دلتنگم که خوابم طرحی رها شده از
دست های توست
دورم که لبخندم مات عکس های توست
نازنینم!..
گاهی شب پره های شهرت را
اوازی بلند بخوان از زمزمه های دوست دارم هایی
که فقط مهربانی تو را می جویند...
که تو همان مردی
مردی که بشارت تمام لبخندهای منست...


همیشه همچی خوب نیست اما وقتی مثل من از یک تصادفی
که قرار بود بعدش نباشم سالم هستم و با یک کسالت جزیی
میتونی بدی های همه رو ببخشی...
از خیلی ها ممنونم که دعای خیرشون پناهم بود...

دوست داشتنت ضمیمه ی تمام نفس هایی ست که میکشم
محبوبم !..
شعر هایم برای تو
چشمهایم برای تو
تو فقط گل حسرت نباش
برای این مو پریشان اشنا به شبنم خیال...
بگذار تاک جوانی باشم
که مست میکند چشمهای از شوق لبریزت را...

این درخت انار با هزاران شکوفه ی ترک خورده
شبیه خاموشی توست
وقتی دریغ میکنی دوستت دارم هایی که باید
مخاطبش من باشم و چشم هایی که از
دیدنت سیر، نه...
محبوبم !..
این ستاره های در انتظار پرواز
شبیه منظره تواند
این ستاره ها شبیه تواند
وقتی إنکار میکنی شکوه ربایش چشمهایت را
وقتی آب میکند دل هر عابری ،
هر عابر نه ،تنها دل من ... دیدن ادامه ›› را،که اسمان را
چشم اندازی بزرگ از عشق تو میدانم...
محبوبم !..
بلوغ من در کوچه ی تنهایی عشقت
اتفاقی ساده نیست
شاید اولین و اخرین هیجان پروازست
که چشم های من را پر فروغ میکند...

کشت زارها همه سبز میشوند
و درناها
بر فراز باغی از سکوت
جامی سرخ می نوشند
به یاد دستهایی که رویایش،
مرا ملکه ای با گردنبندی سبز کرده است...

دریغ
دریغ از کوچ کلماتی
که در غیاب گندم زار چشمهایت دیگر شعر نمیشود...
که قحطسالی عظیم فرا گرفته است مرا،
که من گواه بی أمان بی عشق زیستنم
که واژه های برهنه ام
قمری سوگوار،
قمری خاموشی ست ،که از هرچه غیر توست،
به درد رسیده است...
هان !..
فانوس نیم سوخته ی الاله های در تاریکی خفته!..
برگی روی فراموشی پندارت بگذار
بگذار چهره ات نوسان تمام خاموشی هایم باشد...
بگذار لالایی باغچه، استخاره ای باشد،
برای داوودی که مزامیرش را از یاد برده است...

اواز شالی کاران
انتهای تمام درد های بشر
و درخت ،تکیده اما سبز
پای می کوبد انگار رویای رفتنش را
بی انکه نگاه کند به برگ های نو رسته
در بستر درخشان ماهی
که دست های من بود...

در پی انروزها میگردم
مرزی از گذشته تا امروز
مرزی که گم شد در میان تمام دوستت دارم هایی که از دهانت ارام ارام
سرد سرد
بی صدا بر جان گر گرفته ام می افتاد...
مرزی که خنده ی تمام تصویر هایم را از ذهن تو برده بود...
مرزی که ،حایل بود بین بودن من و بستری که
شاید تنها شبیه موهای پریشانم...
محبوب کویر نشین هر چه دور دست
طنین گمشده ای تو را میخواند
طنین گمشده ای اینروزها تنها تو را میخواند
که بازوانت ،همان سپیده دمی ست
نه!..
تنها پگاهی ست
که چشمهایم را در سکوت اینه نوازش کرده است...

روشنایی چشمهایت موسم تمام
شکوفه های در باد خفته است
و تمنای دست هایت ترنمی ست
شبیه چهچه ی یک هدهد
که مزامیر داوود را زیر گوش باد اواز خوانده است
محبوبم!..
کجاست راز اینهمه ترنم بر مرمت احساسم
که این چنین پوچ کرده اند
لحظه هایی که بی تو گذشت
لحظه هایی که بی پنجره خواب اسمان میدیدم...
بگو کجاست؟؟؟
که دست بگذارم روی همان حرف
تا بمانم تا باز زنده شوم
تا دست بیندازم گرد تمام افراهای عاشق
که شبیه شویم به جنگلی که خواب یک کلبه را میبیند
با شور دست های عاشقانه ات...

چگونه بگویم دوستت دارم
چگونه اینهمه پرواز را در ضمیر نا خوداگاهم
از چشم اندازی انهمه بزرگ
به ناپیدایی دست های عشق بسپارم
چگونه بگویم دوستت دارم
که این جوشش شگفت انگیز خون میان رگ هایم را،
بکشانم سمت این لحظه هایی که دیگر دور نیست
که انقدر ها هم که فکر میکردم
عشق کور نیست
محبوبم !..
من ایوان دلم تهی ست
اما چند شبی ست که سکوت چشمهایت
منطق هرچه تور و ماهی و ... دیدن ادامه ›› هرچه برکه کاشی ست را از بین برده است
من تور میخوام و دست هایی که...
محبوبم تو لحظه ی خوب تمام سادگی هایی
بگذار همینقدر ساده
همینقدر فاتح
همینقدر عجیب
برایت اواز دوستت دارم باشم...

به پریشانی این شبها فکر نمیکنم
اصلا عین خیالمم نیست
که خواب ندارم یا نه اصلا هیچ رختخوابی پهن نیست
به گل های نرگس توی پارک هم فکر نمیکنم
که چرا هر رهگذری دستی بر اتش دارد و
نرگسی به همراهش
من هیچ چیز عین خیالم نیست
به جز دست های مادرم
که هی نبض به نبض میکند تپش های دور از تو را
من هیچ چیز عین خیالم نیست
به جز این ستاره هایی که
که میترسم اینقدر دوری را تاب نیارند
خاموش شوند،بپاشند روی ماه
تو فکر کنی ماه میشود اینقدر ابی باشد
زیر اینهمه ابرهایی که مغموم
سایه میکنند هاله بودن را...

رها میکنم تو را
میتوانی بروی
بروی برسی بپیچی لای موهای سیاهی که شبیه موهای من نیست
رها میکنم تو را
میتوانی بروی بایستی رو به ایینه ای که دیگر ایینه ی
چشم های من نیست
رها میکنم تو را
میتوانی بروی گم شوی ،
بین شاخه های اغوشی که دیگر اغوش من نیست
رها میکنم تو را
میروم میشوم افتاب گردانی
که بوسه هایش دل افتاب را دلتنگ بهار کرده است...

بوی کویر میاید
و من لبریز میشوم از ستاره هایی که...
به تو میرسم
پای همان اتشی که ...
در انتهای کویر جا مانده ام
در ابتدای رویاهایم
ای تماشایی ترین تگرگ نشسته بر قلب هرچه پرواز!..
لطفی کن...
پرنده های خیس گونه هایم را یاد بود عشقی نارس کن
و از سر انگشت های غمگینم
بر قاب عکسهایت نترس...
من میدانم که تصویرت کنار ان دیگری
شروع بهاری ست که من هرگز نخواهم دید...

افتاب هنوز در اوج است
و من اما
به پوست انداختن حرف هایی فکر میکنم
که شب به شب
به داوودی های خشک شده ،
در اتاق میگویم،
به داوودی هایی که هیچ وقت رنگ دستان تو را نچشیده اند...

شاه چراغی که رو به خاموشی ست...


نسیم در شاخه های درخت کهنسال قرارهایمان می شکند
و شب تهی میشود از تپش هایی که از چشمهای پر شکوه تو می افتاد
هان!..
با توام ای سرگشته در چراغانی
وسوسه های معشوقه های عاشقانه هایت...
با توام ...
مرا نگاه کن
ناتمامی دست هایت را ببین
ببین چگونه سرشارم از عصیان عشقی که طعم لحظه ... دیدن ادامه ›› های بلوغم شد
ببین من لبریزم از سوْال هایی که ...
راستی ،تویی که ریشه داده ای در حجم رخوتناک و غمناک یک مشت دروغ
تو می دانی ،کیست این عابری که هر شب در سینه ام قدم بر میدارد
و گل های نابالغ عشقم را با سر انگشت های تردیدش درون پیراهن حریرم ،
پر پر یک دنیا شک میکند ...
راستی تو میدانی؟؟؟

خوشبختی و...

انتهای تمام جاده های دنیا،
در سکوت چشمهایت
جا می ماند
و من ..
آه که من هم ،
جا می مانم کنار نهالی که بیتوته کرده بود
پشت به قول های چند ساله ات
که من هم...
ای باران خورده در کویر چشمهای داغ خورده ام!...
از این پس،
اوازها و شعرها و تمام رویاهایم را به تو میسپارم
و رد میشوم
از جاده ای که از ابتدای شعرهایم
با تو ترسیم یک دنیا خواستن بود در مقام عشق...

عصمت تنهایی خواب هایم...


ای خدای نقره فام چشمه های ماه پرور!..
من
محبوب دور از دست هایم را
انگار جایی کنار شاخه های اقاقیا
لای گلبرگ های مه الود نسترن ،در فسون خواب های پریشانم از دست داده ام...
از دست داده ام ،که چشمانم جولانگاه امواج داغ خورده ی نیایش های ... دیدن ادامه ›› بر باد رفته است...
خدایا نگاه کن، پیشم نیست
جایی که باید...
خدایا...خدای من...
من لبریزم
لبریزم از عصیان خواهش دست هایم
اما،اشنایم نیست
انگار طوفان نبودن هایت افتاب را هم با خود
از این شهر به غارت برده است...

صدایت اغوش تمام چلچله هاست ...


دختری زیر نور ماه،
کنار فواره ی دست هایت ...
کمی انطرف تر
زنبق و چند قطعه شعر،
برای شاعری که
گمان میکرد،
شهاب ها ، بوسه هایی ست
که از دیدار ماه می ایند...

سیب هایی که می تراود از تو...


از بیم عشق می گریزم
اما انگار یادم رفته است
این جهان پهلو به پهلوی من هر روز و هر شب پر میشود،
از عطر چشمهایی که عاشقانه
این پریشان های خرمایی راهم اغوش کهنه شراب دستهایت کرده اند...
از بیم عشق می گریزم
اما
به یاد نمی اورم
این افتاب گردان تنها تنهاییش ... دیدن ادامه ›› را به باد داده است...
این افتاب گردان روزهاست ،که
در بیراهه های شعری که پشت به افتاب
به خواب رفته است
خواب باغی را میبیند
که سیب هایش تکثیر بوسه های توست...