برای دوستانی که تیوال باعث آشناییمون شد:

اسفند امسال که رو کرسی زمستون جز بزنه و رویای ۹۴ هم دود بشه و بره هوا, تقریبا می شه دوسال. دوسال از زمانی که من برای اولین بار خارج از دنیای مجازی بچه های تیوالی رو ملاقات کردم. دوستی هایی شکل گرفت, تداوم پیدا کرد، پررنگ شد و گاهی هم رنگ باخت.
دوست عزیزم که این نوشته رو می خونی، شاید گاهی باعث آزارت بودم و شاید لحظه ای سبب ساز شادیت. اونایی که منو بیش تر می شناسن می دونن که تقریبا کم حرف و ساکت هستم, اون قدر که شاید بشه گفت محافظه کار...
ولی فکر می کنم یه جاهایی هست که هر آدمی باید محافظه کاری رو رها کنه, یه جاهایی باید تردیدو کنار گذاشت و انتخاب کرد، باید سکوت رو شکست و حرف زد، نباید محو و حتی کم رنگ بود. باید شفاف و صریح و شجاع ایستاد. نه فقط به خاطر خودمون اگه زخمی خوردیم یا زجری کشیدیم بلکه به خاطر همه اونایی که دردهای زیادی کشیدن و بزرگ ترین زخم شون شاید این بوده که حتی همین امکان محدود نوشتن چند سطر تو دنیای مجازی رو هم نداشتن.
دوست عزیزم حرفتو بزن. بنویس. بذار همه در رنج تو از این درد مشترک سهیم بشن. اگه حرفی تو دلت مونده، اگه فکری تو سرت نشسته، بنویس و بگو که ... دیدن ادامه ›› بی اعتنا نیستی، که اهمیت میدهی، اگر نه به طبل فریاد به زبان نجوا بگو که ما گرچه هزاران هزار تن, برای التیام این زخم همه یک تن ایم و یک تنه ایستاده ایم ....

داستان مریم ترجمه شده از سایت بنیاد امید:

من مریم هستم، یک فارغ التحصیل از بنیاد امید مهر. به دلیل آزارهای پدرم از خانه فرار کردم و مجبور به خیابان خوابی و تامین نیازهایم به شیوه های غیر قانونی شدم. پس از سه ماه توسط پلیس دستگیر شده و به موسسه امید تحویل داده شدم. من در بهار سال ۲۰۰۸ وارد موسسه امید شدم و در بهار سال ۲۰۱۱ از آنجا فارغ التحصیل شدم. زمانی که در موسسه امید بودم دوره دبیرستان را تکمیل کرده و برای ورود به دانشگاه اقدام کردم. در دانشگاه آزاد تهران پذیرفته شدم و به پشتوانه بورسیه ای که بنیاد امید برایم فراهم کرد در مهرماه سال ۲۰۱۱ تحصیل در رشته فیزیک را آغاز کردم. من نمرات بسیار خوبی در دانشگاه گرفته ام و لیسانس خود در رشته فیزیک هسته ای را در سال ۲۰۱۵ دریافت خواهم کرد.



»» این امکان فراهم است تا با خرید بسته هاى همت عالى به هر تعداد که تمایل داشته باشید، از این موسسه حمایت نمایید.

مامانم وقتی سیزده سالش بود برادر بیست و سه ساله اش دیگه نذاشت بره مدرسه چون به نظرش محیط دبیرستان فاسد بود و تعصبش اجازه نمیداد که خواهرش اونطور جایی درس بخونه. مامانم سالهای بین ترک مدرسه تا ازدواج با پدرم رو تو خونه بود و کارهای مغازه خیاطی پدربزرگم رو انجام میداد. وقتی مامان بیست و دو ساله ام با بابام ازدواج کرد تا کلاس ششم ابتدایی درس خونده بود. یکسال بعد از ازدواجشون داداش بزرگم به دنیا اومد. نمیدونم چقدر براشون سخت بوده وقتی فهمیدن اولین فرزندشون معلول و مبتلا به سندرم داون هست. مامانم که عاشق تحصیل بود یک سال بعد از تولد داداشم شروع کرد به درس خوندن تو خونه به صورت غیر حضوری که انگار اون موقع ها بهش میگفتن سیستم متفرقه. هفت سال بعد مامانم دانشگاه قبول شد. تو این فاصله انقلاب شده بود، من و داداش کوچیکم به دنیا اومده بودیم و بابام محل خدمتش عوض شده بود ولی انگار مامانم مصمم تر از اون بود که هیچ کدوم از این بالا پایین های زندگی مانعش بشه برای انجام کاری که عاشقش بود.
الان من سی و سه سالمه و تازه چند ماهه که از دانشگاه فارغ التحصیل شدم. مامانمم احتمالا چند ماه دیگه از تز دکتراش دفاع میکنه و به یکی دیگه از چیزایی که تو زندگی براش ارزش داشته میرسه.
بعد از نوشتن این چند خط رفتم پیش مامان و بعد از چک کردن درستی چیزهایی که در موردش نوشتم ازش پرسیدم مامان چیزی هست که بخوای اضافه کنم؟
فکر کنم با مرور خاطراتش یه کم غمگین شده بود و شایدم عصبانی. عصبانی از کسانی که مانعش شده بودن. مانع کارهایی که تو زندگی دلش میخواسته انجام بده و اینکه برای انجام هرکدوم از اون ها متحمل چه رنج و زحمتی شده. چیزی نمیگه ولی من و خودش و همه ما زن ها میدونیم که چقدر از این تلاش ها فقط برای این بوده که از چهارچوب تعریف شده «دختر، همسر و مادر» خارج بشه و به این دنیای زن ستیز ثابت کنه که حقی از زندگی داره و برای گرفتن حقش می ایسته.

این یک نقد نیست، برون ریزی هیجانات و احساساته :)


اولین بار که وارد پارک هنرمندان و تماشاخانه ایرانشهر شدم روزهای شلوغ آخر اسفند و قبل از عید بود که به قصد دیدن نمایش عجایب المخلوقات رفته بودم. اصلا یادم نمیاد چرا تصمیم گرفتم برم تئاتر یا چی شد که این نمایشو انتخاب کردم یا اصلا چون بلیت اون یکی نمایش گیرم نیومد این یکی رو رفتم:)

به هرحال از بعضی نمایش هایی که همین امسال دیدم شاید چیزی یادم نیاد :)) ولی هنوز خیلی از صحنه های اون نمایش در ذهنم زنده است. نمایشی بدون دیالوگ پر از تصویرهای زیبا که بسیار از دیدنش لذت بردم و شاید همون جا شروعی بود برای عشق و علاقه من به تئاتر.

دیشب که فهرست رو دیدم دوباره همه اون عشق و علاقه ام به این صحنه جادویی زنده شد. از همون شروع نمایش تا انتها دیدم، فکر کردم، لذت بردم، ... دیدن ادامه ›› سِحر شدم، زندگی کردم، به مرگ فکر کردم و به زندگی برگشتم و میدونم تا مدت طولانی شبانه روز باهاش زندگی خواهم کرد. به نظرم همه چیز کامل بود. از متن، بازی، طراحی لباس، موسیقی، حرکات، گریم... میتونم بگم این کار به سلیقه من بهترین کاری بوده که تا به حال دیده ام. خیلی مشتاقم دوستانی که ذهن تحلیلگر و قلم خوبی دارند این کارو زودتر ببینند و در موردش بنویسند که به نظرم کار هرکسی از جمله خودم نیست.

هزار بار ممنون رضا ثروتی عزیز از بابت خلق این همه زیبایی و تبریک مخصوص به خانم نجاتی عزیز که با این نمایش فوق العاده یک شروع طوفانی داشتند.
باز هم برای دیدن این اثر عالی میام حداقل دو سه بار :D

همه چیز زیر دست تو نابود میشه، چون تو به هیچ چیزی اعتقاد نداری...

در تمام طول اجرا دلم میخواست میتونستم نمایش رو متوقف کنم و حتی به عقب برگردونم و به هر جمله ای که شنیده ام فکر کنم و فکر کنم. دیدن این نمایش از عجیب ترین و تاثیرگذارترین تجربه های زندگی من بود. در هیچ اجرایی این چنین درگیر و متاثر نشده بودم . سفر به درون، مواجهه با ترس ها، درگیری با تناقضات، تجربه ناامیدی و سرگشتگی میتونه سخت ترین لحظات زندگی یک انسان باشه و امشب برای من بسیار سخت گذشت و با تمام این احوال دلم میخواست میتونستم تمامی اجراهای باقیمانده را همراه این نمایش باشم. از تمامی گروه سپاسگزارم. کلماتی که احساس منو به این کار توصیف کنه پیدا نمیکنم و فقط میتونم بگم که کاسپار همیشه برای من جایگاه بسیار ویژه ای خواهد داشت و دلیلش این اشک هاست که به خاطر نمیارم آخرین باری رو که این چنین صادقانه و بی بهانه جاری شده اند...

ترانه پایانی نمایش به نام Loverman از گروه Metallica.

با تشکر از جناب Marillion بابت راهنماییشون در مورد آهنگ.

http://s4.picofile.com/file/8162278526/Metallica_Loverman.mp3.html