من پیش از این برلین از آقای رضایی رو دیده بودم. بسیار از برلین لذت برده بودم. چون اولین بار بود چنین کاری می‌دیدم و نوشته‌ی آقای یعقوبی هم خیلی خوب بود و با وجود اینکه تجربه‌ی مشابه نداشتم، اما کل نمایش خیلی ملموس بود برام و تصمیم‌گیری‌ها و این‌که چه کاری باید کرد و ارائه‌ی راهکار، به شدت دشوار بود.
اما در دیور، این‌طور نبود و به نظرم تصمیم‌گیری‌ها خیلی ساده‌تر بودن، شاید چون کل ماجرا و زندگی دو نفر، از ریشه یه مشکل اساسی داشت...در صورتی که تو برلین خیلی این‌طور نبود. برای همین من برلین رو بیشتر دوست داشتم. به نظرم متنش هم خیلی قوی‌تر بود.
نقطه‌ی قوت دیور، اون نیم ساعت اضافه‌تر بود که برای نمایش این‌ چنینی واقعا لازم بود.
بازی خانم شعبانی هم خیلی خوب بود.

خدا قوت.
امیدوارم باز هم شاهد یه نمایش تعاملی دیگه از آقای رضایی باشم.