بنظرم با کارهای آقای نعیمی چه سقراط و چه ترور یه اتفاق خوب رخ داده، چهره هایی که از نظر فرهنگی توی بطن تاریخ موندن از اون متن بیرون میان و با ما انسانهای مردن معاصر گفتگو میکنن این برای تئاتر تا حدودی سرمازده ما خیلی اتفاق خوبیه. در این علی صرفا شخص نیست اگرچه هست ولی چیزی فراتر،نمادی از حقیقت هست و ابن ملجم هر کدوم ما که چه پاسخی را در مواجهه با اون برمیگزینیم ولی معمولا در طول زندگی این تصمیم با سختی روبروئه چون ما هویتی چند تکه داریم اون پنج نفر در پایان نمایش بر بالین ابن ملجم در حقیقت به یه معنا ابعاد شخصیتی خود اونن . ما انسانای مدرن همچون ابن ملجم "تروریم" که در پایان نمایش مردد و سردرگم مانده است با جهان اجتماعی پیچیده که دیگر که چنین مواجهه ای باحقیقت را با نسبیت روبرو کرده.به همین دلیل متن فرافرهنگی و فرازبانی میشه چه نوع لباس پوشیدن چه تعداد زبانهایی که در نمایش به کار گرفته میشه. چنیین بازخوانی از رویدادهای دینی اونو از یه امر تاریخی تبدیل به امری معاصر میکنه.
ولی باوجود این بنظر تلاش کارگردان بیشتر درانتقال همین مفاهیمه چه در نمایش سقراط و چه اینجا. مثلا دکور واقعا هیچ کمکی به ساخت و فرم کار و حتی انتقال مفاهیم نمیکنه یا در مورد شیاطین داستان بنظر کار تا حدودی از روند خودش خارج میشه گویا کارگردان به تماشاگر که داره یه کار تامل برانگیز رو می بینه امتیاز میده که در این کار هم می تونین چیزهایی که در نمایش های دیگه می بینید رو‌پیدا کنید و باهاش بخندین. یا شخصیت ابن ملجم به عنوان شخصیتی که در بحرانی پر از تردید و شک قرار داره به خوبی شخصیت پردازی نشده ، همان جا که ابن ملجم راهزن را به همکاری با خود برای ترور دعوت میکند ناگهان قطام سرمیرسد ،بعد دقایقی قطام نیز همان را در سر دارد که ابن ملجم ولی ناگهان ابن ملجم سربازمیزند!! به طورکلی بنظر شخصیت ابن ملجم پرداختی شتاب زده داشت و بیشتر زیرسایه مفهوم نمایش قرار داشت و تا حدود این مفهوم زدگی راه رو بر یه شخصیت پردازی تاثیرگذار که می تونست تاثیر کاملا قدرتمندتری روی کل نمایش داشته باشه مسدود نموده.

بودن در ساحل، نوعی حضور در مرزه و در آستانه مرز هم هست که فقدان ها و شکست ها خودشونو نشون میدن. همون تعبیری که یاسپرس درباره وضعیت های مرزی داره. در مواجهه با وضعیت های مرزی مثل درد و مرگ و رنج و ناکامی و کشمکش بی پایان زندگی ست که حدود وجودی انسان خودشو نشون میده. ناشادی انسان در چنین موقعیتی، از انسان بودن انسان برمی آید و دقیقا همین نکته است که زندگی تراژیک انسان رو رقم می زنه. گویا آدمها به خودی خود مقصر نیستن و بیشتر محصول چنین موقعیتی هستن؛ تلاش بی پایان آدمی برای دست یافتن به وضعیتی آرامش بخش و مستحکم و روبرویی هرباره او با خلاء و عدم.
دریازدگی کاری است برای بازتاب چنین موقعیتی اگرچه در پردازش شخصیت ها و فضایی که به قدرت بتونه چنین موقعیتی رو بیان کنه تا حد زیادی ناتوان و نارساست. شخصیت ها بیشتر به طرح کلی و اولیه ای می مانند که هنوز قوام لازم برای تبدیل شدن به شخصیت های مورد قبول نمایشی را ندارند و تا پایان نمایش هم گنگ و نارسا باقی می مونن و به همیتن دلیل هم اتفاق کانونی و پایانی اثر چندان نمی تونه تاثیرگذار باشه.
نمایش در فضاسازی هم چندان موفق نیست و به جز دقایق آغازین اثر که نمایش تقریبا با فضاپردازی اثرگذاری شروع میشه در ادامه توان خودش رو از دست میده و تا حد زیادی افت میکنه.بنظر می رسه موقعیت های اثر که هر کدوم می تونن به فضا سازی و پردازش دقیق تر شخصیت ها بپردازن و به خودی خود هم اهمیت داشته باشن بیشتر برای آماده کردن مخاطب برای رویداد قتل پایان اثر به کار رفته به همین دلیل هم خیلی از این موقعیت ها گذراست و حتی ارتباط کلامی شخصیت ها هم ناقص و کم رمق باقی می مونه. برای مثال سطح تنش میان شخصیت ها آن قدر ضعیف و ناتوانه که عملا کمک چندانی به پیشبرد نمایش نمی کنه و بیشتر بمانند مواجهه هایی سطحی عمل می کنه که نمی تونه چندان قانع کننده باشه .
در مجموع میشه گفت ایده خوب نمایش تحت الشعاع شخصیت پردازی ضعیف و فضاپردازی ناتوان اثر قرار گرفته و نتونسته نمایش موفقی رو رقم بزنه.

نمایش اسم بازتاب موقعیت پیچیده ارتباط در دنیای ندرن است که هر از چندگاهی هر کدام از شخصیت ها را در قالب و نقش های از پیش تعیین شده قرار می دهد. شروع اثر بیانگر این است که ما با فضایی متشکل از آدم هایی فرهیخته روبرو خواهیم بود؛ نیروهایی فعال که هرکدام عقلانیت خودشان را دارند اما در ادامه منطق روایت گویای این است که در درون شبکه پیچیده روابط دائم این نقش ها تغییر می کنند و هر کدام از شخصیت ها مجبور میشوند درون ساختار روابط جا عوض کنند و از همین جاست که دائم هویت این نیروهای فعال و خودمختار که در ابتدای نمایش با آن روبرو بودیم به چالش کشیده میشود ودر یک سیر قابل توجه شخصیت های مغرور ابتدای کار را به شخصیت هایی بهت زده و گیج بدل می کند. از این روینمایش اسم بیشتر بازتاب پیچیدگی های روابط فردیت یافته ای است که در چالش ناگزیر ارتباط اجتماعی بایکدیگر قرار می گیرند . سارتر می گفت " دیگری جهنم من است "و این نکته ای است که می توان در عمق نمایش اسم به آن پی برد، همان طور که آدرس خانه بابو یادآور چنین وضعیتی است. چیزی که در همان یافتن اسم کودک هم خود را نشان می دهد. اسم به عنوان نشانه هویتی یک فرد از همان ابتدا در نمایش هویت پیچیده فرد را نشان می دهد. به عبارت دیگر با این اسم گذاری که در نمایش نشان داده می شود صرف نامگذاری نیست بلکه مساله ای است تعین بخش هویت،کودک قرار است وارد شبکه پیچیده ای از روابط شود که در تاریخ و فرهنگ ریشه دارد و او چندان در برابرشان مختار نیست. ونسان (حسن معجونی) را می توان نیروی مقتدری در نظر گرفت که در همان آغاز بر نام آدولف هیتلر هم تاکید می کند. ونسان پولدار و مقتدر است و شخصیت های دیگر را به چالش می کشد، اما در پایان اقتدار ونسان نیز توسط کلود که بنظر می رسد محجوب ترین شخصیت داستان است به بازی گرفته میشود.ونسان که با ادا با دیگران روبرو میشد در پایان خودش در معرض چنین چیزی از سوی کلود قرار می گیرد.نمایش اسم از این نظر در لایه زیرین خود نقد سیاسی را با خود همراه دارد. شخصیتی را که داریوش موفق بازی می کند نشانگر شخصیتی روشنفکرا است که در کل ماجرا به نقد کشیده می شود. او را در همان ابتدای داستان می بینیم که دنبل کلید می گردد و سردرگم است و در ادامه ابتذال شخصیت او بیشتر آشکار میشود؛ او از این که ونسان افتخار غرق کردن سگ را به نام خودش زده است ناراحت است و حتی انسان متقلبی است که طرح خود را نیز برعهده همسرش قرار داده بود. اما نقطه اصلی هجو نمایش کلود است حاشیه نشینی که با رفتارهای خود به نحوی همه چیز را به بازی می گیرد و اگرچه علی الظاهر آدم بی دست و پایی است اما با کارهای خود ساختار ... دیدن ادامه ›› روابط خانوادگی را که نمود کوچکی از ساختار بزرگتر اجتماعی است به چالش می کشد...
جدای از خوانش محتوای اثر که می تواند بیشتر ادامه داشته باشد،به طور کلی نمایش اسم از نظر فرم و پرداخت تا حدودی از ایده خود جا می ماند و نمی تواند چندان موفق باشد. بنظرم شخصیت ها بیشتر از این که در یک کشاکش تاثیرگذار با یکدیگر قرار گیرند، در یک تقابل نه چندان عمیق باهم قرار می گیرند از این رو این تقابل چندان قدرتمند و واقعی بنظر نمی رسد. از این رو نمایش نسبت به فرم خود تا حدودی کم رمق و نازل بنظر میرسد.شاید بخشی از این نقد به فضای کلی دراماتورژی برگردد که مساله تناسب فرهنگی یک اثر را بیش از پیش مطرح می کند ولی در هرحال بنظرم نمایش اسم نمایش چندان قدرتمند و موفقی نیست و نمی تواند در هم تنیدگی روابط انسانی را به خوبی روایت کند.

نمایش باوجود بازیهای نسبتا قابل توجهی که داشت ولی درسطح یه تعداد ایده خوب باقی مونده بود بدون اینکه بتونه این ایده ها رو بسط بده. به نظر پرداخت هر دو شخصیت تا حدودی عجولانه و کم عمق بود به دلیل این که نمایش گویا بیشتر حرفی داشت که می خواست اونو بزنه و از این لحاظ کلیت نمایش زیر سایه چنین ایده ای قرار گرفته بود. ایده در لایه های عمیقش اتفاقی هولناک رو می تونست با خودش داشته باشه ولی متاسفانه در خود نمایش این هولناکی ،که می تونه بازگو کننده تراژیک روابط انسانی باشه، خوب شکل نمی گیره و پرداخت مناسبی نداره از این رو نمی تونه چندان مخاطب رو با خودش همراه کنه.