تازه‌ها امتیازداران پرفروش‌ها تیراول 🧩
کجا؟ کِی؟ چجوری؟
امروز
در روز
از روز
تا روز
آغاز از ساعت
پایان تا ساعت
دارای سانس فعال
کجا؟ کِی؟ چجوری؟
آنلاین
کمدی
کودک و نوجوان
عمومی وفاداری دانشجویی پلاس
تازه امتیاز پرفروش
الفبا تاریخ آغاز
تیوال ایمان یزدی | دیوار
SB > com/org | (HTTPS) localhost : 01:42:05
«تیوال» به عنوان شبکه اجتماعی هنر و فرهنگ، همچون دیواری‌است برای هنردوستان و هنرمندان برای نوشتن و گفت‌وگو درباره زمینه‌های علاقه‌مندی مشترک، خبررسانی برنامه‌های جالب به هم‌دیگر و پیش‌نهادن دیدگاه و آثار خود. برای فعالیت در تیوال به سیستم وارد شوید
تئاتر
نقد کارشناسان
ایمان یزدی (iman65) درباره نمایش زورو محاکمه می شود i

یادداشت دکتر حمیدرضا صدر (منتقد تئاتر و سینما و مفسر فوتبال) درباره نمایش زورو محاکمه می شود

نمایش تئاتری "زورو محاکمه می شود"

خداحافظ قهرمان سیاهپوش


وسط صحنه رو به ما ایستاده. او به ما نگاه می کند و ما به او. عزت نفسش را حفظ کرده و با نگاه کردنش خاطرات مان را دوره می کنیم. این که ... دیدن ادامه ›› "زورو" در زبان اسپانیایی یعنی "روباه" و او همیشه مثل روباه چابک بود و باهوش و می توانست از چنگ دشمنانش رهایی یابد. زورویی که می شناختیم در نماهای دور با اسبش تاخت و تاز می کرد و در نماهای نزدیک شمشیرزدنش رقص گونه بود و حرکت شلاقش سحرآور و تکان خوردن شنلش موزون. زورویی که می شناختیم همیشه پس از خوار کردن دشمنانش ما را کنار خودش قرار می داد تا به حقارت زورگویان پوزخند بزنیم. زورویی که می شناختیم در پایان هر قصه نوید بازگشتش را می داد... اما حالا آن وسط ایستاده و هویتش برملا شده. حالا همه می دانند او همان دن دیگو دلاوگا است. حالا هویتش - به سنت ابر قهرمان های دو شخصیتی مثل سوپرمن، بت من و اسپایدرمن - فقط برای ما و خدمتکار لال و اسبش هویدا نیست. حالا حرکتش مثل تلاش برای پریدن روی اسب - این جا از روی یک چهارپایه کوچک - ترکیب رقت آوری پیدا کرده. روی در و دیوار حرف " Z " را حک نمی کند. چکمه بلند براقش را بر پا ندارد و از رقص شنلش نشانی برجای نمانده. کلاه قشنگش را از سرش برداشته و کوبیده کف زمین خاک خورده. اولین بار زورو را پشت به صحنه با گیتاری در دست می بینیم و نه با شمشیری در دست. احسان کرمی در نقش زورو با آمیزه ای از خوش بینی و عزت نفس در مقایسه با دوگلاس فربنکس، تایرون پاور، گای ویلیامز و آنتونیو باندراس جوان ترین زورویی است که بر آن صحنه بی ساز و برگ و لخت ایستاده تا همه به او نگاه کنند. تا تدریجا خوش بینی اش را بدل کند به زهرخندهایی تلخ. از همه اینها مهم تر - و تمام و کمال تئاتری - برابرش نشسته ایم و کنارش قرار نداریم. این جا ما کنار دیگران - شامل دشمنانش - به او نگاه می کنیم و می دانیم خبری هم از بازگشت نخواهد بود.
نمایش تئاتری "زورو محاکمه می شود" هم محتوای قصه های زورو را عوض کرده و هم ترکیب بصری آنها را نادیده گرفته. تفاوت بنیادین "زورو محاکمه می شود" با دو نمایش "تن تن و راز قصر مونداس" و"پلنگ صورتی" هر دو به کارگردانی آروند دشت آرای - اولی نوشته محمد چرم شیر و دومی نوشته احسان گودرزی - که دو شخصیت کارتونی معروف را نشانه رفته و تجربه متفاوتی را پی گرفتند در همین نکته نهفته. این که نمایش های تن تن و پلنگ صورتی تلاش کرده بودند محتوای شان را با حفظ وجه بصری رنگ و آبدار قصه ها تبیین کنند ولی این جا در "زورو محاکمه می شود" با ترکیب به کلی متفاوتی با قصه های زورو که هم نماهای دور تماشایی داشتند و هم از طبیعت بهره می گرفتند روبرو هستیم. جایی که خالقان اثر تلاش کرده اند محدودیت های این صحنه تئاتری - یعنی ارتفاع و طول و عرض اندک - را به فرصت بدل کرده و از آن زندان مصروعی بسازند. شخصیت های اطرافش خلاصه شده اند در صداهایی بیرون از صحنه: گروهبان گارسیا که همیشه مغلوب قهرمان سیاهپوش بوده، بازجوی ابله و ساده ای که ته دلش ستایشگر زورو است، کشیشی که سخنی از عدالت بر زبان نیاورده و کنار قدرت طلبان قرار می گیرد، به علاوه برناردو خدمتکار لال و اسب وفادارش تورنادو. صداها همان هایی هستند که از قصه ای به قصه دیگر قهرمانی و عدالتجویی های زورو را دوره کرده اند و اکنون به سلحشورِ به بند کشیده شده ای می نگرند که انتظار اعدام شدنش را می کشد. این که همه صداها به مجید حبیبی تعلق دارند به شکل طعنه آمیزی همه دوست ها و دشمنان را در یک سو قرار داده و زورو تک و تنها افتاده را در سوی دیگر.
نقد مضمونی شایان افکاری (نویسنده و کارگردان اثر) از قهرمان گرایی همین جا برجسته می شود. این که لابلای گفتگوها در می یابیم قهرمان عدالتجو جان خواهد داد و همه آنها ( دشمنان و دوستان ) سر در پی زندگی خصوصی شان خواهند گذاشت. این که روزمرگی نیازی به قهرمان نداشته و نخواهد داشت. این که دنیا بر پایه فراموشی بنا شده. این که معاصر شدن، افسانه پردازی را به هیچ می گیرد. این که باورهای خیر و شر چه بی اساس شده اند. تکان دهنده ترین بخش در گفتگوی زورو و تورنادو اسب وفادارش نهفته که تورنادو قهرمان بازی های زورو را زیر سئوال می برد ( مثل پریدن های تماشایی زورو روی اسب و سپس به تاخت رفتن شان که چقدر رویایی بود ) و سپس می افزاید پس از اعدام قهرمان سیاهپوش می رود تا زندگی مشترکی را با اسب محبوبش رقم بزند. جایی که مضمون شیرین قصه های کودکانه، خاطرات معصومانه و حتی عشق به خاطرات به کلی محو شده اند.
۰۸ مرداد ۱۳۹۳
پیوند این نوشته
برای بهره بهتر از تیوال لطفا عضو یا وارد شوید
تئاتر
نقد کاربران
ایمان یزدی (iman65) درباره نمایش آنتراکت بی آنتراکت i
یادداشت یکی از منتقدین و نویسندگان سینما درباره این اثر :
دیشب به دعوت کارگردان، به تماشای تئاتر "انتراکت بی انتراکت" رفتم و تجربه ی خوبی بود. برای من که چندان اهل تئاتر نیستم و ذهن و نگاهم با سینما درآمیخته، ارتباط خاصی با معدود نمایش هایی که می بیینم برقرار می کنم. به ویژگی در مواجهه با زندگی و پویایی آن چه در برابر چشمان مخاطب، در جریان است. بخش جذاب تر دیشب این بود که شاهد روابط "خاص" تر انسانی در هر پنج اپیزود نمایشنامه بودم. یک جور هجو هولناک رئالیسم. این که موقعیت های عادی تا چه حد می توانند شکننده و سوررئال از آب در بیایند. و روابط انسانی تا چه حد در معرض تعابیر سلسله وار غیرقابل پیش بینی هستند. در حالی که گاه نقطه ی عزیمت این تعبیرها نیز گم می شوند. کاگردان کوشیده بود تا جنس بازی ها و حرکات و موقعیت ها با مفهوم بنیادین نمایشنامه های ژان میشل ریب همسو باشد. به ویژه در بازی های سینا رازانی و آشا محرابی. به نظرم لحن و بازی امیرحسین رستمی نتواسته بود به شکل کلیت کار در بیاید و در کنتراست آسیب رسان با نقش مقابل خود قرار می گرفت. اپیزودهای "مرغ دریایی" و "برادری - برابری" را بیشتر پسندیدم. موقعیت تلخ آرایشگر در مواجهه با خیالی که فقط پرهایش باقی مانده و برادر تحقیرشده ای که در نهایت نمی تواند پیشرفت خود را به کسی بگوید، قاب های تماشای "انسان" اند؛ که روز به روز تنهاتر و خیالاتی تر می شود.
" مصطفی جلالی فخر "
۱۳ اردیبهشت ۱۳۹۳
پیوند این نوشته
برای بهره بهتر از تیوال لطفا عضو یا وارد شوید