یادداشت یکی از منتقدین و نویسندگان سینما درباره این اثر :
دیشب به دعوت کارگردان، به تماشای تئاتر "انتراکت بی انتراکت" رفتم و تجربه ی خوبی بود. برای من که چندان اهل تئاتر نیستم و ذهن و نگاهم با سینما درآمیخته، ارتباط خاصی با معدود نمایش هایی که می بیینم برقرار می کنم. به ویژگی در مواجهه با زندگی و پویایی آن چه در برابر چشمان مخاطب، در جریان است. بخش جذاب تر دیشب این بود که شاهد روابط "خاص" تر انسانی در هر پنج اپیزود نمایشنامه بودم. یک جور هجو هولناک رئالیسم. این که موقعیت های عادی تا چه حد می توانند شکننده و سوررئال از آب در بیایند. و روابط انسانی تا چه حد در معرض تعابیر سلسله وار غیرقابل پیش بینی هستند. در حالی که گاه نقطه ی عزیمت این تعبیرها نیز گم می شوند. کاگردان کوشیده بود تا جنس بازی ها و حرکات و موقعیت ها با مفهوم بنیادین نمایشنامه های ژان میشل ریب همسو باشد. به ویژه در بازی های سینا رازانی و آشا محرابی. به نظرم لحن و بازی امیرحسین رستمی نتواسته بود به شکل کلیت کار در بیاید و در کنتراست آسیب رسان با نقش مقابل خود قرار می گرفت. اپیزودهای "مرغ دریایی" و "برادری - برابری" را بیشتر پسندیدم. موقعیت تلخ آرایشگر در مواجهه با خیالی که فقط پرهایش باقی مانده و برادر تحقیرشده ای که در نهایت نمی تواند پیشرفت خود را به کسی بگوید، قاب های تماشای "انسان" اند؛ که روز به روز تنهاتر و خیالاتی تر می شود.
" مصطفی جلالی فخر "