من تمام کارهای آقای آریان رضایی رو دیدم و به نظرم ضعیف‌ترینشون این کار بود. برعکس موضوع‌های قبلی که با خودت درگیر می‌شدی اگر من بودم چه می‌کردم، این یکی خیلی بدیهی‌تر بود و خیلی درگیرت نمی‌کرد. چون حتی نمی‌تونستی خودت رو جای کاراکترها بذاری. چون از ابتدا واکنش زن عجیب بود و شبیه واکنش‌های معمول نبود. یه نقد هم دارم و اون اینه که امیدوارم در کارهای تعاملی بعدی آقای رضایی، امکان تغییر خط داستان وجود داشته باشه. چون خیلی به متن وفادارن و هیچ‌جوره با هیچ تعاملی، واکنش بازیگرها تغییر نمی‌کنه و صرفا بیان نظراته، نه تعامل. چون خط داستانی عوض نمی‌شه و همونی می‌شه که از پیش قرار بود بشه...باز تو این یکی کار، دو تا پایان در نظر گرفته شده بود و تنها برتری این اجرای تعاملی نسبت به قبلی‌ها، همین بود.

زندگی در تیاتر، خود اسمش بود! زندگی در تیاتر رو تو دو ساعت دیدم...از همون ابتدا که وارد سالن شدم، بازی شروع شده بود! ایمان صیاد برهانی، همون اول کار، من رو محو تماشا کرد...به معنای واقعی، با تک تک سلول‌ها و ریزترین ذرات وجودش، روی صحنه می‌رقصید...زندگی می‌کرد! حرکات بدن، صورت، بیان خوب...همه‌شون من رو میخکوب کردن و واقعاً کاراکتر رو لمس کردم...محو شده بودم تو ثانیه ثانیه این اجرای فوق‌العاده...حتی پُک‌ها به سیگار...! یه تازه‌وارد که محو تماشای یه بازیگر خوب تیاتره، و به مرور، خودش پیشرفت می‌کنه، تا جایی که رابرت مغرور ازش می‌خواد تا کمتر خوب باشه! کمتر خودش رو نشون بده...! رابرتی که شاید تو زندگیش در تیاتر، گم شد و به باد انتقاد گرفته شده بود و سقوط کرد...ولی ولی ولی...میرسعید خان مولویان به این سادگی از ذهنم پاک نمی‌شن! امان از این بازی عالی! نه فقط اکت که حتی صدا و بیان ناب...همه و همه درگیرم کردن! جوری که مدام به ذهنم فشار می‌آوردم که چه بازی دیگه‌ای ازشون دیدم و چطور ممکنه این اولین نمایشی باشه که ازشون می‌بینم!
و اما مترجم! آقای داریوش مؤدبیان رو از صداشون و آواز قو یادمه! ترجمه‌ای از خودشون نخونده بودم، یا متن اصلی این نمایش رو، اما با توجه به مدل اجرا حدس می‌زنم که خیلی وفادار بودن...
•
زندگی در تیاتر، شاید خیلی جاها، شبیه زندگی‌های خودمون بود! نه فقط هنرمندانی که خاک صحنه می‌خورن و سن بهشون وفا نمی‌کنه...چقدر حرف داشت برای زدن...این نمایش، خودِ خودِ تیاتر بود...حتی خودِ صورتک‌های تیاتر...کمدی و تراژدی...خنده و گریه! تضاد...صعود و نزول...بزرگ شدن و کوچیک شدن...رشد کردن ... دیدن ادامه ›› و آب رفتن...بالا رفتن و پایین اومدن...پیشرفت و پسرفت...شهرت و گمنامی...
دیگه فقط می‌تونم بگم آقایان مولویان، برهانی، مؤدبیان و برهمنی...و احسنت به هوش و انتخاب نوید خان محمدزاده!
•
تنها ایراد که هییییچ ربطی به این نمایش و دست‌اندرکارانش نداره:
تیاتر مستقل تهران...فضای به این کوچیکی، نباید این همه بلیط خارج از ظرفیت بفروشه...راهروی تیاتر مستقل دست کمی از قطارهای متروی تهران نداشت و واقعاً اذیت‌کننده بود اون جمعیت تو این فضای تنگ! از سالن هم که چیزی نگم بهتره...تهویهٔ افتضاح! با این حجم از جمعیت که خدا نکنه بلا یا حادثه‌ای ناگهانی پیش بیاد...واقعاً نمی‌دونم چی بگم دربارهٔ این بی‌فکری مسئولین...
حیف که باید اجراهای خوب رو تو چنین سالن‌هایی ببینیم...
•
پ. ن. ای مخاطب دانا! ای کسی که تشنه‌ای برای نوشیدن لحظات بی‌نظیر یک نمایش! برو و به تماشای این شاهکار بنشین! سخنم را...باور بدار!(فقط۲روز!)

حس غرور خوبی داره که یه هنرمند ایرانی تا این حد می‌تونه تو حرفهٔ هنریش موفق باشه و این‌قدر تمیز کار کنه...
یک روز تابستانی، نمایشی بود با چاشنی طنز تو یه روز گرم تابستونی. برخورد دو انسان، که هر دو به پوچی رسیدن! به هیچ! هر دو از تکرار خسته شدن. شبیه خیلی از ماها...هر دو خسته‌ان از زندگی تکراریشون، و هر دو فکر می‌کنن بدبختن و اگر جای شخص مقابل بودن، زندگیشون انقدر مهمل نبود! یکی، از موفقیت‌های پیاپی و رسیدن به هر آنچه می‌خواسته خسته‌اس و‌ دیگری از نرسیدن‌های مکرر...هر دو، معنای زندگی براشون گم شده! شاید فرد معقول‌تر، یعنی موف، بیشتر به این فکر کرده. چون دغدغهٔ نرسیدن و شکست نداشته و فرصت داشته فلسفی فکر کنه...

(اگر قراره نمایش رو ببینید، این سه خط رو نخونید)
⚠️یه نکته جالب نمایش و شاید برداشت من، این بود که اونی که همیشه موفق بود و به هر چی می‌خواست می‌رسید، این بار موفق نشد...! می‌خواست خودشو بکشه و نکشت، و می‌خواست دیگه به هر چی اراده می‌کنه نرسه، و باز هم یه دستاورد دیگه داشت!! اما ناموف، تونست این بار به خواسته‌ش برسه! خیلی ساده به مرگ رسید، و چه خوب روز آخر زندگیش سرشار از حس خوب شد و فکر کرد دوست داشته ... دیدن ادامه ›› شده...!⚠️

آقای رضا بهبودی با حضور چشمگیر و اکت عالی، خوش درخشیدن؛ و برای اولین بار بود که شاهد نمایشی با بازی خانم سوگل قلاتیان بودم و بسیار لذت بردم به خصوص از بیان قوی و صدای خوبشون. آقای پارسا پیروزفر برای من یکی که ثابت شده هستن و می‌دونم وقتی قراره نمایشی با ترجمه، کارگردانی و بازی ایشون ببینم، راضی از سالن بیرون میام. تا جایی که با وسواس خاصی، تیاتر گلچین می‌کنم تا مامانم رو هم ببرم و دو نمایشی که از آقای پیروزفر دیدم همراه با مادرم بوده. خدا قوت می‌گم به همهٔ دوستانی که برای یک روز تابستانی گرم و دلچسب، زحمت کشیدن.

«شما زندگی خودتون رو دوست ندارید ولی من خودِ زندگی رو‌دوست ندارم!»

پ. ن. ماتریوشکا، برای من بی‌نظیر بود و شاید بتونم بگم در صدر لیست تیاترهاییه که دیدم...که دو بار دیدم!

چقدر حرف داشت برای زدن، این زخم‌های وحشتناک زمین بازی...
چقدر حرف دارم برای زدن...
سی سال از زندگی...از هشت سالگی، تا سی و هشت سالگی...تلخه ... دیدن ادامه ›› که به چشم ببینی حتی سی سال هم کافی نیست برای چشیدن طعم خوشبختی؛ اگر شخصی باشی که از کودکی زخم‌خورده باشی...روح زخمی و متلاشی، که حتی وقتی تا این حد زخم داری، باز هم می‌تونی دوست داشته بشی...تا جایی که حتی ممکنه یه نفر عاشقت بشه و بشه خودِ تو!! که حتی عمداً، به خودش زخم بزنه (یا حتی از تو بخواد بهش زخم بزنی تا طعم دردت رو بچشه) و تمام تلاشش رو بکنه که توجه تو رو به خودش، وجودش، و زخم‌های فیزیکیِ قابل رؤیتش، جلب بکنه...و روح زخمیِ تو رو، شفادهنده بدونه...

اما...وقتی زخم داشته باشی، زخم عمیق روحی، حوصلهٔ بازی نداری...حوصله نداری تو یه زمین بازی، یه نفر خودش رو بندازه زمین تا توجهت بهش جلب بشه! دلت اطمینان‌خاطر می‌خواد...یه امنیت عمیق، امنیتی که تو مأمن خودت و خانواده نتونستی داشته باشی...
اگر عاشق شدی، بازی نکن! شاید زخم معشوقت انقدر عمیقه که توان و انرژی بازی نداشته باشه...حوصلهٔ قایم‌باشک‌هایی با فاصلهٔ زمانی پنج سال نداشته باشه...
«کیلین»، دلش یه امنیت می‌خواست...یه حضور مداوم و یه مأمن نرمال، چیزی که تو خانوادهٔ «داگی» دیده می‌شد. داگی یه پسر معمولی بود و کیلین یه دختر غیرمعمولی، که از همون ابتدای نمایش، با نقاشی کیلین می‌تونستیم به عمق فاجعه و بلاهایی که سر یه بچهٔ هشت ساله اومده، پی ببریم...و چه تلخ و دردناک که حتی عشق هم نتونست نجاتش بده...چون یه عشق بلاتکلیف بود، مثل خیلی از عشق‌هایی که این روزها خیلی‌ها دچارش می‌شن و زخمی به زخم‌های روحیشون اضافه می‌شه...

به تماشای این نمایش، با یه پایان عالی، دکوری مینیمال و پرمعنا، انتخاب موسیقی فوق‌العاده، کارگردان و هنرمندان خوب و متن درجه یک بنشینید.

بعضی جاهای نمایش، عجیب یاد فیلم One Day افتادم
پ. ن. ۱. آخر نمایش، یه حرکت خلاقانه رو شاهد بودیم. یادبودهایی از این نمایش: چسب زخم! ای کاش همهٔ زخم‌ها، با چسب زخم خوب می‌شدن
پ. ن. ۲. سکوت نکنید! هیچ‌وقت سکوت نکنید...حرف بزنید لطفاً!

«دکتر نون زنش را بیشتر از مصدق دوست دارد» کتابی از شهرام رحیمیان که مدت‌هاست تعریفش رو شنیدم و مشتاق خوندنشم و اخیراً خریدمش و تو لیست کتاب‌هایی که باید بخونم هست...چند وقت پیش طبق عادت، تو تیوال می‌گشتم که اتفاقی صفحهٔ این نمایش رو دیدم و تصمیم گرفتم پیش از خوندن کتاب، این نمایش رو ببینم. قبل از هر چیزی خدا قوت می‌گم به همهٔ دست‌اندرکارانی که زحمت کشیدن...با اینکه شخصیت‌پردازی دکتر مصدق می‌تونست خیلی خیلی بهتر باشه، و یا حتی گریم، من به شخصه از بازی کیانوش جواد اسلامی بیش از بقیه هنرمندان لذت بردم. با دیدن این اجرا، که البته بازی بازیگران و یا گریم‌ها می‌تونست خیلی قوی‌تر باشه، بسیار مشتاق‌تر شدم برای خوندن کتاب! چقدر موضوع خوبی داشت و چقدر قشنگ داستان در برهه‌ای حساس و مهم از تاریخ روایت می‌شه. چقدر تاریخ اسرارآمیزه و به طرز عجیبی روی اطرافش تأثیر می‌ذاره و تکرار می‌شه...چقدر ذهنم درگیر شده بود که کی کار درست رو کرد و کی باید سرزنش بشه؟ می‌تونیم قضاوت کنیم؟ می‌تونیم بگیم دکتر فاطمی آدم خوب داستان بود و دکتر نون آدم بد و خائن؟ هیچ چیز سیاه سفید نیست...هیچ چیز کلی نیست...و خیلی سخت می‌شه خودمون رو بذاریم جای اون فرد، تو اون لحظه، و فکر کنیم چه تصمیمی باید گرفت و چه کاری درسته...اینکه اولویتمون حفظ تمامی ارزش‌هامون باشه، به هر قیمتی، حتی فدا کردن خانواده و عشق و عزیزترین‌هامون؟ کدوم درسته؟ چی کار باید کرد؟ با وجدانی که یک عمر قراره شکنجه‌مون کنه و خودِ سرزنشگرمون، چطور باید به صلح برسیم؟ چقدر سخته زندگی...چقدر سخته مهم بودن تو بخشی از تاریخ...چقدر سخته که همه چی، هر کاری، روی چیزای دیگه تأثیر می‌ذاره...و چقدر مردم عجیبی هستیم که صبح کودتا می‌گفتیم یا مرگ یا مصدق و عصر کودتا مرگ بر مصدق...! هنوز همون آدماییم...هنوز همونطوریم...و هنوز از ماست که بر ماست!

به تماشای تکرار تاریخ نشستم...!

نمایش خیلی خوب با بازی‌های روان و متن فوق‌العاده‌‎ی جناب بیضایی...باورم نمی‌شد این متن سی و اندی سال پیش نوشته شده باشه...بسیار لذت بردم از دیدن این نمایش و بازی بازیگر نقش موهبت (اگر اشتباه نکنم، آقای خادمی) رو واقعاً دوست داشتم.

یه سوال داشتم.
این نمایش اجرای دوباره‌ی برلین هست؟ یا موضوع متفاوته؟