آدم توی آزادی واقعا میفهمه کیه.





پوزش از حسین امیدی نازنین اگر پس و پیش شد کلمات‌ در خاطرم همین مضمون جذاب مانده تا فردا یادداشتم را تنظیم کنم.

نگاه الهه هدایتی به نمایش ژپتو
یکم آذر ۱۴۰۰ تهران

اول این که حسرت می‌خورم که مجال زودتردیدن کار پیش نیامد و دیشب که شب‌های پایانی است با رفقا نشستیم به تماشای ژپتو. چکن از این کارهایی است که دلم می‌خواهد باز دوباره ببینمش و یک باردیدن احتمالا جان مطلب را در وجودم ننشاند.
دوم این‌که ناظرزاده به نظرم بهترین سالن از نظر رعایت پروتکل‌هاست و خیالتون بابت فاصله و چک‌شدن تب و تهویه و فاصله با بازیگر راحت... بیلمن رو شنبه دیدیم و ژپتو دوشنبه و عالیه ایرانشهر و نگران نباشین. دوتا ماسک بزنین و برین کیف کنین...



حاوی اسپویل:::::

اگر به سراغ ژپتو می‌روید نرم و آهسته بروید مبادا فرم خاص و ذوق هنری و خلاقیت تیم اجرا موجب شود فکر کنید قصه ندارد.
البته ... دیدن ادامه ›› که دارد و چه قصه‌ای...



بازی‌ها استاندارد و گاهی فرای تصور بود حتی. این که هر شخصیت تمایز داشت توی بازی و بیان و لباس و همه‌چی مجذوبم کرد.

البته در میانه‌، کار کمی از ریتم افتاد که برای من قابل اغماض بود.
بازیگر دختر جای پسربچه و یا عروسک انتخابی است با تیغ دولبه . اما کارلوی این نمایش برای من مفهوم جنسیت دختروپسر هردو را تداعی کرد و حس خوبی داشت البته یه کمی نسبت به بقیه بازیگر ها کارلو بیانش کوتاهتر بود و احتمالا ته سالن نشنون صدای ایشون رو نمی‌دونم در حد حدسه. شاید هم چون بیان صادق برقعی در نقش ژپتو بالا و عالی بود کمی به چشمم اومد. البته ایراد نمی‌گیرم و بتزی کارلو عالی بود و دلنشین با اون لباسهای جذاب و گریم خوب.
سرباز نمایش هم انتخاب بازیگرش که دختر بود جالب بود و همین که گفتم راجع بهش صدق می‌کرد.
بازی صادق برقعی بسیار عالی بود و من سال‌هاست که فعالیت هنری ایشون رو از بعد فیلم گلدن‌تایم به بعد دنبال می‌کنم. از لانچر و حذف به قرینه معنوی و پینوکیو و زمین گرم و خاک سفید به خیر و خوبی همیشه یاد می‌کنم و فیلم‌های کوتاهی که بازی کرده‌ن هم دیده‌م و واقعا هم پیشرفت و حرفه‌ای شدن محسوسه . آرزوی موفقیت روزافزون برای تک تک بازیگران ژپتو دارم...

گریم‌ها با خلاقیت و طراحی‌شده و فکرشده بود.
یعنی ما که بعد نمایش بازیگرها رو بی‌گریم دیدیم فرقش رو قشنگ درک کردیم. دم گریمور و طراحش گرم.
این‌قدر گوریل و سرباز و دلقک و ... جالب بود و چشم‌نواز که توی مواجهه اول مبهوت می‌شوی چند ثانیه.

نور هم گویا کاندید جایزه تئاتر داشنگاهی شده و بسیار سنجیده بود. البته سالن ناظر زاده و صحنه هم کمک کرده بود تا بهتر و بیشتر عیان شود این عنصر...

چقدر آخه موزیک و تیزر و پوستر و بروشور کار خلاقانه بود. حقیقتا وقتی یک تیم و کارگردانش این همه به همه جوانب اندیشیده؛ مخاطب حس می‌کنه این تیم براش ارزش قائل بوده و همین حس احترام باعث می‌شه ما دیگه پیگیر کارهاشون باشیم و این یعنی ساختن مخاطب فعال ...
نور و بازی خیلی جاها روی هم تامی‌خورد و می‌تونست میخکوب کنه مخاطب رو.
البته گویا نقش دلقک کامدید جایزه بازیگری شده توی جشنواره دانشجویی و واقعا دمش گرم عالی بود. پیگیر کارهاش شدم من دیگه...
نقش صامت و تُخسی رو دراورد


مخصوصا جایی که ژپتو و دلقک( در ذهن من نماد گناه هوس) گلاویز شدند نور بسیار عالی بود .
البته ردیفی که من و رفقا نشسته بودیم ردیف خوب سالن بود (چهارمین ردیف) و مشرف یودیم به کل کار...


نمی‌دانم... ولی صحنه من را یاد نمایش فهرست انداخت و وقتی در فیلم‌تئاترش دیشب نگاهی انداختم، دیدم درست بود.

طراحی لباس این نمایش برنده‌ی جایزه تئاتردانشگاهی شده و پربیراه نیست بگویم عالی بود. ترکیبی فانتزی از رنگ و حجم و این که هر شخصیت بخشی‌اش با لباس معرفی و متمایز شده.

امید زیاد دارم که این نمایش تکرار اجرا برود. البته استقبال ازش عالی بود و سالن پر بود.

من به همه رفقا گفتم برید ژپتو ولی می‌گن سولداوت شده تا شب اخر...
امید دارم به تمدید اجرا?❤️

تن‌ها...نمایشی برای صلح
تلاشی ستودنی از آن‌ها که جان‌دادند و حقشان نبود.


من و دوستانم ، چند شب پیش، نمایش را با معرفی دوستانم دیدیم. از گروه خوب تن‌ها پوزش می‌خواهم که زودتر معرفی نکردمش‌. درگیر جشنواره فیلم‌کوتاه بودم.

اگر دنبال تماشای یک نمایش شریف و بی‌ادعا و شیک و خاص هستید توصیه‌اش می‌کنم...
این را هم بگویم هیچ سالنی را مثل تئاترشهر نمی‌تونین توی رعایت پروتکل‌ها و فاصله‌گذاری، جدی ببینین. به شدت حساسن و دمشون گرم... اگر می‌خواهید ... دیدن ادامه ›› نمایشی از انسانیت ببینید...

احتمال اسپویل:

اول که نور تابیده شد و صحنه نمایش روشن شد و تن‌ها رو دیدم حس کردم نمایشی متفاوت است.
عادت دارم پیش از خرید بلیت راجع به یک نمایش بیش از نیاز بدانم. یعنی نمی‌دانستم این نمایش برنده جشنواره مقاوت شده و این تازه به نظرم خوبه که دیده شده.
بلیت را گرفتم که بازی هادی شیخ‌الاسلامی و ایمان سلگی را ببینم که از این دو عزیز نمایش‌هایی دیده بودم و پیگیر بودم.
خلاصه...
اول کار با دیدن لباس و صحنه کمی ذوقم گور شد اما کم‌کم حس کردم اتفاقا این لباس و این نور و این صحنه خلوت تمامش قوت کار است. گویا فجر هم لباس این کار درخشیده...

متن و شخصیت‌ها عالی و متمایز و جذاب بود. ریتم کار تند است قبول. اما ایجاد دلهره می‌کرد و بعد چند دقیقه من که همراهش شدم.
اوج هنرنمایی این گروه در بازی تک تک آن‌هاست.
بیان و بدن و هماهنگی خیلی خوب بود.
نقش نوجوان که بعد ۱۳ سال گویا دارد بازپرسی می‌شود و هادی بازی می‌کرد بسیار بسیار خاص است. تا نبینیدش نمی‌شود راجع بهش گفت.

این قصه که نویسنده‌اش را از این پس پیگیر خواهم بود، به دلیل عمیق‌بودن متنش و کارگردانی خفنش، نور تابانده به جایی از جنگ که کمتر دیده شده.
تفاوت شخصیت‌ها و نوع نگاهشان یک‌جور چندصدایی ایجاد کرده بود.

دیالوگ باخدا به نظرم یکی از بهترین جاهای نمایش است که هر نوع محاطبی باشید درگیرتان خواهد کرد.


بعد پایان نمایش ذهنتان احتمالا درگیر خواهد شد تا مدتی؛ درگیر آدم‌ها و احساساتشان و زندگی‌هاشان قبل و بعد جنگ و معنای حقیقی ایثار...
هنر چیست مگر ایجاد پرسش برای من؟

و آه از پاهایی که جا مانده و من خبر ندارم و چشم‌هایی که دیگر ندیده و تن‌ها... تن‌هایی که دفن شدند ...

بازپرس من را یاد بازی پیمان معادی انداخت.

شیک. گفتم نمایشی شیک و شریف. شیک بودنش به این دلیل است که تروتمیز و خلوت است و شبیه هیچ‌کدام از داستان‌های جنگی ایرانی که خوانده‌اید و فیلم‌هایی که دیده‌اید و حتی نمایش‌هایی که از جنگ ساخته شده نیست.

زمان نمایش بسیار متناسب است با قصه‌ای که می‌گوید و فصای متشنج و درام و خمه‌چیزش به همه‌چیزش می‌خورَد حقیقتا..

توی این نمایش شخصیت اصلی تن‌هاست.. تن‌هایی که دیگر آن آدم‌های سابق نخواهند بود. با این‌که هیچ نقشی در ایجاد جنگ نداریم، زندگیمان نابود می‌شود با جنگ...

ایده ای که خوب پرداخت نشده بود. دوستش نداشتم. مامانش چرا همسن خودش بود؟

بسیار فراموش‌کاریم ما که یادمان می‌رود هنرهایی که هست را.

در تمام مدت نمایش ذهنم درگیر این بود که از کودکی تا امروز چقدر این هنر را دیده‌ام، لذت برده‌ام اما فراموشش کرده‌ام:
خونه مادربزرگه و مدرسه‌ی موش‌ها... جناب‌خان... کارهای استاد بهروز غریب نازنین... کگربه آوازه‌خان و دزدعروسک‌ها... همین و همین... سیزده سالگی تا شانزده‌سالگی عروسک‌گردانی کار می‌کردم توی کانون پروش فکری و آن زمان‌ها فکر نمی‌کردیم این هنر است که انجام می‌دهیم و بیشتر سرگرمی بود...

آه... و چقدر یادم رفته بود که هیچ هنری بی‌نصیب از هنر دیگر نیست.
همه‌چیز این فیلم عالی بود. خلاقیت و تخیل. بازی بازیگران. متن. موزیک. کاش شاهد ساختن این جور کارها با این کیفیت توی کشورمون هم باشیم. لااقل من ندیده‌ام.
بسیار درگیرش شدم و وقتی تمام شد تکه‌ای از دلم جا ماند با عروسک‌هاش..

در لایه اول به بلوغ رسیدن ناگهانی یک دختربچه را در موقعیتی اسفبار نشان داد کهه درخور توجه و جالب و حس برانگیز بود برای من. در سطح دوم معنا این کودک یکباره و ناخواسته و ناگهانی به بلوغ فکری و آگاهی رسید که این هم جالب و درخور توجه و ستودنی بود به نظرم. از دست دادن خانواده و سروسامان این کودک خودبه خود اندوه داشت چه رسد ب این قضیه... این فیلم را می خواهم با هناسه قیاس کنم. فضا و صحنه ها بسیار باورپذیر و جذاب و زیبا بود اما هناسه نه. اسم فیلم هم عالی انتخاب شده؛ زخم. زخمی هم بر روح هم بر جسم...
این پنجمین فیلمی بود که من امسال با حضور دختربچه ها دیدم و جالب که مو در همه فیلم ها بر زیبایی و معصومیت دخترها افزوده بود.
-هناسه
-زخم
-مرزبان
-جان ... دیدن ادامه ›› داد
-حالت تهوع
و جالب که در همه این فیلم ها به این کودکان آسیبی جسمی-روحی می رسید و اندوه داشتند.
حقیقتا اگر بخواهم زخم را امتساز بدهم 4 از 5 شایسته است. به دلیل نگاه انسانی و غیر سانتی مانتال این فیلم به وجهی از بلوغ که کمتر به آن پرداخت می شود.
موزیک پایان هم بسیار دوست داشتم. همخوان با ابتدای متن بود.
اندوه وقتی بیشتر بود در این فیلم که دختر توی این شرایط به تنها کسی که نیاز دارد مادرش است. که جان داده زیر آوار. و چه زیبا بود جایی که رفت روی قبر مادرش و با دامن او خوابید. قاب زیبایی بود از قبرستان.