درباره فیلم احتمال باران اسیدی
(این یک نقد نیست)


فیلم روایتی از یکنواختی، روزمرگی ، تنهایی و به قول کارگردان فیلم بی پشتوانگی آدمهای تنهاست. دو لوکیشن متفاوت فیلم خود مبین همین موضوع است، فومن تنها و خلوت و تهران شلوغ و دود و ترس و البته در دل این شلوغی باز آدمهایی تنها در مسافرخانه ای خلوت (مهسا-کاوه و افغانی)
خساست در ارائه دیالوگ (مینیمالیسم) که البته حسن فیلم محسوب می شود باز بر این تنهایی و یکنواختی مهر تایید می زند و به من تماشاگر این فرصت را می دهد تا فیلنامه تنهایی خودم را در دل این سکوت به تصویر بکشم.
منوچهر سفری را از فومن تنها و خلوت آغاز می کند برای پیدا کردن دوست سالهای دورش خسرو، ... دیدن ادامه ›› و به تهران شلوغ و دود و ترس می رسد و از گذر گاه هایی عبور می کند (خانه جنوب شهر-داروفروشهای ناصر خسرو-کلانتری-بیمارستان-آسایشگاه روانی و...) که اور ا از این تنهایی و یکنواختی جدا می کند و از آن منوچهر اتو کشیده و ماشینی جدا می شود تا جایی که سیگار (سیگاری) هم می کشد، اوئی که 30 سال تمام کارمند دخانیات بوده و لب به سیگار نزده است.
منوچهر در این راه حتی دروغ هم می گوید آن هم برای نجات مهسا یک بار از کلانتری و بار دیگر از آسایشگاه روانی. (شاید تنها رودر روئی زندگیش با یک دختر که نهیب دلش او را به دروغ واداشته)
حالا او در کنار کارخانه تولید داروی خسرو (دوستی که به خاطرش تا تهران آمده) از دیدنش منصرف می شود و در نمایی دور نیم نگاهی به او که در حال ورود به کارخانه است می اندازد و در امتداد دیوار کارخانه به حرکت ادامه می دهد، دیوار تنهایی دنیای معاصر.
در سکانس آخر منوچهر را در کنار گارد اتوبان و زیر باران، بدون آنکه چتری را که تا پایان فیلم در دست دارد باز کند ایستاده می بینیم. او در یک جاده و راه قرار گرفته اما آیا فرصت زندگی برای او هست؟
منوچهر دنبال خسرو نیامده، گم کرده سالهای دورش منوچهر می باشد. او خودش را باید پیدا کند. و این درد امروز انسان معاصر است.

چرخشت
-----------------------
من دلم را...
سالها پیش...
در چرخشت تاکستانی لگد مال شرابی کردم
و سالها بعد...
با گل کوزه گری پیاله ای شدم در دستان تو
و آنگاه... دلت لرزید،
و آنگاه... دلم لرزید،
روزه سکوت عشق را با خرمای نخل چشمانت گشودم.
-----
من، مستی هوشیاری تو
گاه گاهی...
تو، ... دیدن ادامه ›› هوشیاری مستی های من
گاه گاهی...
و بهاری را چشم به راه نشستیم
تا بوسه بر لبان ما شکوفه زند
من مستیت را،
و تو هوشیاریم را
پای درخت کاجی چال می کنیم
تا در جشن کاج های زمستانی
عیسی را هم زنده کند
-----
و فردا اگر برف ببارد
و فردا اگر بهار بیاید...

یک آسمان اشک در آستین قلم است
قسم به قداست واژه ها
بی اجازه شعر آب هم نمی خورم
سالهاست
تشنه چشمه کاریز این کویرم!

درهنگامه سیب های کال
چشم به راهی سرخ... ایستاده
و در میان این کالی و سرخی
در گذر گاههای شمشیر و اوراد،
نشانی ها همه از هبل خام خیال کال اندیشان است
"قرمز سیب های جهان همه خونی است"
-------
انگشتان چروکیده اشاره،
وادی واگویه ها را نشان می دهد
که در عروسی خونشان حجله جهل آراسته اند
و کل می کشند زهرخند ابلیسیشان را
"قرمز ... دیدن ادامه ›› سیب های جهان همه خونی است"
-------
خورشیدشان،
افول بی فتیله چراغیست
و هنوز.. وهنوز ..و هنوز
چوب میزنند بر بساطیها،
حراج اندیشه را
"قرمز سیب های جهان همه خونی است"

تا خدا...
--------
در دشت سرخ شقایق،
تکیه بر سروی
لاله می بوئیدم.

انجیل در دستی
در دست دیگر تورات داشتم.
بر لب ورد اوستا می خواندم.
ذهن من لبریز از بودا بود
قلبم زمزمه قرآن.
غرق در انبوه خدا بودم
باز من در پی ... دیدن ادامه ›› خدا بودم
.
می رستم برای رسیدن
چشم می بستم برای دیدن
در پی یک خود اگاهی،
یا راهی به رهایی،
و پایان رسیدن.

خسته شدم از این رستنها
کو مرز رسیدنها
نقطه دیدنها
غرق در انبوه خدا بودم
باز در پی خدا بودم
من از خدا جدا بودم...

1
من استعاره کدامین واژه عاصیم
که با سین سکوت واج آرائیم
2
در دلبری های هم آغوشانه تبر و بت،
و بوسه های شوکرانی جام
نفس یک ماهی در عمق یک رودخانه می گیرد.
3
سجل گم کرده کدامین نیاکانم؟نمی دانم
جیوه این آینه سال هاست ریخته است!
4
بوی اشک می آید،
بوی خون...
و مرده واژه های سلاخی ساطور حرامیان
خاطره رقص قلم با ساز صریر
سمفونی مردگان است.
5
من املای واژه ایم که به غلط مرا بر این صفحه نوشتند...

واژه آجر است،
می نویسی دیوار.
چهار دیواری و اختیار
و زیر سقفش ،
به اجبار قافیه می شوی بیمار.
واژه می شود زندگی،
آن سوتر این بیت !
درماندگی... بیچارگی.
•
واژه آجر است
از خشت اولش
تا ثریا،
بنایش،
فالش می خواند!!

رد پای خدای در برف کوهستان
محو بارش شد.
در هر تنگه ای،
فرازی و نشیبی،
داستان بر لبانی اندیشه در دستار
با دستاویز نیرنگشان،
و در فریب سکوت چشمان شب گردشان،
لکنت اناالحق فریاد می زنند
و صنم پرستان سرگردان کوه ها
سرسپردگان جان در رهن بودند.
سوز سرما تا عمق استخوان،
خون در رگان ماسیده،
قله در بوران شبانه شب گم شده
سرگردان در کوه ها سالهاست
من، معجز من
من،ناجی من می شوم
تا قله راهی نیست...

سارا
--------
دیروز خوانده بودیم
"بابا دو بخش است"
آبی که آورد
یک بخش او بود
نانی که آورد
یک بخش دیگر.
"صدای بابا کشیده می شد"
گوشی اگر بود فریاد بابا شنیده می شد
که زیر چرخ روزگاران بابا خمیده می شد

اشکی چکیده شد،
از چشم سارا
دیگر نگفت او،
تکرار حرف "با" را
که قلب پاک بابا
سکوت دلخراشش شنیده می شد...

درس نخستین
---------------
پاره سنگی در دستم،
کلاغی در ذهن من است
من از خودم می ترسم...!
این کلاغ نمی پرد،
منقار به ذهن خسته می زند،
به سرزمین خاطره
به روزگار رفته می برد
به آن زمان
برادر کشی...!
و دفن آن جنایت
به زیر خاک...!
کلاغی در ذهن من است ...!

شب سیاه
-----------
سه قطره خون ...
در گرگ میش غروبی سخت دلگیر
با لاشه کفتری به دهان می گذشت
سگی ولگرد و چرکین
سه قطره خون ...
در کوچه می پیچید
سوز و زوزه بادی چونان کارد بر استخوان
و جیغ کش دار گربه ماده آبستن خرابه آنسو تر
سه قطره خون ...
کو کوی بوف کور شوم در شبی بر لب دیفال
نگاهش به کتابهای سوخته و سقف دود گرفته
دوخته شد
شیشه شکسته از دستش افتاد.

من و کشاورز،
هر دو...
از خاکسپاری برگشتیم...!

چوب خطمان گم شد
و نانوا را سالیانیست که بدهکاریم...!

کفش
--------
من پابرهنه شعر می گویم،
که با کفش فقط...
نماز میت می توان خواند

زن
-------------
آمد به سمت من ،
یک قدم مانده به لبهایم
می چکید از لبهایش
رژ قرمز خونی ،
گوشه ای از پارک
زیر درخت سرو
و میان هیاهوی روزنامه چی دوره گرد، فلسفه می خواندم
نیچه و شلاق و زن
حوای سیب خورده هم ،
همچو رعدی آمد و رفت
از ذهنم
رفتم ... دیدن ادامه ›› ام از آن پارک، سالهاست
جا مانده فلسفه ام، اما
حوای سیب خورده هم
و رژقرمز خونی
------
هفت، هشت، یا که ده سال بعد
یا کمی بیشتر،
یا زمانی که نمی دانم در تقویم ها هست، نیست
گذرم باز خورد،
می خورد...
به همان پارک
و سراغی از فلسفه ام،
حوا،
و رژ قرمز خونی
--------
آمد به سمت من ،
یک قدم مانده به لبهایم
می چکید از لبهایش
سیب،
فلسفه،
و...
"رز" قرمز خونی !

گم شدن در جنگل
در انبوه درختان
در این همه سبز
در پی راهی باید
نوری...
یک به یک درختان را باید نشانی،
شب نزدیک است
نشانها را هزار هزار می چرخیم
تا خود نشان شدن راهی نیست!
و هنوز در جنگل
در انبوه درختان نشاندار
در این همه سبز
سرگردان می چرخیم...!

گفتم از عشق چیزی بنویسم
شاید...
از دوست داشتن
و از تو، آن دوم شخص مفرد معروف
شاید...
------
با سر انگشت کوچکش به شیشه ام زد
رها میان "تو" و "او" من
"گل می خری آقا"
و نگاهش به صندلی خالی کنار من!
چراغ سبز شد
و بوق تحمل سرازیر!
و ای کاش...
ای کاش...
ای کاش...
چراغهای جهان همه قرمز بودند...!