من تمام کارهای آقای آریان رضایی رو دیدم و به نظرم ضعیف‌ترینشون این کار بود. برعکس موضوع‌های قبلی که با خودت درگیر می‌شدی اگر من بودم چه می‌کردم، این یکی خیلی بدیهی‌تر بود و خیلی درگیرت نمی‌کرد. چون حتی نمی‌تونستی خودت رو جای کاراکترها بذاری. چون از ابتدا واکنش زن عجیب بود و شبیه واکنش‌های معمول نبود. یه نقد هم دارم و اون اینه که امیدوارم در کارهای تعاملی بعدی آقای رضایی، امکان تغییر خط داستان وجود داشته باشه. چون خیلی به متن وفادارن و هیچ‌جوره با هیچ تعاملی، واکنش بازیگرها تغییر نمی‌کنه و صرفا بیان نظراته، نه تعامل. چون خط داستانی عوض نمی‌شه و همونی می‌شه که از پیش قرار بود بشه...باز تو این یکی کار، دو تا پایان در نظر گرفته شده بود و تنها برتری این اجرای تعاملی نسبت به قبلی‌ها، همین بود.