نمایش›بیوه‌های غمگین سالار جنگ

بیوه های غمگین سالار جنگ از اون مدل تاترهای دلخواه من نبود و این مساله را قبل از گرفتن بلیط و به تماشا نشستنش هم میدونستم. تنها دلیلم بازی گلاب آدینه بود که دوست داشتم از نزدیک ببینم و انصافا نقطه قوت نمایش بود.
اما با دید مثبت به دیدن نمایش نشستم و نکات مثبت و منفی اش را بدون جانبداری دیدم.
اولین چیزی که توجهمو جلب کرد شروع بود که بازیگران و کارگردان میایند وسط صحنه میخندند صحنه را جمع میکنن و لباس میپوشند بعد میروند پشت پرده، این شروع باعث شد من تا اواسط منتظر باشم کارگردان هدفی را بوسیله این حرکت دنبال کند و یاسم بیشتر شد وقتی هیچ منطقی نیافتم. به طور مثال در نمایش خانواده محمد مساوات وقتی تماشاگر وارد سالن میشود بازیگرها درحال بازی و زندگی هستند ولی چراغ ها خاموش است و بعد از نشستن همه تماشاگران چراغ روشن و دیالوگ های اصلی شروع میشود، در اوجا نویسنده و کارگردان تاکید داشت که نمایش برشی از زندگی این افراد هست و این شروع منظورشان را رساند. اینجا اما منطقی به تماشاگر ارائه نشد.
بازی ها اگرچه از معدود نقاط قوت نمایش بود شاید کمی جای کار داشت. در صحنه ای خانم فرجاد با سابیدن کشک ریتم ایجاد میکند و ایشان این لحظه را چنان بازی میکند که ما میفهمیم اداست جالب اینکه در صحنه پایانی خانم ادینه کشک میسابد و دیالوگ هایشان را ادا میکنند و من در انتها یادم می افتد که به ریتم سابیدن ایشان گوش کنم و حرکت دست هایشان را زیر نظر بگیرم یعنی ان قدر زندگی میکنند که شما کل ان کاراکتر را با صوتش اکتش جسمش و دیالوگهایش یکجا میبینی و هیچ چیز بیرون نزده، بیرون زدگی که به کرات در نمایش دیده میشد.
البته حضور بازیگر کم توان هم خوب بود و اگرچه نقش کم رنگی داشت ولی از عهده اش برآمد و ... دیدن ادامه ›› این حرف شنوی اش از بانوی خانه به باور پذیری نقش شازده خانم و قدرت خانم ادینه کمک کرد اگرچه پایان نمایش توسط ایشان هم مطلقا بی معناست کاش نویسنده و کارگردان وقتی میخواستند به درخواست خانم ادینه کار خیری کنند اقلا یک منطقی برایش تعریف میکردند. چه بسا این چسباندن بازیگر با چند دیالوگ به سان وصله ناجور به انتهای نمایش کاری به مراتب تحقیر آمیز تر در حق کاراکتری چنان جالب بود.