چندی پیش، برای اخذ مجوز متن نمایشم، مرا به مرکز هنرهای نمایشی فرا خواندند. نمایشنامه ام را متهم به سیاه نمایی کردند و از من تعهد گرفتند که پاره هایی از متن را حذف کنم.
یکی نیست بگوید آقایان، فرق سیاه نمایی و واقع گرایی را در کدام مکتب باید به شما آموخت؟ سفره ی بی برکت و فشار معیشتی کارگران سیاه نمایی است؟ از چه می هراسید؟ نمایشنامه ی من، فوق فوقش چند صد مخاطب دارد. زورش به کجا می رسد؟
اگر بازگو کردن آسیبی به نام خودسوزی را دور از واقعیت می دانید، بگویید چرا روح بازیگر نمایش من جراحت دارد؟ چرا بدنش روی صحنه از ایفای نقش یک کارگر درد کشیده ی معترض می لرزد؟
بازیگر نقش یک کارگر، تحت تاثیر جهان نقش خود قرار گرفته، آن وقت انتظار دارید ما به ازای بیرونی و واقعیِ نقش او در اهواز خودسوزی نکند؟
اصلا من سیاه نما!
فقط یکی به من بگوید در #هفت_تپه چه خبر است؟