش اجرایی دیدم که بعد از مطالعه بروشور متوجه شدم طراح بیشتر اونها خود مجید رحمتی بود.
اما پنجشنبه اتفاقاتی در سالن افتاد که نه تنها در کیفیت تماشای نمایش برای من و سایرین تاثیر منفی داشت بلکه تا حد زیادی تمرکز مجید رحمتی رو از بین بردن(که البته این نکته اصلا در اجرای ایشان تبلور پیدا نکرد)تا جایی که در انتهای نمایش بازیگر با دلی شکسته شروع به گلایه کرد و حرف دل من و زد.
شاید باور نکنید اما مادر و دختری که ردیف اول دقیقا روبروی بازیگر بودن، تو بهترین و تراژدی ترین قسمت نمایش به مدت تقریبا 8 دقیقه مشغول کار مشترک با موبایل و رد و بدل کردن آموزش کاربری موبایل و فیلمبرداری از نمایش با یکدیگر بودند. جالب تر اینکه بعداز صحبت های بازیگر نه تنها این گلایه ها رو اصلا به خودشون نگرفتن بلکه آماده ی گرفتن سلفی با بازیگر میشدن. دوست داشتم واکنش بازیگر و بعد از پیشنهاد سلفی ببینم. اما حیف که انقدر عصبانی بودم سالن ... دیدن ادامه ›› و زودتر ترک کردم.
از اون بدتر دوستی 7 ساله کنار من نشسته بودن. من نمیدونم چرا عوامل سالن باید اجازه بدن بچه ی هفت ساله وارد سالن شه. کل نمایش بچه با صدای بلند حرف زد. با اومدن اسکلت در صحنه داد زد (مامان جن جن جننن جنننن) چند ثانیه ای هم که بچه ساکت بود مادر میگفت تکیه بده. بچه میگفت نمیدم. و بدتر از بچه مادر بچه بود که سراسر نمایش بی وقفه با صدای قهقهه ی وحشتناک به صورت کاملا انفرادی خندید.
بعد از آواز قو و تنها دو شب بعدتر باز هم بدترین تماشاگرهای زندگیم رو تجربه کردم. لذت این دو نمایش رو برای من تا حد قابل توجه ای پایین آوردند.
از دیدن کریملوژی و مجید رحمتی لذت زیادی بردم. امیدوارم در شب های آتی از این اتفاقات نیوفته و مسئولان سالن هم بیشتر رعایت و دقت کنند.
نقل قول از مجید رحمتی: اگر توانایی این رو ندارید که یک ساعت با دنیای بیرون از سالن نمایش قطع ارتباط کنید، به دیدن نمایش نیایید.
از تصور صدای جیغ بچه ی کوچولو که میگه جن جن هم خنده م گرفته و هم غصه دار شدم!! من درک نمیکنم که چرا برای مادر و پدر شدن نباید دوره گذروند! این همه نمایش مخصوص بچه ها چرا بچه رو نمایشی میارید که هیچی ازش نمیفهمه تازه خاطره ی بدش ممکنه براش بگذاره.
بعد از نمایش "رگ" هم یک مادر به ظاهر مهربون از بچه ی کوچیک چهار ساله ش میپرسید: مامان جان خوشت اومد؟ اون طفل معصوم هم سرش رو به علامت تایید تکون داد و گفت: آله!!
بعد از نمایش "رگ" هم یک مادر به ظاهر مهربون از بچه ی کوچیک چهار ساله ش میپرسید: مامان جان خوشت اومد؟ اون طفل معصوم هم سرش رو به علامت تایید تکون داد و گفت: آله!!
سرکار خانم مظاهری درود. دقیقا همینطوره و خیلی اوقات تاثیر منفی نمایش روی بچه مدت ها میماند. جالب اینکه من نمایش های کودک که میرم خیلی اذیت کمتری میشم تا نمایش های بزرگسال. به شکل عجیبی با فرهنگ تر هستند
سرکار خانم صالحیان دقیقا باید با طلا حرف ایشان رو نوشت. و اینکه خیلی خوب فرمودید که فرقی به حال ردیف اول نشینان ... دیدن ادامه ›› نداره
خانم صاحبه درود. پس شما هم تجربه ی بسی سخت داشتید. متاسفانه روز به روز این دست اتفاقات بیشتر دیده میشه
سلام مریم خانم. دقیقا بیشترین آسیب رو مجید رحمتی نازنین متحمل میشه. یعنی من بیشتر از خودم نگران بازیگر بودم. فقط ای کاش بودید و میدیدید تا چه حدی به جناب رحمتی فشار وارد شده بود. میگفتن من روزی چند ساعت دوچرخه تمرین میکنم که نفس کم نیارم و بتونم براتون اجرا کنم. بعد شما ها حاضر نیستید یک ساعت گوشی به دست نشید به احترام خودتون.
سپهر جان سلام. با این شرایطی که من میبینم و میخوانم هر شب یه داستانی وجود داشته متاسفانه. و بعید میدونم حتی اعصاب فولادی هم یاری کنه.
سرکار خانم صالحیان دقیقا باید با طلا حرف ایشان رو نوشت. و اینکه خیلی خوب فرمودید که فرقی به حال ردیف اول نشینان ... دیدن ادامه ›› نداره
خانم صاحبه درود. پس شما هم تجربه ی بسی سخت داشتید. متاسفانه روز به روز این دست اتفاقات بیشتر دیده میشه
سلام مریم خانم. دقیقا بیشترین آسیب رو مجید رحمتی نازنین متحمل میشه. یعنی من بیشتر از خودم نگران بازیگر بودم. فقط ای کاش بودید و میدیدید تا چه حدی به جناب رحمتی فشار وارد شده بود. میگفتن من روزی چند ساعت دوچرخه تمرین میکنم که نفس کم نیارم و بتونم براتون اجرا کنم. بعد شما ها حاضر نیستید یک ساعت گوشی به دست نشید به احترام خودتون.
سپهر جان سلام. با این شرایطی که من میبینم و میخوانم هر شب یه داستانی وجود داشته متاسفانه. و بعید میدونم حتی اعصاب فولادی هم یاری کنه.
برای بهره بهتر از تیوال لطفا عضو یا وارد شوید
دیشب با تماشای نمایش آواز قو بار دیگر قلبم به درد آمد.
دردی از همه ی بی عدالتی ها. همواره شاهد بودیم که مافیاهای زیادی در سینما تلوزیون و تئاتر وجود دارند که باعث برجسته شدن هنرمندانی با ارزش کاری کمتر هستند. و چه هنرمندان بسیار که به پای این جریان ها سوخته میشوند.
یکی از بزرگترین این اساتید استاد پورصمیمی هستند. ایشان خیلی کم کار تر از چیزی بوده اند که باید. دلیلش کاملا واضح هست. نمیخوام نام از بازیگران خاصی ببرم. بازیگرانی که بی دلیل اسم استاد رو یدک میکشند و اسم سالن به نامشان میشود. و در تمام کارنامه هنریشان، اجرایی با نصف حرفه ای گری استاد پورصمیمی در آواز قو را نداشته اند.
تو کل نمایش، فضای نمایشنامه رو با بازیگر اصلی یکسان میدیدم. بگذریم.
دیشب شاهد یکی از بهترین هترنمایی های زندگیم بودم و خوشحالم که این تجربه رو از دست ندادم. به جز بازی استاد عامل دیگه ای که از اون لذت بردم نورپردازی بود. به نظرم نورپردازی با دقت و ظرافت هرچه تمام تر انجام میشد و نور صحنه با توجه به کم و زیاد شدن المان هایی مثل شمع یا فانوس تغییر میکرد.
در اجرای دیشب به اندازه ی همه ی نمایش هایی که امسال دیدم، تماشاگرنما در کنارم داشتم. از چرت زدن و خروپف بگیریم تا چت کردن از ابتدا تا انتهای کار. و دوستی که بی وقفه با صدای بلند خندید.
امیدوارم از این به بعد بیشتر و با نمایشنامه های قدرتمند تری جناب پورصمیمی رو روی صحنه ببینیم و لذت ببریم.
دردی از همه ی بی عدالتی ها. همواره شاهد بودیم که مافیاهای زیادی در سینما تلوزیون و تئاتر وجود دارند که باعث برجسته شدن هنرمندانی با ارزش کاری کمتر هستند. و چه هنرمندان بسیار که به پای این جریان ها سوخته میشوند.
یکی از بزرگترین این اساتید استاد پورصمیمی هستند. ایشان خیلی کم کار تر از چیزی بوده اند که باید. دلیلش کاملا واضح هست. نمیخوام نام از بازیگران خاصی ببرم. بازیگرانی که بی دلیل اسم استاد رو یدک میکشند و اسم سالن به نامشان میشود. و در تمام کارنامه هنریشان، اجرایی با نصف حرفه ای گری استاد پورصمیمی در آواز قو را نداشته اند.
تو کل نمایش، فضای نمایشنامه رو با بازیگر اصلی یکسان میدیدم. بگذریم.
دیشب شاهد یکی از بهترین هترنمایی های زندگیم بودم و خوشحالم که این تجربه رو از دست ندادم. به جز بازی استاد عامل دیگه ای که از اون لذت بردم نورپردازی بود. به نظرم نورپردازی با دقت و ظرافت هرچه تمام تر انجام میشد و نور صحنه با توجه به کم و زیاد شدن المان هایی مثل شمع یا فانوس تغییر میکرد.
در اجرای دیشب به اندازه ی همه ی نمایش هایی که امسال دیدم، تماشاگرنما در کنارم داشتم. از چرت زدن و خروپف بگیریم تا چت کردن از ابتدا تا انتهای کار. و دوستی که بی وقفه با صدای بلند خندید.
امیدوارم از این به بعد بیشتر و با نمایشنامه های قدرتمند تری جناب پورصمیمی رو روی صحنه ببینیم و لذت ببریم.
جناب غلامشاهی خوشحالم که راضی بودید
پیشنهاد میکنم نمایش مشق سب رو هم ببینید حتمن
پیشنهاد میکنم نمایش مشق سب رو هم ببینید حتمن
چه انرژی بالایی در باب بحث و جدل و دعوا و مسئله سازی دارید. بله اونی که نوشتم کاملا واضحه هر انسان فهیمی ( اگر فهم داشته باشه ) می فهمه . ما که اواز قو رو ۱۵ نفری خریدیم خواستی کنجکاو بودی بیایید شماره منم که دارید براتون اسکرین شات بدم . چون دیدم پیگیرید و ممکنه شب خوابتون نبره ، وگرنه که اصلا برام این چیزها مهم نیست ، در صمن که شما در گروه ما که هستید . در جریان کارها هستید. چرا فضای تیوال را مسموم می کنید؟ برام جالبه بدونم . چون واقعا زمان گذاشتن برای این پیگیری ها بدون دریافت پول و ساپورت شدن امکان پذیر نیست . یعنی واقعا یا ادم باید اساسک کاری جز تیوال خوندن و تیوال نوشتن نداشته باشه یا اجیر باشه که تک تک جواب شماها رو بده . من که واقعا نمی فهمم این حجم از زمان و حوصله و اعصاب اضافی شما دوستان از کجا نشات گرفته ! جالبه برام که تک تک کارها رو می رسید دنبال کنید و جواب بدید و .... خدا قوت پیروز باشی
در ضمن من پاسخی اینجا نمی تونم بدارم واقعا وقت و حوصله جدل ندارم . هر چی دوست دارید بنویسید خودتان هم بخوانید . واقعا نمی رسم جواب بدم و البته مهم نیست برام. پیروز باشید دوستان....
برای بهره بهتر از تیوال لطفا عضو یا وارد شوید
دیشب به تماشای این نمایش نشستم و چنان لذت وافری بردم که تا مدت ها فراموش نخواهم کرد.
عموی عجیب بزرگ کوچک من از بیشتر نمایش های بزرگسالی که امسال روی صحنه رفت محترم تر بود.
باید به ناصر آویژه مدال احترام به مخاطب داد. در حالی که مخاطب نمایشش کودکان هستند اما بهترین دکور، بهترین گریم و بروشوری با کیفیت رو برای نمایش در نظر گرفته بود. از این همه احترام لذت بردم.
بازی های همه ی بازیگر ها عالی بود. نقش سارا نیمی از نمایش رو جوری بدون دیالوگ و با میمیک صورت بدون کوچک ترین ایرادی بازی کرد که شگفت زده شدم.
متن نمایشنامه شگفت انگیز بود به نظرم.خط های داستانی به بهترین شکل ممکن کنار هم قرار گرفته بودند. خوشحالم که چنین نمایشنامه نویس های خوبی داریم.
به شکل عجیبی تو این نمایش به جزئیات پرداخته شده بود. از اونجایی که اتفاق داستان در کشور دیگری به وقوع می پیوست، روزنامه، پول و همه ی جزئیات رعایت شده بود. گریم شخصیت ها در بالاترین سطح ممکن بود. مخصوصا گریم عمو که کاملا از دل داستان بیرون اومده بود و همون چیزی بود که باید باشه.
کلیپ های انیمیشنی عالی بودند. معلوم بود زحمت زیادی براش کشیده شده بود. موسیقی عالی و صمیمی بود.
این نمایش خیلی آموزنده بود. هم برای ... دیدن ادامه ›› بچه ها و هم برای بزرگسال ها. به خوبی شوق خواندن کتاب رو تو بچه ها ایجاد میکنه نمایش. از برخورد محترمانه با کتاب خیلی خوشم امد. پیام نهایی نمایش نیز عالی دراومده بود و اصلا دچار شعارزدگی نشد.
با عموی عجیب بزرگ کوچک من، یک ساعت خندیدیم. در نهایت هم با چشم های خیس سالن رو ترک کردیم. خوشحالم آویژه هایی هستند که برای بچه ها تا این حد ارزش قائلند و نمایشی در این سطح روی صحنه میبرند.
از تک تک عوامل اجرایی نمایش ممنونم که همچین تجربه ی نابی رو برامون فراهم کردند. حیف که نمایش تموم شد و نمیتونم به کسی پیشنهاد کنم. امیدوارم که بار دیگه عموی عجیبمون رو روی صحنه ببینیم
عموی عجیب بزرگ کوچک من از بیشتر نمایش های بزرگسالی که امسال روی صحنه رفت محترم تر بود.
باید به ناصر آویژه مدال احترام به مخاطب داد. در حالی که مخاطب نمایشش کودکان هستند اما بهترین دکور، بهترین گریم و بروشوری با کیفیت رو برای نمایش در نظر گرفته بود. از این همه احترام لذت بردم.
بازی های همه ی بازیگر ها عالی بود. نقش سارا نیمی از نمایش رو جوری بدون دیالوگ و با میمیک صورت بدون کوچک ترین ایرادی بازی کرد که شگفت زده شدم.
متن نمایشنامه شگفت انگیز بود به نظرم.خط های داستانی به بهترین شکل ممکن کنار هم قرار گرفته بودند. خوشحالم که چنین نمایشنامه نویس های خوبی داریم.
به شکل عجیبی تو این نمایش به جزئیات پرداخته شده بود. از اونجایی که اتفاق داستان در کشور دیگری به وقوع می پیوست، روزنامه، پول و همه ی جزئیات رعایت شده بود. گریم شخصیت ها در بالاترین سطح ممکن بود. مخصوصا گریم عمو که کاملا از دل داستان بیرون اومده بود و همون چیزی بود که باید باشه.
کلیپ های انیمیشنی عالی بودند. معلوم بود زحمت زیادی براش کشیده شده بود. موسیقی عالی و صمیمی بود.
این نمایش خیلی آموزنده بود. هم برای ... دیدن ادامه ›› بچه ها و هم برای بزرگسال ها. به خوبی شوق خواندن کتاب رو تو بچه ها ایجاد میکنه نمایش. از برخورد محترمانه با کتاب خیلی خوشم امد. پیام نهایی نمایش نیز عالی دراومده بود و اصلا دچار شعارزدگی نشد.
با عموی عجیب بزرگ کوچک من، یک ساعت خندیدیم. در نهایت هم با چشم های خیس سالن رو ترک کردیم. خوشحالم آویژه هایی هستند که برای بچه ها تا این حد ارزش قائلند و نمایشی در این سطح روی صحنه میبرند.
از تک تک عوامل اجرایی نمایش ممنونم که همچین تجربه ی نابی رو برامون فراهم کردند. حیف که نمایش تموم شد و نمیتونم به کسی پیشنهاد کنم. امیدوارم که بار دیگه عموی عجیبمون رو روی صحنه ببینیم
محمد جواد و اشکان حامد غلامشاهی این را
خواندند
نهال سیستانى، فرزاد جعفریان، مهدی افروغ، محسن جوانی، سید حامد حسینیان و محمد لهاک ( آقای سوبژه ) این را دوست دارند
نهال سیستانى، فرزاد جعفریان، مهدی افروغ، محسن جوانی، سید حامد حسینیان و محمد لهاک ( آقای سوبژه ) این را دوست دارند
بسیار با شما موافقم. "باید به ناصر آویژه مدال احترام به مخاطب داد"
به شخصه دوست داشتم نمایش برای ساعت ها ادامه پیدا میکرد و هیچ وقت تموم نمی شد.
به شخصه دوست داشتم نمایش برای ساعت ها ادامه پیدا میکرد و هیچ وقت تموم نمی شد.
برای بهره بهتر از تیوال لطفا عضو یا وارد شوید
+۱,۳۵۳,۰۰۰ نفر
+۲۶,۵۷۰ برنامه
+۷,۶۷۴,۰۰۰ بلیت
+۲۰۰,۰۰۰ بازدید
۴۴,۸۴۶ برگه
۹,۷۵۰ آلبوم
۵,۶۱۴ پادکست
