همه در میدان نمایش هستیم... چه آنکه به وجد می آید و سرا پا شهوت و وسوسه می شود، چه انکه زخم می خورد و بی رمق می ماند، چه آنکه زخم می زند و جام لذت می نوشد.
می خوام مثل ریتم تند نمایش همه چیو بگم و برم، سرعت بالای دیالوگ ها اجازه کنجکاوی رو ازم گرفته بود و جای موسیقی به شدت خالی بود و اگر بود می توانستم فرصت خوبی داشته باشم برای دریافت احساس و همراه شدن با پرده های نمایش و پیدا کردن علت... "اما" و هرچه پیش از اما بیاید حرف مفت است،(بخشی از دیالوگ)
نمایش رو دوست داشتم. آنقدر تعلیق و تحکیم در اجرا و متن بود که با آگاهی از بن نمایشنامه دچار بی حوصلگی نشدم، طراحی صحنه و آویختن پرده ها ی سفید انتزاع خوبی بود برای همگونی با لایه لایه بودن متن و این که باید به هر اتاقی سرک کشید و از تصاویر خیال و واقع به کنه ماجرایی تراژیک پی برد...در آخر نمایش این بیت شعر در سرم زمزمه میشد... "چون دوست دشمن است شکایت کجا برم"
از همه هنرمندان این نمایش ممنونم و دمتون گرم