خودم را بُغچه کردم تا بگذارم دم در!
درست همین بی موقع ساکت و سرد
تا شاید مردی خسته از پرسه و گرسنگی و خارش ریش چند ماه نتراشیده و کک زده
همه م را یکجا بردارد ببرد به ناکجای بی بازگشت..
و بعد که دید پوچم و گیج و گُنگ
پرتم کند در برهوتی لال
که از سرمای شب و تیغ تیز آفتاب روزش
حتی سگ هم سلانه ای ساده آنجا نزند برای ولگردی!

تو را هم پیچیده ام لای کتاب شاملو
درست بین صفحه ای که نوشته بود:
" به پرواز شک ... دیدن ادامه ›› کرده بودم
به هنگامی که شانه هایم از توان سنگین بال خمیده بود! "
می گذارمت توی صندوقچه چوبی ام
همانجا که جانماز قرمز مخمل قدیمی مادر
کنار دستمال گردن زرشکی پدر
آرام تا شده اند و خاک می خورند و می پوسند!
راستی
چند تیله و دفترهای شعرم هم همانجا کز کرده اند
هه..
کودکی و کهنسالی ام یکجا!

گره ای کور زدم خودم را گویی!
دیروزهایی که نترس تاختم به طولانی هایی در مه
و هیچ حتی ذرّه ای سُستی پایم را نپوکید..
و امروز
شکافته از شک
حتی از تصور بلندای یک بام
خوف را خوب مزه می کنم
با چاشنی گزگزهایی شل ناک بر بلندای پای راستم!
باید بدهم قطعش کنند!
بیچاره بس مرا به دوش کشیده
کُشته شده در خفا و وفا..
باید برود بخوابد و مور مور شدنش را موریانه ها یغما ببرند..
باید از شرّ شوربختی بامن بودن برهد!

و تو
چه زیبا می شوی
تنیده بر روشنای عطر آفتابگردان باغچه کودکی ام..
همانجا که بوی خاک و صدای گنجشک و خلسه خنده و لرز سُریدن آب سرد بر سر
زیر شیر تانکر
در سکوت ظهر تابستان
چشمان درشت و همیشه غمگینم را پُر از خدا می کرد..
و چه حیف
که درد سیلی پدر
تمام دلخوشی ام را به خون دماغ می شُست!
و مرد میشدم مُدام
و مرد که گریه نمی کرد
و مرد که باید میمُرد اگر خسته میشد از بزرگ بودنش به ناگهان
و مرد..
ای گور پدر مرد و مرد شدن و مردی که گریه نمی کند!
ای تُف به گور بزرگ شدنی که بزرگی نداشت!

و مرد شدم من!
و خودم را بُغچه می کنم
می گذارم دم در
درست همین بی وقت گور به گور شده!
تا شاید
طلوع
یادش بیاید من هم هستم!
و خسته ام
و گریه می کنم
و تُف به گور مرد شدنی که گریه نباید کرد
و گور پدر بزرگ شدنی که خسته شدن ندارد
و کوچک شدن است و کوچک کردن همه چیز!

و خودم را می ریزم دور!



پ.ن
من گریه می کنم
و خسته ام
و مهم نیست که مرد گریه نمی کند

من
گریه می کنم
مردانه!



م.طلوع

مبهوت ابرهایی که نمی بارند
در آغوش آسمانی آبستن و اندوهبار
که بکارتش را تجاوز زمین دریده!

ریا
فرزند ناروای این زنای زرّین فام به کام عام
قد میکشد هر روز میان دستهای آلوده به نامردمی
و هر شب شکیلتر شقاوتش را انتشار میدهد
از دهان دودمان دریده حیاهای رنگباز
که خوب بلدند عفن را عفت دادن با جهل جمع!

هه!
فاحشه ای راستین ... دیدن ادامه ›› به
که قدیسه ای ریاکار!

من یقینم را از کفر به آدمیانی نه انسان از نو زادم
من کافرم میان شمایان نا انسان!
و نه از ایمان کریه کور امروزها سیراب

من از "ما" نیستم!
خدای من راستی ست
و حقیقت دارد





پ.ن
شعری سرخ کبود شده ست زیر چشم خیس دلم
از شدت درد و زخم و سکوت
حنجره در آستانه ی فروپاشی ست
از آماس کلماتی که کال و لال و هیچند

کاش ابرها ببارند


م.طلوع

جا گذاشت مرا
در خود
بی خود

به سیاهی پیوستم
نه از کین و کدورت و خشم
که
از تجلی تنهایی و فرو رفتن و خود مرگی
تاریکی بکارت سکوتم را کاشتی نامیرا به بذر نشاند
و من
در هبوط هیچ
چشم در چشم خویش
خسته و عاصی ... دیدن ادامه ›› و لال
هر آن عمق را عمیقتر بلعیدم

فلسفه فکرم را جوید
منطق طاقتم را تاق کرد
دکان دیالکت دخمه ای کور شد برایم پر از تنیدگی های عنکبوت انکار
و قلبم
روشن بود هنوز
اما
شکسته..

هه!
گره کوری کالم
کلمه ای ناخوانا و ناخوانده
مردی ایستاده مرده!





پ.ن
زمان به وقت تنهایی ناب
روزگاری که تلخ تر از همیشه ی تلخم است
و سکوت تمامم را بلعیده


م.طلوع

مادر می گفت..
تمام می شود تنهایی ات
طاقت بیاور
تا طلوع یک نفس باقیست

و من می اندیشیدم..
انگار خدا این یک نفس را تا طلوع حبس کرده در سینه ی مغمومش

و خدا..
تنهایی اش را میراث من نهاده بود
بعد غربتش در دلها گویی






پ.ن
مادر خدا را خوب میفهمد
این را در اشکهاش دیده ام زلال
و
خدا با مادر سخن می گوید در سکوت
این را در نگاهش دیده ام سپید
و
من..
من خسته ام خدا
مادر می داند!


م.طلوع

عطسه کرد شکاف سوخته ی میز پیر تنهایی أم امشب
مرا پرت کرد میان نبودنت..
کجایی که مرا داشتنت شبیه دیدن خدا شده است

یک عمر گستاخ و کودک از پی أت گز کرده ام راه و بی راه را
گشته أم چاه و چاله و حتی لکه های ماه را
میان پرهای قهوه ای گنجشک خیس از آفتاب نشسته بر شاخه لخت
لابلای له له کلاغ از تنهایی و تب طردناک و تلخش زیر برفی سخت
در کدورت کال کتاب کاهی پدربزرگ که هیچ وقت خواندش خواب کودکی أم را نیآغشت
حبس ... دیدن ادامه ›› در سینه ی سنگینم از بغض و خشم و دلهره و خواستن وقت مغروقی در دل حوض ترکدار خانه همسایه زیر زلّ آفتاب حریص و شیدا در تابستانی که کودکی ام گر گرفته بود مرد شدن را..

گشتم
گشتم
گشتم..

گیج می رود سرم
و سیاهی چشمانم را می کشد درون هیچ
می آید هر چه هست در دلم بر دهان
و کلمه می شود
می شود شعر
می شود فلسفه
می شود شکوه شیدای مردی با موهایی سفید در سال سی ام!

هه..
می دانی
آنچه جستنش جواب تمام سال ها و سوال های من است
" عشق " است!
و خوب می دانم
این رنج و درد و تلخی و زخم های تا ابد باز
از عشق نیست!
که از معشوقه ست که عشق نمی داند و پوچ شده ست دست دلش به رسم دنیا




پ.ن
یقین دارم به حقیقت عشق
خواهمش یافت..
نه اما در دل معشوقه ای که نام و کام و کلام تمام آن یست که تمامش را در ازای داشتنش تاراج می کند

تمام رودخانه های جهانم انگار
تمام خروشنده های عجیب و یاغی
تمام زلال های لال و ناب

می دانی
ایستادن را خسته ام
و نشستن را هم
من از صبر بیزارم!

می تازم تا زمانی که قلبم باز ایستد
تا آن دم که واپسین دم را فروخورم
و خورشیدم خاموشی را بخواند آرام در گلوم

من
نشستن را خسته ام
و ایستادن را هم
من از صبر بیزارم!


م.طلوع





پ.ن
برای مرگ لحظه هامان در نبود
در کُمای کال کلمات

درودها دوستان عزیز و همراهان گرامی تیوالی..

با احترام
آدرس دانلود کلیپ جدیدم رو براتون میذارم!
تا اگر مایل بودید افتخار بدید و بازهم با همراهیم باعث دلگرمیم و ایجاد انگیزه برای ارائه کارهای بهتر باشید برام..

خوب باشید همیشه.

http://s6.picofile.com/file/8191404984/mojtaba_tajmiri_hamin_mp4_7.mp4.html



پ.ن
ممنونم که به دیگران هم اطلاع میدید!

آرزوی موفقیت برای تمام گروه عزیز..
بخصوص دوستان گرامیم
و اینکه
آریو جان چقدر حیف که شانزدهم رو تهران نیستم، و برای انجام کاری باید دو روزی رو برم :(
دوست داشتم بیام و باشم..
ولی با تمام وجود آرزوی موفقیت و بهروزی دارم برای همه تون

خوب باشید همیشه.

عقیم است برهوت بایر بودنمان امروز
من اما باورم را در رهاترین هستی ناب بی من آبستنم..
در ردی از درد و نور و ندانم
در شاکله شعری تلخ
و شاید
سیاه!

من اما..

راستی!
از زندگی چه خبر?
هنوز می تازد!
هنوز هم کال است..
هنوز هم خیال خرفت فتح را داراست
هنوز شکل کریه همین حوالی ... دیدن ادامه ›› هاست!
هه!
چه زخم چرکینی ست
چه داغ ننگینی ست
چه لای رل رنگیش مسرور است
چه بی خود و دور است..

من اما باورم را دوست می دارم..
که از تبعیض و طعن و ننگ و ناجوری
ازین غمخانه ی آغشتن و دوری
ازین بیدادگاه خوب آدم کش!
ازین زندان
ازین ویرانه ی دیوان
ازین گندیده ی حیران
عجیب و جالب و فرسنگها دور است!

من اما..






پ.ن
باورم را بدنیا خواهم آورد!

سلام..
دوستان عزیزم در سایت محترم تیوال
با احترام آدرس اینترنتی زیر رو تقدیم می کنم تا دوستداران هنر، در صورت تمایل، کلیپ کوچکی از صدای بنده رو دانلود کنن و با شنفتنم چونان همیشه همراه پر درک دلگفتهای من باشن..

http://s6.picofile.com/file/8190353426/mojtaba_tajmiri_salam.mp4.html



پ.ن
ممنون از همیاری عزیز که پر رنگم میکنه بازهم! و یاری رسانه :)
و
ممنون از شما دوستان که به دیگران هم اطلاع می دید :)

پیامبر غمگین عاشقانه های سوخته..
عقاب ابرها را دریده به انزوا..
کولی عاصی دستهاش پر از بی کسی..
بنفشه ی کبود شعله ور در شعرهای لال..
شبدر چهارپر پرپر شده در نبود ماه..
گرگ عاشق دریده خود..

هه!
منم
و نیستم
نیست منم..





پ.ن
شاعری سوخت
در دفترش شعری متولد شد..

و شعر هم او بود و نبود او!

بازگشت همه به سوی اوست..

مهران دوستی (زادهٔ ۳ بهمن ۱۳۳۵ - درگذشته ۲ خرداد ۱۳۹۴) گویندهٔ رادیو و مجری برنامه‌های تلویزیون ایرانی بود!

او در روستای بلده از توابع نور زاده شد و دانش‌آموخته رشته مکانیک و مهندسی تصفیه آب در ایالات متحده آمریکا است. در سال ۱۳۵۹ و هنگام تصدی سمت مدیریت تولید صدا و سیمای مرکز گیلان، به دلیل نیامدن گوینده این کار را بر عهده می‌گیرد و از آن پس تاکنون این حرفه را دنبال کرده‌است. در زمان جنگ ایران و عراق اطلاعیه‌های ارتش را در رادیو می‌خواند و از گویندگان رادیو جبهه بود. او در سالیان اخیر به عنوان یکی از چهره‌های شناخته شده رادیو گویندگی برنامه‌های متعددی را بر عهده داشته‌است. همکاری در برنامه‌های تلویزیونی از جمله سینما دو و سینما چهار و تیزرهای تبلیغاتی از دیگر فعالیت‌های او در حیطه گویندگی است.
وی در چند سال اخیر به عنوان گویندهٔ برتر رادیو و نمایندهٔ ایران در ABU (اتحادیه رادیو تلویزیونی آسیا- اقیانوسیه) انتخاب ... دیدن ادامه ›› شده است.

مهران دوستی ۲ خرداد ۱۳۹۴ بر اثر ایست قلبی در یکی از بیمارستان‌های تهران درگذشت.

با نهایت تأسف و تأثر :(
روحش شاد
یادش گرامی..



پ.ن
از همیاری تقاضا میشود این نگاشته جهت اطلاع رسانی بهتر پر رنگ شود.
سپاس از یاری و همیاریتان..

ماشه را کشیدم
پک به پک
پاکت سرخ پوک شد
و من دود

مرد درد را دود می کرد
و درد مرد را پوک..

چه تلخ تکراریست
زجه های فندک
تکیده گی ته سیگارهای لال
و خلسه ی خاکستر مرده در زیرسیگاری خاموش و مغموم

می دانی!
صدایی سرد از درونم می گوید
شاید معجزه از دهان هفت تیرم طلوع کند!





پ.ن
شلیک خواهم کرد

مردی دلش شکست
مردی به انتها رسید
مردی دیو شد!
از بس که دوست داشتن را فهمید
از وقتی عشق بلعیدش
از بعد نبودن حتی خودش همراه
از بس که شاعر بود!

مردی دلش گرفت
و
گریست






پ.ن
و منم
دیو مرد تلخ
شاعر عاشقانه های سیاه

و عشق
نفرینیست ..

زنی خودش را خط زد..
مردی تمام شد!







پ.ن
و عشق..
آغاز پایان

گلویم از کلاغ سر رفت
و گریستم سکوت را..

و مردمان
نفرینی تلخ خواندند قلبم را
که کودکانه دوست می داشت همه گان را..
و عشق را بسان مسیح می گستراند!

مردمان نامرد!
مردمان نارفیق
مردمان..



پ.ن
و خداوند صدای کلاغ را بیشتر دوست داشت..

خون بازی می کند بامن خدا !!
کمی از خودم به خودم می خوراند و بعد..
مرا در خودم گم می کند
و
می بلعد مرا در خود!
و..

خداوندا
خودم را ببخش
و
تمام!



م.طلوع

دلم گرفته است..
مثل پدری که بودن دخترش را مأیوس است
مثل پسری که آغوش مادرش را محروم
مثل..

دلم گرفته است..
مثل سربازی سیر از جنگ تشنه لبخند
مثل دلقکی خسته از خنده گم شده در سیگار
مثل..

دلم گرفته است..
مثل مترسکی بیزار از ماندن آغشته به کلاغ
مثل گنجشکی مغموم ماسیده بر ... دیدن ادامه ›› خیال درختی که نیست
مثل..

دلم گرفته است..
مثل..
مثل
وقتی که مادرم را می خواهم با بغض





پ.ن
و شاید وقت رفتن است
وقت کندن
بریدن
مردن

و شاید..

دلم گرفته است

هویت موهومم را بشکافید..
تا رد نور را در دخمه ی دستان مچاله و خشمگینم ببینید
دستانی که شخم زد من را برای حقیقتم
حقیقتی نامیر و زلال..
تا کالبد کلمات ذوب شود در معنا
معنای بودنم
بودنی تلخ و عجیب..

تار اگر دیدید و آوار باکم نیست..
که مرا
فجاعت فرسوده و عفن فاحشه ای به حقیقت آگاه، به
که طهارت ندانسته و نااختیار قدیسی مقلد و کال!

راه نپیموده کس گزیدم
ناشناخته ست نگاه و نوام
ملالی نیست نفهمیده شدن را..





پ.ن
درد
دانستن است..
و من
مرد درد