گروه محترم همیاری
با سلام
پیش تر در صفحه ی این نمایش در تیوال، زمان اجرا تا دهم مهرماه قید شده بود؛ ولیکن در حال حاضر 21 شهریور اعلام شده و ظاهراً اجرا پایان یافته؟!! لطفاً در این خصوص توضیح، و اطلاع رسانی فرمایید که آیا مدت اجرا خاتمه یافته و یا ادامه خواهد داشت؟...
با سپاس

«مرگ کشدار سلطانعلی میرزا شعاع السلطنه»

با دیدن بسیاری نمایش ها، از جمله نمایش حاضر، به این استنتاج می رسم که به واقع عمده ترین مشکل و ایراد نمایش های ایرانی را می توان مقولهٔ حیاتی «نمایشنامه» دانست؛ نمایشنامه، مانند خشت اول دیوار یک اثر نمایشی ست، که چنانچه کج بنا نهاده شود، تا ثریا می رود دیوار کج! و چنانچه درست بنا نهاده شود، نتیجه اش می شود آثاری مانند اکثر نمایش های جناب محمد یعقوبی.
نمایش حاضر (مرگ کشدار...) نیز متأسفانه بری از این ایراد نبود؛ به گونه ای که طرح و موضوع ضعیف نمایشنامه، کل اثر، حتی دیالوگ نویسی نسبتا" قابل قبول آن را نیز تحت الشعاع قرار داده و به طور کل، خللی عمده به پیکرهٔ اثر وارد نموده است. به گونه ای که، گرچه بازیگران (بالاخص بازیگر زن و نیز بازیگران نقش های ایرج و سلطانعلی) به خوبی ایفای نقش نمودند، و کارگردانی، دکور، و... نیز نسبتا" قابل قبول بود، ولیکن ایراد مذکور (نمایشنامه) به قدری فاحش بود، که به زعم بنده، به شدت از ارزش این اثر کاست و ضربه ای مهلک بر کل اثر وارد ساخت.
امید که در حیطهٔ هنرهای نمایشی، تحولی اساسی و شگرف در مقولهٔ نمایشنامه نویسی- که فی الواقع قلب تپندهٔ آثار نمایشی ست- اتفاق افتد.
النهایه، به تمامی عوامل محترم این نمایش خسته نباشید می گویم و برایشان بهترین ها را آرزو دارم.

«بن بست»

'شب به خیر مادر'، نمایشی ست ساده و جمع و جور، که در عین حال از پیچیدگی های روانی و شخصیتی انسان ها حکایت دارد؛ از رسیدن آدمی به پوچی و بن بست های احساسی- عاطفی، اجتماعی و....
در این نمایش، بازیگران نقش های «مادر» و «جسی»، هر دو به خوبی مضامین نهفته در نمایش نامه را به تماشاگر القا و منتقل می کنند؛ بالاخص بازیگر نقش مادر که به واقع در ایفای نقش خود، بسیار توانمند و مسلط بود. بی حسی، پوچی و بی رمقی نهفته در بازی و نگاه بازیگر نقش «جسی» نیز به خوبی احساسات این کارکتر (شخصیت) را هویدا و آشکار می ساخت. طراحی صحنه، جالب بود؛ گویی تماشاگر پشت پنجرهٔ خانهٔ این دو، نشسته و شاهد ماجراهای درون خانه است! البته، شاید چنانچه چنین حایلی بین تماشاگر و بازیگران وجود نمی داشت، نمایش تأثیر روانی عمیق تری بر تماشاگر می گذاشت؛ به گونه ای که شاید بدون وجود حائل، تماشاگر- به عنوان جزئی از اجتماعی که «جسی» را به ورطهٔ پوچی کشانده- با دیدن خود میان معرکه! بیشتر متأثر می شد و به نوعی خود را نیز بیشتر مقصر می پنداشت! (البته شاید!)... در هر حال، ایدهٔ طراحی صحنه، در عین سادگی، دلنشین بود. طراحی لباس، بالاخص لباس مادر، بسیار خوب و متناسب با فضای نمایش بود. در عین حال که نمایش نامه، فضایی بی روح و سرد و بدون فراز و فرود را اقتضا می کند، ولیکن با شخصیت پردازی های درست و توجه به لایه های روانی آنها، و اجرای خوب بازیگران، قادر است ارتباط خوبی با تماشاگر برقرار کرده و لحظاتی تأمل برانگیز را برایش به ارمغان آورد. به طور کل می توان اذعان داشت که «شب به خیر مادر»، اثری قابل قبول است.
به تمامی عوامل محترم این نمایش، خسته نباشید می گویم و برایشان آرزوی توفیق بیش از پیش دارم.