این نمایش بیان مجدد "تکرار آدمی" بود؛ آنچه بشریت نام آن را تاریخ نهاد تا بیاد آورد چها کرده و چه نباید کند؛ همیشه خیال می کنیم آنچه در تاریخ رخ داده، شدنی نیست یا امروز انجام شدنی نیست، و باز هم همان دهشت و رنج و حماقت را با طرحی نو بنام هرچه می نامیم ((قانون شخصی، ایدیولوژی،مذهب)) تکرار می کنیم...انگاری رفتار پیش غریزی داریم که بیش از آنچه می خواهیم، بچنگ آوریم.
نگاه کارگردان هم جز یادآوری این تکرارا تاریخی بشر نیست.
نمایش فوق العاده بود، چند سال پیش که "حسام منظور" را در بین گروه هنری دیدم، ایمان داشتم که اختری تابان در کهکشان هنر و هنرمندان ایران زاده خواهد شد.
سرعت، زمانبندی و ریتم مناسب، سبب همراه شدن و قرار گرفتن بیننده با نمایش می شد که این را می توان در واکنش های یکا یک حاضرین در هر صحنه دید.
میزانسن هماهنگ با نور و موسیقی توانسته بود بخوبی یاری گر تعلیق نمایشنامه باشد. و البته بازی حرفه ای بازیگران،در فرم و بیان، که کلاس بازیگری بود و هر بیننده ای را به ستودن آنها وا می داشت.
دمتون گرم...