خسرو: ((فراموشی، هر قدر هم نیرومند باشه نمی تونه عشق رو از بین ببره!))

تامورا: ((ما فقط موقعی مردم رو می خواهیم که بخواهیم قربانی-شون کنیم!))

لاوینیا: ((وقتی قانون نباشه، ظلم شروع میشه)).

درود
چرا به یکباره، روز پایانی ((طلوع خونین)) از ۲۱ اردیبهشت به ۷ام دگرگون گشت؟🤔

شاعر شهر: ((ای آدم! مگر نمی شنوی صدای پای زمان، بر مردگان را؟!))

شاعر شهر: ((مست شوید! مست شوید! تا بارِ سنگینِ زمان را احساس نکنید. مست شوید از شعر، شراب، تقوا؛ که زمان، شانه ها را خُرد و پشت را خَم می کند. مست شوید از هر آنچه می توانید تا بار سنگین زمان را احساس نکنید. مست شوید! مست شوید!))

زینال غیر بندری: ((شوپنهاور میگه بدترین کار، توی این دنیا اینه که به یک قاتل، کاری به جز قتل بسپاری!))

ماه: ((تلخ ترین حقیقت هستی اینه که هر چقدر هم قوی و سریع باشی نمی تونی از سرنوشت ات، فرار کنی!))

زینال غیر بندری [به غزاله می گوید]: ((برای خودکشی، اول باید به پوچی برسی!))

نمایشی پُر پرسوناژ (۱+۲۳) که استایلی همانند نمایشِ ((انسان/اسب، پنجاه/پنجاه)) داشت. ((دجال)) پر بود از فرم، هارمونی، جابجایی و نور؛ و با بهره گیری از موزیکی درخورِ اتمسفرِ کار که میکساژی از Live و Recorded بود و دیزاینِ شایسته ی تن پوش های بازیگران از همان آغاز، تماشاگر را در پانسیونِ روانی داستان زندانی می‌کرد و تا پایان، رهایش نمی کرد.
اما از دیدِ من، درخشان ترین ویژگی دجال، شخصیت پردازی آن بود؛ ۲۴ کاراکتر که هر کدام ویژگی، رفتار، اندیشه و جهان بینی خودشان را داشتند و یگانه بودند. از ملوچ، شیر آقا، تانگو، فریاد، قوزی، فِری خان، نبات، سنبل و پاییز گرفته تا آنا، شازده و رئیس. حتا داش کیشمیش، برادرِ ملوچ هم که در داستان نبود خیالش بسیار پررنگ بود.

مرد: ((وقتی گلوله ای نباشه، شلیکی هم در کار نیست...))

سانسورچی: ((من چند وقت دیگه دارم با این خانم (دستگاه تطهیر) ازدواج می کنم!))
استاد گریگوری [با شگفتی]: ((مگه نگفتی که فقط صداست؟))
سانسورچی: ((ما با همین صدا هم کارمون راه میوفته!))

مرد: ((یه افسانه ی هندی هست که میگه همه ی هستی یه لحظه از خوابِ بِرَهماست...))