تابستان؛
ورطه تنهایی،
سمفونی سکوت.


"زمانه" دوخت
لبم را به
ریسمان "سکوت"
که عهد، عهد
غم است و
زمان، زمان"سکوت"...


#شهریار

هر سکوتی فریادی درون خود نهفته و پرورش می دهد. هرچه عمر بیشتری بهای آرامش کاذب و ظاهری این سکوت شود فروپاشی آن سهمگین تر خواهد بود.
تن شوری روایت حقیقی زوجینی ست که سال ها دلایل (بهانه های) درونی و بیرونی، جسارت رهایی را از آنان گرفته و مجبور به زیستن در بندی می کند که اگرچه شاید از منظر خارجی خوشبخت به نظر رسند ولی در حقیقت دور ازهم، زیر یک سقف زندگی غیرمشترک دارند. اما همه آنان می دانند بالاخره زمانی، فاجعه ای رخ خواهد داد که چون طوفان تمام گذشته را به نازیباترین شیوه ممکن ویران و پاک می کند.
این نمایش جسورانه و چالشی تنها برشی از زندگی یک زوج نیست واقعیتی عریان از روابط همسرانی ست که در چارچوب نظام تربیتی پراز اشتباه و کمبود، براساس عادت به زیست ناهمگون و دروغین، و پذیرش عدم برون ریزی درونیات، ادامه ولی قطعا در آینده ای دور یا نزدیک به نقطه شکست و متلاشی می رسد.

تماشای این اثر خوش ریتم با کارگردانی و بازی های بسیار خوب، که با ایجاد فشار ذهنی مضاعف به مخاطب سفری روانی به درون برای او در پی دارد را پیشنهاد می کنم.

پ.ن : به عنوان یک تماشاگر تیاتر از جناب ثروتی به خاطر بیان و زبان متفاوت اجرای این نمایش و جسارت عدم تکرار فضاهای تجربی موفق قبلی سپاسگزارم.