نمایش برای من دقیقا در نقطه مرکز قرار داشت، اوایل اجرا خیلی مورد پسندم نبود اما کم‌کم ارتباط بیشتری با کار گرفتم. بازیهای نمایش را دوست داشتم و تیپ سازی آنتوانت به گمانم خیلی خوب بود، میزانسن مناسب و در خدمت اجرا و طراحی نور هم خوب بود.
موسیقی ابتدایی نمایش و انتهایی نمایش دلپذیر بود ولی فقدان آن در طول اجرا کمی به چشم می‌امد یا دست کم من نیاز بیشتری به شنیدن داشتم.
اما خود متن بیوگرافی و اتفاقهای درون آن خیلی با ذائقه من هماهنگ نبود و کمی روایت برای من پرتکرار بود، هرچند که به گمان میرسه این نوع از تکرار و تغییرات یا عدم تغییر در گذشته عامدانه بود، نمیدونم شاید انتظار نواوری و خلاقیت بیشتری داشتم یا دوست داشتم با شخصیتها بیشتر آشنا بشم! در نهایت از تماشای این نمایش پشیمان نیستم و به اندازه کافی برایم لذت بخش بود.

⭐⭐⭐

دیوانه‌ام یا مرده؟
برای من خیلی فضا سازی فیلمهای دیوید لینچ رو داشت، بهنام شرفی هم خیلی خوب بود،البته من در کل از بازیها راضی بودم، طراحی صحنه رو، و نور را دوست داشتم اما در مورد موسیقی و ساوند افکت نیاز بیشتری برای لذت داشتم هرچند با exit به اوج رفتم ولی ای کاش باز هم موسیقی داشت.مشکل من مقداری با متن بود که احتمالا همش درگیر لینچ بودم و متاسفانه ذهن قیاسی نگذاشت لذت بیشتری ببرم. اصلا با خنده های مخاطب مشکلی ندارم و در راستای بروز هیجانات در هنگام تماشا میبینم ولی واقعا برخی اوقات برایم جای سوال بود که چرا آنها میخندند و من درگیر مسئله دیگری هستم، متن کاملا تراژیک است و من کمدی در آن پیدا نکردم.
اگر در بازی روانی متن درگیر شوید لذت زیادی میتوان از آن برد، صحنه اول و کیسه های خون را که دیدم یاد دوست عزیزم در تیوال فرزاد افتادم‌ که احتمالا لذت زیادی برده است و احتمالا با دیدن همین صحنه در متن غوطه ور می‌شود. رورانس پایانی را هم خیلی دوست داشتم.
با آرزوی اجراهای فراوان و موفق
⭐⭐⭐

جانور بی جان!
نمایش جانور دست به روی ایده مناسبی گذاشته است و از اینکه نمایش دغدغه داشت و حرفی برای گفتن داشت سالن را با ناراحتی ترک نکردم.
متن اصلی را مطالعه نکردم اما با احترام نمیدانم مشکل از شیوه اجرایی متن بود یا در کل متن اصلی اینگونه غیرقابل باور بود، بازیها به غیر از سعید نبوی گامی در باورپذیر بودن متن دست کم برای من برنداشتند، سعید نبوی هم که بازی نسبتا قابل قبولی داشت بار هیجانی و روایی در نمایش ایفا نمیکرد، نور پردازی نمایش با آنکه در موردش فکر شده بود اما نتوانسته بود آنچنان تاثیرگذار باشد، میزانسن به گمانم ساده ولی خوب بود و نسبتا در اجرا و فضاسازی آپارتمانی ( به غیر از صدا) قابل قبول بود. افکت ها و طراحی صوتی نیز خیلی مناسب نبود به طور مثال شنیده شدن صدای هواپیما در منزل حتی در مناطقی از تهرانسر، آذری و مهراباد نیز اینگونه نیست یا صدای آمبولانس گویی در کنار گوش مخاطب پخش می‌شود و بیش از اندازه صدای رسا و نزدیک داشت. به هرروی برای من پیرنگ مناسبی شکل نگرفت و نتوانستم با ۳ پرسوناژ اصلی همدلی زیادی داشته باشم در حالیکه به نسبت شغل داستانها و روایتهای اینگونه را زیاد شنیده و یا از نزدیک تجربه کرده ام.
برای گروه نمایش آرزوی اجراهای موفق تر دارم، ضمن اینکه نوع صحبت ،ادب و متانت کارگردان نمایش برای من ستودنی بود.برقرار باشید.
⭐⭐

بلوبری طعمی شالوده شکن
بلوبری را دوبار تماشا کردم و هر دوبار را با بازی نیما قربان زاده عزیز تجربه کردم، برای من این نمایش دارای ایده پردازی و فرم اجرای مناسب بود. بازی نیما قربان زاده را خیلی دوست داشتم و به نظرم میتواند مونولوگ گوی خوبی باشد.
وقتی صحبت تئاتر پلی بک، تعاملی و مشارکتی است یعنی با ساختارشکنی رو‌به‌رو هستیم، شالوده شکنی که داستان را به هم میریزد، ارتباط و تک صدایی درام را متزلزل میکند و به گونه ای تمرین دموکراسی است. این مدل از اجرا در پی نقش دهی به تماشاگر است و در واقع حتی کاتارسیس را نیز دگرگون می‌‌کند،یعنی با دخیل کردن مخاطب در جریان نمایش نقش قهرمان داستان تغییر پیدا میکند و همذات پنداری با قهرمان دستخوش تغییرات فراوان می‌شود. در واقع اجرای شورایی قرابت زیادی با سایکودرام و درمانگری دارد و یکی از تکنیکهای مورد استفاده روانشناسان است و در این موقعیت فرد میتواند مبارزه با سرکوب را تجربه کند و بیاموزد که برای حل یک مسئله تنها یک راهکار وجود ندارد و از طرفی همین مهم بر ارتباط نیز صادق است که فقط یک راه ارتباطی با دیگران وجود ندارد بلکه فرد میتواند راههای دیگر را نیز امتحان کند.
بلوبری نیز تک سناریو و تک صدا نیست و سعی میکند که تماشاگر را در روند داستانی دخیل کند و به عبارتی در پی برداشتن مرز بین مخاطب و بازیگر است که بتواند ارتباط یک سویه را متحول کند و آن را به یک نمایش تعاملی ... دیدن ادامه ›› تبدیل کند.
به گمانم در بلوبری داستان و پیچیدگی آن اهمیت زیادی ندارد و بیشتر این شیوه اجرا است که جایگاه اصلی را دارد و به نوعی عامدانه توسط کارگردان کار جای آنها تغییر یافته است و رجحان بر شیوه اجرا بوده است.قطعا اگر نمایش با تعداد کمتری در حد ۳ تا ۸ نفر اجرا رود مخاطب لذت بیشتری میبرد و حضور خود را پررنگ تر میبیند اما به دلیل مسائلی مانند هماهنگی، بعد اقتصادی و شاید زمان بر بودن کار این امر میسر نشده. همانطور که اشاره کردم بازی نیما قربان زاده را دوست داشتم و در تعامل و دخیل کردن مخاطبین تلاش مناسبی داشت و بداهه گویی و مدیرت تاثیرگذاری مناسبی داشت، حضور چند بازیگر دیگر کنار نقش اصلی شاید ایده مناسبی باشد اما گویی در این نمایش خیلی موثر نبودند هرچند که در تجربه دوم تماشا ارتباط بیشتری با آنها گرفتم. طراحی صحنه در هنگامی تاریکی در عین سادگی برای من خوشایند بود اما در هنگام روشنایی نورهای لوستری سالن به چشم میامد و به نظرم روی کیفیت کار تاثیرگذار است، هرچند که محدودیت های سالن را به خوبی میدانیم.گرداننده نقش مهمی در نمایش دارد و صدالبته که ایرادهای تماشای اول تا اندازه زیادی در تجربه دوم برطرف شده بود به طور مثال رای ها یادداشت می‌شد اما گاهی استنباط میکنم که تمرکز نهایی را نداشت اما به هرروی در تجربه تماشای دوم خوب بودند. نکته آخر جمع بندی پایانی و صحبت تسهیلگر یا گرداننده با مخاطب نیز به گمان من میتوانست نباشد، چون اصولا تیاتر شورایی به دنبال قضاوت نیست، بنابراین میتواند بدون پند دهی یا طرح سوال پایان یابد.
شاید مهدی ملکی با توجه به آثار مکتوب و اجراییش بیشتر در نمایشهای آیینی و ایرانی شناخته شده باشد اما به نظرم بلوبری که اتفاقا آنهم همین عناصر را تا اندازه ای حمل میکرد نشان می‌دهد که میتوان در اجراهای عمومی دست به تغییر، ساخت زدایی و نواوری بزند، البته این تنها برداشت یک مخاطب معمولی تیاتر است.
به هرتقدیر من لذت کافی را در سبک اجرایی، ایده پردازی و بازی بردم، بلوبری بدون خودنمایی و هرگونه ژستی برای من خوشایند بود.

احساس میکردم که در مورد نمایش ننویسم بهتر است اما بعد از گذر چند روز گمان میکنم معدود دفعاتی بود که برای هزینه ای که شد ناراحت شدم و قطعا این حق را دارم که بابت هزینه زمانی و مالی،انتظار مناسبی از کار داشته باشم. دست کم بازیها و لحن مناسب و هماهنگ باشد ( نمایش را در دومین اجرا دیدم) گروه موسیقی حرفه ای تر عمل کند، از همه مهمتر من مطلع باشم که قرار نیست نمایش ببینم بلکه بیشتر قرار است حرکات آکروباتیکی ببینم که به عقیده من هیچ ربطی به موضوع و دغدغه اصلی نداشت. دغدغه ای که هفتگی با آن سروکار دارم به شکل وحشتناکی نابود شد و فرصت بیانش سوخت، نمایش در طرح مسئله نیز ناموفق و جانبدارانه عمل کرد و حتی برای من و درک من مقداری آلوده به جنسیت ستیزی داشت.
اعتیاد و کودک آزاری تراژیک ( به دلیل اسپویل بیشتر توضیح نمیدهم) موضوع اساسی و مهمی است که در یک خواب بد تعبیر شد، حتی این نمایش گروه سنی مناسبی نیز ندارد و به گمان من که دست کم ۲۰ سال با مسئله اعتیاد عجین هستم مطالعه مناسبی هم نداشت، شرک و هفت کوتوله در نمایش و متن نه تنها در پیشبرد داستان یاری رسان نبود بلکه برعکس عمل میکرد. در مورد توهم مواد همه میدانیم و فیلمهای زیادی از تری گیلیام، آرنوفسکی و دیگران در این زمینه وجود دارد که این وهم را به خوبی مطرح کرده اند اما به این شکل؟ دست کم برای من اصلا جالب نبود.بازیگران نمایش و متد بازیشان من را به یاد بازی آن سریال و شخصیت معروف دهه ۶۰ می‌اندازد که فکر میکنم لزومی به نامبردن از وی نباشد، لطفا مطلع باشید که تیپ اعتیاد ساختن در دهه ۶۰ با امروز خیلی فرق دارد. میش میشی صحبت کردن و پا کشیدن برای معتاد قشر شهری منسوخ است .
به هرروی امیدوارم که از گروه نمایش کارهای بهتر و موفق تری را ببینیم

مصائب بشری از دوران باستان تا به امروز
خیلی راحت همین اول متن بنویسم که نمایش را واقعا دوست داشتم، چه نمایشی، چه متنی، چه شرافتی، چه بیانی. از لحاظ طراحی صدا و موسیقی فوق العاده بود مگر می‌شود در نمایشی موسیقی نوردیک و دث بلک پخش کرد و دوستش نداشت، مگر می شود از خون جوانان وطن شنید و احساسی نشد؟ طراحی نور بسیار دلپذیر و دوست داشتنی بود، میزانسها را به غایت دوست داشتم و همچنین گروه بازیگری کاملا مناسب بودند و بازیهای خوبی را ارائه کردند، چه فن بیان چه اکت چه لحن صدا همه برای من خوشایند بود، این یک نمایش است که کارگردانی دارد و مهر و امضای جناب دادگر عزیز را با خودش به همراه دارد.
اما خود متن و تلفیق این دنیای جدید و قدیم در یک محیط نمایشی نزدیک به گروتسک و تا اندازه ای فانتزی را خیلی خوب بود. در واقع دو روی یک سکه و مصائب بشری در قامت این نمایش بسیار دلپذیر است.
تکرار پذیری و به سخره گرفتن دموکراسی شعاری و دیکتاتوری حقیقی و تمامی ارجاعات به دنیای امروز قدرت اصلی نمایش بود، شاید نمایش در فرم بسیار خوب بود ولی برای من محتوا به مراتب بهتر و دوست داشتنی تر بود و حتی پایان نمایش را قدری زود هنگام میبینم چون جای داشت که لذت بیشتری از تماشا ببرم. دادگر و تیمش تک صدایی و تک خطی بودن ادبیات کلاسیک یونان را دور زدند و به گونه ای فراتر از فرارویت ها عمل کردند و در واقع خط زمانی را می‌شکنند و با ظرافت تکرار پذیری قدیم و جدید را مطرح ... دیدن ادامه ›› می‌کنند.
پیش از کشتن خشمگین است و خشمش را نثار نظم دروغین، قدرت غیرمشروع، حکام، قوانین برساخت شده، ناخوداگاه جمعی، مصرف گرایی، استبداد، خانواده، عشق و حتی فرهنگ طبقه مسلط یا بورژاوازی میکند. گونه روایت پسامدرنی نمایش دست مخاطب را در برداشت و ادراک باز میگذارد اما خوانش درستی از متن و اجرای پسامدرنی دارد و برخلاف برخی که پست مدرن را در بی نظمی و آشوب میبینند نظم خود را در روایت حفظ میکند.
پیش از کشتن در حقیقت خود کشتن است یا بعد از کشتن است یا هر سه مهم این است که روایت کشتن است و نابودی، پیش از کشتن نگاه پرستشگری به اسطوره ندارد و نگاهش بیشتر به پرسشی از اسطوره شباهت دارد، پرسشی که آگاهی ساز است، پرسشی که اسطوره‌زدایی می‌کند و نظم را به چالش می‌کشد. در آخر پیش از کشتن یک فریاد است اما نه یک فریاد خاموش بلکه فریادی محکم اما دلپذیر.
فرصتی دست دهد حتما به تماشای دوباره خواهم رفت. برقرار، پر اجرا و موفق باشید.
⭐⭐⭐⭐

دیشب که برای سومین بار نمایش را دیدم، چون تا اندازه ای دیالوگها را بلد بودم، غرق اکت بازیگران شدم و بیشتر به قدرت حامد رسولی و این اجرای فیزیکالش پی بردم، بدن آماده در کنار ذهن آماده، برای اولین بار در نمایشی از مساوات برای من کسی از خودش جلو زد! جناب رسولی واقعا تماشای حضورت در صحنه لذت بخش بود.
بعد از ۳ تجربه تماشای شکوفه هنوز لذت اولین اجرای ایرانشهر برایم گونه ای دیگه بود. اولین مواجهه، اولین کشف، اولین شکوفه، چیزی از نوشته روز اولم کم یا زیاد نمیکنم فقط در این نوشته خواستم تقدیری از حامد رسولی داشته باشم.

حتی سربازان شطرنج نیز مرد هستند.

سریع گوشواره‌هایت رو در بیار! چه وضعشه؟ توسربازی؟...

خانم آلکسیویچ نویسنده مستند گونه ای است که ۵ اثر به هم پیوسته در مورد جنگ دارد که گویی یک کل را تشکیل میدهند، البته خواندن هر اثر به صورت مجزا جذابیت خودش را دارد و مخاطب را به دنیای نوشته‌ها و دغدغه‌هایش میبرد. زمزمه های چرنوبیل، آخرین شاهدان، زمان دست دوم، پسرانی از جنس روی و جنگ چهره زنانه ندارد. مهمترین ویژگی آخری "پلی فونی" بودن است به عبارتی چند صدایی که از باختین شروع و در مرگ مولف بارت ادامه یافت و یکی از ویژگیهای ادبیات پسامدرنی است. پلی فونی در واقع کوششی است برای رهایی از تک صدایی مولف و شنیده شدن تمام زمزمه ها و صداها از طرف تمام شخصیتهای داستان و محو راوی اصلی یا نداشتن مولف نهایی، بنابراین روایت اصلی در روح نوشته حاکم نیست و ما با روایتها سروکار داریم، سرکوب نشدن صدای هر کدام از راویها یا صداها در داستان چند صدایی ارتباط مستقیمی با دموکراسی و جهان باز دارد. در حقیقت در جامعه ی باز هیچ شخصیتی با هر اندیشه و تفکر و رفتار سرکوب، پنهان و منزوی نمی شود و جا برای فعالیت هر نوع رفتار و تفکری باز و آزاد است.
با توجه به همه این مسائل نمایش میتواند جذابیت های زیادی را برای خاطب داشته باشد، در جنگ چهره زنانه ... دیدن ادامه ›› ندارد متن به غایت خوب است و بسیار متشکرم که به نمایش به متن اصلی تقریبا کامل وفادار است. در این نمایش هر انسان به مثابه یک تاریخ نگریسته می‌شود و تجربه زیسته خود را از جنگ بیان میکند که در نهایت کولاژ کار به تاریخ جنگ می‌رسد. نمایش همانند الکسیویچ جنگ را موجودی مقدس نمیبیند هر چند هم دیو سیاهی از آن نمیسازد اما بیش از هر چیز به فقدان و نابودی در جنگ اشاره دارد، به زنانی اشاره دارد که در جنگ حضور داشتند اما همواره در تاریخ جنگ غایب هستند، نمایش برعلیه واژه men قرار میگیرد که یک مفهوم کاملا جنسیت زده است. در بسیاری از متون واژه men با اضافاتی مانند of war یا غیره به سربازان جنگ گفته می‌شود، پس زنان کجای داستان بودند؟ آیا فقط تخم مرغ میپختند و لباس می‌شستند ( هرچند همین هم دارای اهمیت است)؟ در روایتهای جنگی در ایران و کشورهای دیگر به کمتر قهرمانی با جنسیت غیر مرد برمیخوریم، نهایت با یکی دو داستان تراژیک سر و ته یک مسئله را هم می‌آوریم. اصلا دنیای زنانه در جنگ چیست؟ در بازگشت آنها بعد از جنگ چه اتفاقی افتاد؟ زن مستقلی که دچار معلولیت شده، چاق یا لاغر شده، همسرش یا فرزندی را از دست داده، دوستان و .... .جنگ چهره زنانه ندارد سعی میکند شما را به عمق این اتفاقات ببرد و حتی از عشقهای یک روزه نیز عبور نمیکند، به هرتقدیر بهتر است نمایش را که دیدید کتاب مستند گونه آن را نیز مطالعه کنید و حتما لذت زیادی خواهد داشت.
اما به هرحال نمایش ضعفهایی داشت که به غیر از چندین تپق و ناهماهنگی ها می‌شود به یک سری از طراحی ها اشاره کرد، به طور مثال طراحی نور میتوانست بهتر از این باشد و استفاده از نور قرمز تقریبا ثابت برخی اوقات برای من بی معنا بود، چرا از شیشه آب معدنی مدرن استفاده شده بود؟ خیلی بهتر بود یک بطری شیشه ای یا یک لیوان شیشه ای استفاده شود، یا پوتین های دو نفر از مردان هیچ سنخیتی با تاریخ روایت نمایش نداشت و بیشتر یاداور جنگ های جدید و سربازان آمریکایی بود، مدل دوربین عکاسی نیز به گمانم برای این نمایش جدید بود و به راحتی نمایش میتوانست از این مسائل جلوگیری کند.
اما در مجموع طراحی لباس مناسبی داشتند و ایده دوربین فیلمبرداری و پروجکشن را دوست داشتم، موسیقی تقریبا فاینال کار نیز دوست داشتنی بود و صدالبته جایش در میان نمایش و خرده روایتها خالی. به هرروی از دیدن نمایش راضی بودم و به اندازه کافی از نمایش لذت بردم، برقرار و پراجرا باشید
⭐⭐⭐

امیدوارم سوتعبیری شکل نگیرد ولی اصلا نتونستم با کار ارتباط بگیرم، یک کار رها و تلفیقی، حتی به درستی آن اشعار و کنایه به برخی فیلسوفان یا حکیمان زدن را هم درک نکردم، نه الکترا دیدم نه اودیپ، اصلا سوفوکلی وجود نداشت، آگاممنون چرا اینگونه بود با چه خوانشی روایت این شکل بود؟منلائوس، کریستوتیس و .... این تلفیق نامناسب با حکیمان و شاعران ایرانی به شدت کار را تحت تاثیر قرار داد.
دوره «پریکلس» در یونان را نمیتوان با هرچیز مخلوط کرد، دقیقا مخلوط بهترین مفهوم است دوره‌ پریکلس دربردارنده انقلابات بنیادی در اندیشه بشر است دوره استیلای خردگرایی بر سنت گرایی مرتجع. دوره‌ای که چنین آثاری خلق می‌شود و در کنارش پانتئون ساخته می‌شود. در همین دوران است که خردگرایی پلاتو و سقراط دوباره جان میگیرد و بعد از آن در ادبیات شکسپیر زاده می‌شود و در فلسفه دکارت.
به غیر از این میزانسن و طراحی نور را اصلا دوست نداشتم، طراحی لباس نسبتا مناسب بود اما بازیها و مخصوصا لحن دو نفر از بازیگران اصلا خوب نبود و اون لحن تراژیک و خشمناک را گویی از یک شخصیت انیمیشنی وام گرفته بودند، به گمانم به صورت عامدانه این ناهماهنگی در میان بازیگران وجود داشت که اگر غیر این باشد تنها یک بداهه با دیالوگهای سخت ظاهرا کلاسیک است. به هرروی الکترا در روایت طعمه انتقام نمی‌شود و خود دست به انتقام جویی میزند، ولی روح این رخداد در این نمایش برای من شکل نگرفت،.
به امید تماشای آثار دیگر از این گروه. پایدار باشید.

خونه که آمدم یادم آمد این نمایش عشاق سینه چاک است و نمایش تشکر دست کم مقداری من را جذب کرد، هرچند آن موقع هم با متن ارتباطی نگرفتم.
آخرین عاشق یک نمایش تنها سرگرم کننده است که شاید برای خیلی ها جذابیت داشته باشد، اما روایت یک هوسرانی نه یک عشق برای من جذابیتی نداشت و اصلا با کار ارتباط برقرار نکردم. بارنی در هر ۳ پرده و آن هم درخانه در حالی که به نظر همچنان متاهل است ( دست کم اینجور از نمایشنامه یادم میاید) به دنبال یک رابطه یک شبه و زودگذر است و به هیچ عنوان به دنبال یک رابطه عاشقانه نیست، اپیزود یک و دو برای من هیچگونه درامی را شکل نداد و تنها در اپیزود ۳ بود که درامی در حال شکل گیری بود که رها و بی نتیجه تمام شد.
به هرروی من بحران هویت را در هر ۴ نفر درک میکردم اما احساس همدلی هرگز برای من شکل نگرفت، شاید نقش بارنی بهترین نقش بود و این نظاره خود در دیگری ( آینه سانی) را بهتر از دیگران به تصویر کشید و همچنین تغییر بارنی از آن کت و شلوار رسمی به لباسهای نسبتا اسپرت تر و حتی کاهش نگرانی از اذیت همسایه و یا برگشت مادر که سیر اندیشه بارنی را نشان میداد.
با آزوی تماشای کارهای دیگر از این گروه محترم

این دفعه نوبت من بود که گل به خودی بزنم!
چرا انقدر این نمایش را دیر دیدم؟ موضوع را کاملا میدونستم چیه و اتفاقا شدیدا علاقه هم داشتم و از سال ۶۸ فوتبال و پس از آن نود را با اشتیاق دنبال کردم اما چرا به این شکل در ۴ روز پایانی اجرا؟ شگفتانه آخر هفته من گل به خودی بود و لذت زیادی از تماشای آن بردم.
گل به خودی موضوع ساده ‌ای را برای خود انتخاب کرده اما این موضوع ساده در بطن خود تتها به فوتبال اشاره ندارد، تنها کنایه به فردوسی پور و میثاقی ندارد، تنها مربوط به مجری و بازیگر نیست، بلکه سخن از ممنوعیت و مکانیسم بقا است، صحبت از هزینه و دادگری است.
ریتم نمایش بسیار مناسب است، در کنار آن بازیها خوب و کاملا قابل قبول و به گمانم هر ۴ بازیگر به درستی نقش خود را ایفا کردند، طراحی صحنه و نور را هم دوست داشتم و به گمانم متن با اینکه دارای ضعف هایی بود اما در انتقال پیام بسیار کارامد بود. خلاصه نمایش برای من معطوف به فوتبال و ۹۰ نبود هرچند جذابیت کار را زیاد میکرد اما حذف در سیستم را هدف گرفته بود که چرا برخی از ما حذف یا تبعید می‌شویم، تبعات شخصی و اجتماعی آن چیست و چگونه میبایست به آن غلبه کرد؟ یعنی ۳ سوال اصلی فلسفه: چرا، چیست و چگونه. به هرروی در متن تنها یک سناریو چگونگی مطرح شد و شاید هوشمندانه ترین و طعنه آمیز ترین سناریو انتخاب شد، سناریویی که همچنان دست کم در ذهن فرد میتواند پرهزینه باشد. به هر حال هرگونه زبان و متن تنها در امنیت قلم‌رو شهروندی و هراس‌اندیش نبودن آگاهانه یا ناآگاهانه‌ی یک مولف چه نویسنده، چه مجری، چه استاد دانشگاه، چه فعال اجتماعی یا ... پی‌ریزی می‌شود.
تنها یک افسوس برای اجرا که چرا دیر آمدید هرچند بالاخره خوش آمدید و یک افسوس برای من که چرا دیر دیدم اما به هرحال دیدم.
⭐⭐⭐⭐

سفید برای من رنگی بود و نمایش را دوست داشتم.
دیروز برای من روز خاطره‌انگیزی بود، سوپرایز دوستان تیوالی و حضور بسیاری دیگر که تک تک آنها را دوست دارم و از بودن در کنارشان لذت میبرم باعث شد که به دیدن نمایش با حال بسیار خوبی بروم.
سفید با ترک numb آغاز میشه و بی حسی را از ابتدا به مخاطب واگذار میکنه اما بی حسی که در تقابل بیش از همه یقه نسل جدید یا نسل تغییر را میگیرد. سفید دغدغه خانواده دارد، سفید نگاهی طعنه وار به خاطره تاریخی دارد که با فراموشی سفیدگونه در شخص و روابط میان فردی در میان خانواده به روایت آن میپردازد. به زعم من سفید پرگویی نکرده بود و به مسئله بدون کم و زیاد میپردازد، در هرخانواده ای ممکن است چنین شرایطی و چنین بحث و جدلهایی روی دهد. نمایش از بازیهای خوبی برخوردار است هرچند دربرخی موارد ژست و لحن فراموش شد ولی با توجه به اجرای اول قابل قبول بود. بهترین جایگاه تماشا با توجه به کوچک بودن صحنه جایگاه B است و گمان نمیکنم خیلی ردیف آن مهم باشد هرچند خودم در ردیف یک دید بسیار مناسبی داشتم.

** ... دیدن ادامه ›› هشدار اسپویل
در واقع اصلی ترین نقشهای این نمایش مادر و بهار بودند، مادر که حضور فیزیکی نداشت و فقط به بازگویی خاطره های گوناگون و گاهی متناقض از جانب خانواده با او آشنا می‌شویم و از سویی دیگر بهار که اسم بسیار مناسبی برای او انتخاب کرده بودند، کوچکترین فرد خانواده و به نوعی دگراندیش ترین فرد خانواده است. اعضای دیگر خانواده نیز هر کدام میتوانند مانیفست متناقض خود را داشته باشند، به طور مثال دختر فرهنگی دین داری که برخلاف تعصبش در برخی مفاهیم و روایت ها دغدغه زنان و ژلیش هم دارد، دختر دیگری که بی تفاوت و تااندازه ای منزوی شده و همسری که برای کمک آمده و گاهی زخم می‌شود و گاه درمان و ....
به هرروی مهمترین نقش برای من بهار بود. بهاری که توسط اعضای ستی تر به دیوانگی و عدم درک مناسب متهم می‌شود اما گویی او فقط خشم دارد خشمی نهفته از عدم تغییر، خشمی از تقابل سنت و مدرن، خشمی از عدم مدارا، خشمی از احساس تقصیر و خودسرزنشی.
در موسیقی numb از Linkin park جایی اشاره می‌شود:

I’m becoming this
All I want to do
Is be more like me
And be less like you

و گویی این روایت کوچکی از تقابل در خانواده است که من در نمایش حسش کردم، از سویی دیگر خوانش ها تاریخی نسبت به مادر که میتواند طعنه وار باشد نیز بسیار مناسب بود یکی مادر را افسرده میدید، یکی فعال سیاسی، یکی یک توده‌ای قدیم، دیگری یک مذهبی فناتیک و شخص دیگر یک مانع تغییر .

به هرسان نمایش سفید برای من بالاتر از متوسط بود و بیشتر از ۳ ستاره ارزش داشت با توجه به اجرای اول و برخی ناهماهنگی ها به نمایش ۴ ستاره میدهم هرچند که این ستاره ها گویایی لذت و عدم لذت یک مخاطب را به درستی نمیرساند.
پراجرا باشید.
⭐️⭐️⭐️⭐️

قبل از هرچیز دیدن نمایش فقط با تخفیف وفاداری برایم ممکن بود و بعد از ماجرای افزایش سرخود بلیت نمایش را خط زده بودم اما به هرروی با اغفال دوستان و کنجکاوی خودم و تخفیف وفاداری به سالن رفتم.
یادمه ترم یک دانشگاه یک مقاله کلاسی در مورد مشاغل کاذب میخواستند و من فراموش کردم که بنویسم در ۲۱ سال پیش پرینت شده مد نبود و خیلیها روشن و خاموش کردن سیستم را هم بلد نبودند و خیلی از پیپرها دستی داده میشد. به هرحال رسیدم دانشگاه ۲ ساعتی وقت داشتم شروع کردم به گل و بته کشیدن در کاغذهای خالی، من که به زور یه خودکار و سرسید را دانشگاه حمل میکردم، یورش بردم به لوازم تحریری دانشگاه و چند رنگ خودکار و خط کش و خرت و پرت خریدم، سریع رفتم کتابخونه دوتا کتاب گرفتم و بدون اینکه بتونم پاراگرافها را به درستی ربط بدم با چند رنگ خودکار کپی پیست دستی کردم. نتیجه محتوایی کار وحشتناک بود ولی از لحاظ فرم یک اثر هنری خلق کرده بودم اثری که پیش و مس از آن هرگز شکل نگرفت.
مانش بسیار درخشان در طراحی نور، صدا و صحنه اما واقعا در متن بسیار گسسته، از نظر بازی سام درخشانی تنها برای من فریاد میزد و این فریاد بیشتر شبیه جیغ شنیده می‌شد، حتی گریم سام را هم دوست نداشتم و گاهی اثر متضادی روی من داشت و به جای همدردی، برایم با لبخند همراه بود. مانش روایتی از بی وطن شدن است و یا بهتر بگویم نو وطن شدن، پناهندگی ( و حتی تا اندازه ای مهاجرت) گاهی زخم عجیبی است اما همین زخم با خود امید را به همراه دارد.
چه می‌شود که دیگر خانه مفهوم خانه را ندارد؟ چرا باید از خانه عبور کرد؟ پیشرفت، جبر، فرار، آرزو، جنگ، سیاست، دگراندیش بودن و یا هرچیز دیگر گاهی مفهوم خانه را به ویرانه یا دست کم به جای خواب تبدیل میکند.به هرروی عوامل – زمانی – مکانی – انگیزشی در بروز پدیده پناهندگی و مهاجرت نقش اساسی دارند. ... دیدن ادامه ››
بر این اساس می توان گفت که مهاجرت و پناهندگی یا فرار از وطن حرکت انسانها از یک نقطه به نقطه دیگر، در فاصله زمانی خاص با قصد و انگیزه بهبود خواهی است و باید دانست که در امر جابجایهای جمعیتی دو نوع گریز از اضطرار و اجبارهای محیطی، خود نوعی بهبودخواهی و رفاه طلبی است. از این رو انگیزه غالب مهاجرت ما بهبود طلبی، آسایش و آرامش است. اما گاهی این آسایش و آرامش به دست نمیاید و حتی فرد به مقصد خود نیز نمیرسد و گاهی هم که به مقصد می‌رسد گویی که به مقصد نرسیده و سرگشته و خسته به دنبال کیمیای آرامش است.

مانش موضوع خوبی دارد هرچند اگر ممیزی ها نبود و به صورت مستقیم تری در مورد مهاجرین و پناهنده های ایرانی بود به جذابیت کار بسیار می‌افزود. احساسات و سانتی مانتالی که در متن وجود دارد الزاما درام را شکل نمیدهد و متن توانایی درک روایتها را برای مخاطب در یک آشفتگی احساسی از دست میدهد و تمام قدرت خود را برای پوشاندن این ضعف به فرم میدهد، نور، صدا و صحنه. همگی برای من دیدنی و به یادماندنی بود اما احساس همدلی برای من شکل نگرفت نه در مورد روایت اندونزیایی نه رواندایی نه حتی روایت افغان ( که میتوانست کرد ایرانی باشد و شاید هم بود). تنها بازی که مرا جذب کرد بازی قصاب بود انهم نه در نقش قصاب پس بهتر بگویم تنها بازی را که دوست داشتم بازی مهدی حسینی نیا بود که اگر متن بهتری بود صدالبته نقش آفرینی درخشان تری از او شاهد بودم.
به هرروی بابت تلاشتان در ارائه فرم زیبا و به یادماندنی تشکر میکنم و تنها به همین دلیل نمایش برای من سه ستاره بود، صدالبته که روز بسیار خوبم هم بود و در این لذت بسیار تاثیرگذار.
⭐⭐⭐