کاسپار خیره کننده ترین هنری است که تابحال دیده ام
پس از دیدن کاسپار، تلخی غریبی در جان آدم می نشیند، زخمهای کاسپار عمیق است، شدید است، شدید تر از ضربه هایی که بازیگرها به خود می زنند، کاسپار ترسناک است، ترسناک تر از جسدهای زنده ی نمایش، در کاسپار در دام افتادن خود را می بینیم. راهی نداریم، فرار به هر جا ناممکن است، در میان کلمات محصوریم. ابتدای نمایش قبول کرده ایم که درها بسته می شود و نا آخر آن می مانیم، همان طور اسیر که کاسپار اسیر شده است. در تماشای کاسپار، در اسارت کلمات ایم. اما کاسپار گزافه گویی نمی کند. کلمات تکرار می شوند، زیاده از حد تکرار می شوند و معنای خود را از دست می دهند، معنای تازه ای می گیرند و باز تکرار می شنود، اما کلمات زیاده از حد تکرار نمی شوند. هیچ کلمه ای در معنای غیر واقعی اش بکار نمی رود، حقیقت، برهنه فریاد می زند، خون فوران خواهد کرد.
در روزگاری که داستان گفتن هنر همه است، داستان نگفتن هنر بزرگتری است. آنچه کاسپار را از تمامی تئاتر های که پیش از این دیده ام جدا می کند، روایت غیرآراسته واقعیت است، کاسپار چیزی را رسا فریاد میزند چنان که تفسیری نخواهد. در دیدن کاسپار، تماشاگر گاهی خود را می بیند، بدون آرایش، گاهی جامعه را می بیند، ناآراسته، گاهی وجدانش را می بیند، قصابی شده و در تمام لجظه های نمایش حقیقتی را می بیند که هر روز با آن زندگی می کند، ولی آن را ندیده است. کاسپار نمایشی سخت است، و دیدنش سخت جانی می خواهد.
آن وجه از کاسپار که برای من اهمیت دارد نگاه فارغ از جنسیتی است که در کاسپار وجود دارد، کاسپار قرار است درد بشر را نشان دهد، کاسپار جانوری است که قرار بوده انسان باشد ، سالها در تاریکی مانده و اکنون با کلمات تیرباران می شود. کسی کاسپار را می کشد که ردی ندارد. ما فقط می دانیم که او مجروح شده ... دیدن ادامه ›› و خون آلود است. بازیگران کاسپار همگی زن هستند. بدون کوچک ترین ویژگی که نشان دهند زن هستند. با لباسهایی غریب. آنها درد بشر را نشان می دهند. در لباسی فارغ از جنسیتشان. در حرکاتی که هر زن یا مردی در آن نقش انجام می داده. تنها جایی که به زن بودن بازیگران توجه می شود، وقتی است که صدای سوپرانوی آنها را می شنویم. شاید تنها زنها می توانند چنین از درد آوازی را ضجه بزنند.