زندگی کردم در تئاتر... این پیراهن از پیش دوخته ممت آنقدر خوب بر قامت بازیگران نشسته بود که انگار کنی کارگردان خوش ذوق و توانای این نمایش خاصه برای آنها تهیه کرده.
من کیف کردم، تمام نمایش با آهنگی موزون و ریتمی شناور چنان مجذوبم کرد که شرایط سخت سالن هم نتونست مغلوبم کنه و بی حوصله بشم از زمان 100 دقیقه ای نمایش .طنز ظریف و فاصله گذاری های بجای نمایشنامه و دیالوگ های زیاد در بکارگیری همگون حرکت صورت و بدن به هارمونی ریتمیک مجذوب کننده ای بدل شده بود.
طراحی صحنه ساده ولی زیرکانه! چرا که در مکعب کوچک سالن یک عنصر، آن هم یک آینه قدی بود و این را می رساند که ما هم در صحنه ایم نه در پیش آن.
آینه یادآور این بود که ما هر روز در "تئاتر زندگی" هستیم وما هم هر روز نقشی جدید بازی می کنیم ، تجربه ای جدید کسب می کنیم و این ها را به دیگری می دهیم و همینطور ادامه داره تا...
سپاس از همتون که در ایجاد این نمایش تلاش کردید، دمتون گرم

((هیچ چیزی از هیچ جایی نمیگذره مگه از فکرما... چه برسه به راه قدس)) اینکه بگن این کار، کار جنگی بود! نه! هنرمند و هنردان میگه ضد جنگ بود؛ چطور میشه صحنه رو به آتش کشید تا فقط بگیم برو بجنگ، همین! نه! هنرمند به ماندن فکر میکنه، ماندن خود آدمی و ماندن نام آدمی. اینها تکه ای از انسانند، چه در این مرز جغرافیایی و چه در جای دیگر که وطنشان است، اینها می خواستند زندگی کنند اما جبر واجب کرد که بمانند و بمیرند تا دیگری بماند و زندگی کند. این بخشش بوده و هست و خواهد بود بدون نیاز به هیچ ایدئولوژی. "" این آتش (جنگ) خاموش شدنیه، اگه دهان کجه و نمیشه فوت کرد لازمه فکر راست باشه، کمی آب لازمه""
همه عالیه بودن، کارگردان توانا خیل نژاد، نویسنده نادری خوش فکر، گروه نمایشی که هرکدوم در ایجاد این صحنه پر تکاپو نقشی ارزنده داشتند و دیگه از نوید محمدزاده که گفتن نداره این شاهکار بازیگری تئاتر وسینمای ایران در هر کاری که باشه همه رو مفتون میکنه.
دمتون گرم و سپاس فراوان

از دل ماتریوشکا چه چیز بیرون می آید!؟... سماجت، سماجتی که گاه موجب نیک بختی ما میشود و گاه سبب نگون بختی.
پارسا پیروزفر عزیز خوب این ماتریوشکای داستانی رو ساخت و نمایش داد، باور کنید مجذوب هنر این آدم شدم، به حق که در تئاتر بهتر و خیلی ارزنده تر از سینما و تلوزیون بوده و هست. چنان فرم، حرکت و بیان در این نمایش هماهنگ بود که یک لحظه هم داستان از بازیگر یا بازیگر از داستان پیشی نمیگرفت. صحنه کاملا در اراده این هنرمند توانا بود و ما بینندگان هم مجذوب صحنه.
دمت گرم و تشکر.

... دنبال واژه ای بودم که به استعاره بگیرم، شاید اینچنین بتوانم بهتر دکتر مسعود دلخواه عزیز و گروهش را معنی کنم. او همچون استاد فرش بافی، تار و پود ابریشمین این فرش پر نقش رو به هم گره زده بود و من که به معجزه باوری نداشتم، باور کردم که این همان قالی سلیمان است و اندیشه را سوار دارد.
شگفت نیست که همه حاضرین در سالن همچون مجنونی مفتون لیلی، سه و نیم ساعت در پی نمایش بودند، من مسخ شده بودم، این تعداد زیاد پرسوناژها و سازمان دهی بجا و ریتمیک میزانسن ها من رو در فضایی چند بعدی قرار داده بود ، انگار در دل یک مستند قرار گرفته بودم، موسیقی پرفورمنس، آکساسوار صحنه موجز و انتزاعی، لباس واقع گرایانه و ساده، عاری از رنگ های تند، تا ما از راز آشکار نمایش دور نشیم، و چه خوب تکنیک فاصله گذاری در نمایش رو اجرا کرد تا من بیننده دچار احساسات آنی نشوم و سیال بودن واقعی زندگی رو گم نکنم.
بله انتخاب نمایش نامه هایی چنین هوشمندانه از دکتر دلخواه نشان از استمرار و تاکید ذهن و بیان این هنرمند، بر شیرینی اندیشیدن و تلخی جهالت است.
این که ما دچار تسلسل اشتباه شدیم یا نه؟ اینکه آن چیز که هست مطلوب ماست یا باید مطلوب خود بدانیم! اینکه ماندن بهتره یا ماندگاری؟... و اینکه برای مانا شدن باید، باید زندگی کرد با خورشید با ماه با آب با عشق با غرور با شیطنت با مهربانی با سادگی با زیرکی و... با اندیشیدن و گاهی هم رها بودن از هر چیز و هر کس.
به اندازه بیکران تشکر و دمتون گرم و باز هم منتظر کارهای بعدی هستم.

دوست داشتم تجربه اولین نویسندگی و کارگردانی سیامک صفری عزیز رو ببینم، که به جد بازیگری توانا و دارای حرکت های ویژه بدن و بیان است ودر کمتر تله تئاتر یا تئاتری دیدم که حضورش بار سنگین صحنه را حتی به تنهایی به دوش نکشیده باشد؛ در این نمایش هم سیامک صفری با طنین بغزآلود خاص خودش و قدرت حرکت بدن همه یک ساعت را صحنه گردانی میکرد.
جاذب های من آکساسوار انتزاعی صحنه و خودداری از درازا شدن نمایش بود، اما نمایشنامه خیلی سطحی و خبری بود، انگاری که کسی صفحات حوادث این یک سال اخیر روزنامه ها رو یکجا خریده و با شتاب برای دیگران می خواند، هر دو شخصیت این نمایشنامه از سویی به پرتگاه پوچی سقوط کرده اند، یکی آنقدر آنارشیست و خودبین که تاب ماندن ندارد و در یک نا کجا آباد به دنبال مدینه فاضله میگردد و دیگری آنقدر سرخورده و مغموم که تاب فهمیدن و خواستن ندارد واین بیشتر باعث احساسی شدن و جلب ترحم بیننده میشد تا دریافت احساسی برای همراهی با چنین احوالی، و در آخر انتخاب نابجای موزیک رپ هم نتوانست حس اعتراضی نمایشنامه را هم انتقال دهد و بیشتر پر کننده زمان نمایش بود.
هر اثری تلاشی برای ایجادش درپی داشته و سزاوار تشکر است، تشکر.

"هر نمایش، پیش و بیش از همه درباره یادآوری و زمان است" کارگردان: امیر رضا کوهستانی " ...
حالا که فقط کلیدداریم، اگه به جایی برسیم چکار می کنیم؟... یا خنگیم یا خیلی زرنگ!... ما هم شنیدیم با همین "شنیدن" می سازیم، می پردازیم، خراب می کنیم و بعد پشیمون میشیم.
نمایش رو دوست داشتم، همانطور که یکی دو سال پیش درباره نمایشنامه اش خوانده بودم و تب و تاب دیدن رو داشتم، در تمام طول نمایش ساکت و آرام، ذول زده بودم و یادآوری می کردم این اتفاق ساده یا شبیهش رو که چطور برای خودم یا دوستانم پیش آمده، و یادم میامد که چه شنیدم و چه گفتم...
صحنه کاملا ساده، بازیگران از دل مکتوم تاریکی بیرون می آمدن و این سادگی سبب میشد که آن چه باید ببینید و بشنوید را بینید و بشنوید، بکار گیری Video Art هم با تدوین های زیرکانه تماشاگر رو خوب در جریان سیال نمایش همراه می برد.
دمشون گرم...سپاس و درود فراوان از امیر رضا کوهستانی و الهام کردا، مهین صدری، مونا احمدی، آیناز آذرهوش گرامی و گروه پشت صحنه

زبان تعارف، شاخصه نه فقط ما ایرانیان که زبانی الکن با اصواتی متفاوت میان همه مردم دنیا. وصل دو خانواده با تعارفات پساروشنفکری شروع و به فصل الواط گونه پایان میپذیرد، در طول نمایش، داستان هر روزه خودمان(جامعه بشری!) را می بینیم، که سعی داریم با ژستهای روشنفکری و پوشیدن شیکترین پوشش هامون گریزی زنیم از فهمیدن زبان همدیگر، رفته رفته به استریپتیز فکری میرسیم، لحظه ای که عریانی واقع گرایانه شرمساری کمتری نسبت به آن دارد که تا حال بودیم. "با هم رو راست باشیم و انسان"
"" تا می از ساغر به ناف او رسید............ دعوی او رفت و لاف او رسید"" عطار نیشابوری
درباره نمایش: کاملا داستان محور و خوب و البته کمدی ، دکور صحنه رئال با نورپردازی ساده و همانطوری که یک خانه باید باشد، موسیقی نقشی در اوج و فرود نمایش نداشت و البت موسیقی در متن نمایش هم نبود که سبب احساسی شدن داستان و نمایش شود (که این برای من در این نوع، مورد پسنده). قلم یاسمینا رضا زیرکانه و ساده روی کاغذ آورده شده و درود فراوان بر ایشان، و البته علی سرابی عزیز هم پاسدار خوبی برای کارگردانی و اجرای این نمایشنامه بوده اند، از تک تک بچه های پدیدآورنده نمایش و بخصوص نوید محمدزاده، مارال بنی آدم، ستاره پسیانی تشکر برای یک شب بیادماندنی و تامل برانگیز، تلاشتون نستوه و دمتون گرم.

یه روزایی بود که تنها راه پیروزی رو جنگ میدونستم ولی خیلی وقته که فهمیدم وقتی به جنگ فکر می کنم میبازم؛ (مبارزه با جنگ فرق داره) برا ی همین نمایشنامه های ضد جنگ و اجراهی اینچنین منو مجذوب صحنه میکنه، همه چیز عالی بود، آکساسوار صحنه ساده و انتزاعی(استامبولی!) همیشه اینجور صحنه ها جادویی ویژه داره برای بالا بردن شعور هنری، روایت دوست داشتنی و شیطنت گونه مهرداد کوروش نیا و کارگردانیش سر احترامم رو براش خم میکنه، بازی پر انرژی و روان هرسه بازیگر هم تحسین برانگیز بود، به ویژه نوید محمدزاده عزیز که نشان داد بیخودی "نوید محمدزاده" نشده، در کل صحنه به صحنه همراه همه خندیدم تا طعم تلخ جنگ رو بتونم قورت بدم و اوج نمایش باز یادم انداخت که همه ما نامه ای داریم که قبل از پایان، باید بنویسیم یا بخوانیم، دمشون گرم