از اینکه به این فاجعه پرداخته شده خوشحالم.فیلم رو دوست داشتم.روایتی که حتی اگر سفارشی ساخته شده، یادگاری میمونه، حتی برای اصلاح و بهتر شدن، حتی برای غلط گیری! خوندم و شنیدم که خیلیا گفتن فیلمساز خواسته با احساسات تماشاگر بازی کنه!خوب ماجرا با حس ما بازی نمیکنه؟ تلخ نیست؟آزار دهنده نیست؟اونجایی که دکتر اورژانس تبریز میگه «شما رو با هواپیما میبرن تهران، حتی پول هم ازتون نمیگیرن»! خوبه که ثبت شده. اینکه تماشاگر اینقدر از روایت تصویری آزار میبینه اشکال روایته، داستانه، کارگردانه؟ چیه؟مخاطب باید داستان رو پی بگیره و یادش بیفته چنین چیزی از سر ملت گذشته، حالا گیریم محدود و الکن. اهمیت یک گریم بد چقدر در مقابل رسوندن پیام فیلم(حتی اگر در حد نشون دادن عمیق بودن درد باشه) اهمیت داره؟ حتی مهران مدیری نچسب هم تو این فیلم در سکانسی که معنی اسم ژینا رو از قادر میپرسه، لحظه درخشان داره.چرا هیچکس به سکانس زیر دوش پدر و بچه ها، سکانس وداع قادر با همسرش در بیمارستان و سکانس پیاده شدنش از آمبولانسی که جلوتر نمیره،اشاره نمیکنه؟چرا اینقد راجع این فیلم صفرو صدی نوشته شده؟
من آزار دیدم از دیدن این فیلم، اما دوستش داشتم.