انتظار ما از یک نمایش چیست؟
نمایش فین جین در وجوه متفاوتی موفق عمل کرده که بازی جذاب بازیگران یکی از آنهاست، و روی گشاده تماشاچیان به هنگام خروج از سالن گواه این موضوع است. اما اگر از همین تماشاچیان به ظاهر راضی در انتهای نمایش سوال کنیم که اگر مضامین طنز(اکثرا جنسی) و حرکات موزون ( دقیقا خود رقص) را از این اجرا کم کنیم چه چیز باقی خواهد ماند؟ پاسخی نخواهیم گرفت. چرا که داستان قتل امیرکبیر آنهم در سطحی ترین نوع روایت چیزی نیست که بتوان به آن عنوان «محتوا» را داد. اگر بپرسیماگر به جای طراحی شخصیت جای اجنه، از انسان معمولی استفاده میشد تفاوتی در روند روایت اتفاق می افتاد؟ جواب ما منفی است و همین دو سوال فاصله این اجرا با یک تاتر موثر و ماندگار مشخص میکن. و سوال آخر اینکه آیا این داستان مهم تاریخ ایران در این سطح میتواند تنها خط تمایز این نمایش با نمایش های طنز بولینگ عبدل باشد؟ از نظر من بله.
تجربه دقایقی شاد و مفرح در کنار عزیزان در یک سالن تاتر یا مواجهه با تعریف متفاوتی از یک موضوع در قالب هنر اجرا؟ اگر انتظار ما گزینه اول است اجرای فین جین در حال حاضر قطعا یکی از بهترین انتخاب هاست. اما اگر مقصودی نزدیک به گزینه دوم داریم بهتر است در برابر وسوسه امتیاز بالای پوستر نمایش مقابله کنیم تا به در بسته نخوریم.