نمایشنامه ی «بالاخره این زندگی مال کیه؟» نوشته ی برایان کلارک، اثری ست موفق و آرمان گرایانه در باب اهمیت والای احترام به کرامت انسانی، مِن جمله حق انتخاب آزادانه و...؛ که تا به حال در آمریکا و اروپا آثاری بر مبنای آن ساخته شده است. موضوع این نمایشنامه به گونه ای ست که محدود به زمان و مکان خاصی نیست و نه تنها با گذر زمان غبار کهنگی نمی پذیرد، بلکه قابل تعمیم به جوامع و موقعیت های مختلف و متفاوت است.
این درام شرح حال تلاش افرادی ست که خواهانِ تغییر وضعیت موجود هستند و در راستایِ نیل به مقاصد آرمانی خود بسیار استوارند؛ و حتی در اوج یأس و ناامیدی، به منظور احقاق حقوق خود به قانون متوسل می شوند... که در نمایش مورد بحث، قانون و دو بالِ فرشته ی عدالت (قاضی و وکیل) نیز به نحوی آرمانی به یاری فرد می آیند و او را در رسیدن به خواسته اش مدد می رسانند.
این نمایش گرچه به شدت آرمان گرایانه است، لیکن به دلیل سازگاری با فطرت حقیقت جو و عدالت خواه آدمی، به نحوی قابل باور بر دل می نشیند. نقطه ی قوت اثر، نمایشنامه ی استادانه و سوژه ی جهان شمول و کهنگی ناپذیر آن است، که البته اجرای خوب گروه محترم نمایش حاضر نیز بر حظ حاصل از آن می افزاید. نکته ی بارز اجرا، بازی خوب نوید محمدزاده ی عزیز است که همراه با کارگردانی خوب، طراحی مناسب صحنه، لباس، گریم، و نیز موسیقی مناسب، مِن حیث المجموع اثری قابل قبول را برای مخاطب به ارمغان آورده است.
به تمامی عوامل محترم این نمایش خسته نباشید می گویم و برایشان آرزوی توفیق دارم.