استفاده ی خلاقانه و چشم نواز از اکسسوار صحنه رو خیلی خیلی دوست داشتم ... با چند متر پارچه ی ساده و دوتا ماسک تماشاچی رو کجاها که نبرد !

شکم گشنه و آروغ فندقی؟؟؟

وقتی زورت به گرگ نمیرسه تولشو بکش پدرسگ!!!

" محمد مساوات " اگه دیوانه نیستی قطعا نابغه ای ... چی توی سرته ؟ که من سردرد گرفتم... اینقدر خوشم اومد از کارت که از دستت عصبانیم ! میدونی چرا؟ چون نمیتونم هرشب بیام سنگلج تئاترت رو ببینم...

از این کتیبه ی نامکتوب ... چه راهی ست جز گریز ؟؟؟

"اولئانا" تابلوئی ست که شما ممکن است پس از تماشای آن به نوعی احساس "تنفر" برسید. گفتم تابلو، شاید هم آیینه...
بعضی نمایشها بطور عمدی نمایش "حال خوب کن" نیستند، اصولا خلق شده اند تا حال مخاطب را بد کنند، خلق شده اند تا تکان بدهند و فکر را دچار کشمکش کنند. اولئانا پاسخ همه پرسشها را روی صورت شما پرتاب نمیکند و اجازه میدهد در راه برگشت به خانه و سر میز شام و موقع خواب و صبح فردا و بعدها مدام به چرائی و چگونگی این ماجرا فکر کنید.
میخواهم بگویم که اولئانا را دوست داشتم. به قول آرش دادگر اینکه تماشاچی از سالن بیرون بیاد و فقط بگه واووو دیدی فلانی عجب بازی ای کرد؟ این به چه دردی میخوره؟؟؟

به دوستانی که به رو به رو شدن با حقایق تلخ و سیاه علاقمندند و از ندیدن "هپی اندینگ" دلخور نمیشوند، تماشای این نمایش رو پیشنهاد میکنم.

- یا ذوالجلاح والاکرام... من شوئرمو از تو میخوام...

ژنرال : من نشستم... و کسی که بشینه دیگه هرگز نمیتونه بایسته...

_ اون توو خونواده بزرگ شده بود... من نه
اون یه زمانی عاشششقم بود... من نه
اون یه عالمه کادو برام میخرید... من نه
اون کلی خاطره با من داره... من... منم آره

" عابران شهر من از خط عابر پیاده میترسند و به پل عابر مشکوکند"

( دوستان اگر کم و کسر نوشتم خوشحال میشم تصحیحم کنید )