گیج و عالی و عمیق..
درودها

یکی از عاشقانه ترین نمایشنامه هایی رو که در ایران چاپ شده، یه روایت پست مدرن عرفانی کاملاً سورئالیستی دربارة مرگ! و سرشار از عشق در غالب دیالوگ های پینگ پنگی تنها شخصیت های نمایش یعنی زن و مرد که ما حتی اسمشون رو هم هیچوقت نمیفهمیم.احساس میکنم ماجرا در دنیایی متفاوت رقم میخورد. حس میکنم مردی از دنیا رفته و زنی با انجام بعضی کارها و یادآوری بعضی خاطرات او را ظرف نه روز برای دل کندن از اینجا و پیوستن به آنجا آماده میکند. یکی از دلایلم، شخصیت پردازی زن است که نشان میدهد با فضای غیرعادی موجود آشناست.....هیچ چیز از آنِ انسان نیست »هرگز،نه قدرتش،نه ضعفش،و نه دلش حتی...و آن دم که دست...و آن دم که دست...!اَه،لعنتی،و آن دم که دست به آغوش می گشاید...سایه اش سایة صلیبی ستو آن دم که می پندارد خوشبختی اش را،در آغوش فشرده است.آن را له می کند...زندگی او طلاقی عجیب و دردناک است...هیچ عشقی را«... هیچ عشقی را سرانجامِ خوش نیست...

ممنونم محمد عزیز از تحلیل خوبت.
برداشت مرگ ِ مرد ِ داستان و آماده کردنش برای سفر به «آن جا» زیبا بود. به نظر من بیشتر از این که داستان در فضای مرگ پیش بره، در فضای تعلیق بین واقعیت و خیاله.
نمی دونم فیلم 3IRON کیم کی دوک رو دیدی یا نه - و اگر ندیدی شدیدا توصیه می کنم ببینی، چون یه جورایی از سنخ این کار ویسنی بک هستش، با آواز فوق العاده و عاشقانه ناتاشا اطلس - اون هم همین فضا رو داره. تعلیق بین واقعیت و خیال. سخت بودن باور کردن این که ندونیم چی و کی و کجا هستیم. مثل مرد ِ مست ِ لایعقل ِ داستان ... یه گنگ ِ خواب دیده... ندونیم جهانی که در اون هستیم واقعیت هست یا رؤیا. در واقع تصویری از عالم مُثل های افلاطون و غار سایه هاش.
و شاید همین وهم ماجرا که به قول شما حتی اسم مرد و زن داستان رو نخواهیم دانست، چون اصلا دونستنش مهم نیست، و همین ... دیدن ادامه ›› باور به بی سرانجامی که نه، به فنای در عشق - در فرهنگ نویسنده ی نمایشنامه، نه چیزی شبیه فنای عرفان ایرانی - باعث میشه این کار پرتابت کنه به یک خلسه ی وهم آلود...
و چقدر من همیشه دوست داشتم بعد از خوندن این نمایشنامه این جمله کنفوسیوس رو به خاطر بیارم که:
"دیشب در خواب دیدم که پروانه هستم. حالا که از خواب بیدار شده ام نمی دانم پروانه ای هستم که گمان میکنم انسانم یا انسانی که فکر می کنم پروانه ام ."