حاضر غایب دوست داشتنی

ناصدا به شدت از طراحی های خوبی استفاده کرده ، طراحی در نور، طراحی حرکت، طراحی سازه و مهمتر از همه طراحی متن. بازیها چشم نواز بود، موسیقی و صدا بسیار قابل قبول و در خدمت متن بود، اما نقطه عطف متن بود و متن.
برخلاف توضیحات متن روانشناختی صرف نبود، اینکه از رنج سخن ببریم از کودکی گفت و گو یاد کنیم، به رابطه زوج اشاره کنیم ،یا از اختلال ptsd یا افسردگی ماژور یا sd و اختلال خواب، تنها یک پیکر بیرونی و بدون روح نمایش است. نمایش قرابت معنایی چندانی با جامعه شناسی نیز ندارد هرچند که بیشتر به آن نزدیک است، بحث جنسیت و مدیا، تربیت و غیره نیز پوسته های ما بعد ابتدایی فردنگری روانشناسانه نمایش است.
مگر می‌شود حرفی از زبان و گفتار زد و هرآنچه ۲۴ سال با آن درگیر بودی رو نادیده گرفت؟
مگر می‌شود از دال و مدلول سخن برد و به آن ... دیدن ادامه ›› بی تفاوت بود؟
مگر می‌شود نمایش سیلی به ساختارگرایی بزند و مفاهیم پساساختاری را شکل دهد و آن را دوست نداشت.
مگر می‌شود در فرامتن حضور سوسور و هایدگر و روسو را دید و بی خیال لذت آن شوی؟
اما از همه مهمتر حضور دریدا بود با واسازی با گرماتولوژی با حضور غایب.
آیا گفتار همان زبان است؟ آیا آنچه بر طبق قواعد دستوری سوسوری سخن میگوییم همان مدلول را تداعی میکند؟
پلان نمایش چقدر دوست داشتنی بود، مانند همان خانه های شطرنج سوسوری و چه بی اعتبار شد این پلان؟ لوگوس افلاطونی در نمایش وجود خارجی نداشت جای خود را به دیفرانس دریدایی داد. در حقیقت معنای مبسوطی بر رخدادهای این نمایش شکل نمیگیرد و هر آنچه هست بر تعویق و تفاوت ( تفاوط به دریدا نزدیک تر است ) حاضر می‌شود و گاهی خودش را پنهان میکند.
حقیقت در نسبتی بین آدمی و هستی متحقق می‌شود؛ بنابراین حقیقت امری در دسترس نیست؛ ما بدان احاطه نداریم؛ فراتر از ماست اما نه چونان شیء ثابت، حقیقت فقط بر ما آشکار می‌شود و پنهان می‌شود.
دریدا واسازی یا ساختارشکنی را به منزله شیوه‌ای برای آشکار ساختن تفسیرها تعبیرهای چندگانه از متون مطرح کرد که متن به طور نچرال دارای ابهام و کژتابی است.
به هرروی به همین دلیل رسیدن به معنای نهایی و کامل آن امری غیرممکن است. او زبان یا متون را بازتاب و انعکاس طبیعی جهان نمی‌داند، بلکه متن را شکل‌دهنده و سازنده تعبیر ما از جهان می‌داند و معتقد است که متون این امکان را ایجاد می‌کنند، که ما واقعیت را بفهمیم. به نظر دریدا، انسان به نقطة پایانی تعبیر یک متن نمی‌رسد. برا او هر متن نشانگر تنوع و تفاوتهای معنایی است و چیزی ثابت نیست؛ به همین خاطر، تحلیل متن به صورت مسلم و قطعی غیر ممکن است.
اصولا دریدا در شالوده شکنی خود به برعکسی و واژگونه کردن سلسه مراتب پایدار و قابل انتظار در تقابل های دوگانه معتقد است . نظرقه و پرسپکتیو بحثِ دریدا مبنی بر واژگونی و تخریب زوج های دوتایی ، حاوی استعداد انقلابی مارکسیستی (طبقاتی)و فمینیستی است که اساس بحث تقابل های دوگانه آن « نتیجه منطقی بحث های نشانه شناسی است »
به زعم ژاک دریدا در طول تاریخ بشر همیشه دوگانگی و نظامهای باینری مانند: سفید و سیاه، قوی و ضعیف، زمین و آسمان، زن و مرد، علت و معلول و ... وجود داشته و انسان معاصر باید به مقامی برسد که از این دوگانگی آزاد و رها شود علت عدم پیشرفت فلسفه هم همین گرفتاری بوده که باید رها شود.
من فکر میکنم در نمایش نه از آنیموس خبری است نه از عقده ادیپ یا الکترا، نه روان درمانی ممکن است نه دارودرمانی، نه الگوهای تکراری وجود دارد نه سوپر ایگو. نمایش بر تفاط ( تفاوت) استوار است. بر شکستن دال و مدلول. نمایش از شکست تفسیر سخن میبرد و فریاد می‌زند آنچه بر من به وقوع پیوست بر دیگری شاید رخ ندهد، آنجا که سخن می‌رود چرا در مورد زندگی ما به دیگری سخن میگویی شاید شاه بیت این غزل فلسفی است. دیگرانی که قدرت ( واپس زدگی و اختلال) تشخیص متفاوتی دارند، دیگرانی که صدا را ناصدا و ناصدا را صدا می‌بینند. روایت یک فراروایت است و یک فراروایت ساخته شده از روایتهای متعدد.
دریدا بر این نکته تاکید دارد که هیچ نظامی (چه زبانی, چه هویت فردی به نام من و غیره) بدون قرار دادن دیگری و خود بی معنی ست. پس در این رویکرد به چه اکتفا کنیم؟ لوگوس؟ عقل؟ منطق؟ اسطوره؟ شناخت؟ همدلی؟ شاید هیچکدام یک دال مدلولهای ناانتهایی دارد یک دال همیشه در مدلولی در تعویق گرفتار است.
احساس میکنم غیر دقیق ترین و غیر قابل خوانش ترین متن تیوال خودم را نوشتم، اما زنجیره همنشینی و جانشینی برای من در این نمایش جایی نداشت و متن از هرگونه معنای مخصوص و جبری رها بود.

در پایان خوشحالم در روز آخر نمایش را دیدم و از گروه اجرایی بابت این مهمانی تفکر کمال تشکر را دارم.

ما سوگواریم، چون هرگز نمی‌توانیم گذشته را احیا کنیم.....دریدا

⭐⭐⭐⭐⭐

دیری چشم به راهمان می گذارد،
 با این همه چه زود فرو می ریزد
روح شکوفه های گیلاس!
سوکی

نمایش ساکورای کاغذی روح به شدت لطیفی داره، در واقع با آن سبک روایت سورئالش به دنبال سفری است که با خرده روایت های متفاوت، به فقدان معنا دهد یا راهی برای آن پیدا کند، از بیم و هراس فقدان به زندگی برگردد. هرچند سفر دشواری است اما باید سعی کرد روح لطیف و نسبتا شاعرانه این نمایش را در این خرده روایت های کمی شلوغ با فرمی متفاوت درک کرد، گاهی لازم است گرمای برف را در بهمن چشید. به هرروی تماشای نمایش برای من لذت بخش بود.

روز اول نمایش مقداری ناهماهنگی وجود داشت و به قول فرزاد گویی تیم اجرا کمی استرس داشت، امیدوارم در اجراهای بعدی موسیقی و صدا تنظیم مناسب ... دیدن ادامه ›› تری شود برای آنکه مخصوصا در آن پرده حضور خانوم خلیلی و اون دیالوگ ها و متن قشنگ و پراحساس، موسیقی متاسفانه یاری بخش نشد و این جِدا میتونه به کار ضربه بزنه. نمایش خلاقیت خوبی در طراحی لباس و گریم داره و اگر موسیقی و نور هم ژوست شود، قابل تامل است. نکته دیگر استفاده از ویدیو پروجکشن است که باز تمرین و هماهنگی بیشتری میخواد.
اما خود متن، با ورود به دنیای نمایش و عبور از آن پرده رئالیسم جادویی نخست با آن رو‌به‌رو میشوید و هرچه پیش می‌روید به کوبندگی و شلاقی بودن متن پی می‌برید، همانطور که بالا اشاره شد متن در قالب روایتهایی بیان می‌شود گاهی متناقض با رویکردهای مختلف که به پاسخ مناسبی در باب فقدان برسد، گاهی طنز، گاهی سورئال، گاهی عرفان و ... . شاید همین مسئله برای مخاطب کمی گیج کننده باشد و مخصوصا در دو سه پرده اول از ارتباطش با کار کاسته شود. اما درونمایه شاعرانه نمایش را باید پی گرفت و دنبال کرد و از آن لذت برد، شاید هم فکر کرد، منقلب شد، پریشان شد یا هر حس دیگری که می‌تواند برای شما لذت بخش باشد. البته به گمان من یکی دو روایت می‌توانست در نمایش نباشد چون با ریتم کار خیلی هارمونی نداشت و ممکن است ذهن مخاطب را کمی شلوغ و خسته کند، صد البته دوست داشتم چاشنی طنز کمی کمتر شود، که این آخری دیگر کاملا شخصی است. در کل من این نوع روایت نمایش و شخصیت پردازی های گاهی عجیب و ساختار شکنانه‌ اش رو دوست داشتم.
نکته دیگر اینکه مدت زمان نمایش نزدیک به یکساعت و نیم است و از قبل با آگاهی وارد سالن شوید تا آخر نمایش خسته نشوید، که البته این مسئله یعنی مدت زمان، در برگه نمایش هم ذکر شده.
فلسفه نمایش با ایکیگای ژاپنی قرابت بیشتری دارد و به ستایش زندگی می‌پردازد و مرگ را در این چرخه زمانی قرار میدهد و از زندگی جدا نمی‌کند. در واقع ایکیگای معتقد است که آنچه در حال تجربه کردنش هستیم ، هیچ گاه دوباره رخ نخواهد داد و تکراری بر آن نیست و باید دلیلی برای بودن پیدا کنیم.
به هرروی فقدان، تجربه‌ی دشواری‌ست که می‌تواند زخم‌های عمیقی را در جان و ضمیر ما بر جای بگذارد. فقدان می‌تواند از دست دادن یک عزیز، پایان یافتن یک رابطه‌ یا از بین رفتن یک هدف مهم باشد.
بر اساس رویکرد رواقیون هم که نگاه کنیم: افراد به جای تمرکز بر رخدادهایی که قادر به کنترل آن‌ها نیستند همانند مرگ ،باید بر آن چیزی که توانایی کنترل و مدیریت آن را دارند مثل افکار و کنش تمرکز کنند. و به تمرین پذیرش بپردازند،که به معنای احترام گذاشتن به فرآیند و وضعیت فعلی‌‌ست و همچنین اذعان به اینکه همه‌چیز موقتی و شاید بی پایان است.

در ژاپن، شکوفه های گیلاس یا همان ساکورا جایگاه بسیار مهم و برجسته ای داره و گل ملی البته غیر رسمی این کشور محسوب می شود و جشن باشکوه هانامی هر ساله با خیل عظیمی از جمعیت برگزار می‌شه و مردم به تماشا و زیست میان ساکورا و اومه ( شکوفه آلو) می‌پردازند این گل ها به دلیل عمر کوتاهی که دارند به عنوان یادآور ماهیت گذرای زندگی هستند.
این مسئله تا اندازه زیادی به آرمان های بودایی متصل می‌شه که به گذرا و شکنندگی زندگی انسان اشاره دارد و بر اهمیت توجه و زندگی در زمان حال تاکید دارد. گل ها همچنین به عنوان نماد تولد و همچنین مظهر مرگ و نیز زیبایی در نظر گرفته می شوند.
اگر به صورت کلی تر و خارج از عاملیت به نمایش نگاه کنیم، ما در جامعه ای زندگی میکنیم که شبیه یک سوگواری ناتمام است، افراد احساس می‌کنند، افسرده و درمانده­‌اند و راهی برای رهایی از آن یافت نمیکنن و این سوگ در جامعه مستمر شده، چه باید کرد با این فقدان چه کنیم؟ البته نمایش وضعیتی خرد را پی میگیرد و قرار نیست به این سوال کلی پاسخی دهد، هرچند که ذهن من را به غیر از مسئله خرد به سمت کلان نیز هدایت کرد.
در آخر با توجه به شعار نمایش، اما بهتره فکر کنید وقتی در حال شکستنی چه کسی قراره کنارت باشه؟
به هرصورت در این نمایش باید کمی صبر داشت و همانطور که اشاره شد روح لطیف نمایش را درک کرد و در آن غوطه ور شد و حتی منقلب شد.

‌آزوما یوشی‌هیتو هایکو نویس برجسته به قشنگی میگه
در لباس عزاداری هم،
درست مانند مادگی شکوفه های گیلاس که می‌ریزد،
زندگی نهفته است.

پی نوشت دیشب در شب اول اجرا بعد از مدتها با اینکه جماعت گل به دست در سالن هم بود تقریبا سالن جو خوبی داشت و به جز یکی دو مورد همه چیز به خوبی برگذار شد.
اجرای ساکورای کاغذی برای من از بعد ارتباط احساسی که با کار گرفتم ⭐️⭐️⭐️⭐️ بود و لذت خوبی از تماشایش نصیبم شد.

گروه اجرا مانا و پراجرا باشید.
.
 امروز ترا دسترس فردا نیست
و اندیشه فردات به جز سودا نیست
ضایع مکن این دم ار دلت شیدا نیست
کاین باقی عمر را بها پیدا نیست.
خیام

آدم به بدترین جاها هم وابسته می‌شه..... به هر حال ریشه‌هام اینجاست.

نمایش فریم سازی ها تصویری و زیبایی شناسی خوبی دارد، ضمن اینکه بازیها بسیار دلچسب هستند، متن سخت، به خوبی و روان ارائه می‌شود و گریم و طراحی لباس خوبی دارد، ضمن آنکه از موسیقی و طراحی صدا نیز بهره خوبی برده است.
اما آنچه در ورود احتمالا برای شما خوشایند است دکور زیبا و معنا دار نمایش است که برای من خیلی دوست داشتنی بود.
از سایه بازی، فرم و حرکات بدنی و فیگور هم به زیبایی استفاده شده. فضای اجرایی نمایش یک امر سیال بین رئال و خیال است و در این مورد نیز به نظر من سربلند بوده است.
منگی از انسان منزوی می‌گوید از انسانی که ترسی عمیق بین ماندن و فرار دارد، به عبارتی مطلوب تر موجودی که در اَمبیوالانس امید و ناامیدی یا تغییر و سکون ... دیدن ادامه ›› قرار می‌گیرد.
انسانهایی که در چارچوب قدرت جایی ندارند و به قول معروف حاشیه نشینانی هستند که در حال نظاره جهان پیرامونی خودشان هستند. اینجا مفهوم قدرت تا اندازه ای با کانسپت فوکویی آن فاصله میگیرد و قدرت یک کیفیت نفسانى است که منشأ انجام کارى یا ترک آن خواهد شد.
یعنى براى او امکان اقدام به کارى یا ترک آن به طور برابر و مساوی وجود دارد، بنابراین، از آنجا که فعل و ترک آن براى او برابر است، در ترجیح یکى از آن دو، نیازمند انگیزه‏اى درونى است، زیرا ترجیح یک طرف بر طرف دیگر بدون مرجّح ممکن نیست، اینکه در این دو سوگرایی یا دیالتکیک تغییر یا سکون یا امید و ناامیدی کدام پیروز است! احتمالا به خودتان بر‌میگردد.
به هرحال در این روایت با انسانی بی نام و منگی رو‌به‌رو هستیم که بین این دوراهی مانده است، انسانی که در کشتارگاه است و با مادربزرگ خود زیست می‌کند. چقدر آشنا!!!، چقدر همراه با تجربه زیسته!!!، مادربزرگ یک نماد است و کشتارگاه و هواپیماها نمادی دیگر. شاید چرخه بی پایان زندگی ما.
مونولوگ قشنگ داستان در این راستا و تفکر شاید به این برگردد: "صبح شبیه چیزی که از صبح سراغ داری نیست." و این طنز سیاه و الکنی است که خیلی از ما با آن سروکار داشتیم.
نکته خیلی مهم اینکه صداهای پخش شده آخر را من پارودی دیدم، چون هرچه فکر میکنم چیز دیگری با توجه به متن و فرامتن به ذهنم نمیرسد.
در آخر در شب اول نمایش به غیر از یکی دو مورد ناهماهنگی، مسئله ای از طرف تیم اجرا نبود ، فقط حضور یکی از نام وران عرصه تیاتر بودند که با صحبت هایشان در ردیف یک و همسایگی ردیف ما در برخی جاها باعث عدم تمرکز دست کم من شدند.

⭐️⭐️⭐️⭐️⭐️ امتیاز من با اندکی تامل امتیاز کامل
پر اجرا و مانا باشید.

خیره‌ شدن بی اندازه به والدین کنترل گر
نمایش با ۳۰ دقیقه تاخیر شروع شد که در حقیقت گروه اجرایی قبلی سالن را دیر تحویل دادند و به غیر از کارگردان محترم، متاسفانه مسئولین سالن هیچ توضیحی در قبال این بد عهدی در سرمای پاییزی تهران در آن هنگام شب ندادند، گویی همه چیز عادی است و مهم نیست نیم ساعت وقتتان را بابت عدم مدیریت صحیح ما به هدر دهید.
نمایش دارای خلاقیت های خاصی بود و بهتر بگم ایده های خوبی داشت، فرم و پرفورمنس اولیه را دوست داشتم، ضمن اینکه برخی از فیگور ها و حرکت ها در طول نمایش به خوبی ارائه شده بود و ایده های پایانی نمایش مانند فلاش بک هم خوب بود.
طراحی نور و لباس خاصی ندارد و طراحی صحنه با آنکه دندانگیر نبود اما برای این اجرا شاید چیز بیشتری نیاز نبود.
انتخاب بازیگران به نظر من می‌توانست با توجه به متن بهتر از این صورت بگیرد یا دست کم در هماهنگی حرکتهای جمعی و یا تن صدا سخت گیری بیشتری شود.در واقع به نظر من نمایش مقدار قابل توجهی از اجرا ضربه میخوره.
اما چیزی که بیشتر از همه برای من مهم بود شعار نمایش در مورد دغدغه، چالش و آرزوهای نسل جدید و بحث آنتولوژی و اپیستمولوژی این نمایش است. این ... دیدن ادامه ›› قابل درک است که هر نمایش نسبت به دغدغه مندی نویسنده یا مدت زمان اجرا مسئله خاصی را از میان مفاهیم گوناگون انتخاب شود،
اما آیا بزرگترین و یا بهتر بگم یکی از بزرگترین دغدغه جوانان این کشور سطح کنترل گری و هلیکوپتری والدین است؟ اگر هم چنین است ریشه ترس و مدیریت والدین در چه چیزی نهفته است؟
این اختلاف و تفاوت نسلی بسیار مهم است اما طبق پژوهش ها و دیده های تجربی مستقل این شکاف و عدم درک و پشتیبانی صحیح میان والدین و فرزندان نیست، بلکه به مسئولینی بر میگردد که نیازهای نسل جدید را به خوبی نمیشناسد و یا نمیخواهد بشناسد و گامی مناسب برای نیازهای آنها برداشته نمی‌شود. به طور مثال جوانان به دنبال رسمیت بخشی خودشان هستند و علاقه مند هستند در بسیاری از حوزه ها نفوذ کنند و خودی نشان دهند و به تفاوت افکارشان احترام گذاشته شود، شاید این باور ابتدا باید در خانواده شکل گیرد اما در سیر مهمش باید در جامعه پذیرفته شود و اگر رخ ندهد تبدیل به نارضایتی، افسردگی و آنارشی و در نهایت مرگ خاموش می‌شود.
به هرروی این متن اگر ۱۰ سال پیش اجرا می‌رفت شاید با واقعیت و هم دردی بیشتری رو‌به‌رو میشد و اینکه که در نسل ما چه گذشت شاید دیگر محلی از اعراب نداشته باشد و اینکه برای نسل جدید با دغدغه های وحشتناک آنها چه باید کرد؟ دلمشغولیهایی که شاید به گزاف نگوییم انتخاب رشته و حتی مسکن و ازدواج و ماشین در آن گم است و با واقعیتی فراتر دست و پنجه نرم می‌کند و آن آینده‌ای دست کم قابل حدس است.
به هرسان ممنون از سطح دغدغه گروه اجرایی
⭐⭐
مانا باشید.

رئالیسم غیر جادویی....

پیش از هرچیز ممنون از گروه نمایش که با تاخیر کوتاه نمایش را به اجرا بردند و مهمتر اینکه با اینکه هنرمندانی در بین تماشاگران بودند در ردیف های بالاتر نشستند و حقوق مخاطب گرامی نگه داشته شد، هرچند که برخی از آنها رعایت سکوت را در نمایش واجب نمی‌دانستند و پچ پچ داشتند که البته ربطی به گروه اجرا نداره‌،
به غیر از این نیز رورانس کوتاهی برگذار شد و زمان تماشاگر صرف دست و تشویق برای مهمانان نشد. عکاس نمایش نیز بی صدا کار خودش رو انجام داد.
اما خود نمایش
نمایش از بازیهای خوبی سود می‌برد و به نظرم بین ۴ بازیگر تعادل خوبی برقرار بود، الهه شه‌پرست و سوگند صدیقی ( که از آوا هم لذت بردیم) و سیروس همتی عزیز مانند همیشه همانطور که انتظار می‌رفت خوب بودند و پویا امینی عزیز که ظاهرا دومین تجربه کارگردانیش بود هم کاملا در خدمت اجرا بود و ریسک بازیگری_کارگردان را دور زده بود.
طراحی لباس و گریم به گمانم خوب بود و اون ایده لنز رو دوست داشتم، طراحی صحنه ساده بود و میزانسن های خیلی اعجاب برانگیزی ... دیدن ادامه ›› نداشت، در مورد نور هم به نظرم مناسب بود فقط یکی دوبار احساس کردم جایگیری جالبی نداره، از لحاظ موسیقی و افکت صوتی به نظرم میتونست نمایش سلیقه بیشتری به خرج بده، در ضمن در تراکت تا جایی که به خاطر دارم نام و معرفی از موسیقی کردی نشده بود.

....احتمال افشای خط داستان نه رخداد‌های نمایش

اما چرا نمایش به رئالیسم نزدیک تر بود تا رئالیسم جادویی چون داستان احزاب کرد و انفال جزیی از بدنه تاریخی این منطقه است و اینکه از بردن نام صحیح حزب (تا جایی که دانش من می‌رسد حزب موجود در متن وجود خارجی نداره و اگر چنین حزبی وجود داشت من بی اطلاع بودم هرچند که اشارات متن مشخص است) امتاع شود به جادویی بودن یک نمایش چیزی اضافه نمی‌کند، و صدالبته استفاده از دو یا سه توتم و اسطوره نیز دلیلی بر جادویی بودن یک نمایش ندارد، و اسطوره ها واحدهای فرهنگی هستند که ریشه در سنت و آداب یک منطقه دارند و هر یک دارای معنا و تفسیر مشخصی است.
نکته بسیار مهم برای من این بود که این روایت متمرکز بر دوران تاریخی خاصی نمی‌شد و اسمی از مکان و یا حزب سرکوب گری آورده نمی‌شد و مهمتر از هرچیز آن دیالوگ مهاجرت به ایران و ... برده نمیشد، تو گویی با روح نمایش در تضاد بود و من استثنا این مورد را برای خودم نادیده می‌گیرم چون اگر به آن اکتفا کنم پیام نمایش بسیار مخدوش و شکننده می‌شد.
نمایش در دو یا سه جا تهور و ساخت زدایی خوبی داشت یکی در اوایل نمایش و ترانه ای که خوانده شد و دیگری دقیقا در انتهای اثر و البته اشاراتی به سریالی معروف که خارج از خط زمانی داستان قرار می‌گرفت. به غیر از این ایده تعاملی کردن و شکستن دیوار چهارم هم خوب بود هرچند قطعا با یک نمایش اینتراکشنی رو‌به‌رو نیستیم، و در واقع نمیدانم در نزد مخاطب این مسئله چگونه دریافت می‌شود.
به هرروی رخداد انفال در دهه ۸۰ میلادی صورت گرفت که طبق آمارها بالای ۲۰۰ هزار نفر کشته یا ناپدید می‌شوند و هزاران روستا و بخش اعظمی از مناطق شهری کرد نشین ویران و تخریب می‌شوند و میلیون ها احشام و دام به هلاکت می‌رسند.
در مورد توتم ها و اسطوره های نمایش خلاقیتی وجود داشت و دست بر روی اسطوره های آشنا قرار ندادند.
به طور مثال:
کلاغ یکی از مهمترین نمادهای اسطوره ای ایران زمین بوده و رنگ سیاهش نماد راز و ناشناخته‌ای است و از طرفی نماد خورشید و خوش خبری است و اولین مرحله از هفت مرحله میتراییسم است، از سوئی در باورهای شمنی کلاغ پیام آور دنیای مردگان است و برای ارتباط با گذشتگان و به بیانی امروزی تاریخ به کار گرفته ‌می‌شود. (هرچند که مفهوم کلاغ در طول تاریخ به تغییرات زیادی رسیده است و حتی مفهوم آن تغییر یافته و گویی با جعل اسطوره در دنیای امروز سروکار داریم که این هم مربوط به سیاست ورزی دول و اندیشه های مخالف با یک فرهنگ بومی بوده) حال در این نمایش با یک کلاغ خسته سر و کار داریم

خرس در باور ایرانیها و منطقه بین النهرین جایگاه اسطوره‌ای چندانی ندارد هر چند از بقایای دوره پیشا مادی در غرب ایران توتمهایی از خرس یافت شده است که دقیقا معلوم نیست مربوط به این سرزمین بوده و یا اسیر رسوماتی مانند پُتلاچ شده است. اما در مجموع خرس نمادی از امنیت و قدرت است، حال ممکن است با سایه ای از این قدرت و امنیت سروکار داشته باشیم.
در آخر ماهی نیز در این منطقه نامش به زندگی، آبادانی و زایش گره خورده است و اشاراتی به نگهبان بودن نقش ماهی در این آبادانی شده است.
به هر تقدیر ترجیح من یک روایت آزادتری بود که در زنجیره در زمانی زبانشناسی جای بگیرد و فرامتن غیر محدود تری داشته باشد و خارج از جغرافیا خاصی قرار بگیره و مفاهیم مورد نظر نمایش در این چارچوب غیر محدود بیان شود و خود را به جادویی بودن نزدیک تر کند.
با توجه به حذف آن دیالوگ در ذهن خودم
امتیاز من ⭐⭐⭐
مانا و پراجرا باشید

دست مریزاد.
برای من تجربه ماغ یک تجربه به یادموندنی بود.
ماغ به معنای نعره بلند یا صدای گاو است که در نمایش کاربردی است، نمایش آن طور که مشخص است تلفیقی از رمان بچه جن و نمایشنامه چند روایت نامعتبر رضا گرشتاسب است، رضا گرشتاسبی که اسب قاتلین و اسب های انباری و یا مرثیه ای بر قتل ژولیس سزار و ... را در اجراها از آن دیده‌ایم.
نمایش به خوبی از متن چند لایه برامده است و روایت هیجان برانگیز خوبی دارد، رئالیسم جادویی و خرافات را به خوبی و قابل فهم به نمایش دراورده است و تلاش زیادی برای فهم نمایش کرده، مانند استفاده از راوی که شاید حتی به نظر من احتیاجی به حضورش نبود اما خب تیم اجرایی حتما خواسته نمایش را روان تر و پذیرا تر کند، البته حضور راوی در نهایت ضربه به کار وارد نمی‌کنه و بازی نقش راوی و فن بیانش هم خوب بود. در مجموع بازیگری نمایش نمره کامل قبولی را میگیرد.
نمایش صحنه پردازی خوبی دارد و از نور به خوبی بهره میگیرد، همچنین گریم مناسبی دارد و برای اکسسوار نمایش فکر شده عمل کرده بودند، ضمن اینکه موسیقی خوبی داشت و با فضای کار همخوانی کافی را داشت.
نمایش در ایجاد فضای دلهره نهایت تلاش خودش را کرد و به نظرم در این فضا و سالن و نسبت به بهای بلیت آنهم در این ساعت به خوبی عمل کرده بود. ... دیدن ادامه ›› برای من نمایش قابل تقدیر بود چون برخی از پرده ها بیشتر یک سکانس سینمایی احتیاج داشت ولی تیم اجرا به خوبی از پس آنها در یک نمایش برامده بود.
در ضمن تغییر صحنه در روز تماشای من به خوبی صورت میگرفت و ضمن حفظ سرعت با آرامش به خوبی انجام می‌شد.
جای خالی گونه وحشت به صورت کلی در نمایش خالی است و تهور این گروه اجرایی را دوست داشتم. در رورانس هم صحبتی از امتیاز و دیوار نوشت نشد.
به عنوان یک پیشنهاد، نمایش تیزر و عکسهای مناسب تری نیاز دارد.
با آرزوی اجراهای بیشتر، در ساعات مناسب برای این گروه نمایش، شاید باز هم به تماشایتان آمدیم.
⭐⭐⭐⭐

کلفت ها از بازیهای نسبتا همسانی برخوردار است، ضمن اینکه متن برای دوست داران تیاتر آشناست و اجراهای متفاوتی از آن دیده‌اند مانند سالن مولوی یا همین انتظامی.
برای من شاید کلفتها بهترین اجرایی که دیدم نبود اما کاملا قابل قبول و لذت بخش بود.
ابتدای نمایش را خیلی دوست داشتم، نور برای من قابل قبول بود، صحنه پردازی، طراحی لباس و بازیگری مناسبی داشت و به گمانم استفاده از موسیقی بیشتر در نمایش به جذب مخاطب کمک بیشتری می‌کرد.
متن های ژنه خیلی به ابزورد نزدیکه و اینکه نتیجه گیری رئال و اجتماعی از آن داشته باشیم به نظرم کار دشواریه. شخصیت های ژنه از رئالیسم واهمه دارند و واقعیت حاضر آنها را محدود و هراسان می کند حتی وقتی در طول اجرا، شخصیت ها احتمال می دهند به گونه‌ای واقعیت در بازی شان رخنه کرده، نخستین واکنش آنها این است که آن را ازخود دور کنند و چاره ای دیگری بیاندیشند. کلفت ها را میتوان هم به صورت جامعه شناسانه نگریست هم روانشناسانه اما مهمترین مسئله در آن مکانیسم ها و پرسپکتیوهای دفاعی در مقابل مشکلات است، مانند رول پلی در عقده های روانی و تخلیه اضطراب های نقش و اجتماعی، از طرفی ما به گپ و یا فاصله اجتماعی نگاه می‌کنیم که این اختلاف قشربندی و طبقاتی بین بورژوا یا بهره کش و طبقات پایینی چه پیامدی می‌تواند داشته باشد؟
طغیان، قهر یا هم آمیزی؟ کشمکش اصلی در جوامع،تضاد بین فرادستان صاحبان قدرت و فرو دستان فاقد قدرت می باشد،بنابراین چالش اصلی عبارت است از ... دیدن ادامه ›› تلاش فرودستان در جهت به دست گرفتن تمام یا بخشی از قدرت و در پی آن رسیدن به رهایی و آزادی.
شاید پاسخ ژنه در بحث فوکویی خلاصه شود، کشمکش اصلی در جوامع،تضاد بین فرادستان دارای قدرت و فرو دستان بی قدرت می باشد، بنابراین،در این دیدگاه،چالش اصلی عبارت است از تلاش محرومان از قدرت در جهت به دست گرفتن تمام یا بخشی از قدرت و در پی آن رسیدن به رهایی و آزادی.
فوکو،در خصوص مفهوم قدرت،درک سلسله مراتبی ساده را رد می کند و معتقد است قدرت یک مفهوم ساده ی دستوری و یا ابلاغی از بالا به پایین و دستوری نیست،بلکه در شبکه ای از روابط درهم پیچیده،ساری و جاری است.همان چیزی که ساختار جامعه را تعیین و آن را مشروع می کند. در حقیقت قدرت یک امر بازدارنده نیست بلکه خود یک مولد است و هرجا قدرتی وجود داشته باشد، مقاومتی شکل میگیرد.
به هرروی اگر متنی از کلفت ها نخوانده اید و یا اجرایی از آن ندیده‌اید به نظرم دیدن این نمایش کاملا قابل توجه است.
پر اجرا و موفق باشید.
⭐️⭐️⭐️

به جرات میتونم بگم این نمایش پتانسیل خوبی داشت اما همه را به باد داد.
با احترام شاید بزرگترین ضربه از بازی ها بود به غیر از یکی دو نفر باقی بازیها نیاز به تمرین خیلی بیشتری داشتند.
مثلا کرئون در صحنه آخر حضورش یکی از بدترین بازیهایی بود که دیدم گویی با یک مده‌آ طنز سروکار داشتیم، یا خنده تاج دار جدید در پایان نمایش، بازی جادوگر، صحنه پایانی هلیوس و ...‌ واقعا در حد این نمایشنامه وزین نبود.
در بخش طراحی صحنه و نور کار در کلیت مناسب بود و موسیقی نیز به خودی خود گوشنواز بود اما بازی بازیگر ها به گونه‌ای بود که گویی در هنگام نمایش با هدفون به موسیقی گوش می‌دهی.
به عقیده من کارگردان می توانست دست از بازی کردن بردارد و با دقت بیشتری بازیها را دنبال کند و تا به مرز آمادگی نرسیده این کار آن را به صحنه نبرد.
در بخش طراحی لباس و اکسسوار برخی چیزها خوب بود اما برخی به شدت در ذوق میزد مانند صندل کرئون یا هر دو تاج نمایش که احتمالا از شیرینی فروشی خریداری شده بود و مخصوص ... دیدن ادامه ›› جشن تولد بود.
نکته دیگر که خیلی مهم است بی اخلاقی ( اخلاق حرفه‌ای) گروه اجراست. به چه حقی صندلی نمایشی که مخاطب خریداری میکند را به مهمان خود مثلا معلم عربی میدهید و در رورانس هم وقت همه را میگیرد که برایش دست بزنیم؟ یه توضیحی داده شد که امروز بلیت فروشی را بعد از ۴ بعد از ظهر بستیم که اجرای ویژه داشته باشیم اما به هیچ عنوان این که کافی نیست و غیر حرفه ای بودن گروه را نشان می‌دهد، بلیت از چند روز پیش خریداری شده و جایگاه هر تماشاگر مشخص است، در ضمن مهمان که دعوت میکنید مشکلی نیست اما دقیقا ۸ نفر در زمانهای مختلف به فیلمبرداری و عکاسی مشغول بودند و ورود هم تا ۲۰ دقیقه بعد از نمایش ادامه داشت.

به هرروی امیدوارم حقوق مخاطب گرامی داشته شود و باز امیدوارم در آینده نمایشهای بهتری از این گروه ببینیم.

امتیاز من⭐️

اول از همه آفرین به گروه نمایشی که بعد از روز اول سیلی از کامنت فیک برای دیدن آن شکل نگرفته و امیدوارم این روند ادامه یابد.
اصولا نمایشهای ساعت ۵ و یا ۶ به دلیل ساعت اجرا و طرح ترافیک کمتر دیده می‌شوند ولی به نظرم لانه موشها پتانسیل دیده شدن رو به خوبی داره.
در هنگام ورود دکور نمایش و حضور دو بازیگر مشغول برایم مقداری تداعی کننده نمایش ساختن بود، که صدالبته دکور خلاقیت خودش را داشت و متن نمایش ربطی به نمایش ساختن نداشت.
نمایش دارای بازیهای تمرین شده با میزانسنهای تعریف شده است ( اجرای شب اول تقریبا بدون هیچ تپق و ناهماهنگی بود) و طراحی نور و لباس مناسبی داره. پرفورمنس نمایش به خودی خود تماشایی است اما برای هضم و چیدنش در فرامتن سخت بود و میتونستم با تفسیرهای متفاوتی بهش نگاه کنم. یکی دو جای متن هم دارای اضافات و ابهاماتی بود مثلا اشاره به اون دوران کودکی و .‌.. که باز میتونست تفسیرهای متفاوتی داشته باشه یا به نظرم خیلی در اجرا کمک کننده نبود.

..........احتمال اسپویل کم.............

کل ... دیدن ادامه ›› نمایش رو که میدیدم
یاد پل پوت دیکتاتور عجیب کامبوجی افتادم ، که در کمی بیشتر از سه سال دستور قتل یک‌چهارمِ مردم کشور خود را داد؛ قتل‌هایی فجیع، پرقساوت‌ که شامل شکنجه‌های خوفناک و در گرسنگی نگه داشتن دهشتناک زندانیان می‌شد، پل بوت استاد نا آگاهی و تولید فقر بود و عنوان کرده بود که آدمهایش ( ساکنین کشورش) به موش شباهت دارند.
نمایش به خوبی از چرخه ای صحبت میکند به نام حماقت که از بالا به پایین تحمیل و در نهایت دیکته تبدیل به چیز دیگری می‌شود، از استقرار و پاکسازی به سرمستی می‌رویم و پس از آن زوال.
حال لانه موش ها روایت خود را دارد و به گمانم از پس کار برامده است.
پراجرا و پیروز باشید.
⭐️⭐️⭐️

مضحکه سیاه اجرای جدید خنده‌دارتر و حساب شده تر از ورژن پلاتو نوفل بود. یک سیاه بازی دوست داشتنی با شخصیت های به یادموندنی.
یکساعتی را خارج از هر مشکلی از دنیای بیرون تجربه کردم و واقعا خندیدم. به خود مهدی ملکی عزیز گفتم که این ورژن گویی مضحکه سیاه پِلاس بود، خلاق تر،خنده دارتر و جذاب تر. حتی بازیها بهتر بود، میزانسنها با توجه به پلاتو اجرا خیلی خوب بود، شوخی ها و روایت خیلی پخته تر و جذاب تر شده بود، از طرفی ایده استقبال و بدرقه عالی بود و هم یخ تماشاگر را می‌شکند و هم حس خوب و نزدیکی و صمیمیت بهش میدهد.
اما برای من دو نکته از همه بیشتر جذاب بود: یکی فلاش بک دوست داشتنی داستان و استفاده از عروسک نمایشی و دیگری جا‌به‌جا شدن اجرا گر و مخاطب!
به هرروی ساعت خوبی ساخته بود و در انتظار کارهای جدید این گروه با اخلاق هستم.
پراجرا و موفق باشید.
⭐️⭐️⭐️⭐️⭐️

عجب شبی بود!
عجب اتفاقاتی
عجب فاصله‌ای...

اداپشن جناب صلاحی برای من از چند منظر مورد توجه بود.
یکی حضور تعداد بازیگر در یک عمق کم که جسارت زیادی میخواست، انتخاب این سالن همچون یک شمشیر دولبه بود که به گمان من نقطه قوت و ضعف اجرا در همین انتخاب بود، در اون شلوغی واقعا چیدمان و میزانسن کار دشواریه که در صحنه های کم ازدحام تر موفق عمل کرد، شاید برخی مسائل به ذائقه برگردد اما نشستن هیئت بازیگران در گوشه ها با آن لباسهای مشکی برخی اوقات من را به دسته های عزاداری سوق میداد.
دوم بحث بازی و حرکات است که، کار یک دستی نبود، تعدادی از بازیگران بودند که تمرین به مراتب بیشتری برای هماهنگی میخواستند یا به چهره و میمیک صورتشان خیلی فکر نشده بود، به طور مثال خشم، خوشحالی و ..‌. در صورت برخی از آنها به شکل تصنعی وجود داشت.
سوم بحث ایده های خوبی بود که کارگردان و تیم اجرا داشتند و برخی به خوبی پیاده شدند و از تماشایش لذت بردم اما برخی گویی در حد ایده باقی ماند و خیلی نتوانست من را درگیر کند
از لحاظ طراحی لباس و نور هم من خیلی تحت تاثیر قرار نگرفتم و وجود گروه موسیقی که بسیار پرزحمت هم بودند و ایده راوی و پروجکشن خیلی برای من یاری ... دیدن ادامه ›› رسان نبود.
از طرفی خود نمایش دارای پرده های گوناگونی است که برای من در برخی از آنها مانند یک اپیزود بود و دارای یک انسجام کلی و پیوستار نبود.
به هر حال برای من یک اجرای متهورانه بود چون وقتی از مکبث، هملت و ریچارد و متن های اینچنینی صحبت میکنیم میدونیم که اقتباسهای زیادی از ان انجام گرفته و اغلب تیاتر دوستان اجراها و نمایشنامه خوانی های زیادی از آن را تجربه کرده اند.
در آخر برای این تیم شریف آرزوی اجراهای زیاد و موفق را دارم.

پی نوشت: لطفا به مهمانهای نمایش آداب تماشا را توضیح دهید،خواسته زیادی نیست صحبت نکردن، تلفن چک نکردن و غذا نخوردن. در ثانی در برگه نمایش آن طور که من دیدم نوشته شده است کودک ۵ سال به بالا می‌تواند نمایش را ببیند، در صورتی که دست کم این یک نمایش ۱۵ سال به بالاست و صحنه ها و شخصیت هایی دارد که میتواند عامل تروما و اختلالات پایدار در زیر این سن باشد.

امتیاز من با اندکی صعود ⭐⭐⭐
پراجرا باشید.

هیجان دیدن سالن و مجموعه جدید!
امیدوارم راه برخی سالنها را نروند.
شاید از همین چهارشنبه برخی چیزها مشخص باشه.

آناتومی یک خودکشی
یک نمایش با متنی خوب و اجرای قابل قبول، نمایشی که کار کردن روی دیالوگها و هماهنگی آنها قطعا با تمرین زیاد ممکن است و به نظرم ... دیدن ادامه ›› این نمایش از پس آن تقریبا به درستی برامده است.
برای من بازیها دارای استاندارد بود اما خب برخی نقشها خیلی مورد پسند من نبود و برخی قدرت بیشتری داشتند. اما در مجموع راضی کننده بود
نور خوب بود و میزانسها درای خلاقیت بود، طراحی لباس هم به گمانم برای همچین نمایشی مناسب بود، در مورد دکور ای کاش چارچوب مستحکم تر با متریال بهتری انتخاب و یا ساخته می شد تقریبا یکی از پرتالهای زمانی کج شده بود، هماهنگی تاریخ های زمانی دو بار با اشتباه صورت گرفت که بهتر است دقت بیشتری در این مورد صورت بگیرد، برخی از ابزار ها مانند سیگار و فندک در دهه 70 و یا کالسکه در دهه 80 به درستی انتخاب نشده بود.
نمایش با تقریبا 30 دقیقه تاخیر آغاز شد و مدت زمان نمایش چیزی نزدیک به یکساعت و چهل دقیقه بود که برای من طولانی نبود و متن و نمایش کشش آن را داشت و با توجه به توضیحات دوستان انتظار مدت زمان بیشتری داشتم


به درستی چه چیزی در خودکشی مورد نظر است؟ شخصیت؟ ژنتیک؟ محیط و فرهنگ عمومی؟ یا .....؟
آناتومی یک تراژدی است که گویی 3 نمایشنامه را همزمان با هم دنبال می کنید، یک پژواک بین نسلی یا به عبارتی یک ترومای بین نسلی که زمان را در هم می ریزد و آن را از شکل خارج می کند.هر یک از شخصیت ها در هر زمان ( که در سه دوره زمانی است)، یک سوم صحنه را اشغال می کند. بسیاری از دیالوگ های به ظاهر ساده و تصادفی به دقت هماهنگ شده است تا خطوط خاصی مثلا خوبم یا بله را به صورت هماهنگ یا نزدیک بگویند. کلمات و تصاویر تکرار می شوند. زمان و نمایشنامه هم به صورت افقی و هم به صورت عمودی حرکت می کنند و این اصلی ترین جذابیت نمایش است هرچند که تقریبا 20 دقیقه اول ممکن است مخاطب را در دنبال کردن هر سه کمی دچار مشکل بکند.
به شخصه خونسردی دیالوگها رو خیلی دوست داشتم و برای من شخصیت سازی خارج از تیپ قهرمانانه داشت و در این نمایش ما با زنانی در ارتباط بودیم که از سنخ واقیعت روزمره زندگی به روایت نمایشنامه نویس است.

پی نوشت: بهتر بود اجرا در سالنی با عمق بیشتر اجرا می شد تا به جذابیت کار اضافه کند
⭐⭐⭐⭐

جستاری در کودکی

قبل از هرچیز هشدار اسپویل را روشن نکردم اما ممکن است برخی از جذابیت روایت را در سطور انتهایی از دست بدهید‌
تیم کراوچ که نمایشنامه اصلی اجرای آدمبچه بر مبنای نوشته او است بر این باور است که نمایش می‌بایست در ذهن تماشاگر شکل بگیرد و نیازی به دکور و لباس ندارد.این ذهنت در کار جابر رمضان دست کم در مخاطب و آدمبچه نمایان بود، اما ادمبچه تهور و جذابیت بیشتری داشت.
آدمبچه تنها روایتی است از دوران کودکی و نوجوانی، حلقه مفقوده مطالعاتی همانند جامعه شناسی تا چندی پیش، در واقع اهمیت کودک در نزد علما پس از جنگ جهانی دوم و کمی بعد از آن با گذار از مطالعات زنان و جریان فمینیستی شکل میگیرد.
در حقیقت کودکی تا پیش از این در قلمرو یک امر خصوصی مطالعه می‌شد قلمرویی که یک علم سنگین مانند پزشکی و روانشناسی که خود را متکفل این می‌داند که به مسأله کودک بپردازد و آن را حل کند. این علم، کودک را به عنوان یک امر غیراجتماعی و یک امر وابسته درنظر می‌گیرد که اصلاً آمادگی ورود به جامعه ... دیدن ادامه ›› را ندارد.
از طرف دیگر، ما در یک قلمرویی از کودکی هستیم که خودش را به عنوان یک مسأله اجتماعی، بازیابی و بازتولید می‌کند و به آن می‌پردازد. نمایانگران اصلی این تفکر در رویکردهای جبرگرایانه و بعضا فونکسیونالیستی وجود دارد که در آن کودک و یا نوجوان یک مرحله درحال گذار بسوی بزرگسالی به شمار می‌رود که ماهیت بیولوژیکی داشته و باید مسیر بزرگسال و بلوغ را به سرعت بپیماید. در واقع این یک پرسپکتیو منفعل است که در آن به هرحال کوک باید رشد کند و به راه خود ادامه دهد، رویکردی که به تهدید ها و ارعاب کودک پاسخ مناسبی نمی‌دهد و کودک الزام به رشد دارد بدون آنکه به درستی درک شود و مهمتر از همه هویت آن به درستی شناخته شود. نمونه آن همیشه در جهان باستانی و حتی ایران خودمان نمود دارد، به طور مثال در داستان سهراب و یا سیاوش به گونه‌ای مشخص دوره کودکی نادیده گرفته می‌شود و به سرعت به دوران بلوغ می‌رسیم.
در نقطه مقابل کودک یک کنشگر فعال است که دارای خصوصیات و هویت منحصر به فرد خود است. در حقیقت کودکان خود سازندگان جامعه و کودکی هستند و کودکی بیشتر ناظر بر آن چیزی است که هست نه آن چیزی که قرار است بشود و کودکی در امر عمومی مورد بررسی قرار میگیرد که دارای روند و هویت مخصوص به خودش است
آدمبچه به نوعی ناقض و معترض رویکرد اولیه است و از ابتدا ما شاهد کودکان و روایات ذهنی آنها هستیم،( شیر پاکتی خوردن، گوشی دکتری، نوع لحن و حرکات بازیگران از ابتدایی ترین نشانه ها هستند که بعدها با وضوح بیشتری مطرح می‌شود) پای ترس و آرزوی آنها مینشینیم و به هوش فیزیونومی کودک پرداخته می‌شود، هوشی که نقطه مقابل هوش منطقی است و به طرز تلقی و شناخت جهان پیرامون می‌پردازد. آدمبچه با آشنایی زدایی از یک روایت کلاسیک، دنیای دیگری را خلق می‌کند که در آن راویان کودکان هستند، انتهای نمایش این موضوع به اوج خود می‌رسد و شاید نقطه قابل توجه و اصلی نمایش در همان نزدیک ۲۰ دقیقه پایانی است، جایی که کودک جایگاه خودش را پیدا میکند و شیوه بازیگری و حرکات کودکان نیز هوشمندانه این مسئله را گوشزد میکنند. لازم به ذکر است که آدمبچه تلاش داشته است که نمایشنامه اورجینال را مقداری بومی سازی کند و با تغییر ملیت نقشها و برخی از تغییرات کوچک در متن به درک بیشتر آن کمک کرده است.
امتیاز من ⭐️⭐️⭐️⭐️