شکارچی [با فریاد به اوهه می گوید]: ((این زندگی کثافت رو ترک کن که ترس، مثل کفن، همه جاش رو پوشانده!))

مشروطه: ((رَخت، بخت نمیآره!))

مشروطه: ((شعر مثلِ افیون می مونه؛ کمک می کنه آدم، کثافتِ زندگی رو تحمل کنه!))

بونکر ۲، حتا خفن تر از بونکر ۱ بود. خیال‌پردازی و ایماژها دوچندان شده بود و تماشاگر باید انرژی بیشتری را برای دریافتِ نمایش مصرف می کرد. بودنِ [ناخواسته ی] سر و صدای تِرن های ایستگاه مترو تئاتر شهر در فضای نمایش (که همه اش از قطار گفته می شد) نیز جالب بود.

مهم‌ترین چیزی که من را به تماشای ((بیستوهیچ)) واداشت اتمسفرِ Horror/Slasherگونه اش بود. راستش پس از دیدنِ عکس های نمایش، بی درنگ، سراغ دکمه‌ی خرید بلیت رفتم.
برعکسِ آنچه که در کامنت های منفی نوشته شده بود بیستوهیچ، نمایشِ خوبی بود؛ خوب، پیش می رفت و نمی شد پایانش را پیش‌بینی کرد.
از دیدِ من، می شد روی فاکتورِ نور، بیشتر مانور داد تا فضا را برای تماشاگر، دلهره آورتر کرد (برای نمونه، هر گاه استنلی از شکنجه گاه بیرون می رفت صحنه در تاریکی فرو می رفت و تنها چراغ های کم‌سوی قرمزی، روشن می بود)؛ یا Flasher به کار برده می شد.
بیستوهیچ را دوست داشتم و اگر زودتر از سررسید، سِنِ ایرانشهر را بدرود نمی گفت (۱۷ اسفند به جای ۲۴ اسفند) بارِ دیگر، به تماشایش می نشستم.

لیدی مَثلِث: ((هرکس به طریقی می میرد و چه بهتر اینکه در خواب، از آرامشی موقت به آرامشی ابدی برود!))

پونتیوس پیلاتوس: ((تو نیچه رو می شناسی؟ اینکه گفت خدا مرده است!))
حضرت مسیح: ((سیلی به موقعی بود؛ بشریت بهش احتیاج داشت!))
پونتیوس پیلاتوس: ((اما وقتی مُرد یه انجیل توی دستهاش بود!))
حضرت مسیح: ((شکِ دکارتی که میگن، یعنی همین!))

نمایشی دلپذیر و بسیار سرگرم کننده که در پایان، اکشن هم شد. از دیدِ من، اگر برای بازیگران، هاش- اِف به کار برده نمی شد نمایش، زیباتر هم می شد.

سرجوخه مارک: ((تو آرزوت چیه؟))
حضرت مسیح: ((آرزوم دنیاییه که توی اون، مرگ، معنای آزادی نباشه!))

حضرت مسیح [به سرجوخه مارک می گوید]: ((جانیها و فاحشه های توبه کرده پیش تر از این رجّاله های دینی به ملکوت خدا وارد می شوند!))

حضرت مسیح [به یوسف قیافا می گوید]: ((شریعت باید ما رو عاشق کنه نه بیزار!))

پونتیوس پیلاتوس: ((دادگاه عالی، برات تقاضای حکم اعدام کرده؛ چرا؟!))
حضرت مسیح: ((لابد، من رو دوست ندارند!))