خسته نباشید و دم همتون گرم که انقدر خالص و پاک روی صحنه اید.
انرژی خوبتون انقدر صادقانه بود که مشخص بود پشت صحنه ی این نمایش همه همدل بودن و تک تک بازیگرها برای دیده شدن پارتنرشون تلاش میکردن و در این مهم موفق بودن🍀🍀
لذت بردم.

بعد از مدت ها دیدن یه نمایش تو ایرانشهر خیلی لذت بخش بود
خسته نباشید میگم خدمت تمام عوامل شریف این نمایش، خصوصا کارگردان اثر.
جناب لهاک عزیز ممنون که هستید و حمایت میکنید از آثار خوب
پاینده باشید☀

جابر رمضانی عزیز خسته نباشید..
بعد از هر اجرایی که از ایشان دیدم به زاویه های جدیدی از تئاتر رسیدم. ریتم در این نمایش به شدت زیباست. طراحی صحنه در راستای فضاسازی چنان بی نقص بود که هر لحظه بخار دهان خودم رو چک میکردم! ممنون از گروه اجرایی که چنان اتمسفری خلق کرد که به خودت اجازه نمیدی حتی بعد از پایان نمایش دست بزنی، که شاید بهمن کلبه را خراب کند. چنین اجراهایی ستودنی است.

پرفورمنس وجود...
انتخاب اسم کار و انتخاب محیط اجرایی اولین فاکتور برای فکر کردن من به این پرفورمنس بود. بهزاد غلامی خسته نباشی و ممنون از اینکه تلاش میکنی برای شناخت رقص بوتو.
به عنوان یک مخاطب تئاتر لذت بردم از این اجرا.. راجع به رقص و تمپوی بسیار پایین بدن بازیگر که تاکید بر تسلط ایشان بر بدنشون داشت و "وجود" که موضوع این پرفورمنس بود همین بس که بگم ای کاش چنین کارهایی بیشتر مورد توجه قرار بگیره.
به شخصه معتقدم فضای تئاتر کشور ما، نیاز به دیده شدن داره. دیدن زمانی اتفاق میفته که هر موضوع و شیوه اجرایی مورد آزمون و خطا قرار بگیره. (البته توسط گروهی کاربلد) و قطعا حمایت درست از چنین اجراهایی کمک زیادی به سواد ما از تئاتر میکنه. پرفورمنس وجود ذهن من مخاطب رو درگیر کرد، اینکه میشه با بدن فریاد زد، با بدن شنید، با بدن سکوت کرد و با بدن رقصید...

خسته نباشید میگم به بهزاد غلامی عزیز و گروه اجراییشون و همچنین به خانه نمایش دا برای استقبال و حمایت از چنین اجراهایی.

گاهی وقت ها با دیدن یک نمایش و رهایی بازیگران در صحنه به واسطه کارگردانیِ دغدغه مند دچار کاتارسیسی میشی که به خودت میگی قطعا این بهترین نمایشی بوده که تا الان دیدم..
ضمن سلام و عرض ادب به تمامی کاربران محترم تیوال، بنده عضو جدید خانواده تیوال هستم و البته از تماشاگران قدیمی تئاتر!
اصولا وقتی نمایشی رو میبینم ترجیح میدم چند وقتی از هضم اون نمایش تو ذهنم بگذره تا بتونم بدون تعصب مثبت یا منفی نظرم رو بگم.
رهایی بازیگران ستودنی بود. خیلی لذت بخشه وقتی به دیدن و شنیدن نمایشی میشینی که بازیگران هدفمند بازی میکنن و به اصطلاح میدونن رو صحنه دنبال چی هستن. میگن زمانی که یک بازیگر رو صحنه نیت خودش رو دنبال میکنه اون وقت رو صحنه میجنگه و فریاد میزنه من بازی میکنم تا پارتنرم بدرخشه. گرجی و مولایی هردو میجنگن تا دیگری دیده بشه و این یعنی همنوازی...
دکور، نورپردازی، گریم و لباس، صحنه ای که نهایت استفاده مفید از اون شده بود، یکدست بودن بازی ها و خیلی نکات مثبت دیگه ای که تو نظر خیلی از دوستان خوندم همگی نشان از کارگردانی و بازیگردانی خوب این اثر داره.
برهمنی تئاتر رو میشنوه و میبینه. این دیدن و شنیدن رو تو نمایش زندگی در تئاتر هم لمس کردم.