ایده غیر قابل باور، شخصیت پردازیهای ضعیف، تدوین ناقص ، کارگردانی ضعیف،بازی اسماعیل پوررضا و ترانه علیدوستی خوب بود

یک فیلم ادایی ایدئولوژیک. یک سفارشی سازی مذهبی که نه در کارگردانی موفق است و نه در شخصیت پردازی. فیلم به سبک فیلمهای دهه شصت دچار سانتیمالسیم مذهبی است و سعی دارد همان حال و هوا را به زور به امروز بخوراند. فیلمبرداری فیلم در جاهایی برای ایجاد هیجان و شبه مستند روی دست میرود اما نتیجه جذاب نیست.بازی بازیگران فیلم از حد متوسط خودشان هم پایینتر است...

داستان نیمه خیالی با بازگو کردن برخی واقعیت ها در قالب شوخی.بازیها و کارگردانی و تدوین خیلی خوب . فیلم فرم خیلی خوبی داره و کمدی بامزه و قابل توجهی هم هست اما شخصیت پردازی خاصی نداره اما در عین حال یکسری الگو های رفتاری رو در پوشش کاراکترهاش معرفی می کنه که در جامعه باهاشون روبرو هستیم. مفرح و شاد و سرگرم کننده است. صادقه و به شعور تماشاگر توهین نمیکنه.

این فیلم را با دقت و با تمام وجود ببینید چون همه عوامل آن تمام انرژی و تلاش خود را برای ساختن یک شاهکار و روایت زیبای یک اتفاق، به کار گرفته اند. پرویز یک اتفاق نادر در سینمای ایران است و بیش از اینها باید به آن بها داده شود. تعلیق عجیبی در این فیلم گریبان تماشاگر را می گیرد و بازی زنده یاد و زنده نام هفتوان در نقش پرویز بی نظیر است. یک روایت آرام که خاکستر سرد آغازین فیلم را تبدیل به شعله پر فروغ پایان بندی اش می کند. همه چیز استادانه است. طراحی صحنه، دکوپاژ و زوایای دوربین متناسب با مفاهیم سکانسها، دیالوگها و سکوت ها، شخصیت پردازی های موجز و کافی...افتخار کردم که در سینمای کشورم چنین فیلمی ساخته شده است. خسته نباشید به همه عوامل فیلم.

مستند موضوع فیلم را قبل از تماشای فیلم دیده بودم. به نظرم این فیلم یکی از بهترین کارگردانیها را در سطح سینمای ایران دارد. بازیها،زوایای دوربین و طراحی صحنه بخصوص در خانه قاتل،بسیار عالی کار شده اند. نحوه شخصیت پردازی و ورود به داستان بسیار عالی است و فیلمنامه در آغاز فیلم تماشاگر را منتظر و آماده اتفاق نگه میدارد. یکی از نقاط ضعف فیلم افزایش بی دلیل بار دراماتیک دختر بزرگ خانواده است که با معصومیت ظاهری ای که دارد، بار عاطفی بیش از سنش و تقریبن باور ناپذیر بر دوشش گذاشته شده. از طرفی شخصیت مادربزرگ دخترک با وجودیکه در داستان نقش شفاهی پررنگی دارد اما حتی در سکانسهایی که حضور دارد به درستی پرداخته نشده است. کارگردان و فیلمنامه نویس غیر از این دو جا سعی کرده اند به عنوان ناظر بیطرف حضور داشته باشند و این نقطه قوت کمی نیست هرچند که احتمالن به دلیل محدودیت های سینمای ایران، تنوانسته اند صحنه های ناب داستان واقعی را به تصویر بکشند. شهاب حسینی چیز جدیدی برای ارائه ندارد و حتی در سکانسهایی،مقهور همان بار عاطفی ای در فیلم است که بر دوش دخترک فیلم گذاشته شده. در کل من این فیلم و لحن روایتش را دوست داشتم. هرچند که میتوانست درامی بسیار مهیج تر و تاثیر گذار تر از آن بیرون بیاید.

ایده ی جالبی داره اما به شدت کشدار و بی هدف. پایان بندی بسیار ضعیف. زوایای دوربین و کارگردانی نامتناسب با سکانسها و موضوع

بازیهای سطحی، کارگردانی ضعیف، شخصیت پردازی ضعیف، پایان بندی افتضاح

ملغمه ای از ایده هاکه بسیار بد کنار هم قرار گرفته اند. بی هدف و باتکرار موضوعاتی که دغدغه ی روستایی در فیلمهای قبلیش بوده. موضوع ناملموس و ایجاد چالش اخلاقی بدون سود

از اینکه به این فاجعه پرداخته شده خوشحالم.فیلم رو دوست داشتم.روایتی که حتی اگر سفارشی ساخته شده، یادگاری میمونه، حتی برای اصلاح و بهتر شدن، حتی برای غلط گیری! خوندم و شنیدم که خیلیا گفتن فیلمساز خواسته با احساسات تماشاگر بازی کنه!خوب ماجرا با حس ما بازی نمیکنه؟ تلخ نیست؟آزار دهنده نیست؟اونجایی که دکتر اورژانس تبریز میگه «شما رو با هواپیما میبرن تهران، حتی پول هم ازتون نمیگیرن»! خوبه که ثبت شده. اینکه تماشاگر اینقدر از روایت تصویری آزار میبینه اشکال روایته، داستانه، کارگردانه؟ چیه؟مخاطب باید داستان رو پی بگیره و یادش بیفته چنین چیزی از سر ملت گذشته، حالا گیریم محدود و الکن. اهمیت یک گریم بد چقدر در مقابل رسوندن پیام فیلم(حتی اگر در حد نشون دادن عمیق بودن درد باشه) اهمیت داره؟ حتی مهران مدیری نچسب هم تو این فیلم در سکانسی که معنی اسم ژینا رو از قادر میپرسه، لحظه درخشان داره.چرا هیچکس به سکانس زیر دوش پدر و بچه ها، سکانس وداع قادر با همسرش در بیمارستان و سکانس پیاده شدنش از آمبولانسی که جلوتر نمیره،اشاره نمیکنه؟چرا اینقد راجع این فیلم صفرو صدی نوشته شده؟
من آزار دیدم از دیدن این فیلم، اما دوستش داشتم.

همه از به تصویر کشیدن ماهرانه ی یک افسانه به وجد اومدیم.قطعن فیلم نکات مثبت زیادی داره و فیلم سرگرم کننده و قابل توجهیه اما اینکه خیلیا از ایرادات مهمش چشم پوشی کردن برام یه کم عجیبه:
1-چنین روایتی با توجه به خرافه پرستی ای که در بین خیلی از مردم هست، نمیتونه اعتبار دادن به طلسم و جادو تلقی بشه؟(تنها خود و اطرافیانتون رو که در محیط هنری یا محیطهایی در سطوح فرهنگی بالاتر به دیدن فیلم مینشینید، نبینید!عامه مردم و اونهایی که بنا به فرهنگ سنتی و محلی خانوادگی دست به اینکارها می زنن رو ببینید) تازه اگر باخبر باشید که اینروزها به خاطر فشارهای مختلفی که روی مردم هست کاروبار دعا نویس و رمال و فالگیر بسیار سکه تر از قبل شده، آیا از روایتی که به این مضامین اصالت داده(موضوع آینه ها در فیلم وحشتناکه از این جنبه!!!) دفاع میکنید؟!
2-اینهمه تعریف و تمجید تخصصی چرا چشمش رو روی شخصیت پردازیهای ضعیف فیلم بسته؟ مارال، همسر مارال، برادرش، جادوگر اعظم
3-تلاش زیرپوستی برای سیاه و سفید نشون دادن آدمها، در حالیکه قراره داستان افسانه برای همه افراد خاکستری جامعه یکسان جلو ببره و اصولن خاکستری بودن اصل زندگی ماست حتی اگر بخواهیم افسانه سرایی کنیم.
به نظر من حتی اکران این فیلم باید محدود میشد و رده سنی براش گذاشته میشد.

با سلام
این فیلم رو به خاطر یادآوری آنچه به سر این کشور و ملت رفته دوست داشتم. اینکه روایت ها کاملن ملموس و صادقانه بود. اما از روایت داستانی فیلم الکن بود. به نظرم محتوای فیلم به یک مستند نزدیکتر بود تا ساختن قصه و شخصیت. آنچه که میخواست بگه تجربه مردم از جنگ بود و این برای یادآوری آنچه دیده بودیم خیلی خوب بود اما فیلم غیر از درگیر کردن احساسات مخاطب در گفتن حرفهاش ناتوان بود. به نظرم فیلنامه فیلم میتونست خیلی بهتر و جامعتر و منطقی تر به موضوع بپردازه. هرچند که اطلاعاتی که راجع به اون دوران به مخاطب میده صادقانه است اما در بیان احساس اغراق آمیزه. نقطه قوت فیلم بازیهاست.الیاس و نادره عالی هستن. بچه ها و صحنه هایی که به شدت زنانه هستن عالی کارگردانی شدن. به نظرم فیلم متوسطیه و میتونست با کمی جسارت فیلم منحصر بفردی در زمینه جنگ باشه. به نظرم باید این فیلم رو دید.